But I thought you were gone.. [Wasabi]

Het was ochtend, haar favoriete tijd van de dag. Ze hield van de mist die langzaam optrok, de geluiden van het wakker wordende woud en stilte die nog eeuwig voort leek te duren. Ze was zich bewust van de dauwdruppels die haar lange vacht stukje voor stukje vochtiger maakte, maar ergerde zich er niet aan. Daar was dit moment te magisch voor. Ondanks het feit dat ze niet zonder toestemming van een krijger het kamp mocht verlaten, had ze dit toch gedaan. Wat was er mis met een ochtendwandeling, zeker als ze ook nog wat prooi meenam? Dit was nog niet het tijdstip voor de jacht, maar dat zal al snel aanbreken. Tot die tijd mocht ze nog even genieten van de rust van de ochtend. Ze merkte dat ze zich steeds dichter richting de grens van hun territorium bewoog. Als ze er maar niet overheen ging dan was er geen probleem, toch? Plotseling hoorde ze een geluid dat wel van een levend wezen moest komen. Ze keek geschrokken om zich heen.

Wasabi moest wel toegeven dat ze dit wel prettig vond. De zwakke geur van muis hing in de lucht, dauwdruppels zorgden voor een prachtig samenspel met de zonnestralen en een zwak briesje dat haar grijze vacht streelde maakte het moment helemaal perfect. Als ze zich in vijandelijk gebied bewoog, deed de Young One dat om een of andere reden het liefst in Thunderclan gebied. Vreemd dat als ze zich nooit bij Bloodclan had gevoegd, hier gewoon zou rondlopen. Maar ja, nu kon ze ook altijd een muisje of drie meenemen of te verslinden. Haar gedachten werden ruw onderbroken door het geluid van een krakend takje. Wasabi krulde even haar lippen naar achteren, maar sloop toen geruisloos vooruit. Zo te zien was het een leerling, die kon ze flink te grazen nemen. De grijze poes sprong met ontblootte tanden uit de struiken en ze keek de gestreepte poes met zen wilde blik aan. Wacht... Dawnkit?!

Dawnpaw keek de grijze poes geschrokken aan. Ze was zojuist de bosjes uit gesprongen en het had heel even geleken alsof ze haar aan ging vallen. Tot ze besefte dat het haar zusje was die tegenover haar stond, haar verloren zusje om precies te zijn. Blijkbaar was ze net zo verbaasd als zij. 'Raccoonkit?' Die naam bleef enkele tellen in de lucht hangen, om mee gevoerd te worden met de wind en voor altijd te verdwijnen. Ze stonk naar Bloodclan. Ze heette niet langer Raccoonkit. 'Ik dacht dat je dood was..' Het liefst wou ze op haar zus afspringen en haar kop troostzoekend in haar nek leggen, maar ze stond vastgenageld aan de grond. Ze had er nooit echt over na gedacht hoe het voelde om iemand waarvan je het verlies had geaccepteerd weer terug te krijgen in je leven, maar nu wist ze het. Het voelde veel leger, veel vreemder en veel pijnlijker dan je zou verwachten. Ze was niet dood. Ze had haar verraden.

Raccoonkit. Die naam klonk zo scherp, kinderlijk maar tegelijk zo nostalgisch. En niet te geloven; het was Dawnkit. Langzaam ging Wasabi's vacht liggen, gleden haar klauwen terug in haar hulzen en vouwde ze haar lippen terug over haar tanden. Haar blik was verbijsterd, maar ze voelde maar een beetje vreugde. Grotendeels leegte. "Dawnkit..." mompelde de Young One kort en ze keek haar zus aan met een mildere blik. Niet te geloven. Ze was het.

'Dawnkit..' mompelde haar zusje. Dat ze de combinatie van die stem en die benoeming ooit nog zou horen had ze nooit gedacht. Voorzichtig stapte ze op haar zusje af, hopend op wat wederzijdse warmte. Hoe kon ze op iets wederzijds hopen als het niet eens van haar kant kwam? 'Dawnpaw..' verbeterde ze haar. 'En ik neem aan dat je..' de woorden kwamen maar moeizaam over haar lippen. 'een Bloodclannaam hebt?' Bij de gedachte aan haar zusje tussen de moordlustige Bloodclanners werd ze misselijk van ongeloof. Dit kon toch niet waar zijn. Eindelijk had ze de moed om haar recht in de ogen te kijken. Van binnen schreeuwde ze van frustratie. Nog geen drie manen geleden hadden ze samen met Branchkit en Earthkit leidertje gespeeld. Iets wat zo makkelijk ging. Nu slaagde ze er niet eens in normaal met haar te praten.

Net toen de naam van haar zusje over haar lippen rolde, besefte Wasabi dat Dawnkit de leeftijd van zes manen al had overschreden en Apprentice moest zijn. Haar naam was vast verandrd, maar dat was de Young One ook. Niet alleen haar naam, maar ook haar karakter. "Dawnpaw," verbeterde haar zusje haar dan ook. "En ik neem aan dat je... Een Bloodclannaam hebt?" De woorden kwamen zo stroef uit haar bek dat de grijze poes de hoop stilaan verloor. Dawnpaw leek niet meer dezelfde zusterband te hebben als vroeger - ze keek meer angstig dan blij om haar te zien. "Dat klopt," zei de fors gebouwde Young One terwijl ze de blik van haar zus wilde vasthouden. "Het is Wasabi nu." Ze pauseerde even en fronste, niet goed wetend wat te zeggen. "Luister, Dawnpaw. Ik kan begrijpen dat je kwaad op me bent, maar dingen gaan nu eenmaal in het leven. Ik had nooit het gevoel dat ik loyaal aan de Clan kon zijn." De Clan? Nee, ze had nu de Elite, en ze was er blij mee. "Maar in Bloodclan heb ik het gevoel dat ik dat wél kan zijn."

Haar zusje was zo erg veranderd. Als kitten, waren ze samen de drukste van het nest geweest. Nu straalden ze allebei een meer volwassen kalmte uit. "Dat klopt," gaf haar zusje antwoord. Dawnpaw keek weg van de bekende blauwe ogen, bang voor wat de hare konden zeggen. "Het is Wasabi nu." Wasabi.. Het klonk zo onecht. Het klopte gewoon niet.. "Luister, Dawnpaw. Ik kan begrijpen dat je kwaad op me bent, maar dingen gaan nu eenmaal in het leven. Ik had nooit het gevoel dat ik loyaal aan de Clan kon zijn." Hoe kon ze nou geen loyaliteit voelen voor haar geboorteclan? Voor haar familie? Wat was haar manier van loyaal zijn, dat ze zich nu bij een groep moordenaars had gevoegd? In haar ogen was de Bloodclan door en door slecht, wat niet zo vreemd was aangezien deze haar clan bijna had vernietigd. "Maar in Bloodclan heb ik het gevoel dat ik dat wél kan zijn." Er klonk geen enkel spoortje van twijfel in haar stem. Nee, ze was nu loyaal aan de Bloodclan. En hoe moeilijk dit ook voor haar mocht zijn, Dawnpaw zou het moeten accepteren. 'Oke..' Ze wist niet wat ze moest zeggen. De woorden bleven achterin haar keel steken. 'Maar je bent mijn zus.. Je bent de kat met wie ik samen zou moeten trainen, vechten en jagen. Misschien kom ik op een dag zelfs wel tegenover je te staan.. Ik..' Haar stem begaf het midden in een zin. 'Ik mis je..' fluisterde ze.

Wasbi keek Dawnpaw nog steeds nauwlettend aan, maar de dreiging en spanning die in de lucht hing was al een stuk minder. Er flitste een herinnering door haar kop, van het spelletje dat ze vroeger speelden als zij twee, samen met Branchkit en Earthkit, verveeld waren en vochten alsof zij Clanleiders waren. Al de vreugde en het enthousiasme vanuit die tijd was nu weggevloeid, en ook Dawnpaw had een rustigere houding. Het was verbazingwekkend hoeveel ze op elkaar leken, besefte Wasabi met een koude steek in haar hart. "Maar je bent mijn zus.. Je bent de kat met wie ik samen zou moeten trainen, vechten en jagen. Misschien kom ik op een dag zelfs wel tegenover je te staan.. Ik..' De stem van haar zus stierf weg in het midden van de zin, en Wasabi keek haar met half toegeknepen ogen aan. Wat bedoelde ze? Dat ze een verrader was? Wilde ze dat er nog eens extra hard indouwen? De grijze poes onderdrukte de golf woede die opsteeg in haar brede borstkas. "...Ik mis je." Die zin kwam aan als een klap in haar gezicht. Wat moest ze zeggen? "Ik jou ook"? Of... Ze keek met een bedrukt gezicht weg."Het is nu eenmaal zo. We kunnen er niks meer aan veranderen. Ik kan niet meer terug en jij bent loyaal aan Thunderclan. Het kan niet meer zijn zoals vroeger, Dawnpaw," zei Wasabi met lichte nadruk op "vroeger".

De brok in haar keel werd alsmaar groter en benam haar steeds meer van haar adem. ."Het is nu eenmaal zo. We kunnen er niks meer aan veranderen. Ik kan niet meer terug en jij bent loyaal aan Thunderclan. Het kan niet meer zijn zoals vroeger, Dawnpaw," Natuurlijk kon ze nog terug. Ze kon zeggen dat ze gevangen was genomen, of dat ze was wezen spioneren. Ze kon.. nee.. De clan zou haar nooit meer vertrouwen als ze terug kwam. Er zou vies naar haar gekeken en over haar geroddeld worden. Ze zou zich nooit meer kunnen thuis voelen in haar geboorteclan. Die gedachte stak als een doorn in haar hart. Ze had haar zusje terug gevonden en was niet van plan om haar zomaar te laten gaan. 'Misschien kan het wel weer zo zijn als vroeger..' haar hoofd duizelde van wat ze nu voor zou gaan stellen. Het zou tegen de krijgscode en de wil van haar leider zijn, maar ze zou er alles aan doen om haar zusje te kunnen zien. 'Misschien kunnen we op plekken afspreken, om elkaar dingen te leren zoals vecht- en jaagtechnieken.'

De blauwe ogen van de poes glommen zonder veel emotie maar het puntje van haar staart trilde besluitingsloos. Ze had werkelijk geen flauw idee wat ze voelde, of moést voelen. "Misschien kan het wel weer zo zijn als vroeger..." stamelde haar zusje plots, waardoor Wasabi haar kop meteen met een ruk omhoog gooide en haar met een ongelovige blik aanstaarde. Bedoelde Dawnpaw dat ze haar terug ging halen naar de Thunderclan? Gedachten borrelden als een bron in haar kop op, van dat ze terug in het kamp zou komen - als "Raccoonpaw" -, "gevangengenomen" door haar wanhopige zuster die zo graag bij haar wilde zijn. Wasabi moest er niet aan denken dat ze geaccepteerd had om zich te laten vangen om bij haar zusje te zijn, maar ergens knaagde ze het wel, een onbesloten verlangen. Er zou naar haar gespuugd en gesnauwd worden, en smerig en vals over haar gepraat worden.
Wasabi kneep haar blauwe ogen halfdicht na Dawnpaws voorstel."Luister, Dawn, het is niet dat we zussen zijn, dat ik alle geheimen over mijn Clan en hun vechttechnieken ga prijsgeven," mauwde ze zo kalm mogelijk. Ze keek haar opnieuw aan, met haar halfdichte ogen als twee helderblauwe streepjes. "Ik ben loyaal aan de Bloodclan, maar ik snap wat je bedoeld..."

"Luister, Dawn, het is niet dat we zussen zijn, dat ik alle geheimen over mijn Clan en hun vechttechnieken ga prijsgeven." kreeg ze als antwoord. Dawnpaw schrok van haar zusjes reactie. Ze zou haar nooit meer terug krijgen. Het zou nooit meer zijn zoals voorheen.. Was haar zusje nu haar vijand? De gedachte alleen al, een clangenoot die haar zusje doodde, maakte haar misselijk. "Ik ben loyaal aan de Bloodclan, maar ik snap wat je bedoeld..." Plotseling overvallen door verdriet liep Dawnpaw naar haar zusje toe en legde haar kop in haar nek. 'Wasabi..' fluisterde ze. 'Beloof me dat we elkaar blijven zien..'