Well that is.. some unpleasant time

Het was vroeg in de morgen, de jonge kater was half aan het slapen. Het dauw zat al in zijn lange vacht gekleefd, het mos onder zich was aan het afkoelen door de koude nachten maar warmen dagen. Hij had zijn ogen nog al open, een van zijn minderen goeden nachten waren dit. Kwam vast door de spierpijn van zijn trainingen van gisteren, hij wiebelde kort met een van zijn oren. Bij het horen van een heel irritant insect wat weer eens rond sloop in de nacht, bij warm weer kreeg je natuurlijk ook insecten. Hij kwam langzaam overeind, hij wreef een paar keer over zijn ogen. Het licht van buiten was erg fel, door de maan en de sterren. Het moest vast al heel vroeg in de ochtend zijn, de meeste katten sliepen nog of ze moesten mee naar een moonhigh patrol. Hij ademde diep in en blies het voorzichtig er weer uit, al hoorde hij weer een vlieg langs zich komen. Weer wiebelde hij geïrriteerd met zijn oren, hij vroeg zich nog af waarom katten door een insect nog wel door konden slapen. Diep zuchten hij, misschien kon hij eindelijk slapen als dat beest was opgeruimd. Al was het dit keer een andere richting in gevolgen, hij trippelde langzaam over de slapende vachten heen van andere apprentices. Hij ging in zijn jacht positie, hij moest dit keer dat beest echt pakken voordat dat beest andere katten wakker zou maken. Hij liet zijn staart tegen de grond hangen en wachtte even, heel even. Het insect ging op een lijfje zitten van een kat, alleen het was te donker om te zien welke kat het was en hoe deze eruit zou zien. Hij likte zijn lippen en bleef even zitten, "Ik krijg je wel vlieg." Miauwde hij heel zacht. Hij spitste zijn oren, nog geen enkele kat was wakker. Gelukkig het zou maar even duren tot dat irritante beest afgemaakt was, hij maakten een zwiep met zijn staart en maakten een korte sprint en sprong daarna met een draai op de vlieg af die rustig op een kat zat, al was deze inmiddels weg gevlogen. Tomtitpaw landde daarna met een knal tegen de kat aan, hij rolde daarna van de kat af. Hij had deze kat waarschijnlijk wakker nu gemaakt, hij opende zijn mond. "Sorry mijn Clangenoot van het ongemak." Miauwde hij schuldig nog steeds kon hij niet zien wie er lag doordat het best wel donker in de den was.

~Eerste post Routpaw

Ze zat vast in een soort halfslaap, waar ze maar niet uit wilde ontwaken. De poes lag heerlijk opgekruld in haar nest met haar staart zachtjes over haar neus geslagen. de nacht was koud, maar het mos werkte isolerend en haar vacht hield het meeste van de koude tegen.
De perfecte omstandigheden om een goede nachtrust te krijgen; als het niet zo was dat er één vervelende vlieg was die zoemend door de den bleef zweven. Routpaw voelde er niets voor om haar warme nest te verlaten om het beest neer te jagen, maar kon tegelijkertijd ook niet meer in slaap komen door het uiterst irritante geluid dat onophoudelijk door ging. Stiekem hoopte ze dat iemand de geniale ingeving zou krijgen om het beest uit de weg te ruimen, maar tot op heden leek de hele den nog te slapen.
De poes zwiepte enigszins geërgerd met het puntje van haar staart en drukte kreunen haar oren plat met haar poten. Heel veel effect had het niet, want het zoemen bleef doorgaan. Het enige effect wat het wel had, was dat ze niet opmerkte hoe er een figuur op haar af kwam sluipen.
Plots was het gezoem weg en Rout liet tevreden haar oren weer los. Dat was, totdat er plots een zwaar figuur bovenop haar sprong, zonder enige waarschuwing! Routpaw sprong vol schrik op en haalde als eerste reactie uit naar de kat, waarna ze samen wegrolden en ze hem tegen de grond wist te pinnen. "Sorry mijn Clangenoot van het ongemak." Nu pas herkende ze de de stem van haar tweeling broer. Ze zakte door haar poten en ging met een zucht bovenop haar broer liggen. "Tommy, je gaf me bijna een hartaanval!" Klaagde ze.

De jonge kater bleek kennelijk tegenover zijn zus te staan, uiteindelijk haalde ze naar hem uit al ontweek hij dezen klap. Al had hij een krasje op zijn rug nu door haar snelle uithaal, hij zwiepte speels met zijn staart en wist dat er nog iets zou gebeuren. Routpaw sprong vol schrik op, de kattin pinden hem daarna op de grond ter wel ze nu samen op de grond lagen. Een onschuldige glimlach kwam op Tomtit's zijn gezicht, zijn tweeling zus zakte door haar poten en ging met een zucht bovenop haar broer liggen. Hij staarde haar vriendelijk aan, nog steeds met een onschuldige glimlach rond zijn lippen gesierd. "Tommy, je gaf me bijna een hartaanval!" Klaagde Routpaw, hij lachten daarop waarna hij begon te rollen zodat ze van zijn lichaam af ging. Ze hadden nu wel bijna alle apprentices midden in de ochtend wel wakker gemaakt, hij ging naast haar liggen op de grond van de apprentices den. "Mijn zuster waarom zou ik jouw ooit een hartaanval willen geven? Je betekend zoveel voor me al klauw je me." Miauwde hij eervol waarna hij een lik over haar oor een gaf, ze waren als het waren één. Ze waren een tweeling en leken nog al te veel op elkaar, een kat kon hun moeilijk uitelkaar halen. Ze waren ongeveer de zelfde groten, ze hadden de zelfde kleur al hadden ze ook nog wel ergens verschillen maar misschien zou hun eigen mentor hun niet eens uit elkaar kunnen halen, hij glimlachten naar haar. "Nu dat we zo knus liggen kunnen we wel slapen." Miauwde hij rustig waarna hij zijn kin bovenop haar hoofd legden, hij sloeg zijn staart om haar heen. Al zou dat stomme insect hier nog ergens zijn, maar waar..

Haar broer lachte enkel wat op haar reactie en rolde zich om, waardoor Routpaw van hem afviel en op de grond belandde. "Oef" bracht ze uit en keek naar haar broer die nu naast haar kwam liggen. Als ze zo naast elkaar lagen waren ze bijna identiek. Het was wel vaker gebeurd dat men hun Door elkaar hadden gehaald. Toch waren er zeker wel verschillen, immers waren ze geen eeneiige tweeling. "Mijn zuster waarom zou ik jouw ooit een hartaanval willen geven? Je betekend zoveel voor me al klauw je me." Sprak haar broer eervol waarna hij haar een lik over het oor gaf. Routpaw rolde plagend met haar ogen, zich niets aantrekkend van de apprentices die nu geërgerde geluiden begonnen te maken. "Pfff, voor hetzelfde geld was je een of andere shadowclan kat die ons kwam aanvallen, wist ik veel." Plagend drukte ze op de neus van haar broer, waarna ze dichter tegen hem aankoop. Hij legde zijn kin op haar kop en Routpaw liet een zacht, spinnen geluid horen terwijl hij zijn staart beschermend over haar heen sloeg. "Nu dat we zo knus liggen kunnen we wel slapen." Ze knikte "hm-hm, geen vliegen jagers die ons lastig vallen meer." Mompelde ze en sloot haar ogen. Geluk zouden ze echter niet hebben,want net toen ze weer in slaap begon te dommelen begon het gezoem weer. Met een ruk stond Routpaw op, nu duidelijk geïrriteerd. "Ik maak die vlieg af!"

De kater keek zijn tweeling zus, ze lagen nu uiteindelijk naast elkaar na een beetje gestoei. Hij spinden zachtjes, "Pfff, voor hetzelfde geld was je een of andere shadowclan kat die ons kwam aanvallen, wist ik veel." Zei ze waarna ze plagend drukte op de neus van haar broer, waarna ze dichter tegen hem aankoop. Nu spinden ze samen beiden, alle apprentices hadden ze nu wel wakker gemaakt met hun gepraat. Hij wiebelde met zijn oren en ging wat meer leunend tegen haar aan liggen, ze knikte op wat hij eerder had gezegd. "hm-hm, geen vliegen jagers die ons lastig vallen meer." Mompelde Rout en sloot haar ogen. Hij sloot ook langzaam zijn ogen, hij viel al bijna zo tegen haar in slaap. Tot er gezoem hoorden, met een ruk stond Routpaw op, nu duidelijk geïrriteerd. Omdat Tomtit tegen haar aanleunden viel hij om en lag nu in zijn uppie op de grond, hij kwam ook met een ruk overeind en helemaal toen hij zijn zus hoorden. "Ik maak die vlieg af!" Riep ze, nu was zeker iedereen wakker. Zijn warme plekje was nu wel weg en de rust die hij zou moeten hebben, hij voelde nog een beetje spierpijn in een van zijn achterpoten. "Wacht." Sprak hij en pakte haar schouder vast, hij keek rond. "Laten we samen dat rot beest pakken, mijn zuster." Miauwde hij met een duidelijke zweep van zijn staart, het zwiepte geïrriteerd al waren de meeste katten nu al wakker. Weer hoorde hij gezoem en wiebelde met zijn oor, ze waren een tweeling vaak dachten ze ook wel hetzelfde over dingen. VAAK.. Hij ging in zijn jachthouding, hij zakte met zijn lichaam tegen de rond aan. Liet zijn staart tegen de grond aan en wachtte, sloeg zijn oren in zijn nek. Ach als ze toch al wakker waren kon iedereen nu wel helpen met de vliegen te jagen als ze wilden, het waren toch allemaal apprentices die allemaal slaap nodig hadden. Hij keek naar zijn zuster, "mijn lief zou jij de vlieg van achteren willen besluipen zodat deze mijn kant op komt en ik hem kan vangen?" Miauwde hij rustig en zacht. Waarna hij iets meer naar de uitgang sloop, want als hij deze niet zou vangen zou deze naar buiten vliegen.

.

Ze had niets een Door dat haar broer op de grond plofte toen ze opstond, en ook niet dat ze inmiddels de hele apprentice Den had gewekt. Het enige waar ze zich op concentreerde was die vervelende rot vlieg. Normaal was ze absoluut niet aggresief aangelegd, maar dat beest haalde het slechtste in haar naar boven. "Wacht." Klonk haar boers stem en een poot werd op haar schouder gelegd. "Laten we samen dat rot beest pakken, mijn zuster." Ze knikte naar hem, alsof ze op een soort quest waren om een of andere eindbaas te verslaan. Enige was dat deze vlieg nu niet bepaald gevaarlijk was, afgezien van gevaarlijk voor hun nachtrust. Ze keek rond en haar ogen vielen dan uiteindelijk op hun gezamenlijke vijand. "mijn lief zou jij de vlieg van achteren willen besluipen zodat deze mijn kant op komt en ik hem kan vangen?" Ze keek achterom naar Tomtit en knikte hem toe. "You got it Bro. " en ze sloop om De vlieg heen. Achter een hoop mos bleef ze zitten en ze maakte oogcontact met haar broer. Een korte zwiep van haar staart was het teken en ze sprong op de vlieg af, die zoals gepland naar Tomtit toe begon te zoemen...

Tomtitpaw stond nu bij de uitgang, tegen de grond aan. Heel dicht er tegen aan, wie weet wat deze rot beesten wel van plan waren. Misschien hadden ze een plot om de Clan te veroveren, nu zouden ze gestopt worden door de tweeling. De redders van de Clan, "You got it Bro. " Hoorde hij en spitste zijn oren. Zijn blik gericht op zijn zuster die naar zijn plan luisterde, Achter een hoop mos bleef Rout zitten en ze maakte oogcontact met haar broer. Hij knikte waarna zijn zuster een korte zwiep van haar staart gaf als teken en ze sprong op de vlieg af, de vlieg kwam recht op hem af. Hij bleef rustig zitten wachtten op het juiste moment, het moment van de vlieg. Hij ontbloten zijn klauwen, zetten zijn spieren op en hield zich zo klein mogelijk. Hij moest zich goed concentreren, dit moment was er maar één keer. Hij ging met een sprint recht op de vlieg af met uitgespreide klauwen, hij voelde de wind langs zich gaan. Al merkte hij dat de vlieg nergens te zien was, hij keek vragend op. Tot hij merkte dat hij tegen het takken gewas van de den botsten, hij voelde de takken door zijn vacht gaan. Die vlieg was slim, hij probeerde zich uit het takkengewas van de den te trekken. Uiteindelijk bevrijden hij zichzelf, door zijn hele vacht heen zaten nu overal takken. Hij kwam overeind en proestte wat blaadjes uit die hij had ingeslikt, hij schudden even een paar keer zodat de takken zijn vacht konden verlaten. Nu leek hij wel een takken monster, hij had zich geconcentreerd misschien was hij net mis gesprongen. Hij zetten zijn vacht overeind, Oké nu was het oorlog. Eerst hoopten hij dat ze de vlieg konden laten ontsnappen door de ingang maar, nee. Hij was er nu klaar mee, hij keek zijn zus aan. "Het is oorlog." Miauwde hij op een fluistertoon, hij zwiepte nog een paar keer met zijn staart. Hij ging in een jachthouding die niet eens zin had, hij sloop langzaam tussen alle katten door. De gene die lagen te slapen waren diepen slapers, hij trippelde zo hier en daar over ze heen. Hij bleef laag zitten en wachtten, wachtten op het moment dat de vlieg zou komen op een van de katten lichamen of op het takken gewas die hij al eerder had gevoeld. Hij deed zijn mond open, zodat hij het kon proeven. Dit was zo'n groene vlieg die vaak op paarden stront zat, het leek hem niet zo fris om overal zo'n vlieg door de den te laten heen vliegen.

OCC: NU IS HET VLIEGEN OORLOG!

Ze keek gespannen toe hoe de vlieg al zoemend naar haar broer toevloog. Hij leek zich totaal onbewust te zijn van het feit dat het zo uit de lucht kon geplukt worden. Of het wist maar al te goed dat de katten niet snel genoeg waren, dat zou natuurlijk ook kunnen. Routpaw dacht daar echter even liever niet aan.
Toen de vlieg net op het juiste moment sloeg tomtit met uitgeslagen klauwen toe na een lkorte sprint te hebben genomen. De vlieg bleek echter slimmer te zijn dan de katten, want hij was hun opnieuw ontvlucht. Haar broer rolde echter door en belandde in de struikgewassen die hun den omringden. Rout zag toe hoe hij wat blaadjes uit proestte en vervolgens met takjes en al uit de bosjes kwam. Dat gezicht was genoeg om haar keihard te laten lachen. Met tranen in haar ogen van het lachen lag ze op de grond. Haar maar al te eervolle broer was in een struikje veranderd. "Ik denk niet dat de vlieg in die camouflage past, Tommy." Bracht ze nog na grinnikend uit en ging weer zitten.
Plots was het zoemende geluid er weer, en nu wel heel dichtbij. Té dichtbij. Want de vlieg had besloten op haar neus te gaan zitten. Rout was te verbaasd om wat uit te brengen of te doen en keek scheel naar de vlieg op haar neus.

Hij bleef even bezig met alle takjes uit zijn vacht te trekken, al kwam hij er al achter dat zijn zus hem aan het uitlachen was. Haar tranen spatten haar ogen uit, hij kreeg een kleine glimlach. Hij probeerde ook een takje uit zijn oor te pulken met zijn linker poot, het duurde even tot het takje eindelijk zijn oor had verlaten. Hopelijk was dat het laatste, al bleek er nog meer te zitten op zijn rug. Hij zuchtte daarop al maakte het hem niet meer echt uit, "Ik denk niet dat de vlieg in die camouflage past, Tommy." Bracht Rout nog na grinnikend uit en ging weer zitten. Hij keek haar een beetje geïrriteerd aan, dit was nergens voor nodig. Toch schudde hij zijn hoofd en kon ook wel ergens mee lachen met zijn zus, wat hij ook deed. Alleen ineens was het vliegje ineens op haar neus gaan zitten, het zat er nu al te duidelijk. Het zat tussen zijn zwarte pootjes te wrijven, zijn zus keek er scheel naar. Hij zakte naar zijn jagers houding, hield zijn staart zo dicht tegen de grond aan. Klauwen waren niet goed genoeg dan maar zijn tanden, hij klapten zijn klauwen in. Zakte wat dieper tegen de grond aan, nu moest het lukken. Om een eervolle krijger te worden moest hij dit behalen. Hij hield zich dicht tegen de grond aan en sprinten op zijn zus af, door de snelheid wist hij dat de vlieg van haar neus zou afvliegen. Hij zag hoe het zwarte beestje van haar neus afvloog met een 108 graden een draaiing maakten, nu zou hij een draaiing moeten maken wat hij ook dus wilden gaan doen al was hij geen gevorderde krijger. Hij maakte net voordat hij bij Rout aan kwam een gigantische sprong om over haar heen, wat hem ook lukte daarna zoals hij al had verwacht nu moest hij een goede draai in de lucht maken. Wat hem bijna lukte, hij had de vlieg net op het nippertje niet kunnen raken waardoor hij recht met zijn kopje in het zand belanden en nu eigenlijk meer of minder zand aan het happen was. Zijn vacht witte vacht was nu bruin, hij stond op uit het natte zand. Hij proestte dit keer geen blaadjes uit maar zand, hij keek naar zijn zuster waarna hij glimlachten en zijn mond opende waar nog een beetje zand uit liep. "Zand is niet zo lekker als een muis, dat weer ik nu." Miauwde hij kort waarna zijn hele vacht eigenlijk onder de bruinige kleur zat, al was zijn bovenkant al bruin. Alleen waar was die verdommen vlieg, deze leek ineens verdwenen te zijn. Waar zou deze nu gaan zitten, waar zou de vlieg nu zitten.

Tommy leek haar gelach niet al te plezant te vinden, maar desalniettemin ging ze gewoon door. Uiteindelijk leek de serieuze kater er ook de lol van in te zien. Het lachen verging haar echter toen de vlieg pardoes op haar neus ging zitten. Het beest wreef tussen zijn pootjes, alsof hij een of ander wreed plan aan het smeden was. Tomtit merkte het, en sloop langzaam op haar af. "Tommy.." Bracht ze enigszins angstig uit, bang dat hij haar aan zou vallen om de vlieg te pakken. Gelukkig bewoog ze weg en ging de vlieg de andere kant uit. Tomtitpaw sprong de lucht in en maakte een draai, zijn poten uitgestrekt naar de vlieg. Echter had hij nog niet genoeg training gehad, want de kat tuimelde naar beneden vol met zijn gezicht op de grond. Routpaw trippelde bezorgd op hem af, bang dat hij zich had bezeert. Maar de kater tilde zijn klop alweer op, nu zand uitspugend in plaats van blaadjes. "Zand is niet zo lekker als een muis, dat weer ik nu." Opnieuw lachte ze en gaf hem een lik over zijn kop. "Wacht maar, met een beetje oefenen ben je straks de beste vliegenvanger die Starclan ooit zal zien." Grinnikte en luisterde even met gespitste oren, maar de vlieg liet niet meer van zich horen. Wie weet was hij wel weg. "Ik denk dat je 'm hebt afgeschrikt, oh machtige Flycatcher." Grapte ze, waarna ze hem begon te helpen met de takjes en het zand uit zijn vacht te krijgen.

De jonge apprentice probeerde het zand uit zijn vacht te schudden, al leek zijn zuster niet te stoppen met lachen. Hij bleef nog een beetje zand uit te proesten, hij had alvast zijn ochtend eten gehad.
Opnieuw lachte ze en gaf hem een stevige lik over zijn kop, hij gaf een kort spinnend geluid terug. Al was hij nog steeds niet goed genoeg om een stomme vlieg te vangen, al zat er nog steeds wat vast in zijn keel. Te veel bladeren en zand vandaag gegeten, omdat Routpaw lachten moest hij ook lachen. "Wacht maar, met een beetje oefenen ben je straks de beste vliegenvanger die Starclan ooit zal zien." Grinnikte zijn tweeling zus en luisterde even met gespitste oren, hij deed het ook. Er was geen vlieg meer, nu niet. Hij keek serieus in het rond of het echt weg was, hij hoorde nog steeds zijn zus lachen. "Ik denk dat je 'm hebt afgeschrikt, oh machtige Flycatcher." Grapte zijn zus, waarna ze hem begon te helpen met de takjes en het zand uit zijn vacht te krijgen. Hij begon een klein beetje te lachen, "Niet echt.." Miauwde hij met een stikkende stem. Hij proestte daarna nog een keer wat uit alleen dit keer de vlieg, wat hij al probeerde was de vlieg te vangen met zijn mond. Misschien was dat wel geluk al smaakte een vlieg walgelijk, het beest lag dood op de grond. "Volgens mij had ik hem bijna doorgeslikt in de plaats afgeschrikt." Glimlachte hij naar zijn zuster waarna hij opstond en een vies zanderige kopje tegen haar aan gaf, een plagende glimlach stond op zijn gezicht ter wel hij weer zijn vacht vol zand probeerde uit te schudden. Nu dat het beest eindelijk dood was op een gekke manier, konden ze misschien eindelijk slapen. Tot hem iets in zijn ooghoek stond, het zonlicht. NEE, hij kon niet slapen wanneer de zon scheen. Dit betekende alleen dat het weer een moeizame dag zou worden, misschien toch niet zo moeizaam. Hij keek haar aan zijn nagels waren natuurlijk ingeklapt, "hey, sinds dat de zon op is en we moeilijk in slaap kunnen komen kunnen we misschien nog stoeien?" Vroeg hij met een glimlach waarna hij een spinnend geluid maakten. Hij gaf haar een korte lik over haar wang heen en wist niet wat ze nu zou doen, ze hadden nu wel een beetje genoeg gelachen vandaag. Op naar een stoeitraining!

De kater begon een beetje te lachen na haar opmerking. "Niet echt.." Begon hij met een beetje een stikkende stem. Routpaw stopte met het wassen van zijn vacht en keek bezorgd op, zat er een blaadje vast in z'n keel? Ze wilde al om hulp roepen toen de kater plots hoestte en er zwarte vlieg uit zijn bek kwam rollen. Routpaw keek er al knipperend naar, nogal overdonderd. "Volgens mij had ik hem bijna doorgeslikt in de plaats afgeschrikt." Glimlachte hij naar haar en Routpaw lachte opnieuw hard, al werd ze de mond gesnoerd toen ze een heel erg vies kopje van d'r broer kreeg. Ze spuugde wat zand uit en tikte hem plagend op zijn oren. 'Hey! Dat jij vies bent, betekend niet dat ik dat ook hoef te worden!"Sprak ze zogenaamd boos maar het was duidelijk dat ze het niet meende.
Tomtit leek plots de zon te zien en klapte zijn nagels in. Routpaw had al een idee wat aan het komen was. "hey, sinds dat de zon op is en we moeilijk in slaap kunnen komen kunnen we misschien nog stoeien?" Vroeg hij met een glimlach en maakte een spinnend geluid, een lik over haar wang volgde. Routpaw keek twijfelachtig. "Ik weet niet, ben nog best moe eigenlijk.."Ze gaapte en ging naast hem zitten, waarna ze haar kop op zijn schouders liet rusten, alsof ze zou gaan slapen.
Maar plots sprong ze op en probeerde hem op de grond te gooien. Ha! Het gevecht was begonnen, hopelijk zou het element van geluk haar helpen. "Its war, brother!" Riep ze speels.

De jonge kater knuffelde nog steeds zijn zus door steeds haar kopjes te geven en een spinnend geluid te maken, nu leek hij wel als een kitten helemaal doordat hij en Rout even groot waren en dat ze beiden behoorlijk klein waren voor hun lengte konden ze wel nog op kittens lijken. Routpaw lachte opnieuw hard, al werd ze de mond gesnoerd toen ze een heel erg vies kopje van d'r broer kreeg. Routpaw spuugde wat zand uit en tikte hem plagend op zijn oren. 'Hey! Dat jij vies bent, betekend niet dat ik dat ook hoef te worden!" Sprak ze zogenaamd boos maar het was duidelijk dat ze het niet meende, hij spitste zijn oren. "hu zei je wat? Ik kon je niet verstaan doordat je zand uitspuugde." Miauwde hij met een plagende glimlach en bleef gewoon door gaan. Al stopte hij daarna, want hij vroeg haar iets en blijven knuffelen had geen nut om te gaan stoeien. Jammer genoeg scheen de zon al had hij geen zin in zijn apprentice taken die hij nu moest doen, al zou hij die wel gaan doen nadat hij klaar was met zijn tweeling zuster te vermaken. "Ik weet niet, ben nog best moe eigenlijk.." Ze gaapte en ging naast hem zitten, waarna ze haar kop op zijn schouders liet rusten, alsof ze zou gaan slapen. Hij glimlachten en knikte waarna hij ook zijn kop op de haren legde, dan was dat goed. Zijn zuster had meer slaap nodig dan hem, hij sloot langzaam zijn ogen. Maar plots sprong Rout op en probeerde hem op de grond te gooien, hij schrok ontbloten zijn nagels al was hij tegen de grond aan gedrukt. Hij liet zijn nagels weer terug in zijn hulzen gaan waarna hij glimlachten, hij moest een waardige krijger worden dus moest hij haar verslaan. Hij had zijn achter poten in zijn bereik, hij drukte zijn poten in zijn buik. Hij probeerde haar eraf te gooide zonder haar te trappen dus pijn te doen, "Its war, brother!" Riep Rout speels. Oorlog bracht alleen maar de dood van opofferingen van katten, zoals... Hun moeder.. Hij glimlachten, "I stand for freedom. I will bring peace again in this land of the forgotten!" Riep hij speels maar ook menend eruit. Hij ging in zijn vecht houding staan, zijn nagels waren ingeklapt. Zij had het eerste punt gewonnen om hem over te gooien, hij sloeg zijn oren in zijn nek en stond klaar. Hij moest haar aanvallen tegen haar gebruiken, zo hij rende op haar af met snelle sprinten. Waarna hij om haar heen liep en een sprong haar richting op maakten, hij was iets meer ervaren dan haar. Al trainde hij veel, wist hij niet goed wat haar vecht technieken waren en hij wist niet hoe ze zou reageren.

Ha! ze had hem! De kater was volledig verrast door haar aanval en door dat element wist ze hem op de grond te krijgen. Haar poten drukten hem tegen de grond, al waren haar nagels ingeklapt en ze zorgde er voor dat ze hem zeker niks aan kon doen. Dat was het laatste wat ze wilde.
Haar broer lachte en Routpaw lachte opgelaten met hem mee. Dat was echter niet al te slim, want de kater wist zijn achterpoten los te krijgen en haar met een zachte duw van zich af te krijgen. Met een zachte 'oef' kwam Routpaw weer op de grond terecht. Meteen krabbelde ze overeind en zakte zogenaamd in een vechthouding. De twinkeling in haar gifgroene ogen maakten echter wel duidelijk dat dit allemaal een spel was. "Its war, brother!" Riep ze speels. Waarop Tomtit reageerde. "I stand for freedom. I will bring peace again in this land of the forgotten!" Sprak hij ook speels, maar Routpaw wist dat dit voor hem misschien iets meer was dan een spel Veel tijd om daarover na te denken kreeg ze niet, want de kater kwam op haar af rennen. Routpaw zou zijn aanval kunnen tegenhouden, als het niet was dat hij in plaats van aan te vallen om haar heen liep en op haar rug sprong. Ze rolde op de grond en was even te verbaasd om wat te doen, waarna ze toch lachte. "Viezerik."Bromde ze, waarna ze abrupt haar poten in zijn vacht klemde en omdraaide, hopend hem zo mee te nemen in haar val.

Hij staarde ernaar toen zijn zuster zichzelf overeind haalden, hij zag hoe ze met haar gif groene ogen keek naar de zijne. Al deed hij gewoon wat hij zou doen, leek Rout toch ergens mee te zitten. Dacht ze ergens over na, hij schudden zijn hoofd. Hij moest trainen om sterker te worden en zoiets nooit meer te laten gebeuren, hij zou de Clan dienen zoals iedereen zou doen zoals de gestorven dat vroeger ook deden. Als het nodig was zou hij zijn Clan leiden, Routpaw zou zijn aanval kunnen tegenhouden, als het niet was dat hij in plaats van aan te vallen om haar heen liep en op haar rug sprong. Hij had haar te pakken en ze rolde op de grond en was even te verbaasd om wat te doen, waarna ze toch lachte. "Viezerik." Bromde ze, hij glimlachten al leek Rout wat anders in gedachten te hebben. Ze klemde haar poten in zijn vacht en omdraaide, wat er ook gebeurden. Hij zat in haar greep al had hij al een idee om uit haar greep zich te bevrijden, hij drukte zijn hoofd naar achter waardoor hij probeerde haar hoofd te raken door een kopstootje te geven. Hier door maakte hij zich groot en zo kon hij zich iets makkelijker bevrijden als het hem zou lukken, zijn zuster was best goed in vechten al moest hij beter worden. Hij krabbelde recht overeind en stond weer tegen over haar, hij was misschien allang dood geweest als dit echt gebeurt was met klauwen. Hij slaakte een zucht, hij moest beter worden. Alleen hoe, hoe moest hij zijn Clan kunnen beschermen. Hoe zou hij zijn zuster kunnen beschermen? Hij wilde niet dat zijn zuster hem zou beschermen, dan was hij geen waardige krijger. Bij die gedachten schudden hij zijn hoofd, hij moest zich helder houden.

De kater glimlachte alleen maar op haar verwijting, waardoor ook Routpaw weer een glimlach op haar gelaat kreeg. Ze haakte haar poten in zijn vacht en draaide om en wist hem zo ook op de grond te krijgen. Een zogenaamde strijdkreet verliet haar bek deed haar best hem op de grond te houden. Dat was echter makkelijker gezegd dan gedaan, de kater knikte zijn kop naar achteren en gaf haar vervolgens een kopstoot waardoor hij ruimte creëerde en zichzelf los wist te krijgen. De kater leek echter nog niet terug aan te vallen, dus Routpaw ging half op de grond liggen, haar achterwerk in de lucht. Maar de kater zuchtte enkel en schudde zijn kop, het was maar een klein gebaar maar Routpaw wist dat er iets aan de hand was, anders zou ze het niet waard zijn om een tweeling zus genoemd te worden. "Tommy... Wat is er aan de hand?"Ze liet haar vechthouding ietwat beteuterd zakken en stapte op hem af, met haar kop langs zijn wang strijkend. "Wat zit je dwars, broer?"

De jonge kater stond nog steeds in aanvalspositie, hij moest zichzelf perfect maken een zelf reflectie onderscheiden. Hij was nog niet goed genoeg, Rout had hem nog te vaak al tegen de grond gedrukt. Hij had haar niet moeten onderscheiden met een normale apprentice, hij trainde te vaak met haar hier door wisten ze elkaars skills. Al vocht hij geconcentreerd op zijn eigen passen wist hij niet of zijn zuster dat ook deed, "Tommy... Wat is er aan de hand?" Ze liet haar vechthouding ietwat beteuterd zakken en stapte op hem af, met haar kop langs zijn wang strijkend. Hij ging uit zijn vechthouding en keek haar aan, hij had wat meer op moeten letten zodat ze hem niet zo vaak zou vloeren. Hij spitste zijn oren bij het horen van haar tere stem, "Wat zit je dwars, broer?" Vroeg zijn tweeling zus. Hij slikte even, zijn kop ging iets wat schuin. Hij keek weg naar de rand van de den, hij sloot kort zijn ogen en focuste zich weer op haar. "Genoeg zit mij dwars, al moet ik veder met mijn training." Miauwde hij en stond op, zijn kin wat meer omhoog gericht en zo wilde hij de den uit lopen. Zij hoefde zich geen zorgen te maken, juist zorgen had je niet nodig in een gevecht. Hij moest zich beter maken, hij kon niet het zelfde lot met zijn zuster laten gebeuren wat er was gebeurd met zijn moeder. Nee, dan kon hij zichzelf nooit meer vergeven.

Ook hij liet zijn vechthouding zakken en Routpaw keek hem strak aan, er voorzorgend dat hij haar gif groene ogen niet kon ontkomen. "Wat zit je dwars, broer?"Vroeg ze hem met een heldere, maar enigszins droevige stem. De kater slikte en hield zijn kop schuin, waarna hij zijn blik liet afdwalen. Het duurde even voordat hij zijn ogen kort sloot en haar weer aan keek. "Genoeg zit mij dwars, al moet ik veder met mijn training." Miauwde de kater en stond op, zijn kin geheven en Routpaw zag dat hij de den uit wilde lopen. Ze zou hem niet tegen houden, dat kon ze toch niet. Daarom liet ze met een zucht haar kop op haar poten zakken en wendde haar blik af. "Waarom doe je zo Tomtit?" Niet vaak noemde ze hem bij zijn echte naam, eigenlijk was het altijd 'Tom' of 'Tommy'. "Je bent zo gefocust op trainen, op beter worden, op de clan dienen... Je moet niet je eigen gezondheid vergeten, of om plezier te hebben." Ze wachtte even af, niet wetend of Tomtitpaw al was weggelopen. "Is het door moeder haar dood?" vroeg ze zachtjes.

De jonge kater bleef staan toen hij een zucht hoorden van zijn zuster, hij spitste zijn oren. "Waarom doe je zo Tomtit?" Vroeg ze, ze noemde hem nooit bij zijn naam. Dus hij draaide zich om, zijn gif groene ogen op de haren gericht. "Je bent zo gefocust op trainen, op beter worden, op de clan dienen... Je moet niet je eigen gezondheid vergeten, of om plezier te hebben." Miauwde ze en wachtte even. Zijn oren gingen iets wat omhoog, hij trainde om de Clan te dienen. Hij moest beter ermee worden, hij moest het schild en het zwaard voor de Clan zijn. Al wist Routpaw kennelijk niet dat hij dit ook deed om haar te beschermen, van het lot dat zijn moeder ook had belopen. Maar ook wilde hij haar niet verliezen, ze was te veel waarden voor hem. "Is het door moeder haar dood?" vroeg Rout ineens zachtjes, bij die vraag staarde hij kort naar de grond. Het voelde als een steek door zijn lichaam, een vreemde pijn in zijn hersenen. Hij ademde in en raapte zichzelf bij een, een hele koude en kille blik verscheen op zijn gezicht. "De dood bestaat in het verleden en ik zou op de toekomst moeten letten." Sprak hij rustig, een serieuze blik stond op zijn gezicht. Zijn stem klonk koud, geen gevoel was er even in. Hij richtte zijn blik op zijn zuster, al klonk ergens zijn stem toch teer en gekwetst. Vaak had hij een warme vriendelijke blik, alleen dit moment klonk alles serieus. Er waren geen spelletjes op dit moment, alleen maar oorlog.

Ze staarde naar de grond, zich doodstil houdend. Zojuist had ze een vreselijk gevoelig onderwerp aangesneden, waar de twee katten eigenlijk nooit over praten. Inmiddels was het al bijna een half jaar terug, en beiden waren ze nog kits geweest toen het gebeurde, maar toch leek het allemaal nog te vroeg. Toch voelde het alsof ze erover moest beginnen, want ze was bang dat Tomtit zou verbitteren, zijn hele leven aan de clan zou bieden. Het leek namelijk zo dat dat zijn manier was om van zijn verdriet af te komen, door net zolang en hard te werken om er niet aan te hoeven denken. Maar Routpaw wilde dat niet, dat kon ze niet toestaan. Hoewel ze waarschijnlijk haar clan boven zichzelf zette, zou Tomtitpaw altijd belangrijker zijn dan al deze katten bij elkaar. "De dood bestaat ergens in het verleden en ik zou op de toekomst moeten letten." De koude in zijn rustige stem overrompelde haar. Hij was bloed serieus en dat joeg haar angst aan. Toch slikte ze en sprak: "Nee, volgensmij neem je het jezelf kwalijk." Sprak ze zacht en niet al te overtuigend, ze was als de dood dat dit tot een ruzie uit zou lopen, maar ze wilde hem enkel helpen. "Tommy, het was niet jouw schuld, je moet het jezelf niet kwalijk nemen." Ze keek naar de grond. "Het valt toch niet meer te verranderen."

Onderwerp: Re: Well that is.. some unpleasant time