Early morning

De zon was pas net boven de boomtoppen uitgekomen, toen Maskheart al buiten het kamp liep. Als Medicine cat was hij wel gewend om vroeg op te staan, gezien sommige kruiden het beste te verzamelen waren als het nog vroeg was, maar ook al was dat nu niet meer de reden stond hij toch nog steeds vrij vroeg op. Niet te vroeg, gezien er anders misschien geen prooi zou zijn om te vangen. Hij was het kamp uitgegaan voor een wandeling en mogelijk kon hij wat prooi mee terugnemen als hij wat rook. Hij hield dan ook de geuren om hem heen constant in de gaten. Al snel kwam de geur van muis zijn neus binnen en stond hij stil. Hij keek in de richting waar de geur vandaan kwam en zag een klein muisje niet al te ver bij hem vandaan zitten. Hij zakte in een sluiphouding en sloop langzaam naar de muis toe. Als Medicine cat had hij dit niet vaak gedaan, maar gezien het al een aantal manen was geweest sinds hij de rang had opgegeven was hij eigenlijk wel gewend geraakt aan deze routine. Hij sloop dichter naar de muis toe en zodra hij dichtbij genoeg was, zette hij zich af en sprong hij naar de muis. Hij voelde het diertje onder zijn poten en snel maakte hij het af voordat het een kans had om te ontsnappen. Tevreden met zijn vangst begroef hij het diertje om later weer op te halen en dan mee te nemen naar het kamp, waarna hij zijn tocht voortzette.

[Eerste post voor Redpaw]

Vanochtend vroeg was de jonge poes wakker geschoten met een nachtmerrie over Bloodclan en hun enge leider, Claw. Hoewel het alweer een aantal manen geleden was dat ze hier waren, was het nog steeds een trauma voor de toch al angstige poes. In de hoop haar hoofd wat te klaren, was ze dan naar buiten gegaan - al durfde ze niet te dicht bij de grenzen te komen, doodsbang dat ze een Bloodclanner tegen zou komen. Redpaw zuchtte even en wandelde verder. De bekende geur van één van haar clangenoten kwam haar tegemoet - Maskheart, dacht ze, de Senior Warrior die tot voor een paar maanden Medicine Cat was geweest maar die rang had opgegeven voor zijn kittens.. De tweekleurige kater kwam in haar gezichtsveld. Redpaw knikte de oudere kater respectvol toe, hem niet echt aankijkend - ze had er altijd moeite mee om andere katten in de ogen te kijken, behalve als ze ze heel goed kende.

Al snel kwam er een bekende geur zijn neus binnen. Een van de andere katten had blijkbaar besloten om ook het kamp uit te gaan. "Redpaw," Begroette hij de jonge apprentice, zodra deze in zicht kwam. Het viel hem al gauw op dat ze hem niet aankeek, maar dat kon komen omdat ze misschien verlegen was of iets dergelijks. "Wat brengt jou hier zo vroeg?" Besloot hij te vragen. Hij wist dat er verschillende redenen konden zijn. Zelf had hij maar één apprentice gehad en dat was terwijl hij nog een Medicine cat was. Zijn apprentice had echter besloten om haar rang op te geven en daarmee had hij geen apprentice meer gehad. Hij had zich dan ook zeker schuldig gevoeld toen hij zijn rang had op moeten geven en daarmee de clan zonder een opvolger liet. Uiteindelijk had zijn oude mentor het tijdelijk weer overgenomen en had deze een apprentice genomen. Hij had geen idee of hij binnenkort nog een apprentice kreeg, maar eerlijk gezegd zou het hem ook niet uitmaken als hij er nooit eentje zou krijgen. Hij zou ze tenslotte alleen de belangrijke dingen voor een warrior moeten leren, terwijl hij zijn kennis van kruiden achterwege moest laten.

De jonge poes wou eigenlijk gewoon haar schouders ophalen bij de vraag van Maskheart, maar ze vond dat ook zo onrespectvol tegen de senior warrior. "I-ik w-weet het n-niet..", antwoordde ze daarom zachtjes, hem nog steeds niet echt aankijkend. Ze had geen zin om te liegen tegen de kater, die hoger in rang was maar ook gewoon gerespecteerd in de clan, ondanks het feit dat hij zijn eed gebroken had door kittens te krijgen - maar Redpaw had gewoon geen zin om te praten over haar nachtmerries, zeker niet tegen iemand die ze niet zo goed kende. Tuurlijk hij zou misschien wel iets weten om het beter te maken, hij was immers medicine cat geweest, maar de onzekerheid van de jonge poes hield haar tegen om veel te zeggen tegen katten die ze niet echt kende; zeker geen persoonlijke dingen.

Het antwoord kwam, maar het was vrij zacht gezegd, waardoor hij het bijna had gemist als hij niet aan het opletten was geweest. Hij fronste even bij de woorden, maar besloot er niet verder op in te gaan, gezien het erop leek dat hij toch geen antwoord zou krijgen. Hij had echter wel het gevoel dat hij haar misschien hier niet alleen achter zou moeten laten. "Zullen we wat gaan jagen?" Besloot hij dan ook voor te stellen. Hij had geen idee hoeveel Redpaw al geleerd had qua jagen, maar anders zou hij haar zelfs wat kunnen helpen als ze wat zou willen natuurlijk. Als ze dit geen goed idee vond, dan konden ze tenslotte altijd nog wat anders doen.

Redpaw aarzelde heel eventjes maar knikte dan toch. Zealspark was vaak druk met zijn taken als deputy, en hoewel de apprentice al 7 manen was en eigenlijk al een maan apprentice moest zijn, was ze pas later apprentice geworden door de Bloodclan invasie - daarom had ze nog niet veel geleerd qua jagen of vechten. De rosse poes zette een stap naar voren maar bleef toch op respectvolle afstand van de kater. Ze wist zelf hoe vervelend ze het vond wanneer iemand te dicht bij haar stond. Ze wachtte tot Maskheart haar voor zou gaan - hij wist vast beter waar te beginnen, ook al was hij manenlang Medicine Cat geweest.

Hij kon de aarzeling zien in de apprentice en ergens begreep hij het ook wel. De poes was waarschijnlijk nog niet lang apprentice en daardoor had ze misschien nog niet veel training gehad. "Oke, volg me dan maar." Zei hij dan ook, de leiding nemend. Misschien kwam het een beetje raar over, maar het leek hem toch beter om de leiding te nemen in dit geval. "Wie is je mentor?" Hij kon zich namelijk zo snel niet herinneren wie de mentor was en dit zou ook een goede manier zijn om een gesprek te beginnen, terwijl ze liepen.

Opgelucht dat de senior warrior de leiding nam, volgde de jonge poes hem zwijgend. Maskheart leek een conversatie te willen opstarten - wat ze niet geweldig erg vond, ze was gewoon niet zo goed in het praten met andere katten. Misschien hielp wat oefening.. "Z-zealspark.", antwoordde Redpaw, ergens toch wel blij dat er maar een kleine hapering in haar stem zat. Meestal was het erger, maar de gevlekte kater kon erg geruststellend zijn.. Hij had een kalme uitstraling, alsof hij precies wist wat hij deed. Dat was vast nog van de tijd dat hij Medicine Cat was - dat was namelijk een enorm handig iets als je moest proberen katten te kalmeren bij bijvoorbeeld een bevalling, zo kon ze zich wel inbeelden.

Bij haar antwoord knikte hij even kort. Ze had dus de deputy als mentor, veel apprentices zouden dat waarschijnlijk ook wel willen. "Heeft hij je al veel geleerd?" Hij had geen idee hoelang ze al apprentice was, maar het was toch handig om te weten of ze al iets geleerd had, voordat hij haar alleen op een prooi afstuurde. Straks had ze namelijk het gevoel dat ze het voor hem goed moest doen en dat wilde hij niet hebben. Als ze nog nauwelijks training had gehad, dan mocht ze het ook nog verkeerd doen en dan zou hij haar wel een aantal aanwijzingen kunnen geven als hij een verkeerde houding of iets dergelijks zag.

"E-euhh..", antwoordde Redpaw zachtjes, niet echt een antwoord gevend. Wat moest ze zeggen. Dat hij het vaak te druk had. Dat gaf ook gene goed beeld van hun deputy, en hij wou zijn reputatie niet besmeuren. Daarbij, misschien lag het wel aan haarzelf - misschien was ze een te trage leerling, of te bang, en vond hij haar gewoon niet goed genoeg om zijn apprentice te zijn.. De jonge rosse apprentice wist niet goed wat te antwoorden, en zei daarom maar niets. Misschien zou Maskheart zelf dingen zeggen die ze misschien geleerd kon hebben, en dan kon ze knikken - of misschien zou hij wel voorstellen om haar iets te leren, wat altijd van pas kon komen.. Ze wou immers een goede warrior worden, zodat ze haar familie (maar vooral haar vader) trots kon maken!

Bij het antwoord van de apprentice wist hij even niet hoe te reageren. Ze had om de een of andere reden hem geen antwoord kunnen geven. Dat kon natuurlijk zijn, omdat ze nog weinig training had gehad of ze wist niet goed te zeggen wat ze al geleerd had. Misschien moest hij er niet verder over vragen, maar toch wilde hij wel weten wat ze al kon doen. "Heb je al wat geleerd over jagen? Hoe je moet sluipen misschien al?" Dit was belangrijk om te weten als ze gingen jagen, anders moest hij haar dat eerst nog leren.

De lichtrosse tabby knikte maar. Ja, ze kon wel wat sluipen - misschien niet geweldig goed, maar ze was er beter in dan bijvoorbeeld het vechten. Ze draaide cirkeltjes in de aarde met haar voorpoot, haar amberen blik op de grond gericht. Ze wou niet echt initiatief nemen en liet daarom de oudere warrior maar beginnen. Hij had hier vast meer ervaring mee, hij zou wel weten waar ze moesten beginnen en zo.. En zo leek ze niet zo dom als ze een fout maakte.

Hij kreeg alleen maar een knikje en hij had geen idee op welke van zijn twee vragen het was gericht. Misschien was het toch beter als hij het een keer eerst deed, misschien kwam Redpaw dan wel wat los en kreeg ze misschien wat zelfvertrouwen om het ook zelf te proberen. Hij hield zich even stil terwijl hij de geuren en geluiden om hen heen in zich opnam. Al snel kwam de geur van Eekhoorn zijn neus binnen en hij knikte even kort. "Oke, ik zal de eerste prooi vangen." Zei hij terwijl hij in de richting wees van waar de eekhoorn was. Hij zakte in een sluiphouding en sloop langzaam dichterbij, er zeker van zijnde dat de eekhoorn hem niet door zou hebben. Zodra hij dichtbij genoeg was zette hij zich af tegen de grond en landde hij met zijn voorpoten op de eekhoorn voor hij de nek doorbeet. Hij liet het diertje op de grond liggen en draaide zich om naar de apprentice. "Denk je het zelf te kunnen doen?" Hij wilde weten of ze zelf een prooi zou kunnen vangen of niet, anders kon hij haar altijd wat leren en dan zou ze misschien ook haar eigen prooi kunnen vangen.