First training, the apprentice and the mentor. (Swiftpaw *)

In het kamp Toen de stralen van de zon, in de Warrior den schenen. Werd de langharige poes wakker, ze opende wat vermoeid haar ogen en had liever dat de zon wat later kwam. Maar ze zal vandaag trainen met Swiftpaw*, ze had het beloofd aan haar. Jumpfoot keek wat om zich heen, sommige katten sliepen, sommige waren ook al wakker geworden. Jumpfoot rekte zich uit en stapte naar buiten. De heldere ochtendzon scheen op het kamp en het beloofde, dat het mooi weer zal zijn, wat het meestal was in groenblad. Ze keek om zich heen en ging toen naar de Apprentice den, vanaf de verte keek ze naar binnen. Kijkend of ze Swiftpaw* zag liggen, maar vanaf de verte zag ze haar niet. Dus ging ze maar zoeken in de den, ze stapte over de Apprentice,s heen. Zo te merken waren Swiftpaw* en Jumpfoot een van de eerste vandaag. Toen Jumpfoot een paar Apprentice,s wakker hebben gemaakt, die erg teleurgesteld waren, toen bleek dat het niet haar/zijn mentor was, vooral de gene die gister er een kregen. Maar Jumpfoot kon ze niet allemaal tegelijk meenemen, dat zou een beetje te veel zijn voor. Ze zag het al voor zich, ''Oké jongens, aangezien de luilakken vandaag niet willen opstaan, geef ik jullie vandaag training'' zei ze in haar gedachten,s. Goed, ze had Swiftpaw* gevonden, ze wekte de Apprentice( als die niet al wakker was geworden, door al het lawaai) en ging weer naar buiten toe. ''Sorry'' ''Nee ik ben je mentor niet'' ''Ik zal het proberen. Als hij tenminste geen slechte bui heeft'' met dat soort kreten verliet ze de den. Toen ze eruit was, ging ze zitten en wachtte op Swiftpaw*. Daarna liep ze weer verder, wenkend met haar staart. ''Vandaag gaan we naar de Hoge Vlaktes toe.'' zei ze tegen Swiftpaw*. Wat zal de poes van haar vinden? Dit was de eerste training, die Jumpfoot zelf gaf. Zal de apprentice er vertrouwen in hebben? Jumpfoot wou drie katten niet teleur stelen, Swiftpaw*, Hollystar en Kittyheart. Ze voelde zich wat onzeker, alsof zij de apprentice was. Maar het zal wel goed gaan, toch? Nu even niet aan fouten denken, gewoon aan de training. Training? Dat ook nog, ze had nog niet eens een training bedacht. Maar het kon jagen of vechten worden, hoewel jagen het best waren. Er moest prooi komen, wat altijd moet.


Hier Toen ze eindelijk bij de Hoge vlaktes kwamen, kwam Jumpfoot voor stilstand en ging zitten. Ze wachtte op de Apprentice en toen die er ook was, begon ze te vertellen. Eerst wat zenuwachtige, maar ze vatte al wat moed op. ''Swiftpaw*, vandaag gaan we een jacht training doen'' Jumpfoot stopte even en keek naar de Apprentice. ''Ik ga je eerst wat over verschillende prooien vertellen, het is namelijk belangrijk om je prooi te leren kennen'' Vervolgde ze. Ze keek naar de Apprentice, wat vond die er van? Jumpfoot wou geen fouten maken, of er voor zorgen dat Swiftpaw* er niks aan vond. Ze luisterde even naar de geluiden om zich en zocht iets. Ah, daar was al iets. Een vogel vloog over, het was zo te horen een merel. Waarschijnelijk, aan de toon te horen, een vrouwtje. Jumpfoot keek naar boven, ''Ah, een merel.'' zei ze. Met een soepele sprong, ging ze omhoog en sloeg de vogel uit de lucht. De vogel viel bewusteloos naar beneden en Jumpfoot maakte het daar af. Ze keek weer naar Swiftpaw*. ''Dit was een merel, de merel is een van de vogels, waarbij het mannetje en het vrouwtje gemakkelijk te herkennen zijn.'' Ze nam even een korte pauze en ging toen weer verder. ''Dit hier is een vrouwtje, het mannetje is zwart'' ze wees op de bruine vogel. ''Vogels zijn niet echt de prooi van de Windclan, maar ze zijn soms moeilijker dan een konijn. Je moet altijd goed op hun fluittonen letten, als die opgewonden klinken, hebben ze je door.'' Hopelijk kon Swiftpaw* het nog volgen. ''En nu mag jij eens iets proberen te vangen, vogel, konijn of muis. Het maakt me niet'' Ze haalde even diep adem, best vermoeiend, al dat vertellen. ''Denk erom, elke prooi is anders'' Ze keek naar Swiftpaw* en wachtte tot die te werk ging. Tot nu toe, ging het goed.

Swiftpaw* lag die ochtend in de Apprentices Den toen ze gewekt werd door het geluid van haar mede-apprentices. Swiftpaw* probeerde er zo snel mogelijk achter te komen wat er nu eigenlijk aan de hand was, toen ze erachter kwam dat er een Warrior op haar af liep. Ze sliep echter helemaal achterin, en tegen het ochtendlicht in kon ze alleen een silhouet zien. Toen de Warrior dichtbij was gekomen herkende ze Jumpfoot, het duurde niet lang tot het tot haar doordrong dat dat haar nieuwe mentor was, dus dit zou dan haar allereerste training worden. Ze was benieuwd watvoor training ze zou krijgen, ze wist nog dat Hollystar het gisteren over 'vecht- en jachttechnieken' had. Veel langer had ze niet om te denken, en dat was ook niet nodig. Swiftpaw* volgde Jumpfoot naar buiten en keek haar met een enthousiaste blik aan.
"Vandaag gaan we naar de Hoge Vlaktes toe," vertelde haar mentor haar. Swiftpaw* antwoordde met een korte "Oké" en raakte weer eventjes in gedachten verzonken. De Hoge Vlaktes, het waaide daar vaak heel hard, maar als WindClanpoes zou dat niet heel erg zijn. Ze volgde haar mentor het kamp uit, ze was nog maar enkele keren buiten de kampwand geweest en zoals elke keer keek ze weer om zich heen en nam het gebied in zich op. Als alles zou lopen zoals het hoorde zou ze hier de rest van haar leven komen en ze wilde elk stukje van het territorium leren kennen.

Uiteindelijk ging Jumpfoot zitten, ze waren verder van het kamp vandaan dan Swiftpaw* ooit geweest was, en het was compleet nieuw voor haar. Swiftpaw* volgde haar mentors voorbeeld en ging ook zitten. Toen Jumpfoot begon te spreken luisterde ze aandachtig.
"Swiftpaw*, vandaag gaan we een jacht training doen," een jachttraining dus, Swiftpaw* was benieuwd. "Ik ga je eerst wat over verschillende prooien vertellen, het is namelijk belangrijk om je prooi te leren kennen"
Leren kennen? Als in voorstellen? Swiftpaw* duwde snel de gedachte uit haar hoofd, natuurlijk niet, waarschijnlijk waren er bepaalde technieken voor het vangen van bepaalde prooien.
"Ah, een merel," hoorde ze Jumpfoot zeggen, die ineens een gigantische sprong maakte en de vogel uit de lucht wist te slaan. Swiftpaw* was verwonderd staan kijken, dat wilde ze ook wel leren. Toen begon haar mentor met uitleggen.
"Dit was een merel, de merel is een van de vogels, waarbij het mannetje en het vrouwtje gemakkelijk te herkennen zijn." Swiftpaw* vroeg zich even af wat het geslacht van de prooi zou uitmaken, toen Jumpfoot vervolgde. "Dit hier is een vrouwtje, het mannetje is zwart"
Swiftpaw* keek even naar de vogel, die inderdaad bruin was, en niet zwart. "Vogels zijn niet echt de prooi van de WindClan, maar ze zijn soms moeilijker dan een konijn. Je moet altijd goed op hun fluittonen letten, als die opgewonden klinken, hebben ze je door." Swiftpaw* knikte even om aan te tonen dat ze dat begrepen had. "En nu mag jij eens iets proberen te vangen, vogel, konijn of muis. Het maakt me niet"
Het leek Swiftpaw* een goed idee een vogel te zoeken, omdat ze daar net over geleerd had.
"Denk erom, elke prooi is anders" zei Jumpfoot. Swiftpaw* wachtte nog even, gezien haar mentor misschien nog niet uitgepraat was, toen ze erachter kwam dat dat niet het geval was, stond ze op en stak haar kop in de lucht. Er stond inderdaad een flinke wind, zoals haar verteld was, maar ze kon geen duidelijke geuren opvangen, ook hoorde ze niks anders dan de wind. Toen ze ook nog niks in beeld kreeg begon de moed haar in de schoenen te zinken, maar ze voelde Jumpfoots ogen in haar rug prikken. Ze verwachtte hopelijk niet al teveel van haar. Toen ze haar kop liet zakken dacht ze ineens een prooigeur te ruiken. Ze probeerde opnieuw, toen wist ze het zeker, ze rook de geur van een konijn. De oudere apprentices en warriors wisten nu waarschijnlijk al veel meer over dit konijn dan zij nu deed. Ze hoopte maar dat het om een zwakker konijn ging dat ze ook kon vangen. Swiftpaw* zakte in een sluiphouding zodat ze ver onder het gras kwam, zodat de konijnen haar niet konden zien. Ze sloop stapje voor stapje dichterbij, maar helde daarbij een beetje over naar links, waardoor ze bijna omviel. Snel corrigeerde ze zichzelf, maar aan de konijnen te zien had dat ook geluid gemaakt, want een aantal draaiden hun lepelvormige oren haar kant op. Ze bleef even zitten, zo stil mogelijk, en draaide toen langzaam haar kop om naar Jumpfoot, hopend op een goedkeurende blik.

Swiftpaw* had iets geroken, want de poes ging opeens in sluip houding. Jumpfoot keek naar de prooi, een van de konijnen, die daar zaten. Daarna keek ze weer naar Swiftpaw*, die bijna omviel en toen zich vlug corrigeerde. Jumpfoot knikte even, mooi op tijd. Jammer genoeg hadden de konijnen het gehoord, ze draaide oren naar Swiftpaw* en Jumpfoot's kant op. Swiftpaw* bleef zitten, zo stil als ze kon. Jumpfoot knikte goedkeurend en dat nogmaals, toen de poes naar haar keek. Jumpfoot keek Swiftpaw* aan met fonkelden ogen van plezier, het ging prima. De konijnen hadden Swiftpaw* wel gehoord, maar omdat Swiftpaw* toen heel vlug stil was. Waren de konijnen weer verder gegaan, met gras eten en wat rondhuppelen. Jumpfoot vroeg zich af, op welk konijn Swiftpaw* loerde, tot ze het door kreeg. Haar ogen volgde Swiftpaw*, midden in haar jacht. De Apprentice was best wel goed, voor de eerste les dan. Eigenlijk was Jumpfoot liever door gegaan, met over de prooien praten. Maar ten eerste, dat paste niet bij haar, ten tweede: Swiftpaw* vond er niets zo veel aan, was te merken. Ze zal zo dadelijk nog wat over konijnen vertellen en dan wat sluip technieken laten zien. En een vecht of jacht spelletje. Ja, dat was prima en als ze nog tijd over hadden, gingen ze wel even langs de grens.

Swiftpaw* zag tot haar opluchting dat Jumpfoot haar goedkeurend toeknikte, wat haar weer nieuwe moed gaf. Ze draaide haar kop langzaam terug naar de konijnen toe, en zocht een konijn uit. Ze sloop iets dichterbij, gefocust op haar prooi. Alles om haar heen leek even te verdwijnen, alles behalve het konijn, dat gras zat te eten en af en toe opkeek om vervolgens weer verder te eten. Ze stopte even op de momenten dat het konijn opkeek. Ze was nu nog maar enkele staartlengtes bij het konijn vandaan. Swiftpaw* zette zich schrap voor een sprintje, ze dook even helemaal in elkaar om dan met een flinke vaart en een soort strijdkreet het gras uit te komen stuiven. Het duurde een fractie van een seconde voordat het konijn haar doorkreeg en er ook vandoor ging. Ze hoopte maar dat het voordeel van de verrassing genoeg was. Swiftpaw* greep haar kans en sloeg met haar voorpootjes met uitgeslagen nagels naar het konijn, ze raakte echter alleen maar een deel van de rug en de staart van het konijn, die even later in een hol verdween, net als de andere konijnen die bij het horen van Swiftpaw*s strijdkreet er gelijk vandoor waren gegaan. Ze had enkel wat grijze haren gevangen en was een beetje teleurgesteld, misschien was het toch niet zo verstandig om een strijdkreet te laten horen. Even was ze bang voor Jumpfoots oordeel. Tegen haar zin in keerde ze om.

Jumpfoot keek naar Swiftpaw*, die haar jacht voorzette. Jumpfoot zag hoe ze een konijn uitkoos en er toen naar toe sloop. De jonge poes was druk bezig met haar jacht, terwijl Jumpfoot haar volgde. Het ging prima, haar prooi keek af en toe op en at dan weer verder. Swiftpaw* was een prima jager, vond Jumpfoot. Hoewel ze zo dadelijk wel iets zal merken... Opeens keken alle konijnen op, hadden ze Swiftpaw door? Jumpfoot hoopte van niet. Nee, de konijnen gingen weer verder met eten. De wind blies door het gras en door Jumpfoot's vacht, terwijl ze haar Apprentice in de gaten hield. Swiftpaw* kwam opeens ,met volle vaart, uit het gras, natuurlijk goed. Alleen de poes slaakte er een kreet bij, Jumpfoot schrok ervan en deed haar oren naar beneden en kneep haar ogen dicht. Toen ze die weer opende, zag ze dat Swiftpaw haar pootjes in de grijs/bruine rug van het beest zette. Maar ze greep mis, het konijn schoot in een hol en Swiftpaw* kreeg het niet meer te pakken. Jumpfoot zuchtte merkbaar, ze zal nog moeite krijgen met die wilde dame. Swiftpaw* draaide zich om en Jumpfoot zag dat ze bang was. Waarop Jumpfoot wat ongemakkelijk keek, wat moest ze nou zeggen. Ze wou Swiftpaw* niet bang maken. ''Nee, hou nu op met die onzin. Ze is jou Apprentice.'' zei ze tegen zichzelf, in haar kop. Ze ging rechtop zitten en keek met een strenge blik naar Swiftpaw*. ''Dat was geen goede zet, denk de volgende keer na'' zei ze op een boze maar niet te enge toon. Ze keek naar Swiftpaw* en dacht na. Ach, ze hoefde niet boos te zijn, dit was Swiftpaw*'s eerste les. Jumpfoot glimlachte weer, ''Hee, ik zal jou eens iets leren'' zei ze op lachende toon. Ze draaide zich om en wenkte Swiftpaw.

'' Soms heb je zo moment.
Een akelige gevoel van binnen.
Het is niet dat je niemand kent.
Maar je wilt zo graag winnen.

Je doet je best, zo goed.
Maar een fout hoort erbij
Hervat dan gewoon je moed.
En blijf erbij.

Want je moet weten.
Nu en altijd.
En je mag het niet vergeten.
De clan is er op voor bereidt.

We staan alle voor je klaar.
In elk moeilijk geval.
Bij elk groot gevaar.
Al klink het misschien mal.

Maar jij moet nog leren.
Ik zal je mentor zijn.
Je mag nog van alles proberen.
Want jij zal later een warrior zijn.

We staan alle voor je klaar.
In elk moeilijk geval.
Bij elk groot gevaar.
Al klink het misschien mal.

Dus blijf erbij.
Denk er aan.
De Starclan is nabij.
En je kunt er weer voor gaan.'' Zong jUmpfoot en gaf Swiftpaw* een lik over haar kop.

Swiftpaw* was voor haar mentor gaan zitten toen die haar oordeel gaf.
''Dat was geen goede zet, denk de volgende keer na,'' haar stem was niet vrolijk, maar dat had ze dan ook niet verwacht. Tot Swiftpaw*'s grote opluchting vervolgde Jumpfoot op een veel rustigere toon.
''Hee, ik zal jou eens iets leren,'' Swiftpaw* knikte, en toen Jumpfoot haar wenkte volgde ze haar. Toen begon Jumpfoot te zingen.

''Soms heb je zo'n moment.
Een akelig gevoel van binnen.
Het is niet dat je niemand kent.
Maar je wilt zo graag winnen."

Dat was waar, Swiftpaw* herkende zichzelf er wel een beetje in.

"Je doet je best, zo goed.
Maar een fout hoort erbij
Hervat dan gewoon je moed.
En blijf erbij."

Dat leek haar een wijze les, en wat gerustgesteld luisterde ze verder.

"Want je moet weten.
Nu en altijd.
En je mag het niet vergeten.
De clan is er op voor bereid."

We staan alle voor je klaar.
In elk moeilijk geval.
Bij elk groot gevaar.
Al klink het misschien mal.

Maar jij moet nog leren.
Ik zal je mentor zijn.
Je mag nog van alles proberen.
Want jij zal later een warrior zijn.

We staan alle voor je klaar.
In elk moeilijk geval.
Bij elk groot gevaar.
Al klink het misschien mal.

Dus blijf erbij.
Denk er aan.
De Starclan is nabij.
En je kunt er weer voor gaan.''

Swiftpaw* had staan luisteren en er was, bijna onbewust, een glimlach op haar snoetje verschenen. Toen Jumpfoot haar een lik gaf herinnerde dat haar aan haar tijd als kit. Toch voelde het niet kinderachtig, ze ton het wel gebruiken, eventjes dan.
"Dat was echt heel mooi gezongen, Jumpfoot," zei Swiftpaw* met een daaropvolgende glimlach, "ik zal mijn best blijven doen"

Jumpfoot knikte, ''Bedankt'' en ging weer voor Swiftpaw* uit, ze keek oplettend om zich heen en keek weer terug naar Swiftpaw*, ''Let op'' zei ze wat geheimzinnig en gebaarde de Apprentice, dat ze stil moest zijn. Daarna keek ze nog een keer rond en haar gele ogen vielen op een konijn. Een bruin konijn, dat lekker aan het eten was, het gras bewoog er door. Jumpfoot ging in sluiphouding en ging naar dat stomme beest toe. Ze hield even halt, toen het dier op keek. Gelukkig, het ging verder. Jumpfoot ging weer verder, dicht tegen de grond aan, haar ogen op het konijn gericht en niet op de rest. Ze voelde de wind door haar langharige vacht blazen en knipperde even met haar ogen. Gelukkig, het konijn zat er nog steeds, toen ze haar ogen weer open deed. Ze sloop dichterbij en dichterbij en... Stop. Zo was het wel genoeg, ze zat er nu wel dichtbij genoeg, mooi, ze was klaar. En opeens sprong ze tevoorschijn, met een soepele sprong, lande ze op het konijn. Ze sloeg haar nagels in die en drukte het spartelde konijn op de grond, daarna beet ze het dood. Met haar verse prooi, ging ze weer terug naar Swiftpaw*, ze legde het bloedende dier voor haar neer en zei met een glimlach, ''Ik hoop dat je er wat van geleerd hebt'' ze keek weer op en vond, wat ze zocht. ''Daar zijn nog wat konijnen, probeer er een te vangen. Ik blijf hier'' beval ze Swiftpaw*. Ze keek naar de Apprentice en wachtte af, zal het haar lukken? Jumpfoot sloot haar ogen en richtte zich op, om de wind door haar vacht te laten waaien. Ze zal een grote warrior uit Swiftpaw* voortbrengen, daar kon de clan op rekenen.

Swiftpaw* volgde haar mentor toen die weer een stukje vooruit liep, en toen weer terug naar haar keek.
"Let op," zei ze, en ze gebaarde Swiftpaw* stil te zijn. Swiftpaw* snapte even niet waar ze op moest letten, maar vroeg het niet, ze moest immers stil zijn. Ineens ging Jumpfoot over in een sluiphouding. Swiftpaw* volgde haar blik en zag dat ze op een bruin konijn doelde. Hoewel ze het vanaf hier niet heel goed kon zien, zag ze wel dat het konijn haar nog niet opgemerkt had. Swiftpaw* keek vol belangstelling toe, het was haar immers niet gelukt het konijn te vangen, nog eventjes geleden. Ze bestudeerde Jumpfoots houding, die niet heel veel verschilde van de hare, maar er wel soepeler uit zag. Na een stukje sluipen stopte Jumpfoot. Swiftpaw* wachtte af, ineens sprong haar mentor de lucht in en landde bovenop het konijn, die ze daarna snel afmaakte. Jumpfoot pakte het konijn op en kwam ermee naar Swiftpaw* lopen, ze legde het voor zich neer.
"Ik hoop dat je er wat van geleerd hebt," zei haar mentor, "Daar zijn nog wat konijnen, probeer er een te vangen. Ik blijf hier"
Swiftpaw* knikte en liep een stukje in de richting van de konijnen, en vervolgde toen in een sluiphouding haar jacht. Ze onderzocht de groep en zag een grijs konijn met zijn rug naar haar toe zitten, die zou ze proberen te vangen. Het konijn keek op en draaide zijn kop een klein stukje, even zweerde ze dat het grijze konijn haar gezien had, maar omdat hij gewoon rustig doorging met eten vermoedde ze van niet. Swiftpaw* sloop nog iets dichterbij en dacht toen aan wat haar mentor had gedaan. Ze was met een soepele sprong bovenop het konijn gesprongen, had haar nagels erin geslagen en het toen met een beet afgemaakt. Zo zou Swiftpaw* het ook gaan doen. Het konijn zat daar nog steeds te eten. Swiftpaw* concentreerde zich op het konijn en sprong toen. Even wist ze niet of ze haar sprong wel goed ingeschat had, toen landde ze bovenop het konijn, waar een duidelijke schok doorheen ging. Nu moest ze snel handelen, ze wilde het niet weer laten mislukken. Swiftpaw* sloeg haar nagels uit en probeerde het konijn tegen de grond te drukken, toen beet ze snel in de nek van het konijn en ze beet zo hard te kon door, dat was lastig, want het konijn stribbelde flink tegen. Geleidelijk aan werd het tegenstribbelen minder en ze voelde een gevoel van triomf door haar lichaam stromen, het was haar gelukt! Het was haar gewoon gelukt! Ze pakte trots het slappe lichaam op en liep ermee naar Jumpfoot. Ze hoopte dat haar mentor net zo trots was als zij.