Fear of water

Het water was koud, dat was ongeveer het eerste dat hij nog merkte. Hij hield zijn ogen stijf dicht, hij wilde niet zien hoe er alleen maar water om hem heen was. Het spartelen van zijn poten werd al minder, omdat hij wat vermoeider werd. Hij kreeg de neiging om te happen naar adem, maar hij vocht ertegen, hij wist dat het zeker niet goed zou zijn om water binnen te krijgen. Plots voelde hij dat hij in zijn nekvel gepakt werd en hij durfde nu toch zijn ogen te openen. Veel kon hij niet zien, maar het kon eigenlijk maar één kat zijn die hem bij zijn nekvel had gepakt. Hij liet zich naar boven trekken en hij had het gevoel alsof hij nooit door het water zou breken, maar zodra zijn kop er doorheen brak hapte hij naar adem, echter wat te vroeg, waardoor hij water naar binnen ademde in plaats van lucht. Kuchend en proestend probeerde hij het water weer uit zijn longen te krijgen. Ademhalen ging dan ook wat moeilijker, maar al snel voelde hij grond onder zijn lichaam. Echter bleef hij liggen, proberend zo veel mogelijk lucht in zijn longen te krijgen en hopelijk het water eruit.

Toen ze zichzelf en de kater op de kant had gegooid leek het alsof al haar kracht uit haar lichaam was getrokken. Zwaar ademend en kuchend bleef ze in het slik liggen. Toen ze echter de bruine rug van Pantherpaw zag krabbelde ze haastig overeind, half uitglijdend in de modder onder haar poten. Met grote ogen van angst en bezorgdheid boog ze zich over Pantherpaw. Hij was veels te kort onderwater geweest om te verdrinken, maar haar paniekerige gedachtes maakten alles tien keer erger dan het al was. "P-Pantherpaw?" Vroeg ze met trillende stem. " Pantherpaw, is alles oke?" Ze keek paniekerig om zich heen. "M-moet ik Lizardpath halen? Pantherpaw?" Zachtjes duwde ze tegen hem aan.

Langzaam aan begon zijn ademhaling wat te kalmeren, maar dat nam niet weg dat hij het water nog niet uit zijn longen had gekregen. Het was echter niet veel dat hij binnen had gekregen, dus al snel begon het ademhalen toch wat gemakkelijker te gaan. Doordat hij gefocust was geweest op zijn ademhaling was hij even vergeten dat Routpaw er ook nog was en dat zij degene geweest moest zijn die hem uit het water kreeg. Zodra hij dan ook haar trillerig stem hoorde en hij een duw tegen hem aanvoelde, tilde hij voorzichtig zijn kop op om te kijken naar haar. Zijn hersenen waren nog bezig met de woorden die Routpaw net had uitgesproken. Was hij oke? Moest ze Lizardpath halen? Hij wilde haar niet al te bezorgd maken, dus voorzichtig probeerde hij op te staan, zijn poten trilden wat en zijn vacht plakte aan zijn lijf vast, maar toch probeerde hij sterk genoeg over te komen voor Routpaw. "Het gaat-" Zodra hij echter probeerde te zeggen dat het wel ging, begon hij te kuchen. Hij wilde echter niet dat ze helemaal de moeite zou gaan doen om Lizardpath te halen, hij zou vast wel terug kunnen komen naar het kamp. "Het gaat wel." Zei hij nogmaals, zodra het kuchen was opgehouden.

Zijn ogen leken wat glazig te staan. Oh Starclan, dat was toch geen slecht iets? Haar ogen schoten paniekerig over zijn natte lijf heen, nu zijn vacht aan zijn lijf zat vast geplakt zag hij er veel kleiner uit, iets wat bij haar vast ook het geval was. "Het gaat-" Hij begon luid te kuchen, wat zijn woorden volledig tegen sprak. "Het gaat wel." Nu begon zij op haar beurt te kuchen, een raspend en pijnlijk gevoel in haar borstkas. Ook zij had water naar binnen gekregen, maar gelukkig leek daar het meeste van alweer eruit te zijn gekomen.
Het was duidelijk dat het dus niet goed ging met Pantherpaw, wat haar nog meer in paniek bracht. Als ze naar het kamp zou rennen en Lizardpath zou halen, zou ze hem hier alleen en onbeschermd tegen grote roofdieren moeten achterlaten. Maar kon hij wel terug naar het kamp lopen. Ze sloot haar ogen even en probeerde diep na te denken, hopend dat haar kleine kennis van kruiden haar zou kunnen helpen. Plots dacht ze terug aan die keer dat ze hier had gewandeld met haar moeder, vele malen terug toen ze nog de naam Routkit droeg. Ze had zich verslikt in het water en toen had haar moeder haar iets gegeven wat daar tegen hielp... Maar wat ookalweer. "B-blijf hier!" Sprak ze tegen de kater waarna ze richting het riet sprong en daar rond struinde, diep nadenkend. Hmhm-blad, zoiets was het. Haar ogen gleden over het riet en andere kleine plantjes die er tussen groeiden. Geen van allen leek een belletje te laten rinkelen en ze wilde zich net verslagen omdraaien toen ze een klein, donker groen plantje zag met gekartelde kantjes.
"Hier, lief, neem dit. Hoefblad, het zal je helpen."
Hoefblad! Dat was het! De poes pakte het plantje vast en rende terug naar de kater, waarna ze het plantje voor zijn neus legde. "Hier, kauw hier op." Ze schoof de bladeren zijn kant op. "Het helpt tegen het hoesten."

Aan de manier hoe Routpaw nog steeds leek te panikeren was hem duidelijk dat hij de poes niet had kunnen geruststellen. Hij had eerlijk waar ook geen idee of hij het op deze manier terug zou kunnen maken naar het kamp, maar hij zou het op zijn minst moeten proberen. Dan zou hij daar altijd direct naar Lizardpath kunnen gaan. Echter vertelde Routpaw hem te blijven waar hij was terwijl ze richting het riet ging. Hij kuchte nog een keer nu hij wist dat Routpaw wat verder weg was. Hij hoopte dan ook dat ze het niet zou horen, want hij wilde haar niet nog bezorgder maken. Al snel kwam ze terug met een donkergroen plantje, welke voor hem neer werd gelegd. Hij keek er even naar, waarnaar hij een vragende blik naar de poes wierp. Hij moest haar er nu op vertrouwen dat ze het goede had gevonden, ook al dacht hij niet dat het iets giftigs kon zijn, dus hij vertrouwde er wel op dat ze het goede had gekozen. Hij rook er dan ook even voor een moment aan voordat hij het plantje in zijn bek nam en erop begon te kauwen. Hij merkte in ieder geval dat het gevoel dat hij moest hoesten minder werd, dus dat was sowieso al beter. Hij liet dan ook een kleine glimlach zien aan Routpaw. "Dankje, het helpt wel." Zei hij. Nu was het alleen nog de vraag hoe ze terug zouden gaan naar het kamp, hij zou de haas hier niet achterlaten namelijk. "Gaan we terug naar het kamp? Ik kan daar altijd nog Lizardpath naar me laten kijken." Hij probeerde daarbij zo sterk mogelijk over te komen, gezien hij Routpaw niet verdere zorgen wilde bezorgen.

Met angstige, afwachtende groene ogen keek ze toe hoe Pantherpaw op het blaadje kauwde, onbewust haar adem inhoudend. "Dankje, het helpt wel."Ze zuchtte van verlichting en haalde weer normaal adem, allang blij dat ze toch van enig nut had kunnen zijn. Stilletjes dankte ze haar moeder in Starclan, ookal had deze nooit kunnen weten dat dit zou gebeuren. "Gaan we terug naar het kamp? Ik kan daar altijd nog Lizardpath naar me laten kijken." Routpaw was veel dingen, maar niet dom. Pantherpaw deed zichzelf sterk voor, maar ze wist wel beter dan dat. "D-dat lijkt me een goed plan, maar ik til de haas." Met genoeg doorzettingsvermogen wist ze dat dat wel zou lukken, anders had ze morgen maar wat spierpijn in haar nek. Bovendien voelde ze zich nog steeds onwijs schuldig tegenover Panther, het was dan misschien niet volledig haar schuld, maar zo voelde het wel voor haar.
Routpaw greep de haas en trok die naar waar de gevlekte kater was. "Weet je zeker dat je het naar het kamp red?" Er lag een bezorgde frons op haar gelaat.

Hij wilde protesteren dat hij wel mee kon helpen met het dragen van de haas, maar hij wilde Routpaw ook niet verder bezorgd maken. Daarom besloot hij om daar geen commentaar op te leveren en stond hij voorzichtig op, testend of hij terug naar het kamp zou kunnen lopen. Routpaw was ondertussen naar hem toegekomen met de haas en hij knikte even kort bij de woorden. "Ik red het wel." Zei hij dan ook en hij nam een voorzichtige stap naar voren. Zodra hij er zeker van was dat zijn poten hem zouden dragen draaide hij zich nog een keer om naar Routpaw. "Weet je zeker dat je de haas alleen wilt dragen?" Hij had eerlijk gezegd geen idee hoe hij haar anders zou kunnen helpen, maar het leek hem niet gemakkelijk voor haar om de haas alleen terug te moeten dragen. Hij zou misschien op zijn minst wat van de last kunnen verminderen.