Death is a painful truth

Onderwerp: Death is a painful truth vr 8 jul 2016 - 11:07

Innerstar was dood. Tijdelijk weliswaar, maar het was raar om het lichaam van één van haar beste vrienden op haar rug te moeten dragen omdat deze levenloos was. Maar Wasp geloofde in StarClan, en wist zeker dat de leider weer wakker zou worden. Het was echter wel belangrijk dat dit gebeurde in de goede omgeving.
Toen zij en Rapidpaw aangekomen waren bij Innerstar en Runningpaw, wist de pers dat haar keuze - hun kant van de patrouille sneller controleren en dan teruggaan naar de anderen - een goede was geweest. Ze had al een voorgevoel gehad namelijk. Toen ze aangekomen waren, was er goed te zien hoe er ratten overal op Innerstar's lichaam zaten en hoe Runningpaw vast zat op een plek waar hij wel aangevallen kon worden, maar niet kon verdedigen. Meteen had de senior warrior geroepen dat Rapidpaw zijn mede-apprentice moest helpen, en had zij de ratten die bij Innerstar zaten weg weten te jagen. Het was een gevaarlijke missie geweest, maar ze moesten het lichaam van de leider in veiligheid brengen. Anders was er kans dat ze nooit meer wakker werd.
Nu droeg ze de zwarte kattin op haar rug. Ze was er sterk genoeg voor, maar het was een flinke klus om het slappe lichaam te laten liggen met iedere stap die ze zette. Het duurde dan ook even voordat ze aangekomen was bij het kamp. Dat Innerstar nu nog niet wakker geworden was, baarde haar lichtjes zorgen, maar ze had geen idee of dit normaal was of niet. Ze was er nooit eerder bij geweest toen Shrewstar een leven verloor, of welke leider dan ook. Enkele geschrokken kreten klonken toen ze het kamp binnenkwam, maar ze liet zich er niet door afremmen. Sommige katten gingen voor haar staan, wilden een uitleg, maar ze was niet van plan hen die te geven voordat Innerstar de zorg kon krijgen die ze nu nodig had. Vandaar dat ze enkel lichtjes dreigend haar lip optrok naar hen, zodat ze wisten om weg te gaan anders konden ze een snauw verwachten. Toen ze bij de medicine cat den aankwam, liet ze de leider voorzichtig van haar rug afzakken. Acefray had de situatie al gezien, dus hem roepen hoefde ze niet. Waspsting draaide zich om nadat ze geknikt had naar hem, wetend dat hij goed voor haar zou zorgen en dat ze enkel in de weg zou lopen als ze hier zou blijven.

- Innerstar & Acefray
- Vervolg van - dit - topic

Acefray was al bezig geweest in zijn den toen Waspsting binnen kwam lopen. Normaal was dit geen probleem geweest, katten kwamen en gingen, het was voor hem niks om naar op te kijken. Maar het was de verhoging op diens lichaam die hij meteen herkende als een andere kat. Het had even nodig voor hij kon herkennen wie het was dankzij de lichtval. Innerstar. Nu merkte hij de onrust op in het kamp van de andere die het ook gezien hadden, maar zelf was zijn reactie niks meer dan even diep adem te halen en naar de warrior te kijken. Innerstar werd weggelegd op een van de nesten. Voor Waspsting wegging knikte hij even terug. “Blijf in de buurt oké?” Vroeg de grote kater aan de ander. Want tja, het was niet niks om je leven te verliezen en op een totaal andere plek wakker te worden. Het was altijd fijn en vertrouwd en bekent persoon in de buurt te hebben daarna. Toch dwong hij de ander niet, hij opperde het enkel. Hierna richtte hij zich op Innerstar. Want het mocht wel bot klonken, ze was nu toch al dood. Daarbij moest ze terugkomen met nieuwe kracht van een nieuw leven. Dit betekende jammer genoeg niet dat haar wonden zomaar genazen. Ze was immers nog steeds een kat. Vandaar dat de kater snel de wonden schoonmaakte en ze goed bekeek. Ratten, het waren verschrikkelijke wezens als ze je konden overmeesteren. Innerstar was een sterke en grote kattin, en kijk hoe ze er nu bij lag. Voor hem was het ook vreemd, het was de eerste keer dat een leidster een leven bij hem verloor. Toch had hij veel vertrouwen in Starclan, samen met het gevoel wat nu door zijn lichaam heenging. Hij pakte uiteindelijk wat pijnstillende kruiden en deed ze op de ergste wonden, om hierna te gaan zuchten en naast het nest te gaan zitten. "Kom aan Innerstar.." mompelde hij in zichzelf. Nu wachten tot ze terug kwam en kijken wat hij dan nog voor haar kon betekenen…

Haar lichaam sterkte aan terwijl haar geest zich in Starclan bevond. Daar was ze samen met haar middelste zoon, Ravenheart. Ze was blij hem te zien, maar ze moest terug naar Shadowclan. Ze moest terug om hun te redden. Daarbij was Runningpaw in gevaar en moest ze hem redden. Maar ze was nu al zo lang weg, het was waarschijnlijk allemaal al voorbij en ze wist niet wat ze zou aantreffen wanneer ze haar ogen weer zou openen. Toen ze Starclan weer verlaten had ging de boodschap van Starclan, Ravenheart nog steeds door haar kop heen. "Beware of the twolegs, for they can bring salvation or destruction..." Deze woorden herhaalde zich keer op keer en toen opende de Shadowclan leader haar ogen. Ze had niet langer meer negen levens, maar acht levens. Innerstar hief haar kop met een ruk op en was totaal verbaasd over de omgeving waar ze zich bevond. Bij het zien van Acefray opende ze haar bek en herhaalde ze de woorden op zachte toon die Ravenheart haar gegeven had. "Beware of the twolegs, for they can bring salvation or destruction..." Vermoeid legde ze haar kop weer neer in het mos. "Runningpaw... Waspsting... Rapidpaw... zijn z-ze oké?" Vroeg Innerstar met schokkende stem. Ze bevond zich nu in de medicine cat den, dus ze moest weer terug zijn gebracht in het kamp. Misschien waren ze een patrouille tegen gekomen onderweg en waren ze allemaal gered. De rattenbeten deden nog pijn, maar toch voelde ze zich weer gevuld met nieuwe kracht. Kracht van haar achtste leven. Het leven van Shrewstar was weg en nu leefde ze met het leven van Wolftail... Het leven van Kracht, precies wat ze nu gebruiken kon.

De kater was op patrouille geweest met wat katten toen het gebeurt was, maar liet geen tijd verloren gaan zodra hij het nieuws hoorde. Met een noodgang was hij teruggegaan naar het kamp, de patrouille instructie gegeven hebbende door te gaan met jagen. Het was van belang dat hij hoorde wat er gebeurd was, en hoe erg het was. Alles wat hij wist was dat Inner zwaar gewond was, en beelden van zijn moeder die levens verloor schoten door zijn kop terwijl hij de laaghangende takken ontweek. Voor de ingang hield hij even stil, en rende toen verder. Meteen naar de medicine den, waar Inner lag. Ze leek zwak, maar levend.
Een opgeluchte zucht kwam uit zijn mond, had ze dan nog geen leven verloren? Of was hij te laat geweest? In ieder geval leefde ze nu nog, en sprak een paar woorden die hij niet meteen begreep. Vragend ging zijn blik naar Ace, wist die meer van wat er gebeurt was?

De kattin keek redelijk verbaasd om toen Acefray haar vroeg te blijven. Echter knikte ze, en liep vervolgens naar buiten om te zitten bij de ingang, zodat als ze nodig was ze geroepen kon worden. Een tijdlang gebeurde er niets, enkel Tallshadow die naar binnen liep. Wasp's ogen landden op de kater, die in zijn haast haar geen blik waardig had gegund, en trok haar lip lichtjes op. Zijn respect voor haar was niet één die men bewonderen kon. Toen ze echter Innerstar's stem hoorde, kwam ze overeind en ging ze weer naar binnen. Acefray had haar immers gevraagd om in de buurt te blijven - en ze was ook wel bezorgd om de leidster, de enige kattin die in de buurt van een vriendin zijn kwam. Ze zag de zwarte kattin haar lippen bewegen, maar kon nog niet horen wat er gezegd werd. Toen ze dichterbij kwam, hoorde ze haar eigen naam uitgesproken worden, evenals die van de twee apprentices waarmee zij op patrol geweest waren. Waspsting stapte naar voren, met een vriendelijke uitdrukking die haar gezicht tekende - misschien leek het voor velen niet zo, maar degene die haar kenden wisten dat ze niet al te expressief was, en daarvoor was dit al heel wat. "Shh," murmelde ze zachtjes en sloeg haar staart om de ander heen, op een geruststellende en zorgende manier. "We zijn allemaal oké, en jij ook." de pers trok haar mondhoek kort op, in een lichte glimlach.

Acefray wachtte tot de ander eindelijk zou ontwaken en voelde een mix van verschillende emoties door hem heen gaan. Aan de ene kant wist hij dat het goed moest komen en dat hij vertrouwen moest hebben in Starclan. Maar aan de andere kant… er lag nu iemand vrij levenloos in zijn den en hoeveel vertrouwen je ook had in hogere doelen… geen prettige situatie. Ergens had hij gedacht dat hij het wel zou voelen, of in ieder geval meer mee zou krijgen dan hier wachten tot er weer een ademende beweging uit de kat kwam. Dit was jammer genoeg niet het geval. Want hij kon pas met zekerheid wat zeggen toe ze ineens opsprong. Rustiger dan dat hij zich voelde bleef hij zitten en hoorde de woorden van de ander aan. Beware of the twolegs, for they can bring salvation or destruction... Bezorgdheid was in zijn ogen af te lezen. Wat betekende dit? Het was duidelijk dat ze dit van Starclan gehoord moest hebben, en zodra die zich met dingen gingen bemoeien kwamen er altijd slechte dingen uit. Innerstar had haar kop weer weggelegd en de kater stond op. “Rustig Innerstar” Hij controleerde de wonden nogmaals en concludeerde in zichzelf dat dit het beste was wat hij nu kon doen. Rust was het enige wat hij zou aanraden, niet dat iemand ooit naar dat advies had geluisterd. Hoe dan ook, Tall en Waspsting kwamen nu beiden binnen lopen, waarna de oudere kattin meteen de leidster gerust stelde. Hij knikte even als een stille bevestiging. “Innerstar, het is belangrijk dat je nu de tijd neemt om weer op krachten te komen. Daarna…. Daarna zou ik je graag willen spreken over Starclan” Het voelde verkeerd om het laatste meteen erbij te voegen maar hij maakte zich nu eenmaal zorgen, daarbij ging het leven gewoon door, zelfa als je even dood was gegaan. Oké, klonk verkeerd. Misschien even Tall up to date brengen? “Alles is nu goed, daar gaat het om” Hij had het wat gedempter uitgesproken, aangezien het niet aan hem was om te vertellen wat er met het leven van de ander was gebeurd. In ieder geval met des betreffende kat er nog bij. Zelf gingen zijn gedachtes al snel weer terug naar de gesproken woorden.

Innerstar werd gerustgesteld door haar vriendin, Waspsting en Acefray. Tallshadow was er ook bij gekomen. De leider luisterde naar de woorden van Acefray en knikte vervolgens vermoeid. "I-ik zal dan mijn ogen zo sluiten," murmelde Innerstar met trillende stem. "Tallshadow, ik wil dat jij een patrouille met je mee... neemt om de carrionplace nog eens goed te beoordelen..." sprak Innerstar vervolgens, waarna ze haar kop weer op haar poten legde en eens zwaar knipperde met haar ijsblauwe ogen. “Alles is nu goed, daar gaat het om” hoorde ze Acefray nog zeggen. Innerstar zuchtte eens vermoeid en sloot haar ogen, ze kon ze gewoon niet langer open houden en moest nu op krachten komen.

OOC: Innerstar is in dromenland en dus topic uit.

Na even een beetje heen en weer geijsbeerd te hebben werd de leidster wakker, veel nieuws kon de kater er niet uit opmaken maar hij was al blij genoeg dat ze nog kon spreken. Met een zucht van verlichting knikte de kater, en keek zodra Inner weggevallen was naar Waspsting, even dacht hij erover meteen ter zake te komen, maar toen besloot hij dat verontschuldigen eerlijker was. "Waspsting?" Mauwde hij dan ook, sterk maar niet streng of autoritair. "Sorry voor mijn onprofessionele gedrag," Hij had gezien hoezeer de poes aan Inner gehecht was, en begreep dat hij er waarschijnlijk nog hard aan moest werken om slechts de helft daarvan te verdienen. "Ik begrijp dat jij bij Innerstar was toen dit gebeurde?" Zijn blik was vragend, misschien wilde de poes hem vertellen wat er gebeurt was.

Onderwerp: Re: Death is a painful truth