Well that is.. some unpleasant time

De jonge kater keek links naar de grond, hij kon zich precies hetzelfde moment dat voorstellen. Wat er gebeurden die dag, wat hem raakte. Wat zijn hart doorboorden door zijn ogen, toch was hij zo.. Machteloos. Als hij sterker was geweest was dit nooit gebeurd, hij had zijn moeder moeten redden toen hij het kon. Hij kneep zijn ogen samen, hij was te zwak. Hij sloot zijn ogen en hoorde de stem van zijn zuster weer, haar zachte lieve stem. De zelfde stem die mama vaak had als ze hem en zijn andere siblings in slaap bracht, haar troostende stem die hij nooit kon vergeten. Hij kon zijn vader daarvoor nooit vergeven, het leek als een eeuwige vernietiging van je hart. "Nee, volgensmij neem je het jezelf kwalijk." Sprak Rout zacht en niet al te overtuigend, zijn ogen waren op haar gericht alleen dit keer niet meer koud. Ook niet warm, zijn blik serieus op haar gericht. Hij zuchtte, nee het was nu geen tijd dat hij er met haar over praten. Zijn leven was voor zijn Clan en ook voor zijn zuster, hij wilde liever zijn leven opgeven om zijn moeder of zijn tweeling zus te kunnen helpen. Zodat hun vredige en veilig kunnen blijven leven, om hun voor eeuwige te kunnen verdedigen voor alle slechte dingen. Een schild tegen beledigingen, een schild tegen de mentale en lichamelijke pijn. "Tommy, het was niet jouw schuld, je moet het jezelf niet kwalijk nemen." Miauwde ze veder waarna ze naar de grond keek. "Het valt toch niet meer te veranderen." Miauwde ze daarna, zijn klauwen werden uitgespreid. Niet om haar aan te vallen maar juist de grond te kneden, hij slikte en opende zijn mond. Hij sloeg zijn oren recht omhoog, een serieuze blik stond op zijn gezicht geschreven. Hij zuchtte, liep naar zijn tweeling zus toe. Hij klapte zijn nagels weer in en gaf haar een ruwe lik over zijn zuster heen, een kleine glimlach stond nu rond zijn lippen gesierd. Hij ademde diep in, zijn blik even naar de grond en daarna weer naar haar gericht. "Toen onze moeder stierf was ik machteloos, ik zag haar uitelkaar vallen." Hij zuchtte even, hij richtte zijn blik weer op haar. Hij sloeg zijn warme pluizige staart om haar heen, het was zijn schuld. Hij was de oudste, al was hij machteloos dat moment. Hij had het moeten doen, hij had haar moeten verdedigen. "Ik kan niet dat lot wat onze moeder aan ging met jouw laten gebeuren!" Sprak hij iets harder dan zijn normale toon, zijn blik richtte zich weer naar de lucht. Ja, hij wilde nooit dat het met haar zou gebeuren. Hij wilde nooit zijn tweeling verliezen, daarom trainde hij al lag zijn hart bij haar en voor zijn Clan. Hij moest waardig zijn om haar te kunnen verdedigen en de Clan waardige te voordoen, zijn moeder zal trots worden als hij een waardige loyale krijger was geworden. Hopelijk, zou ze trots zijn. "Ik train, vecht en jaag om jouw in leven te houden. Om jouw te kunnen verdedigen.... Je betekend alles voor me, ik ken geen leven zonder jouw.. Ik wil niet nog iemand verliezen!" Miauwde hij en keek haar aan, zijn mond was half open. Hij had gezegd wat hij deed, hij had het laten zien. Hij hield van haar, het was alles voor hem. Hij was trouw aan haar en ook aan zijn Clan, hij zou er echt alles voor willen doen. Alleen hij wilde nooit meer machteloos zijn, hij moest en zou er iets tegen moeten doen. Hij zou niet een moment willen waarop hij haar zou zien sterven ter wel hij er niks tegen kon doen, dat gevoel beet aan hem. Hij kon nooit vergeten hoe hun moeder stierf, hij was naast haar zelfs machteloos..

Ze moest even haar ogen sluiten en bevend adem halen, voordat ze weer tot zichzelf kon komen. Het was zo lang terug, maar alsnog was het beeld van hun moeder die bebloed en al van het ravijn aftuimelde op haar netvlies gebrand, en er enkel aan denken brak haar hart. Ze had die maanden daarna zoveel gehuild, zoveel gesmeekt aan starclan om hun moeder en sibling terug te laten komen, maar succes had het nooit. Langzaamaan ebt verdriet weg, zoals het altijd doet. Maar volledig verdwijnen zou het nooit. Nu nog overviel het haar plots uit het niets, op momenten volledig onaangekondigd, en voelde ze zich weer even miserabel en machteloos als toen.
Ze keek op toen Tomtit op haar afliep en vervolgens een ruwe lik over haar kop gaf. Routpaw wist een waterig glimlachje op haar gelaat te toveren en keek hem aan. "Toen onze moeder stierf was ik machteloos, ik zag haar uitelkaar vallen." Sprak hij al zuchtend, waarna zijn warme staart om haar heen geslagen werd. "Ik kan niet dat lot wat onze moeder aan ging met jouw laten gebeuren!" Zijn toon was luider dan normaal en Routpaw sloot haar ogen, waarna ze haar kop tegen hem aan duwde. "Ik train, vecht en jaag om jouw in leven te houden. Om jouw te kunnen verdedigen.... Je betekend alles voor me, ik ken geen leven zonder jouw.. Ik wil niet nog iemand verliezen!" Ze keek hem strak aan, nu iets vastberaden in haar blik. "Tommy, ik red me wel. Ik zal niet dood gaan, ik train hard voor je, oké? Ik zal alles doen om mezelf te beschermen, voor jou. Dus maak je geen zorgen om mij, broer. Maak je zorgen om jezelf." Haar ogen werden troebel van de bezorgdheid. "Je lijdt eronder.. En ik kan er niet tegen om te zien hoe jij langzaam ineen stort... " Ze stond op en leunde volledig tegen hem aan, zijn geur inademend. "Je zal mij nooit verliezen, als ik jou nooit verlies. Want zonder jou.." Haar stem werd dik van de tranen die ze probeerde weg te knipperen. "Je bent het meest waardevolle wat ik heb, en ooit zal hebben."

Hij keek haar aan met een vriendelijke en warme blik, hij had zijn gif groene ogen naar haar gericht. Hij had alles verteld, hij hield van haar. Hij kon bijna niemand vertrouwen, elke kat was in haar beurt misschien wel slecht. Al vertrouwde hij toch de meeste, hij volgde te vaak zijn eigen gevoel dan dat er in zijn hersenen waren beschreven. Zijn zuster leunde tegen hem aan en keek hem strak aan, nu iets vastberaden in haar blik. "Tommy, ik red me wel. Ik zal niet dood gaan, ik train hard voor je, oké? Ik zal alles doen om mezelf te beschermen. Dus maak je geen zorgen om mij, broer. Maak je zorgen om jezelf." Miauwde ze ter wel haar ogen troebel werden van de bezorgdheid. Hij wiebelde kort met zijn oren, hoe wist hij zeker dat ze zichzelf kon verdedigen. Hoe wist hij het zeker dat ze niet zou sterven, hoe.. Hij werd ontwaakt uit zijn gedachtes doordat zijn zuster wat sprak, "Je lijdt eronder.. En ik kan er niet tegen om te zien hoe jij langzaam ineen stort..." Miauwde ze en stond op en leunde volledig tegen hem aan, zijn geur inademend. Hij legde zijn kopje tegen de haren aan, hij moest beter worden. Voor zijn Clan en vooral om zijn tweeling te verdedigen, hij zuchtte even. "Het is maar een kleine kost voor iets kostbaars zoals jij." Miauwde hij rustig en kalm, zijn ogen keken de haren aan. Hij voelde hun haren in elkaar, het kriebelde. "Je zal mij nooit verliezen, als ik jou nooit verlies. Want zonder jou.." Miauwde ze en haar stem werd dik van de tranen die ze probeerde weg te knipperen. Hij keek haar aan, een beetje verbaast. Hij liet een troostend gespin horen, "Je bent het meest waardevolle wat ik heb, en ooit zal hebben." Miauwde ze daarna. Hij probeerde haar te troosten en wreef met zijn poot bij haar een paar tranen weg, "ons verleden is gebroken maar onze toekomst is sterker dan ijzer." Miauwde hij naar haar waarna hij een lik over zijn zus zijn wang gaf, al zou hij niet stoppen met trainen. hij moest het doen, al moest hij ook naar zijn tweeling luisteren. Een warme blik stond op zijn gezicht, hij likte zijn zuster. Hij keek haar aan, "ik wil jouw niet verliezen zoals het bij moeder gebeurden." Miauwde hij rustig om als nog wat te bevestigen. Hij zou niet ineen storten al kwam hij de laatste tijd niet aan zijn slaap, hij wilde geen zorgen maken. Al was er altijd van alles om genoeg zorgen over te maken, hij voelde een lichte hartklopping toen hij er weer aandacht om zijn zuster te verliezen.

Ze vermande zichzelf, slikte de tranen weg uit haar ogen. De poes verbood zichzlef nog meer tranen te vergieten. Dat had ze met zichzelf afgesproken toen ze een apprentice werd. Zodra ze het achtervoegsel paw zou krijgen, zou ze niet meer huilen om wat er met moeder was gebeurd. Ze moest verder, dat wist de poes maar al te goed. Het maakte het niet makkelijker, maar het was de waarheid, hoe moeilijk het ook was. Ze zou op moeten groeien, er mee moeten leren leven. Want terug kwam hun moeder niet meer, nooit meer.
"ons verleden is gebroken maar onze toekomst is sterker dan ijzer." Ze kreeg een lik over haar kop en keek even glimlachend naar hem op, haar blik alweer wat vrolijker dan zonet. "Ja, daar heb je gelijk in. Laten we dat zo houden." Ze haalde troost uit de wetenschap dat ze altijd elkaar nog zouden hebben. Wat er ook zou gebeuren.
Opnieuw verdiende ze een lik van haar broeder, warana twee idenktieke groene ogen elkaar aankeken. "ik wil jouw niet verliezen zoals het bij moeder gebeurden." Ze wendde haar blik weer af en zuchtte. "Je verliest mij niet." Als om haar woorden kracht bij te zetten duwde ze haar kopje even tegen het zijne. "Wij gaan trainen, opgroeien en nogmaals trainen. En dan, over een aantal moons, zijn wij de beste warriors van Windclan." Ze glimlachte dromerig bij het idee. "Routsound and Tomtitstar, de nobele krijger en leider van de Windclan!" Ze grinnikte zachtjes, proberen de sfeer weer wat lichter te maken. Ze zag Tomtit het nog wel ver schoppen. Zijzelf? Ach, ze was al blij als ze een redelijk warrior werd.

Hij glimlachte bij de woorden van zijn tweeling zus, ze leken hetzelfde. Ook leek ze een goedkeuring te hebben met de eerste woorden, "Ja, daar heb je gelijk in. Laten we dat zo houden." Miauwde ze. Ze had een gezicht die nu een stuk vrolijker was dan daar net, ze zaten naast elkaar. Ze keken elkaar, twee dezelfde ogen. De ogen van twee krijgers maar nu nog twee apprentices, hij glimlachte vriendelijk naar haar. Zijn warme blik was op de haren gelegd, Rout wendde haar blik weer af en zuchtte. "Je verliest mij niet." Miauwde ze waarna ze nog wat kracht probeerde te zetten om heem een stevige kopje te geven tegen de zijne, hij lachte kort. Al bleef hij zich wel zorgen maken, al hoefde hij dat niet nog eens te herhalen. Hij keek haar weer aan toen haar mond open schoot, "Wij gaan trainen, opgroeien en nogmaals trainen. En dan, over een aantal moons, zijn wij de beste warriors van Windclan." Miauwde Routpaw glimlachte dromerig bij het idee. Hij keek naar boven, hij had een waardige krijger niet verdiend daar was hij al wel achter gekomen. Hij had als een verstrooide professor de Medicine cat den gebruikt om zijn wonden te verbeteren al dat mislukten en zelfs de deputy had hem daarvoor straf gegeven, ook was hij geen volwaardige krijger. Hij wilde dat hij zijn moeder kon trots maken, hij staarde weer naar zijn zus toen ze veder sprak. "Routsound and Tomtitstar, de nobele krijger en leider van de Windclan!" grinnikte Rout zachtjes, hij glimlachten en schudden zijn kop. Hij legde zijn poot op haar schouder, "als ik dat zou worden ben jij zo groot als de hoogste boom die er bestaat." Miauwde hij lachend. Nee, hij wilde het wel graag om zijn moeder trots te maken en zijn Clan te kunnen beschermen al waren Everstar en Frostfaith zoveel beter. Ook had hij weinig skills om andere katten te helpen, alles wat hij probeerde ging vaak wel mis. Al was hij al elke dag bezig met trainen om geen enkele kat dood te laten gaan, geen enkele kat het zelfde lot te geven wat zijn moeder had. Nee, de toekomst zou beter worden al maakte hem het niet veel uit welke rank hij was. Hij was een eervolle krijger van Windclan, dat gelden. Hij slikte kort en keek haar diep aan in haar gif groene ogen, de zelfde die hij had. "Het maakt me niet uit welke rank ik heb my dear, het maakt mij uit of ik een waardevolle krijger kan zijn voor mijn Clan." Miauwde hij rustig waarna hij zijn staart om haar heen sloeg, hij keek haar aan met een vriendelijke glimlach. Al was hij iets vergeten, zijn eigen mos bed was nog helemaal doorweekt van al die regenachtige dagen. De apprentices den had soms weleens een gaatje, hij voelde dus steeds regendruppels. Waardoor zijn bed helemaal doorweekt was, misschien werd het tijd om deze ooit uit te schudden.

De kater schudde al glimlachend zijn kop en legde zijn poot opp haar schouder, waardoor ze weer naar hem opkeek. "als ik dat zou worden ben jij zo groot als de hoogste boom die er bestaat." Miauwde hij lachend en Routpaw lachte met hem mee. "Nou, zo groot zal ik nooit worden, als je ziet hoe groot ik ben."Grinnikte ze, doelend op dat ze eigenlijk best wel klein was. Echter vermande ze zichzelf en hield op met lachen. "Maar ik meen het wel hoor, Tommy, jij zou een prima leider zijn." Anderen zouden het misschien enkel als een mooi complimentje zien, maar Routpaw sprak recht uit haar hart. Hij deed alles voor de clan, had een sterk eergevoel en trainde totdat hij erbij neer viel. Wat anders was er nodig voor het leiderschap? "Het maakt me niet uit welke rank ik heb my dear, het maakt mij uit of ik een waardevolle krijger kan zijn voor mijn Clan." Ze stond toe hoe hij een staart om haar heen sloeg en leunde tegen de kater aan, waarna ze haar ogen sloot en glimlachte. "Moeder zal trots op ons worden." Haar stem was niet veel meer dan een fluistering.
Plots voelde ze iets nat en ze grinnikte weer zachtjes. "Gedver, je bent nat."

De jonge kater keek naar zijn zuster, hij glimlachte warm naar haar. Hij kwam wat dichter bij haar staan, het voelde fijn om toch nog iemand te hebben waarom je heel veel gaf. Iemand die je steunde en hij terug zou kunnen steunen, hij keek naar haar groene ogen. "Nou, zo groot zal ik nooit worden, als je ziet hoe groot ik ben." Grinnikte ze, ze leek daarna niet meer in de lach te gaan. Al zou ze vast weten wat hij daarmee bedoelden, hij haalde een van zijn mond hoeken op. Hij wiebelde met zijn oren toen de jonge poes voor hem veder sprak, hij richtte een strakke maar warme blik op haar. "Maar ik meen het wel hoor, Tommy, jij zou een prima leider zijn." Miauwde ze, waarschijnlijk was dit een compliment, al zou hij dat nooit kunnen worden. Niet na zijn fouten die hij nu al had gedaan, zijn straffen die hij had gehad. Hij wilde gewoon een betere band met zijn leider en deputy hebben, hij wilde een waardige krijger zijn waarop Starclan trots op kon zijn. Ze stond toe hoe hij een staart om haar heen sloeg en leunde tegen de kater aan, waarna ze haar ogen sloot en glimlachte. Alleen haar woorden raakte hem, "Moeder zal trots op ons worden." Haar stem was niet veel meer dan een fluistering. Hij knikte, hij gaf haar een korte lik over haar bol heen. "Onze moeder zal trots op ons zijn." Herhaalde hij de woorden van zijn tweeling. Hij keek omhoog, zou zijn moeder echt trots zijn op hem? Al verstoorde een gegrinnik zijn gedachtes, "Gedver, je bent nat." Miauwde zijn zus. "Ja lekker toch?" Miauwde hij plagend, "daar wordt je goed wakker van." lachte hij daarna op het antwoord van zijn zus.

Hij leek haar woorden niet te geloven, maar dat was oké. Het zou nog wel komen, daar was ze van overtuigd, en ze zou haar steentje bijdragen om de leiders van deze clan te laten zien wat haar broer waard was. Ja, dat zou ze doen. Net zolang, totdat hij het zelf ook inzag.
Ze keek op naar de hemel, waar alle sterren al uit waren verdwenen. Toch wist ze dat ze er nog waren, alleen nu niet zichtbaar. Misschien was dat net als moeder; ze was misschien niet altijd zichtbaar, maar wel altijd aanwezig. Ze zou trots op hen zijn. Die gedachte sprak Routpaw hardop uit, al was haar stem niet veel meer dan een fluistering. "Onze moeder zal trots op ons zijn." Herhaalde Tom haar woorden. Routpaw knikte en leunde tegen hem aan, enkel om erachter te komen dat zijn vacht nog nat was. "Gedver, je bent nat."sprak ze zogenaamd klagelijk. "Ja lekker toch?" Plaagde hij. "daar wordt je goed wakker van." Ze grinnikte en gaf hem een kleine duw. "Hm-hm, vast. Al zou ik er alles aan doen om nog even bij te kunnen slapen, nu de vlieg is geëlimineerd." Enkel bij de gedachte aan slapen gaapte ze al. "Je moet je nest daar eens weghalen, je wordt altijd nat. Straks vat je nog kou!"

Tomtit keek zijn tweeling aan, zijn groene ogen gefocust op de haren. Hij had een warme vriendelijke blik, hij vond het wel fijn om te weten dat zijn zus altijd bij hem was. Rout grinnikte van zijn opmerking en gaf hem een kleine duw. Hij ging wat dichter tegen haar aan staan, zodat haar vacht nog natter werd. Hij keek haar ondeugend aan met een vriendelijke warme glimlach, "Hm-hm, vast. Al zou ik er alles aan doen om nog even bij te kunnen slapen, nu de vlieg is geëlimineerd." Miauwde zijn zus daarna, ze gaapte. Hij knikte en keek haar aan met een serieuze blik, hij kwam overeind te staan. Hij zwiepte over de ruwe grond met zijn staart, hij slikte kort en nam een hap adem. "Dan is het tijd voor mij om te gaan jagen mijn zuster, blijf maar slapen ik vang wel wat extra's zodat jij niet meer hoeft te jagen." Miauwde hij serieus maar wel op een vriendelijke toon, een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. Al leek Rout zijn zus nog wat te willen zeggen, hij wiebelde kort met zijn oren en wachtte. "Je moet je nest daar eens weghalen, je wordt altijd nat. Straks vat je nog kou!" Miauwde zijn zuster op een bezorgde toon, hij knikte. Natuurlijk had zijn zuster gelijk, alleen hij had er geen tijd voor. Zijn zus moest meer slapen als hij moest, hij gunde haar alles. Hij hield van haar met zijn hele hart, hij verzachte zijn blik. Hij gaf haar een klein duwtje, hij zou moeder trots maken. Samen zouden ze moeder trots maken, hij zou zijn mos bed nog verplaatsen voor Rout. Hij zuchtte en keek naar buiten, eigenlijk was hij dood op maar hij moest wel. "Ik zal mijn mos bed daar weg halen als ik er tijd voor heb, tot straks Rout. Ik neem je lievelings prooi mee voor je." Miauwde hij rustig waarna hij de den uit liep. Hij deed dit voor een Clan, elke apprentice moest jagen en met minimaal 1 prooi terug komen om zelf te mogen eten. Dus besloot hij om twee mee te nemen zodat hij zijn zuster er ook een kon geven, maar als hij meer kon vangen als twee was dat altijd goed. Hij wachtte niet op een antwoord van Routpaw maar liep gelijk naar de uitgang van het kamp, hij was al in een snelle pas op weg gegaan zodat hij nog de hele dag had om te jagen.

~Topic uit, als je wilt posten mag het

"Dan is het tijd voor mij om te gaan jagen mijn zuster, blijf maar slapen ik vang wel wat extra's zodat jij niet meer hoeft te jagen."Klonk zijn stem serieus maar vriendelijk. Er kwam een glimlachje op zijn gezicht. Routpaw schudde echter vastbesloten haar hoofd. "Je moet je nest daar eens weghalen, je wordt altijd nat. Straks vat je nog kou!"Miauwde ze op een bezorgde toon. Dat was belangrijker dan jagen, bovendien zou ze moeten jagen voordat ze zelf wat kon eten, als hij wat voor haar ving zou dat valsspel zijn.
Hij gaf Routpaw een duwtje. "Ik zal mijn mos bed daar weg halen als ik er tijd voor heb, tot straks Rout. Ik neem je lievelings prooi mee voor je." Ze wilde tegenstribbelen, hij was doodop en zou moeten slapen. Maar voordat ze iets kon doen was hij de den al uit. Ze schudde al zuchtend haar kop, hij was soms toch zo koppig.
Ze gaf haar vacht enkele likken en begon toen aan Tommy's nest. Als hij zou jagen, zou zij voor zijn nest zorgen. Ze schudde de regen eruit en haalde nieuw mos om het comfortabel te maken. Vervolgens pakte ze het op en haalde het uit de plek waar de regen altijd door het bladerdek drong, om het te verplaatsen naar waar zij sliep, een lekker warm plekje.

Onderwerp: Re: Well that is.. some unpleasant time