Fear of water

Waarom hij hier was teruggekomen was iets dat hij niet zeker wist. De laatste keer dat hij hier was, was hij tenslotte in het meertje getuimeld en hij kon nog steeds herinneren hoe koud het water was. Pantherpaw wist nu wel één ding zeker en dat is dat hij een hekel had aan water. Hij zou niet toegeven dat hij er misschien ook een angst voor had, maar waarschijnlijk zei de afstand die hij van het meertje hield wel genoeg. Hij zorgde ervoor dat er genoeg ruimte was, zodat hij onder geen enkel beding in het water zou kunnen belanden. Hij had nu ongeveer een afstand van drie staartlengtes tussen hem en het meertje en zodra hij ook maar dichterbij probeerde te komen begonnen zijn nekharen overeind te staan. Hoe moeilijk kon het nou zijn om dichter bij het water te kunnen komen? Hij probeerde het nogmaals, maar bijna meteen ging er een rilling door zijn lichaam heen en nam hij de stap weer terug.

[Eerste post voor Routpaw]

Nieuwsgierig bekeek ze de gevlekte kater verderop. Ze wilde even rust nemen hier bij het meer, gezien de zon nu op zijn hoogste punt aan de hemel stond en genadeloos op haar neer leek te branden. Ze had echter niet verwacht hier gezelschap te vinden, en al helemaal niet in de vorm van een apprentice die raar heen en weer bewoog van het water. Routpaw had zich al snel bedacht dat hij waarschijnlijk niet al goede gevoelend had tegenover water en toen hij nogmaals dichterbij probeerde te komen, enkel om naar achteren te stappen, wist ze het zeker. De poes stapte op het koele water en de apprentice af, waarna ze hem met een klein, onzeker knikje begroette. "Hey, eh, Pantherpaw." Klonk er wat twijfelachtig, dat was zijn naam toch? De poes hoopte het. "Niet zo gesteld op water?"Vroeg ze vriendelijk, hopend dat ze niet misschien een gevoelige snaar had geraakt. Om oogcontact te vermijden boog de poes voorover en dronk wat van het koele water.

Een stem liet hem verschrikt opkijken. Hij had niet gedacht dat iemand hem zou zien en eigenlijk had hij wel kunnen bedenken dat de mogelijkheid er was. Hij schaamde zich lichtelijk voor dat de andere apprentice hem zo had gezien. "Hey Routpaw," Begon hij dan ook ietwat ongemakkelijk. Bij de vraag of hij niet zo gesteld was op water keek hij even naar zijn poten. Aan de ene kant wilde hij het niet toegeven, maar aan de andere kant kon hij het nu moeilijk gaan verzwijgen. "Ik ben niet al te lang geleden in het meertje gevallen, dus ik wil er niet nog een keer invallen." Het was de waarheid, maar dat nam nog steeds niet weg dat hij niks had gezegd over zijn angst voor het water zelf.

De kater begroette haar en ze zag al dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelde bij haar aanwezigheid. Routpaw wiebelde wat nerveus met haar oren en vroeg hem of hij niet van water hield, waarna ze zich over het water boog en wat van het koele water dronk, zo zijn blik vermijdend. "Ik ben niet al te lang geleden in het meertje gevallen, dus ik wil er niet nog een keer invallen." Ah, dat verklaarde het. De poes keek op en veegde haastig de verdwaalde waterdruppels uit haar snorharen. "Oh, ja, eh, das mij laatst ook overkomen."Ze lachte wat onzeker. "Ik was hier aan het rusten, en toen liet Thistlethorn me perrongelijk schrikken." Ja, dat was niet zo fijn geweest. Ze liet er maar buiten dat ze op de steen tegenover hen in slaap was gevallen, en dat hij haar op haar kop had gegeven. Ze keek Pantherpaw vriendelijk aan. "Het water is koud, maar je kan zwemmen, toch?"

Toen de apprentice toegaf dat ze er ook ingevallen was, voelde hij zich toch wat beter, maar dat hielp niks aan het feit dat hij niet dicht bij het water durfde te komen. Bij de opmerking over zwemmen bewoog hij zijn poten ietwat ongemakkelijk. Hij kon tenslotte niet zwemmen en niemand had het hem ook ooit geleerd. Nu was hij het ook niet van plan om te leren, want alleen de gedachte dat hij zich weer in het water moest begeven zorgde voor rillingen door zijn lichaam. "Ah... Ehm, ik kan niet zwemmen." Gaf hij dan ook maar eerlijk toe. Hij hoopte nu alleen wel dat ze niet zou voorstellen dat ze hem het wel wilde leren, want hij zag zichzelf echt niet nog een keer dat water ingaan. Hij liet zijn blik even naar het water glijden, maar al snel richtte hij deze weer op de poes. Hij wilde er gewoon niet aan denken.

"Ah... Ehm, ik kan niet zwemmen." Oh, daar lag het probleem. De poes voelde haar wangen wat warmer worden, zich generend voor het feit dat ze die vraag had gesteld. Toch kon ze het niet laten om haar vraagtekens erbij te zetten. Hun moeder had hen nooit geleerd te zwemmen, toch kon ze het. Het was enkel met je poten trappelen totdat je een bepaal ritme had en boven water bleef, toch? Tenminste, zo leek het voor de poes. Want toen ze de kater kort bekeek en zijn angstige blik richting het water zag, besefte ze zich dat het misschien niet voor iedereen gold. "Oh, ach. Je hoeft toch niet echt te kunnen zwemmen hier, wees maar blij dat we geen Riverclanners zijn."Deed ze nogal een onhandige poging om hem gerust te stellen. Routpaw lachte wat ongemakkelijk en deed snel een poging het onderwerp een andere kant op te sturen. "Eh, iniedergeval, wat bracht je hier?"

Hij knikte voorzichtig bij de woorden dat ze geluk hadden dat ze geen Riverclanners waren en daar was hij ook wel blij mee. Als Riverclanner kon je het je eigenlijk niet veroorloven om bang te zijn voor water en niet te kunnen zwemmen. "Ik ben inderdaad maar blij dat ik geen Riverclanner ben." Probeerde hij dan ook te zeggen om het wat minder ongemakkelijk te maken. Gelukkig leek Routpaw er hetzelfde over te denken, gezien ze vroeg wat hij hier eigenlijk deed. Hij was hier tenslotte niet bewust naartoe gegaan om naar het water te staren. Hij had eerst geprobeerd te jagen, waarna hij hier belandt was, doordat hij een konijn had proberen te vangen, maar deze er vandoor ging. "Ik probeerde een konijn te vangen, maar die rende weg, dus ik ging erachteraan, waardoor ik hier belandde. De konijn is ontsnapt." Zei hij ietwat teleurgesteld dat het hem niet gelukt was.

De kater stemde met haar in, maar leek er absoluut geen problemen mee te hebben om het onderwerp van hun gesprek te veranderen. Routpaw leek een talent om situaties snel ongemakkelijk te maken, iets waar ze nu niet bepaald blij mee was. "Ik probeerde een konijn te vangen, maar die rende weg, dus ik ging erachteraan, waardoor ik hier belandde. De konijn is ontsnapt." Gaf de kater ietwat beteuterd toe. Routpaw's blik gleed even onbewust af naar de plaats waar ze haar eigen konijn had begraven, zich afvragend of ze misschien achter hetzelfde konijn hadden gejaagd. "Konijn zijn ook verdomd snel." Ze glimlacht naar de kater. "Gelukkig hebben we mentoren die het ons kunnen leren." Ze stelde zich uiterst gelukkig met Stallionheart als mentor, ze hoopte dat het hetzelfde was voor Pantherpaw.

Hij knikte even kort bij de opmerking dat konijnen snel waren. Hij hoopte zelf wel dat hij nog wat sneller zou worden, maar ook beter in jagen, zodat hij konijnen toch makkelijker kon vangen. "Ik hoop nog sneller te worden en dan lukt het hopelijk om er eentje te vangen." Zei hij dan ook. Mentors waren er inderdaad om het van te leren, maar hij wist dat hij zelf er ook aan moest werken, omdat het natuurlijk niet zou lukken als hij zelf geen inzet zou tonen. "Daar zijn de mentoren inderdaad voor, ook al moet ik er zelf ook wel wat voor doen, anders zal ik er nooit beter in worden." Hij wilde dan ook graag zoveel mogelijk leren en hopelijk zou hij dan ook sneller een warrior worden, maar hij wist dat hij daarvoor nog eerst wel wat meer moest leren.

Routpaw glimlachte hem bemoedigend toe. "Oh, ik weet zeker dat je dat lukt."Sprak ze oprecht. Hij leek haar een gezonde, goed gevoede kater. Als hij geen goede warrior werd, dan vroeg ze zich af wat van haar moest worden. Routpaw vroeg hem hoe het met zijn mentor zat. "Daar zijn de mentoren inderdaad voor, ook al moet ik er zelf ook wel wat voor doen, anders zal ik er nooit beter in worden." Zachtjes gniffelde de poes. "Dat zou nog eens mooi zijn, de mentoren die alles deden en wij die lekker lui op ons gat zitten." Ja, was het maar zo. Helaas waren zij het die het meeste werk moesten doen. De mentoren gaven hun aan wat te doen, maar apprentices moesten het zelf uitvoeren. Hoe kon je het anders leren. "Je wordt vast een goede warrior."

Hij kon het niet helpen om ook zachtjes te grinniken bij haar woorden. Het zou namelijk een raar idee zijn als het zo zou werken, vooral omdat ze dan niks hoefden te doen. Hij probeerde het zich voor te stellen, maar hij kon het gewoon niet serieus nemen, waardoor hij weer zachtjes begon te lachen. "Dat zou gewoon een raar idee zijn." Gaf hij dan ook toe. Bij de volgende woorden voelde hij zich lichtelijk trots dat de poes zo over hem dacht. Ze had nog niet eens gezien wat hij kon en toch dacht ze dit van hem. Nu was het alleen hopen dat hij niemand zou teleurstellen als er wat misging. "Dankje, jij wordt vast ook een goede warrior." Zei hij dan ook terug. De poes zou vast een goede warrior worden en al helemaal als hij het zou worden.

De poes was blij dat ze hem had laten lachen, het leek iets van de ongemakkelijke sfeer tussen het te verbreken. En bovendien, er was geen mooier geluid dan dat van een oprechte lach, niet waar? "Dat zou gewoon een raar idee zijn." Gaf de kater toe Routpaw glimlachte en vertelde hem eerlijk dat ze dacht dat hij een goede warrior zou worden. "Dankje, jij wordt vast ook een goede warrior." Ze schuifelde wat met haar poten en lachte nu weer ongemakkelijk. "Hehe, ja, laten we het hopen."Sprak ze niet bepaald overtuigd. "En anders word ik wel de meest gehumeurde elder die het kamp ooit heeft gekend." Grapte ze opnieuw.

-Sorry dat het zo laat is! <3

Blijkbaar had hij iets gevoeligs geraakt toen hij haar vertelde dat ze een goede warrior zou worden. Het maakte de sfeer tussen hen meteen weer wat ongemakkelijker. Echter maakte de poes al snel weer een grap, ook al wist hij niet helemaal goed hoe hij erop moest reageren. Stil blijven was dan ook weer niet iets dat hij wilde doen, dus besloot hij om maar mee te gaan in haar grap. "Dan kun je de kittens bang maken." Zei hij dan ook. Als kitten geloofde je namelijk gauw wat andere katten zeiden en er waren er veel die dan ook wel eens bang waren voor de elders. Dat gold tenminste voor hemzelf, hij geloofde vaak al snel wat anderen hem vertelden.

De kater leek niet echt te weten wat hij moest zeggen, waardoor Routpaw wenste dat ze die woorden nooit had uitgesproken. Uiteindelijk besloot de gevlekte kater toch maar door te gaan op haar... 'grap'. "Dan kun je de kittens bang maken." Ze lachte zachtjes. "Zeker, want ik zie er ook erg angstaanjagend uit."Zei ze zachtjes. Ze zag zichzelf als het kleine, slanke, timide poesje niet snel kittens bang maken, maar ach, wie wist? "Al zou ik liever verhalen vertellen. Dat is het allermooiste."Sprak ze wat dromerig, ze was dol op verhalen. Degenen die haar vroeger waren verteld waren ook altijd bij gebleven bij het kleine poesje. Met een steek van verdriet dacht ze terug aan haar moeder en haar blik gleed even af naar Pantherpaw. "Heb jij nog familie in de clan?" Sprak ze zonder echt erbij stil te staan dat die vraag uit het niets leek te komen. De poes keek naar haar poten. "Eh, s-sorry."

Kittens verhalen vertellen zou zeker leuk zijn, vooral als hij wat verhalen had over wat hij allemaal had gedaan en wat hij was tegengekomen. Hij zou echter niet snel vertellen dat hij bang was voor water. Hij wilde niet dat de kittens een beeld zouden krijgen dat hij bang was voor dingen. "Verhalen vertellen zou ik denk ik ook liever doen. Het is altijd leuk om de nieuwsgierige blikken van de kittens te zien." Hij was dan wel een paar manen geleden zelf nog een kitten. De volgende vraag leek echter uit het niets te vallen, ook al vond hij het niet per se een vervelende vraag. "Ik heb nog een zus uit hetzelfde nest, Oceanpaw en nog een oudere halfzus Snowbird. Verder alleen nog een moeder Icecloud." Vertelde hij haar dan ook. "Mijn vader is overleden voor ik geboren was en mijn oudere halfbroer is ook al overleden." Hij wilde aan de ene kant de naam van Whitelion niet zeggen, gezien hij wel wist hoe sommige katten erop reageerden. "Heb jij nog familie?" Hij had geen idee hoe de poes op die vraag zou reageren, maar het leek hem toch een goed idee om de vraag ook terug te stellen.

Routpaw knikte bij zijn woorden, ja, verhalen lagen haar veel beter. Het was nog maar de vraag of ze een goede verhalen verteller was maar ach, ze wist ze iniedergeval te herinneren. Plots dwaalden haar gedachtes af naar verre herinneringen en zonder erbij stil te staan vroeg ze Pantherpaw naar zijn familie. Routpaw keek weg, maar de kater gaf gewoon antwoord. "Ik heb nog een zus uit hetzelfde nest, Oceanpaw en nog een oudere halfzus Snowbird. Verder alleen nog een moeder Icecloud." Oh, Oceanpaw kende ze wel. De poes lag niet ver van haar in de apprentices den. "Mijn vader is overleden voor ik geboren was en mijn oudere halfbroer is ook al overleden." Ze wiebelde met haar oren, niet zeker of ze hem moest condoleren of niet. "Eh, dat spijt me."Bracht ze gemeend maar onzeker uit. "Heb jij nog familie?" De poes kneep even haar ogen dicht, die vraag kon ze terug verwachten. "Oh, eh, ja, m'n tweeling broer Tomtitpaw is hier ook." Ze zuchtte even. "En m'n ouders zijn niet meer." Over haar andere broer besloot ze niet te spreken. "Heb je zin om anders samen te gaan jagen?"Vroeg de poes haastig om het onderwerp te veranderen.

Pantherpaw kreeg het gevoel alsof hij de vraag beter niet terug had kunnen stellen, maar toch gaf Routpaw antwoord. Hij kende Tomtitpaw wel, hij had de kater al wel vaker gezien. Ze verbleven tenslotte in dezelfde den. Hij wist niet goed wat hij nu terug moest zeggen toen ze vertelde dat haar beide ouders er niet meer waren. Hijzelf had zijn vader nooit gekend en daardoor ook niet echt geweten hoe het was om hem te verliezen, ook al had het hem wel een soort van missend gevoel gegeven. Hij had tenslotte niet echt een vaderfiguur gehad om naar op te kijken. Voor hij echter wat had kunnen zeggen werd de vraag gesteld of hij samen wilde gaan jagen. Hij had niet veel vertrouwen in hoe goed hij was in jagen, maar hij vond het ook geen slecht idee om te doen. "Klinkt goed, wil je hier jagen of wat verder het territorium in?" Hij had geen idee of ze een voorkeur had voor waar te jagen en zelf had hij er eerlijk gezegd geen zolang het maar niet iets was dat té dicht bij water kwam.

Tot haar geluk stelde Pantherpaw verder geen vragen en stemde hij in met haar voorstel. "Klinkt goed, wil je hier jagen of wat verder het territorium in?" Routpaw keek wat bedenkelijk naar het meer, het was vrij warm, waardoor veel prooidieren zich hier wel zouden verkoelen. Maar goed, ze hadden inmiddels wel genoeg lawaai gemaakt om al het prooi hier weg te jagen. "Eh, misschien kunnen we wat dieper het territorium in?" Stelde ze voor. "Op de terug weg kunnen we dan hier weer langs komen, er zal dan wel wat prooi zijn dat komt genieten van het koele water." Ze keek hem afwachtend aan, hopend dat hij ermee in zou stemmen. Ze joeg eigenlijk altijd alleen of met haar mentor, omdat afgezien van haar broer ze geen tot vrij weinig vrienden had. Sootpaw, misschien, maar daar bleef het ook bij. En deze Pantherpaw mocht ze wel.

Hij knikte kort bij het voorstel om verder het territorium in te gaan. Hij verwachtte namelijk niet dat hier snel prooi zou komen, maar misschien zouden ze hier later wel geluk hebben. "Ik denk ook dat we hier op het moment geen prooi zullen vinden, dus het is een goed idee om verder het territorium in te gaan." Zei hij instemmend. Ergens hoopte hij dat ze nog een konijn tegen zouden komen, zodat hij deze keer wel de kans had om het te vangen. Hij zou toch ooit een keer een konijn moeten vangen en hij hoopte dat het snel zou gebeuren. Misschien zou het beter lukken als hij Routpaw om hulp zou vragen, maar dat zouden ze nog wel zien. Eerst moesten ze er eentje tegenkomen. "Zullen we gaan?" Vroeg hij dan ook. Hij had er eigenlijk wel zin in gekregen.

"Ik denk ook dat we hier op het moment geen prooi zullen vinden, dus het is een goed idee om verder het territorium in te gaan."Stemde Pantherpaw met haar in, haar gedachtes hard op uitsprekend. Routpaw glimlachte opgewekt en snoof de lucht op, bedenkend waar ze het beste heen konden gaan. "Zullen we gaan?" De poes knikte. "Lijkt me een goed plan." Ze opende haar bek om de geuren nog beter te identificeren en wees toen met haar staart naar het westen. "Zullen we daar heen gaan? Volgensmij ruik in daar haas en wat ander klein prooidier?"Afwachtend keek ze Pantherpaw aan.