Oh, she's taking control~ over another man's mind

Chivypaw knikte. Ze moest smeerwortel gaan halen. De elders klaagden van stijve gewrichten dus ging ze op pad. Fairfaith had haar naar de stream gestuurd omdat die daar gemakkelijk te vinden waren. Niet in het water, maar meer aan de kant. Meestal tussen de wilgenbomen. Daar was het vochtig en dat had smeerwortel graag. Smeerwortel, het had zo'n vieze naam. Precies oorsmeer. Bah! Het was de tweede keer dat ze het kamp verliet. Met grote ogen keek ze om zich heen. Ze had de weg naar de stream goed ingeprent. Gewoon rechtdoor tot je bij de rivier komt en dan linksaf slaan tot je een zijriviertje hebt. Dat is de stream. Moeilijk of niet? Ze volgde ook keurig die route, verwonderd om zich heen kijkend. De kleine kattin bewoog zich door een enorm bloemenveld. Hier en daar had ze pollen riet gezien. Ze was al eens uit het camp geweest, maar dan had ze geen aandacht voor haar omgeving gehad. Ze was alleen maar gefocust op Silverkit die daar lag te verdrinken. Ze baande zich verder een weg door de bloemen. Een gestippeld dier vloog op. Ze herkende het als een lieveheersbeestje. Snowdrop had dat haar verteld. Een kwam een steek in haar borstkas bij Snowdrop. Ze had Snowdrop werkelijk als een hero gezien met veel hersenen, maar het was allebei omgekeerd. Hoewel ze wel lief was. Spijtig. Het geluid van stromend water verbrak haar gedachten. De bloemen hadden plaats gemaakt voor treurige bomen en snelstromend water. Ze sloeg linksaf en keek naar de schuimige rivier. Daar was Butterkit in verdronken. De steek in haar borst gloeide weer op. Het kwam in haar keel opzetten als vuur of als... oprispingen? Was dat het woord? Ze trok haar schouders op. Haar oortjes bewogen heen en weer toen ze wat dieper het territorium in liep. De bomen hadden plaatsgemaakt voor pollen riet overal verspreid. Echt overal was riet, met hier en daar gras tussen. Wat niet gras was, zag eruit als nat zand. Iets dikker als zand. De rivier verdunde en boog af naar rechts. Dit moest de bron van de stream zijn. Oké Chivy hoe zien smeerwortels(oren) eruit? Het waren paarse bloemen die naar beneden hingen en je moest de wortel hebben. Logisch eh. De apprentice keek om zich heen op zoek naar de bloemen. Ooh daar! Ze sprong er enthousiast op af. Misschien iets te enthousiast. Halverwege de afstand van de paarse bloemen en haar gleed ze uit. Geweldig, gewoon geweldig. Ze glibberde verder door het vochtige zand. En net daar waar ze viel was er geen enkele rietstengel te bespeuren om haar slide te verbreken. Ze plonsde dus ook in de stream. Hier was de stroming niet sterk, maar ze werd een eindje meegesleurd. Het was hier ook niet diep. Toch tegen al haar verwensingen, die ze nu uitspuugde alsof het termieten waren, in ging ze kopje onder. Natuurlijk. Ze trappelde heftig tot ze de modderige bodem weer te pakken had en haar kop naar boven kon steken. Alleen... dat ging niet. Er hing iets in haar kaak. Het rukte eraan en ze proefde bloed. En het starclansverdomme vieze water ook. Wat was dit? Ze sloeg met haar poten en trok met haar kop. Nope helemaal vast. Haar borstkas spatte bijna uiteen van de ademnood. Er was geen andere optie dan haar kop op een zodanige manier te kantelen dat het heel erg veel pijn deed aan haar nek. Maar nu was haar roze neusje toch boven water. Ze kreeg alleen haar bekje niet naar boven om het water dat in haar longen zat uit te proesten. Of heel hard te schreeuwen PAPA!!! Nuja dat ging dus niet en ze raakt heel erg in paniek.

Ze heeft een vishaak in haar kaak~
Eerste post Phantergrowl en daarna evt 3 andere warriors }

Hoewel hij natuurlijk ontzettend trots was op zijn meisje, vond hij het ook allemaal heel spannend. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat Medicine Cat zijn nou precies inhield, hij had zich nooit zo in dat leven verdiept, omdat hij wist dat StarClan hem daar nooit voor kiezen zou. Vandaag zou Chivy het kamp uitgaan, en hoe graag hij haar ook 100% alleen wilde vertrouwen, deed hij dat niet. Vandaar dat hij haar achterna liep. Hij kon haar toch moeilijk alleen het kamp uit laten gaan? Hij snapte sowieso niet waarom Fairfaith niet met haar meeging, maar daar kon hij nu niet over gaan overleggen, want Chivy was al onderweg. De kater liep haar achterna, maar hield een goede vijftig vossenlengtes tussen hen, zodat ze hem niet opmerken zou. Ze zou boos worden als ze erachter kwam dat hij haar niet op haar eentje vertrouwde, dat hij niet dacht dat ze dit alleen kon doen.
Maar StarClan zij dank dat hij haar achterna gegaan was. Ze was ergens over uitgegleden, en nu was dat helemaal geen probleem, als ze niet het water ingegleden was. Panther snelde meteen dichterbij, en glibberde haar achterna, zijn nagels uitgeslagen voor een betere grip. Zijn ogen gleden over het water, op zoek naar Chivy, die nu toch echt wel boven water moest gaan komen. Toen hij haar binnen enkele secondes nog niet zag, sprong hij snel het water in, dat hem net koppie onder liet gaan. Maar zijn dochter was natuurlijk nog maar de helft van hem - waarschijnlijk nog kleiner - en zou hier dus echt moeten zwemmen. De kater bracht zijn kop boven water, nam een hap lucht, en dook vervolgens weer onder. Hij keek wild om zich heen, op zoek naar een glimp van de zwart-witte vacht van zijn meisje, en zag haar toen, nog best ver weg. Ze probeerde te zwemmen, maar het lukte haar niet. Angst omklemde zijn hart -- wie had gedacht dat het een goed idee was dat ze er alleen op uit zou trekken? Met harde, krachtige slagen zwom hij naar haar toe, en toen hij eenmaal aangekomen was, zag hij wat er aan de hand was. Ze zat vast aan een touwtje. Met één harde bijt beet hij het touwtje door, en hees hij zijn dochter op aan haar nekvel, waarbij hij zich hard afzette van de grond en haar zo gelijk op de oever kon zetten. Hij zette zijn nagels in de oever zodat hij zijn grip niet zou verliezen, en haalde een diepe hap adem. Vervolgens klom hij snel het water uit en keek in paniek naar zijn dochtertje. "Chivy!" miauwde hij hard, de paniek duidelijk in zijn stem te horen. Hij duwde zijn neus een aantal keer tegen het bundeltje vacht, zodat deze hopelijk snel zou reageren. Ze was vast en zeker enkel in shock... Hopelijk.

Shit, ze was net in haar rang en had het nu al verkloot. Chivypaw trappelde woest met haar poten. Haar oren zaten vol met water, haar ogen en haar longen. Haar neusje was boven water, maar ze kon niet ademen door het water in haar longen. Ze was in paniek en in shock. Haar kleine zilveren pootjes raakte de grond niet. Ze begon te duizelen en stopte met trappen. Daardoor zonk ze een beetje. Stom draadje! Haar borstkas stond op barsten, straks zou ze het leven laten. Witte lichten flitste voor haar gesloten oogleden. Ze werd gepord door iets, net wanneer ze in zo'n zachte duisternis dwaalde. Weer werd er gepord. De warmte trok zich los van haar lichaam en ze werd gewekt uit de dood. Die liet zijn lange vingers los. Haar ogen schoten open. Ze zag haar bezorgde vader over haar heen gebogen staan. Het water moest dringend uit haar longen. Ze kronkelde en hoestte al het water eruit.