It's been so long

De grijze tabby werd weer eens wakker uit zijn slaap, iets dat steeds vaker voor begon te komen. Waarom werd slaap hem niet meer gegunt? Met een zacht zuchtje legde hij zijn kop op de rug van zijn beste vriend, waar hij toch tegen aan/op aan het liggen was. Hoewel de gewoonte vreemd was gebeurde het gewoon waneer hij in slaap sukkelde, maar om toe te geven sliep hij al de meerderheid van zijn leven naast Tallshadow en was hij een goed kussen. Daarbij was het ook handig, dan wist hij wanneer Tall wegliep ofzo voor het geval er iets was. Maar zelf dit zachte kussen kon hem niet meer in slaap helpen, waardoor hij zijn kop maar weer hief en zichzelf omhoog duwde. Zachtjes stapte hij zijn moshoopje, want het was geen nest te noemen, af en liep naar de voorkant van zijn den. Op het moment lag er niemand in voor vast verblijf, niemand die last van hem had. Het maanlicht stroomde de donkere ruimte binnen via de opening samen met een verkoelend briesje. Kort sloot de enorme kater zijn ogen en haalde diep adem. Het hielp wel, bracht hem wat rust. Na enkele minuten zo gezeten te hebben opende hij zijn ogen weer en keek naar de sterrenhemel. "Oh Starclan, wat doe je me aan?" Mopperde hij in zichzelf, zoals hij vaker deed.

{ Arcanewish, verder alleen joinen met toestemming~

Acefray herkende het ondertussen. Het moment dat hij iets anders voelde dan dat hij gewend was. De wind die ineens warmer leek en zijn gedachtes die ineens helderder waren. Hij had het gevoeld toen hij zijn partner had verlaten om naar Windclan te gaan tijdens een gevecht. Toen hij voor het eerst Mistpaw zag, toen nog maar Mistkit. Enkele moons geleden toen de zus van de Windclan Deputy op de rand stond van een slechte keuze. Soms waren ze klein, soms waren ze groot. Maar hij voelde het. Nu ook, maar hij verwachtte niks meer dan een gevoel, niet.. niet dit. Want toen hij opkeek zag hij daar een van zijn beste vrienden staan, een die gestorven was omdat híj er niet was geweest. "Ark-" zijn stem stokte. Hoe vaak andere ook zeiden dat je nu degene in Starclan kon zien, het was moeilijk te geloven dat er iemand voor je stond waarvan je hun graf te vaak had bezocht. "Arcane.. Arcane ik heb je zo gemist" Met deze woorden kwam hij omhoog en jogde dichterbij. Het drong hem wel door dat ze hier niet op de koffie kwam, maar zijn gevoelens overstemde zijn gedachtes, iets wat vaker gebeurde bij de kater.

Hij zag de tranen en waterige ogen van de Starclan poes, waardoor zijn eigen zachtjes het voorbeeld volgde. Nu was de kater allang niet meer de stoere kat die hij ooit was geweest, degene die was opgegroeid met de gevlekte kat voor hem. Alles zorgde ervoor dat hij mee veranderde. Soms kwamen die oude trekjes omhoog, maar op momenten zoals nu, waren ze helemaal verdwenen. Eenmaal bij de ander voelde hij haar kopje en dit was een wonder. Want hij voelde haar, iets wat hij nooit voor mogelijk had gehouden. Hij sloot zijn ogen even en gaf haar toen een lik tussen de oren, waarna hij een diep spinnend geluid maakte. Bij de opmerking moest hij toch grinniken, ondanks de sporen die hij maakte in zijn dikke pels. "Ik zou ongerust zijn als dat was veranderd" Zei hij op een warme en zorgende toon. En hierbij realiseerde hij het zich weer, dat dit zijn fout was, dat hij niet eens bij haar waken was geweest. Schuldig en zichzelf geen houding kunnen gevend keek hij in die heldere blauwe ogen. "Het spijt me zo Arcane, ik was er niet.. ik was er niet toen je me nodig had.." Even kreeg hij het gevoel alsof hij was vergeten hoe hij moest ademhalen door zijn dichtgedrukte keel. Maar hij deed het nog, iets wat hij niet over zijn vriendin kon zeggen. Er waren enkele katten waarvoor Ace zijn leven zou geven. Sommige hogerop die lijst dan andere, maar het ergste was dat hij nooit die kans had gekregen bij Arcane. Het zat hem dwars terwijl hij zijn kop weer tegen die van de poes aan duwde.

"Dat zou ik anders wel heel oneerlijk vinden, ik heb hier lang voor moeten werken" Hij merkte hoe zijn normaal luchtelijke en zorgeloze toon wat serieuzer was. Ace deed geen moeite zijn verdriet te verbergen. Het kon gewoon niet anders, het zou niet realistisch zijn om hier zonder gevoelens te zitten. Hij zei sorry, iets wat hij al heel vaak had gedaan sinds het verlies van zijn vriendin. Heel vaak had hij sorry gezegd naar de nachtelijke hemel in de hoop dat ze hem zou horen en het hem zou vergeven, iets waarvan hij wist dat hij het nooit bij zichzelf kon doen. Hij zag de tedere blik van Arcane, die hem vertelde dat het niet zijn schuld was, de kater schudde zijn hoofd en klemde zijn kaken op elkaar. De ijzeren smaak van bloed vulde zijn mond toen hij te laat merkte dat hij hierbij zijn wang kapot had gebeten. Hoe vaak hij ook slikte, de smaak bleef hangen. "Ik had er moeten zijn Arcane, ik had je kunnen helpen, je had het niet alleen hoeven te doen." Wanhopig keek hij terug in die begrijpende ogen. "Ik was er niet eens en je vernoemde je dochter naar me" Hij boog zijn kop lichtelijk, liet zijn schouders inzakken en kreeg het voor elkaar om voor zo'n grote kater klein te lijken. Hij schaamde zich, had spijt en zo veel verdriet. Dingen die je kon negeren zolang de zon op was en je poten in beweging waren, er katten waren om te helpen of kittens om na te kijken. Dingen die pas kwamen als je daar in de den lag met je beste vriend en je apprentice en na begon te denken dat je alles zou doen voor die katten en er altijd voor ze zou zijn. En dat je weet dat je liegt.

Ze sprak de waarheid, dat wist hij. Littlestream had meer gedaan dat hijzelf ooit had kunne doen. Hij was nog zo jong geweest toen het gebeurde, nog maar net in zijn rang gekomen. Maar hij had er moeten zijn, haar moeten zeggen dat het goed zou komen en dat aan de andere kant katten op haar zouden wachten, dat ze niet bang hoefde te zijn, dat hij een goede beschermer zou zijn voor de kittens en ze in de gaten zou houden zoals Arcane dat niet op fysieke wijze kon. Dat hij hun ome Ace zou willen zijn die hun verhaaltjes vertelt of stiekem, wanneer niemand het ziet, wat jagen bij kon leren. Zodat ze iemand hadden die naar hun keek en hun naam het hardste zou roepen bij hun ceremonies. Maar dat had hij nooit kunnen zeggen en zelfs nu vond hij er geen woorden voor en liet hij niet alleen Arcane maar vooral zichzelf in de steek. Hij lachte waterig bij de woorden van de ander en vond zijn stem weer terug. "Ik ook van jou, vergeet dat nooit hé" Hetgene wat hij voor Arcane voelde was niet zoals hij voelde voor Running. Geen liefde als in partnerschap of kittens mee krijgen. Eerder de liefde voor een sibling en een goede vriend door elkaar geweven. Hij voelde het nog steeds, het leek erop dat zijn hart nog niet vergat wat het moest doen. Hij sloeg zijn staart om de ander heen en sloot zijn ogen weer. "Ze is prachtig, heel het nest eigenlijk. Ik hoop alleen dat ze niet haar naam eer aan gaat doen en we twee pluisjes in de clan hebben" Het vulde hem met warmte om te weten dat de poes om die reden de kitten naar hem had vernoemd. Maar on the topic of kittens. Voorzichtjes likte hij en verzamelde moed. Hij moest het weten, het was gewoon een vraag die hij zichzelf had blijven stellen. "Arcane, zou je voor Tallkit willen zorgen? Zeggen dat ik hem mis en van hem hou?" Hij was bijna apprentice geworden als hij nog had geleefd. Zijn kitten, zijn oudste zoon. Zijn straf van Starclan. Maar hij moest weten dat zijn domme, idiote vader van hem hielt. Dat hij nog aan hem dacht.

Hij voelde hoe de poes weer van hem weg en voor hem ging zitten. Vragend keek hij haar aan, niet goed wetend wat er aan de hand was. Haar woorden maakte voor hem niet veel duidelijker, maar toen hij ineens de tabby kitten zag was het alsof hij een klap in zijn gezicht kreeg. Hij was al vaak geraakt. Door zijn mentor, door een monster, door een das. Maar al die dingen deden niks vergeleken met dit. Het was alsof alle zuurstof uit hem werd geslagen. Hij hapte naar adem en keek naar het perfecte katje tussen de voorpoten van de ander. Hij voelde de warme tranen over zijn wangen niet eens meer toen hij door zijn poten zakte en zijn kop teder tegen die van zijn kleine kitten aanduwde. Kort snikte hij en mompelde enkele dingen die allen te horen waren voor de kleine kit. Alle dingen die ongezegd waren gebleven en die hij zo vaak in zijn hoofd had geoefend voor een moment dat nooit zou komen. Hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij de opties van de zwarte bekende bessen niet had overwogen. Maar dan liet hij meer katten achter. Zacht en niks meer dan in een ademhaling probeerde hij te zeggen hoeveel hij van zijn zoon hielt en hoe belangrijk hij voor hem was. De enige van zijn kinderen die wisten dat hij de vader was. "Ik wou dat je hier was kleine, dan kon je je moeder ontmoeten, de tweeling, je oom." Hij gaf de ander een lik en rechtte zichzelf toen weer, zijn natte ogen op de stralende kat gericht. "Arcane, bedankt, bedankt dat je bent gekomen, dat ik mijn zoon kon zien, jou kon zien." Ace had nooit een goede band op kunnen bouwen met zijn ouders. Zijn vrienden waren zijn familie. Arcane was familie. En kleine Tall was dat al helemaal.

Ace keek naar zijn zoon, die hij meteen een van de twee knapste katers vond op de hele wereld. Al moest hij met pijn toegeven dat zijn gemiste zoontje daar niet meer onder zou vallen. Maar het deed hem goed om te weten dat Arcane wel voor hem zorgde. Er was niemand anders geweest die hij liever had gehad om de zorg op zich te nemen. Bij de vraag van de ander keek hij ook weer op en gaf haar nogmaals een lik tussen de oren, als reactie op de lik die zij hem had gegeven. "Natuurlijk zorg ik voor ze" Zei hij op een breekbare toon. En hoewel hij het niet hardop zei, wetend dat Arcane hem zou verbeteren, dacht hij erbij; voor hun zal ik er wel zijn. Hij wou niet dat de gevlekte kat weg moest. Het.. het was net of alles weer normaal was. Tussen zijn tranen door was de blur van zijn vriendin zoals ze altijd was geweest in de levende wereld. Maar als hij ze weg knipperde zag hij de kleine sterretjes, voelde hij het stukje Starclan dat ze met zich meedroeg. "Arcane, ga niet terug..." Kwam er zwakjes uit de enorme kater, wetend dat ze ook geen keus had in haar vertrek. Hij was zo bang om haar nog eens te verliezen. Nog eens zo veel manen te moeten wachten tot ze elkaar zouden zien, misschien wel langer.