Rise and shine

Aspenpaw genoot van het leven als een apprentice. Hij had zich verschrikkelijk verveeld toen hij nog kitten was, helemaal toen hij ouder werd en zijn ceremonie naderde. Het kamp alleen was te klein om te ontdekken en altijd had hij zich afgevraagd hoe het eruit zou zien buiten het kamp. Bitterball had gezegd dat hij kon jagen en dat liet hij zich niet twee keer vertellen. Op eigen poten staan was ook het liefste wat hij deed, zonder dat iemand over zijn schouder keek om te kijken of alles wel volgens de regeltjes ging. Hij kon het best zelf, en dat zou hij ook bewijzen ook. Prooischaarste of niet, hij zou zichzelf bewijzen.
Zijn poten brachten hem naar de stroom bij het kleine bos, weg van de rivier en meer richting de hooglanden. Er was toch amper vis te vangen, dus waarom zou de jonge kater daar tijd verspillen? Aspenpaw had zich echter nog nooit écht verdiept in op land jagen. Hij wist wat het idee was, afwachten en zachtjes dichterbij sluipen, hopend dat het prooi lang genoeg bleef zitten dat je er bovenop kon springen. Maar het koste zoveel meer moeite dan wachten op vis en alles maakte herrie onder je poten. Aspenpaw wist wel dat er geen andere keuze was en had zich maar overgegeven aan de vreemde manier van jagen.
Aspenpaw snelde zich naar de stroom en likte een paar slokken van het koele water op en richtte zijn amberkleurige ogen op het wateroppervlak. Hij wist dat in deze stroom zelfs nog wel eens wat zilvervisjes zwommen om als prooi te gebruiken. Nu ontdekte hij geen spoor van de beesten. Aspenpaw kon zich ook herinneren dat landprooi waarschijnlijk ook water moest drinken en een stroom aantrekkelijk was voor zulk soort dieren. Bovendien was hier bos en misschien leefden er wel vogels in de boomtoppen. Ugh, Thunderclanners hadden maar een zwaar leven als ze dit echt dag in dag uit moesten doen.
Plotseling hoorde de jonge kater geluiden achter zich. Hij herkende ze meteen als voetstappen van een kat en herkende de geur van Riverclan meteen. Vaag bekend kon hij de geur onderscheiden als die van een kat in de apprentice den. Aspenpaw keerde zijn kop en zag de cyperse vacht van Splashpaw aankomen. Spontaan ontstond en een vriendelijke glimlach op zijn gezicht.

- Eerste post Splashpaw

Nadat de jonge kater het kamp had verlaten, brachten zijn poten hem al snel over RivierClan territorium richting het stroompje water bij het kleine bos.
Eenmaal daar aangekomen zag hij al snel Aspenpaw staan. Een zwart-witte Apprentice die iets ouder dan hem was.
"Hallo," begroette Splashpaw hem vriendelijk.
Blijkbaar was hij niet de enige geweest met het idee hier wat te kunnen vangen.



- Sorry, beetje kort

Aspenpaw kende Splashpaw alleen als een apprentice die niet lang na hem zijn nest had gemaakt in de apprentice den. Verder had hij nooit echt met de jonge kater gesproken, tijd om daar verandering in te maken!
Splashpaw begroette hem en hij knikte vriendelijk terug. ‘Goedendag,’ sprak Aspenpaw vriendelijk en keek de apprentice nieuwsgierig aan. Zou hij ook willen gaan jagen? Aspenpaw kantelde zijn kop en keek Splashpaw bestuderend aan. ‘Wat doe je?’ sprak Aspenpaw nieuwsgierig. Waarschijnlijk zou hij een doodnormaal antwoord krijgen, van "ik ga jagen" of "ik moest dit of dat doen" of iets in die richting. Het leven van een apprentice was voorspelbaar en eigenlijk een tikkeltje saai. Altijd maar trainen, jagen of meegaan op een patrouille, er was weinig ruimte over om eens iets écht leuks te doen.

Eén van Aspenpaws mondhoeken trok omhoog toen de apprentice zei dat hij zou jagen. Ergens had hij dat ook al wel verwacht, het was drukker hier nu vis schaars was, iedereen probeerde het beetje prooi dat ze nog hadden op het land te vangen. Daarna vroeg Splashpaw wat hij aan het doen was. ‘Ik wilde hier ook gaan jagen,’ sprak hij met een grijns op zijn gezicht. Aspenpaw kantelde zijn kop en wierp zijn blik op de ander. ‘Misschien kunnen we samen gaan jagen?’ vroeg hij afwachtend. Hij had nog nooit echt vaak in een paar gejaagd. Hij had het wel eens geprobeerd met zijn mentor, maar nog nooit met een andere warrior. Maar hij wist het idee erachter. Eén iemand moest de prooi in de ander zijn klauwen jagen en zo makkelijk zou het moeten zijn, toch? Met twee zou de kans moeten verdubbelen en met een enthousiaste blik keek hij Splashpaw weer aan.

Aspenpaw knikte tevreden toen Splashpaw zei dat het een goed idee was. Direct opende Aspenpaw zijn bek en draaide zijn kop in het rond, op zoek naar een geur van prooi. Hij kon alleen maar muffe geuren herkennen, voornamelijk van clangenoten. Gefrustreerd richtte hij zijn blik weer op Splashpaw. ‘Ik ruik hier niets. Laten we stroomopwaarts gaan, kijken of daar wat is,’ sprak hij koel tegen de iets jongere apprentice. Misschien moest Aspenpaw hier maar een beetje het voortouw nemen, hij was immers iets ouder dan Splashpaw. Maar hij was ook nog maar kort in training, dus veel beter dan Splashpaw zou hij ook niet zijn. Aspenpaw seinde de andere kater met zijn staart en ging in een vlotte pas de oever stroomopwaarts volgen, met zijn zintuigen op scherp en regelmatig zijn bek wijd open gesperd om de lucht af te proeven op prooigeuren. De zwart-witte kater werd er bijna gefrustreerd van. Hij haatte jagen op land, het was zoveel complexer dan vissen.

"Ik ruik hier niets. Laten we stroomopwaarts gaan, kijken of daar wat is," Sprak Apsenpaw.
Ook Splashpaw opende even zijn bek om de geur te kunnen waarnemen. En inderdaad,  hier was niks. De andere Apprentice gaf hem al snel een sein met zijn staart dat hij moest volgen en dat deed hij dan ook. Hij volgde de zwart-witte kat stroomopwaarts langs de oever.
Op land jagen was eigenlijk nog niet veel moeilijker voor hem, vissen kon hij eigenlijk ook nog maar amper. Dat zijn mentor een goede jager op land was , was in dit geval misschien ook wel weer handig toch.
Nogmaals opende de jonge kater zijn bek en dit keer leek hij wel iets te ruiken. Wat hij precies was kon hij nog niet gelijk plaatsen, dat het een prooidiertje was wist de Apprentice al wel direct.
"Volgens mij ruik ik iets," Sprak hij zachtjes tegen Aspenpaw waarna hij al snel stil stond.
Zijn oortjes spitsten zich naar daar waar de geur vandaan leek te komen. Het zou een muisje kunnen zijn zoals hij al vaak had gevangen, maar ook een ander diertje.
Voor de zoveelste keer opende de Tabby zijn bek om zo zeker te zijn van wat hij had geroken.

Aspenpaw stopte in een reflex toen Splashpaw sprak dat hij iets rook. Aspenpaw opende zijn bek en een prooigeur tintelde zijn zintuigen. Starclan, hij had gelijk! Hoe kon een jongere apprentice hem voor zijn geweest, terwijl hij nog zo zijn best had gedaan. Hij had zelfs het voortouw genomen en Splashpaw bewees vervolgens meteen om beter te zijn dan hem. Hoewel het zijn humeur beïnvloedde wierp hij een enthousiaste blik naar Splashpaw. ‘Je hebt gelijk,’ fluisterde hij en speurde met zijn blik tussen de struiken en wortels waar landprooi zich graag scharrelde om eten te zoeken. Aspenpaw hoorde plotseling ook zacht geschuifel op de bosgrond en een tinteling ging door zijn lichaam toen hij een grijze pels van een muis zag. ‘Daar.’ Hij seinde met zijn staart naar de plek waar hij de muis zag scharrelen. Beschaamd keek hij toen naar de cyperse apprentice. ‘Uhh, misschien kunnen we proberen dan iemand de prooi naar de ander jaagt?’ vroeg hij onzeker tegen de cyperse kater. Hij was verschrikkelijk om op het land te jagen en had dit misschien één keer eerder geprobeerd tijdens zijn trainingen. Maar misschien met een beetje teamwork zou het lukken. ‘Als je hem liever alleen vangt kan dat ook. Ik ben een prutser met landprooi, dus wat jij het beste kan,’ voegde hij er snel aan toe. Tsja, ze konden beter met tenminste één prooi terugkomen dan dat hij de hele jacht weer verpeste en ze met niets terugkwamen.