Reflection

Afwezig. Dat was het woord. Dat was wat ze was, en waar ze niet vanaf kon komen. Hoe kon dit nou, alleen door die moord? Veranderde een moord iemand persoonlijkheid zo erg? Zo erg dat, zelfs als je niks om diegene gaf, je je zo ging gedragen? Of was het iets anders? Was het iets anders dat haar dwars zat?

Totaal gedachteloos dronk ze van het beekje om vervolgens weer te gaan zitten. Wat ze vaak deed was naar zichzelf kijken in haar spiegelbeeld. Simpelweg om erachter te komen wat er gaande was. Gaande in haar eigen hoofd.

Narrowpaw keek toe hoe zijn deputy uit het beekje had gedronken. Er was iets aan de hand, dat moest wel. Hij kon het een beetje aan haar gezicht lezen. Hij had even getwijfeld of het wel zo slim was haar te storen. Maar ja, wie was Narrowpaw als hij niet altijd alles wilde weten. Hij was natuurlijk eerst wel rustig op haar af gestapt. Niet om haar zo te laten schrikken. Even schraapte hij zijn keel. "Goedemiddag, Futuresong." Sprak hij vriendelijk. "Hoe gaan de zaken met de clan tot nu toe?" Hij wilde eerst nog over een ander onderwerp praten, voordat hij over haar situatie begon.

Langzaam hief ze haar hoofd toen ze haar naam hoorde. Voor haar stond een apprentice, Narrowpaw. Wat hij vroeg verbaasde haar lichtjes, maar ze besloot daar niet over na te denken. "Het prima, denk ik, Narrowpaw. Windclan lijkt zich gedeisd te houden maar we hebben nu wel een nieuw probleem." Kort sloot ze haar ogen voor deze weer openschoten bij het opnieuw zien van Gemstone voor zich. "Honden. Vertel mij, waarom ben je alleen uit het kamp gegaan wanneer dat niet mag?" Het was haar te binnen geschoten, en misschien kwam het er feller uit dan ze wilde. Maar het was nodig, gevaar was te dichtbij.

De kat knikte kort. Hij had er al over gehoord dat er honden op de loer lagen. Even gingen zijn oortjes omhoog om haar felle reactie. "Hmm, dit kan ik ook beter aan jou vragen, of niet?" antwoordde hij terug. "Ik weet dat er natuurlijk gevaren zijn voor mij, maar die zijn er ook net zo goed voor jou. Ook al ben je deputy." Hij probeerde nog wel vriendelijk over te komen. Hij had natuurlijk niet zo hoeven te uitvallen. Hij wilde natuurlijk geen ruzie. Maar zo zat hij nou eenmaal in elkaar.

Ze zuchtte om wat de apprentice zei, hij had gelijk maar hij kon haar niet straffen en zij hem wel... Al ging ze niet zo met de macht spelen, het kon wel. "Dat zeker. Maar dan moet ik toch even het feit benadrukken dat jij ook nog eens een apprentice bent." Ze keek hem vragend aan, zij had meer ervaring zelfs als het om honden ging.

"Dat zeker. Maar dan moet ik toch even het feit benadrukken dat jij ook nog eens een apprentice bent." De kater zuchtte. Hij wist dat natuurlijk ook donders goed. Uh, het spijt me. Ik had ook niet zo'n grote mond moeten hebben." Hij wachtte even met verder reageren. Zou hij beginnen over wat er met haar aan de hand was? Hij moest natuurlijk wel voorzichtig beginnen. "Maar, waar ik eigenlijk voor kwam, is iets wat ik me afvraag sinds ik jou hier zag zitten. Ik  kon eh, wel een beetje zien dat er iets was natuurlijk." Een beetje zenuwachtig reageerde hij. "Je mag het natuurlijk eh.. altijd tegen mij vertellen hoor. Als je dat wilt tenminste."

Ze schudde met haar hoofd, excuses aanbieden hoefde ook weer niet. Ze stond niet boven de anderen. Ze had gewoon andere taken en wanneer nodig moesten ze naar haar luisteren, maar ze stonden gelijk. Dat was hoe het in haar hoofd werkte in ieder geval. Toen hij weer begon te spreken hief ze haar kop en keek ze hem in de ogen aan. Natuurlijk? Was het zo opvallend? Kon ze het niet meer verbergen? "Er is niets, Narrowpaw." Zei ze met een korte zucht. Alsof ze dat aan zijn neusje ging hangen.

De kat knikte op haar antwoord. Natuurlijk geloofde hij hier niks van. Maar hij wilde zijn deputy ook niet zo gaan tegenspreken. "Oke, maar nog een vraag, waarom ben je op deze plaats? Vroeg hij nieuwsgierig als altijd. Hij probeerde toch nog door omweggetjes te weten te komen wat er allemaal in haar hoofd speelt. ook al zijn dit zijn zaken helemaal niet.

Apprentices. Altijd zo nieuwsgierig en leergierig. Maar dat maakte ze ook zo leuk... Die klein boeven. "Ik was gewoon aan het wandelen eigenlijk, proberen te jagen op grondgebied en toen belandde ik hier om te drinken." Simpel, toch? "En jij?

Hij knikte nog steeds niet gelovend van wat ze zei. Maar hij nam het maar. "Oh, ik weet eigenlijk niet. Ik had zin om even eem frisse neus te halen. Dus dat ging ik toen maar doen." Was zijn antwoord op de deputy. Hij durfte niet meer door te vragen over waar ze aan dacht. Hij was te bang dat ze boos zou worden.

Goed. "Ik zal het deze keer door de nagels zien, maar laat het niet nog een keer gebeuren alsjeblieft." Ze fronste kort naar de apprentice. "Jullie betekenen alles voor mij." Er waren zoveel gewonden...