Fear of water

Pantherpaw was ondertussen begonnen met de geuren in de lucht in zich op te nemen, zodat hij op zijn minst wist welke richting de prooien uit zouden zijn. Hij wilde tenslotte het wel weten als er iets in de buurt was. Hij vond het dan ook een goed idee toen Routpaw voorstelde om in westelijke richting te gaan. "Lijkt me goed, kunnen we kijken of we de haas kunnen vinden." Zei hij lichtelijk enthousiast. Het zou namelijk wat zijn als ze een haas mee terug zouden kunnen brengen naar het kamp en al helemaal als het een grote was. Hij begon in de richting te lopen voor hij zich nog een keer omdraaide naar de andere apprentice. "Kom je?" Vroeg hij misschien een beetje te enthousiast, maar hij wilde het spoor van de haas volgen voor het weg zou zijn.

Een haas! Dat zou nog eens een mooi verhaal worden. Al even enthousiast als Pantherpaw, maar ook wat nerveus gezien ze er weinig voor voelde om voor de mede apprentice af te gaan, knikte ze. Pantherpaw liep al verder terwijl Routpaw snel nog een takje uit haar vacht haalde. "Kom je?" Sprak de kater erg enthousiast, wat ook haar een beetje opzwiete. "Jep!" Sprak ze waarna ze achter Pantherpaw aansprong en op een redelijk tempel Door trippelde, haar neus in de lucht terwijl ze vast besloten was, maar ook wat onzeker, om die haas een lesje te leren. Maar zelfs al zou het niet lukken, ze was allang dat ze overweg kon met de gevlekte kater. Ze keek hem in zijn groene ogen aan en glimlachte.

-sorry laat en telefoonpostje :/

Hij had eerlijk waar geen idee of het zou lukken om de haas te vangen, maar dat drukte de pret niet. Allereerst moesten ze de locatie nu bepalen, want hij had de haas nog steeds niet in zicht. Hij hoopte echter wel dat ze het snel zouden vinden. Hij probeerde de geuren in de lucht te onderscheiden en hij hield dan ook zijn focus op die van de haas. De geur was gelukkig wel sterker aan het worden, dus dat betekende dat ze dichterbij kwamen. "Zie jij de haas al?" Besloot hij te vragen, gezien hij zelf nog niks zag en hij had toch wel gehoopt dat de haas nu zichtbaar zou zijn.

Een tijd liepen de twee door in stilte, Routpaw was te gefocust op het geurspoor om een gezellig gesprek te voeren met de gevlekte apprentice. Langzaamaan werd de geur steeds sterker en adrenaline pompte Door haar aderen, wetend dat de haas nu dichtbij was.. "Zie jij de haas al?" Routpaw liet zich meteen Door haar poten zakken en tikte Pantherpaw aan met haar staart om hetzelfde te doen. "Ssh!" Fluisterde ze, terwijl ze veel betekenend naar een bruin bolletje keek, dat rustig op wat zaadjes zat te knabbelen. De haas was nog een paar vossenlengtes weg. "Eh, misschien kan jij aan de andere kant gaan staan, en dan jaag ik hem naar je toe?" Opperde ze op een fluisterende toon in zijn oor

Als antwoord kreeg hij een tikje dat hem vertelde hetzelfde te doen als Routpaw. Dat deed hij dan ook en hij liet zijn ogen wat over de omgeving gaan, tot ze uiteindelijk op een bruin bolletje rustten. Hij hield zich stil en bekeek even de mogelijkheden van hoe ze de haas zouden kunnen vangen. Bij het voorstel om één aan de andere kant te laten staan, terwijl de andere de haas opjoeg knikte hij. Dat was zeker geen slecht idee, alleen was het hopen dat de haas hem dan niet zou opmerken als hij naar de andere kant ging. "Ik ga er dan met een boog omheen en zal met mijn staart signaleren als ik er klaar voor ben." Fluisterde hij dan ook terug. Dat klonk niet als een slecht idee, hij moest er alleen voor zorgen dat hij de haas dan wel te pakken zou krijgen als het zijn kant uit rende.

Pantherpaw knikte op haar voorstel en Routpaw hoopte met heel haar hart dat het zou werken. Liever zou ze niet voor hem afgaan, immers mocht ze de kater wel. Misschien zelfs zo dat ze hem een vriend kon noemen, als dat al toepasselijk was. "Ik ga er dan met een boog omheen en zal met mijn staart signaleren als ik er klaar voor ben." Nu was het haar beur om instemmend te knikken. "Dat is goed, ik zal wachten." Voor de zekerheid checkte ze de windrichting nogmaals voordat ze zich nog dichterbij waagde. Rustig wachtte ze af op het teken van Pantherpaw, terwijl de adrenaline van de jacgt door haar aderen werd gepompt.

Sorry, had je antwoord niet gezien!

Zodra hij de bevestiging had gehad, begon hij met een boog om de haas heen te sluipen, er zeker van zijnde dat de haas hem niet zou opmerken. Hij hield de haas in de gaten en tegelijkertijd ook de positie van Routpaw, want hij moest er zeker van zijn dat hij op een goede plek voor haar zou gaan wachten. Zodra hij er zeker van was dat hij nu precies aan de andere kant van de haas was, maakte hij zich klaar voor als de haas zijn kant op zou komen. Zodra hij er zeker van was dat hij op de haas zou kunnen springen zodra het nodig was, stak hij zijn staart in de lucht als signaal. Hij wilde namelijk niet te veel beweging maken om de haas te alarmeren.

[Maakt niet uit, kan gebeuren^^]

Pantherpaw sloop weg en ongemerkt hield Routpaw haar adem in, wachtend totdat hij in de juiste positie was. Haar blik was gefixeerd op de bruine haas voor hen. Zou het weten dat dit zijn laatste moment was? Tenminste, als alles goed ging dan. Ze vroeg zich af of het beest kon denken zoals zij dat deed, of ze misschien ook clans hadden en een eigen geloof. Het leek haar sterk, maar wie kon het zeggen?
Plots zag ze iets bewegen tegenover haar en ze besefte zich met een schrok dat het het teken van Pantherpaw was. Ze haalde nogmaals diep adem en wiebelde op haar achterpoten, waarna ze de aanval inzette en met luid geritsel uit de bosjes kwam. De haas ging er, zoals te verwachten viel, als een haas vandoor. Echter niet helemaal de kant op die het op moest gaan, dus zette Routpaw zich af en wilde voor de haas springen, zodat zijn pas werd afgesneden. Het werkte niet helemaal, want ze struikelde over haar poten en kwam alles behalve charmant op de grond neer voor de haas, haar kop in het stof. Echter sneed ze wel het pad af, waardoor het dier nu recht op Pantherpaw afging. Routpaw was alleen te versuft om echt mee te krijgen of hij het kon vangen of niet.

Pantherpaw wachtte geduldig in zijn huidige houding. Hij kon Routpaw net zien en hield dan ook in de gaten wat zij aan het doen was en wat de haas zou doen. Zodra Routpaw dan ook de actie begon hield hij goed in de gaten wat de haas zou gaan doen. Allereerst leek de haas echter de verkeerde kant uit te gaan, waarna Routpaw de haas afsneed, echter leek de apprentice te struikelen, waarna ze op de grond viel. Hij was voor een moment afgeleid, maar hij herinnerde zich al snel dat het zijn taak was om de haas te vangen. Hij keek toe hoe het dier dichter naar hem toe kwam en hij besefte dat het eigenlijk nog wel vrij groot was. Hij hoopte dan ook dat het hem zou lukken, gezien hij Routpaw niet wilde teleurstellen. Hij nam een keer diep adem en probeerde zo rustig mogelijk op het juiste moment te wachten. Zodra hij vond dat de haas dichtbij genoeg was zette hij zich af tegen de grond met zijn voorpoten uitgestrekt. Hij klapte zijn nagels al uit, zodat hij een betere grip zou hebben op de haas. Voor een moment kon hij aan niks anders denken dan de haas, waar zijn klauwen alsmaar dichterbij kwamen. Zodra hij dan ook vacht voelde duwde hij harder met zijn poten op de haas om het tegen de grond te drukken. De haas was vrij sterk en hij had aardig wat moeite om het tegen de grond te houden, maar het lukte hem toch. Hij bracht dan ook snel zijn kaken naar beneden, voor hij ze om de nek van de haas sloot en een einde aan diens leven maakte. Zodra hij zeker was dat de haas niet meer leefde, stapte hij eraf en draaide hij zich om in de richting van waar hij Routpaw voor het laatst had gezien.

De poes spuugde wat zand en bloed uit en hief zichzelf nog wat versuft overeind. Ze had een pittige klap gemaakt en alles om haar heen duizelde nog een beetje, totdat ze haar kop schudde en weer wat helderder leek te worden. Helaas kwam daar ook wel meteen het besef bij hoe idioot ze eruit moest hebben gezien voor Pantherpaw. Beschaamd veegde ze haastig het meeste zand en aarde van zichzelf af waarna ze dan toch op de gevlekte kater af begon te stappen. Tot haar geluk zag ze het levenloze lichaam van een haas naast hem liggen. Hij had het gedaan! "Het is je gelukt!" Sprak ze vrolijk, even vergetend hoe erg ze was afgegaan net. Een haas! En niet zo'n kleintje ook, hier zouden zeker wel een paar hongerige magen mee gevuld kunnen worden. Enthousiast duwde ze even haar neusje tegen hem aan, als bedankje. Vergetend dat haar kop nog steeds onder het zand en losse plukjes gras zat.

Pantherpaw keek nog een keer naar de haas voor hij zijn blik naar Routpaw draaide. Hij was namelijk wel lichtelijk bezorgd over de smak die ze had gemaakt. Het zag er namelijk best pijnlijk uit, maar omdat hij eerst de haas had willen vangen wist hij niet hoe erg ze het er vanaf had gebracht. Ze kwam echter alweer naar hem toelopen en het was al snel duidelijk dat ook zij blij was met de gevangen haas. Bij haar woorden glimlachte hij dan ook. "Jep, het is me gelukt, maar het was niet gelukt zonder jouw hulp." Zei hij en duwde ook zijn neusje even tegen haar aan. "Gaat het trouwens? Je maakte daar een behoorlijke smakker." Vroeg hij bezorgd, zodra hij het zand en de plukjes gras in haar vacht opmerkte. Het zou namelijk jammer zijn als ze zich had bezeerd bij het vangen van de haas. Hij bekeek haar dan ook even van top tot teen om te kijken of er wondjes of iets dergelijks te bespeuren waren, even vergetend dat ze net een haas samen hadden gevangen.

"Jep, het is me gelukt, maar het was niet gelukt zonder jouw hulp." Ze glimlachte even gelukkig, blij dat ze toch nog een beetje had kunnen helpen, zelfs al was het op haar niet al te charmante manier. Ze drukte even haar neusje tegen hem aan, waarna de kater hetzelfde deed. "Gaat het trouwens? Je maakte daar een behoorlijke smakker." Oh ja, dat was waar ook. Routpaw lachte wat ongemakkelijk en veegde nog wat stof uit haar vacht, al leek dat niet heel erg te helpen. "Oh, eh, ja het gaat wel."Sprak ze met een lichte blos op haar wangen zonder oog contact te maken. Ze was een tijdje stil en keek naar haar vieze poten. "Ik, eh, ik denk dat ik me even ga wassen bij het meer." Ze maakte weer oogcontact. "Wil je mee of..?"Het was goed te begrijpen als hij er weinig trek in had, gezien de gevlekte kater duidelijk niet gesteld was op water. Toch hoopte ze dat hij wel mee wilde, de kater was fijn gezelschap.

Pantherpaw voelde zich toch wel opgelucht toen Routpaw zei dat het wel goed met haar ging. Gelukkig was ze dan niks overkomen wat ergens ook gedeeltelijk door hem kwam. Even viel er een stilte tussen de twee tot Routpaw vroeg of hij meeging terwijl ze haar poten ging wassen bij het meer. Hij mocht misschien niet graag dicht in de buurt van het meer komen, maar hij wilde Routpaw ook niet alleen laten gaan. Even liet hij zijn blik naar de haas glijden. Ze konden het dier hier laten liggen en later meenemen of nu ook al meeslepen naar het meer. "Ik ga mee!" Zei hij misschien iets te enthousiast. "Maar wat doen we dan met de haas? Nemen we die mee of laten we het hier liggen tot we terug naar het kamp gaan?" Beide opties klonken wel goed voor hem, maar het lag er natuurlijk ook aan wat Routpaw wilde.

Ze voelde zich nog steeds wat gegeneerd, maar was al lang blij dat Pantherpaw haar niet nog meer voor gek zette. Sterker nog, zijn antwoord was uiterst enthusiast toen ze hem vroeg of hij haar wilde vergezellen terug naar het meer. "Ik ga mee!" Met een oprechte, vrolijke glimlach op haar gelaat keek ze hem aan met haar gifgroene kijkers, ze was blij om deze jacht toch wat langer te laten duren. "Maar wat doen we dan met de haas? Nemen we die mee of laten we het hier liggen tot we terug naar het kamp gaan?"Ze wiebelde even bedenkend met haar oren terwijl ze naar de dode haas voor hun poten keek. Oh, wat zag ze graag de gezichten van de katten als ze die het kamp binnen droegen. Of nuja, als Panthepaw die het kamp indroeg, hij had hem immers gevangen, Routpaw was enkel op haar toeter gevallen. "We kunnen het mee nemen? Dan kunnen we via het meer terug naar het kamp gaan, is een beetje een omweg, maar wel te doen" Ze glimlachte. "Als we hem samen tillen is het niet zo zwaar." Zo'n beest de hele weg meeslepen was nog wel een klusje, maar met z'n tweeën was dat wel te doen. De poes boog zich over de haas en pakte die op.

Hij knikte even bij het idee om hem mee te nemen en dat ze dan via het meertje terug naar het kamp gingen. Het was tenslotte een goed idee. "Klinkt goed." Zei hij voor hij ook dichter naar de haas toe stapte. "Ik ben wel benieuwd hoe iedereen gaat reageren op de haas." Zei hij met een glimlach voor hij ook de haas oppakte. Nu moesten ze nog de weg teruglopen naar het meertje. Het zou nog best lastig kunnen worden om niet te vallen. Ze zouden ook vrij dicht bij elkaar moeten lopen, omdat ze anders misschien de haas niet goed zouden kunnen dragen. Hij wachtte nu dan ook tot Routpaw zou beginnen met lopen en dan zou hij proberen hetzelfde tempo aan te houden. Hij probeerde nog wel te signaleren met zijn staart dat hij er klaar voor was om te gaan, gezien hij nu niet echt zou kunnen spreken.

"Klinkt goed." Stemde hij met haar plan in. Routpaw glimlachte hem even toe voordat ze over de haas boog en diens bij zijn bruine vacht oppakte. "Ik ben wel benieuwd hoe iedereen gaat reageren op de haas." Sprak de kater voordat ook hij het prooidier tussen zijn kaken klemde en optilde. "Wa, wik oww"Deed ze een poging om te reageren maar de vacht tussen haar kaken maakte het haast onmogelijk. Ze lachte, maar ook dat klonk nogal misvormd, uiteindelijk besloot ze maar gewoon te gaan lopen. Panthepaw zwiepte met zijn staart, als om te zeggen dat hij er klaar voor was. Routpaw zette een rustige tred in, hopend dat het zo een beetje goed zou gaan. Plots leek haar hele idee niet zo onwijs makkelijk te zijn. Maar goed, ze kwamen er wel, ooit.

Pantherpaw kon toch verstaan wat ze zei, ook al was het wat moeilijk door de haas die ze droegen. Hij hield de haas stevig vast, zodat hij het niet zou laten vallen, want dat zou zonde wezen. Routpaw was begon te lopen en hij probeerde zo goed mogelijk naast haar te blijven lopen. Het was een rustig tempo en hij probeerde dan ook zo goed mogelijk hetzelfde tempo aan te houden. Hij liet zijn lichaam iets dichter naar de poes gaan, zodat ze de haas niet uit elkaar leken te trekken. Voor ze het wisten zouden ze nog met twee delen zitten en dat wilde hij zeker niet hebben. Hij had geen idee hoever ze precies van het meertje waren op het moment, hij wist alleen de richting waarin het was. Misschien had hij meer moeten opletten toen ze het spoor volgden, maar daar was nu niks meer aan te doen.

Ze moesten dicht tegen elkaar aan lopen om te voorkomen dat de haas weer op de grond lag. Het bleek nog een stuk lastiger te zijn dan ze eerst had gedacht. Eventjes snel een haas naar het meer tillen leek niet zo heel makkelijk te zijn. De poes deed haar uiterste best om niet nogmaals te vallen, gezien eenmaal voor zijn neus afgaan haar eigenlijk al veels te veel was. Even had Routpaw moeite met zich oriënteren, maar al snel herkende ze bepaalde punten en wist ze de weg terug te vinden. Het kostte enige tijd en moeite, maar toen hadden ze ook wat. Want voor hen doemde het meertje op, in al diens glorie. Routpaw versnelde ongemerkt haar pas een beetje, niet door hebbend dat het glad onder haar poten. Toen ze dan ook een verkeerde stap zette, gleed ze weg. Al gauw liet ze de haas los en voordat ze het wist was ze kopje onder in het water. Instinctief kwam ze boven en hapte naar adem, hopend dat ze niet ook Pantherpaw hierin had getrokken.

Makkelijk was het zeker niet om de haas goed omhoog te houden van de grond en tegelijkertijd te bewegen in de richting van het meer. Pantherpaw was dan ook meer geconcentreerd op hoe hij liep, dan op waar ze heen gingen en hij hoopte dan ook dat Routpaw de goede weg nam. Toen hij dan ook opkeek, zag hij het meertje niet al te ver meer bij hun vandaan. Hij merkte dat Routpaw haar pas wat versnelde en paste zijn eigen tred daar ook naar aan. Hij kon ergens wel begrijpen dat ze graag sneller bij het meertje wilde zijn, ook al voelde hij toch een soort van afkeer. Terwijl het meertje dichterbij kwam, was hij toch instinctief zijn pas aan het vertragen, maar het was al te laat. Routpaw leek te glijden en voor hij er wat aan kon doen, voelde hij ook onder zijn poten hoe glad het was. Misschien had hij de haas los moeten laten, maar zodra hij eraan dacht was het eigenlijk al te laat. Zodra hij het water zijn vacht voelde raken liet hij de haas los. Hij voelde hoe zijn hele lichaam onderwater ging en hij kneep zijn ogen stijf dicht, terwijl hij wat wild zijn poten begon te bewegen in een wanhoopspoging om zijn kop boven water te krijgen.

Naar adem happend kwam ze boven water, volledig geschokt door het plotselinge koude water dat zich overal om haar heen bevond. Vol paniek keek ze om zich heen maar het enige wat ze zag was de haas die, tot hun geluk, aan de rand was blijven liggen. Pantherpaw daarintegen was volledig onder het water verdwenen. "Panther!" Riep Routpaw in paniek uit, waarna haar longen vol lucht zoog en onderwater dook.
Haar blikveld was wazig, maar toch kon ze Pantherpaw's bruine vel onderscheiden. Ze hapte naar zijn nekvel en wist door met al haar kracht te trappelen boven water te krijgen. Net toen ze weer naar adem hapte, werd ze weer naar beneden getrokken. Haar longen leken zich met water te vullen en proestend kwam ze weer boven. Met al haar kracht probeerde ze hem en zichzelf op de gladde kant te gooien.