Zien jullie niet dat, ik jullie zo lief heb?

Het katertje keek gespannen om zich heen. Zijn lichaam was laag aan de grond, en zijn gestreepte staart zwiepte geconcentreerd van links naar rechts. Hij had een geur geroken van een prooi, en hoewel hij deze achterna gegaan was was hij het spoor nu kwijtgeraakt. Hij wist niet goed welke kant hij op moest, de prooi was namelijk van richting veranderen en dit kon overal heen zijn aangezien hij de juiste prooi nog niet bij de juiste geur kon plaatsen. Het kon een vogel zijn, maar ook een muis of een eekhoorn. Daarom keek hij nu oplettend om zich heen, of hij ergens een diertje zag lopen. Toen bewoog zijn oortje richting een zacht, knabbelend geluid en langzaam bewoog hij zijn kop richting zijn linkerkant. Naast een boom zag hij een eekhoorn, die met zijn rug naar hem toe zat, zijn dikke staart op zijn rug geplaatst. Aan de bewegingen die hij maakte nam Hazel aan dat hij aan het eten was. De apprentice probeerde zich zo geruisloos mogelijk om te draaien, en dit lukte nog redelijk goed. Toen hij zijn rechtervoorpoot echter verplaatste om dichterbij naar de eekhoorn te sluipen, stond hij op een droog blaadje wat een zachte kggrr veroorzaakte en natuurlijk sprong het beestje gelijk overeind waarna hij in de boom verdween. De kater kwam met een zucht overeind en keek omhoog. Daar zou hij nooit bij kunnen komen, de eekhoorn was veel te snel. Toen hij zich omdraaide, viel een felrode vacht hem op. Dit keer niet van een eekhoorn, maar van zijn vader. Hazelpaw trok zijn mondhoek op in een kleine glimlach en liep op zijn vader af. "Hé pap." miauwde hij waarna hij hem aankeek. Hij zag wel dat het niet goed ging met Glowstick. Zijn rode vacht was niet glanzend zoals het hoorde, hij was mager geworden en bovendien zag hij er moe uit. "Hoe gaat het?" vroeg hij dan ook meteen, zijn stem rustig maar wel krachtig wat aantoonde dat hij een eerlijk antwoord wilde op zijn vraag. Hij had zijn vader na het gevecht met de BloodClan niet meer echt gesproken, omdat de ThunderClan zich weer opgepakt had was hij apprentice geworden en nu was hij druk aan het trainen om een goeie warrior te worden. De wond op zijn schouder en oor, die hij aan het gevecht had overgehouden, waren nu al bijna geheeld, al deden ze zo af en toe nog wel eens pijn. Maar het ging prima, tenminste, dat is wat hij zichzelf koppig voorhield. Toch, hij was niet eens naar Mistpaw gegaan dus hij wist het niet zeker.

Een blij gevoel vulde hem toen Hazel hem gezien had en zelf op hem afstapte, blij was niet iets wat hij nog vaak meemaakte maar zijn kittens waren alles voor hem. En dus konden ze blijkbaar ook onvoorspelbare dingen veroorzaken. "Hallo Hazel." Dit keer zette hij een oprechte glimlach op, hij had zijn zoon al lang niet gesproken en dat had hem veel pijn gedaan. Redpaw was eigenlijk de enige waar hij het meest contact mee had maar dat was omdat hij het gevoel had dat zij het het meest nodig had. Hij hield van allen evenveel maar deden zij allen hetzelfde bij hem? "Het gaat prima. En met jou?" Hij had zo vaak gelogen over hoe het met hem ging dat hij bijna automatisch zo antwoordde, hoe verkeerd het ook voelde om tegen zijn eigen bloed te liegen.

Hij werd begroet door zijn vader en hij drukte kort zijn kop tegen de kin van zijn vader aan. Het voelde goed om weer eens bij hem te zijn. Toen zijn vader beantwoordde dat het prima met hem ging, keek Hazelpaw hem recht aan. Hij negeerde de vraag hoe het met hem ging tijdelijk, en trok vragend met zijn oortje. "Je ziet er niet zo goed uit," merkte hij nuchter op en keek Glowstick aan, waarna hij zijn kop lichtjes schuin hield. "Met mij gaat het goed." miauwde hij toen als antwoord op de eerder gestelde vraag. "Ik heb met het gevecht wel wat wonden opgelopen, maar ze zijn bijna genezen." het laatste was niet helemaal waarheid, maar zijn vader was geen medicine cat dus Hazel hoopte dat hij dit niet zag.
- Je kan zijn littekens zien op zijn avatar hehehe

Zijn ogen zakte naar beneden, een tweede kitten van hem die het opmerkte. Ongemakkelijk wiebelde hij met zijn oortjes en was blij dat Hazel nog antwoord gaf op de vraag die hijzelf gesteld had. Dit keer vielen zijn ogen op de littekens van hem, wat hem deed fronzen. "Misschien is het toch het beste als je langs Mistpaw gaat lieverd." Hij haatte het. Het feit dat zelfs zijn lieve kleine kinders pijn zijn gedaan. De een fysiek de ander mentaal maar dat deed er niet toe. Ze waren gewond en dat was al te veel. De kater sloot zijn ogen en legde zijn kop over die van Hazel, en zo kon hij wel uren blijven staan.

Zijn vader merkte op dat het misschien toch het beste was om naar Mistpaw te gaan, maar Hazelpaw schudde zijn kop. "Nee, anderen hebben haar hulp meer nodig." miauwde hij, zijn standaard antwoord de afgelopen dagen ook al geloofde hij er zelf heilig in. Hij was niet van plan om te gaan voor de krassen die hij had. Ja, ze deden af en toe pijn, maar hij merkte dat ze heelden. Het enige was - ook al wist hij dat zelf niet - dat nu hij niet naar Mistpaw gegaan was, de wonden voor altijd in zijn lichaam gekerfd zouden staan als littekens. Glowstick legde zijn rode kop in Hazel's nek en hij draaide wat met zijn oren. Het voelde goed om zo te staan met zijn vader, een gesprek met hem te hebben. "Pap?" miauwde hij toen, waarna hij zijn kop vanonder die van zijn vader haalde en hem aankeek. "Wil je me eens laten zien hoe jij jaagt? Rowanflight traint me goed, maar het is altijd handig om van meerdere katten te zien wat hun manier van jagen is."

Hij besloot er niet op in te gaan, gezien hij zelf precies hetzelfde dacht. Nog meer liegen? Dat kon hij niet. Niet recht in de ogen van hém. Nadat zijn kop een tijdje op zijn zoon had gerust begon deze weer te spreken. Vragen keek hij hem aan om een soort ja uit te drukken met zijn gezicht. En na die vraag voelde hij zich nog honderd keer zo veel meer waardeloos dan dat hij al deed. "Ohhh Hazel..." Hij keek nogmaals, weg van zijn prachtige ogen die hem deden denken aan zijn vader. "De conditie van papa gaat aardig achteruit en uhmmm, jagen gaat niet zo goed meer. Ik kan je wel dingen bij leren zoals de Warrior Code? Ken je die al helemaal?" Damn...

Zijn vader moest hem echter een teleurstelling brengen als antwoord op zijn eerdere vraag. Hazel wilde zeggen dat zijn vader echt naar de medicine cat den moest, maar wist dat Glowstick toch te koppig zou zijn om dit werkelijk te doen - net zoals hijzelf. Dus maakte hij er verder geen opmerking over, maar beantwoordde hij enkel zijn vraag. "Nee, die ken ik nog niet helemaal." miauwde hij en trok kort met zijn oortje. Hij had liever gejaagd met zijn vader, gezien hoe zijn manieren zouden zijn. De warrior code leren klonk toch een stuk minder leuk. Maar verder zei hij er niks over, aangezien het vast vervelender voor de rode kater zou zijn dan voor hemzelf.

Het deed hem pijn, het feit dat hij hem niet aan kon leren wat hij wilde. Maar pijn was intussen iets dat hij steeds voelde. "Oké, laten we starten met wat je al wel weet?" Wat was hij een mislukkeling en wat vond Hazel dit waarschijnlijk stom... Maar hij had het wel nodig om warrior te worden en het wás immers training?

Zijn vader vroeg aan hem wat hij allemaal al wist, en kort dacht Hazelpaw na. "Euhm.." humde hij waarbij hij even een bedenkelijk gezicht trok. Toen schoot hem de eerste regel te binnen. "Een apprentice mag niet eten voordat de elders, kittens en queens gegeten hebben," miauwde hij en keek zijn vader aan. "Je mag tijdens het jagen niet eten," vervolgde hij toen. Eigenlijk was dat een beetje dezelfde regel, maar dat schoot hem pas te binnen toen hij het zei. "Kittens in nood moet je altijd helpen, maakt niet uit welke Clan." miauwde hij tenslotte. Op meer kon hij even niet komen, al had hij er wel meer geleerd.

Glow moest glimlachen om zijn denk gezicht, het deed hem denken aan zichzelf. Hij moest ook altijd zo'n gezicht trekken wilde hij goed kunnen nadenken. Trots knikte hij na de drie regels die zijn jongen had opgenoemd. "Goedzo! Dat is al heel goed." Hij dacht even na over hoe hij het verder zou aanpakken. "Wat mocht jij als kitten niet doen, en mogen andere kittens nu ook niet?"

Het was fijn dat zijn vader zo trots was op hem. Hij trok zijn mondhoek op naar Glowstick toen deze hem complimenteerde. Hij luisterde naar diens vraag, en trok kort met zijn neusje. "Het kamp uit gaan...?" het was meer een vraag terug dan een antwoord, want hij was er niet zeker van. Het klonk zo simpel, het moest haast wel iets ingewikkelder zijn dan dat toch?