Time for a big hunt

'S morgens vroeg stapte hij de warrior den uit. Hij keek een beetje moe het kamp rond. Iedereen sliep nog. Er was in ieder geval niemand in het kamp. Hij gaapte en keek even met zijn groene ogen naar de Leader den. Zou Hollystar ook nog slapen? Hij had geen idee. Hij keek naar de uitgang en gaapte. Hij kon zich nu beter nuttig gaan maken. Hij stapte naar de uitgang en kon een gaap net niet onderdrukken. Hij sloot zijn mond weer en stak zijn kop naar buiten. Hij keek even naar recht, en dan naar links. Niemand te zien. Misschien dat hij ditkeer alleen moest jagen. Hij liep naar buiten en snoof in de lucht. De frisse ochtendgeuren drongen door zijn neus. Heerlijk. Hij stapte verder naar voren en keek even over zijn schouder. Het kamp was nog steeds leeg. Dus nu ging hij alleen jagen. Een beetje jammer, maar toch ook leuk. Dan kon hij zich even bezighouden aan zichzelf en misschien een beetje nadenken over wie zijn vader nou precies was. Hij stapte de Hoge Vlaktes op en snoof weer in de lucht. Hij rook de geur van konijn, de geur was fris dus het konijn was dichtbij. Hij keek om zich heen en zag daar op het gras een wit konijntje zitten. Het konijntje knabbelde aan het gras en leek hem niet te zien. Hij dook ineen en sloop naar het witte diertje toe. De zon was nog niet echt helemaal opgekomen. Het leek net een oranje cirkel dat zich naar boven probeerde te werken. Toch was het warm buiten, Precies een echte zomerdag. Een dag waarop het zo'n dertig graden werd. Het werd heet vandaag, dat was nu al te zien aan de zon. Dus kon hij beter nu gaan jagen voordat de hitte hem te warm werd. Nu moest hij tot actie komen, hij sprong omhoog en schoot naar voren. Het konijntje schrok op, Keek om en voelde hoe de scherpe tanden zich in het nekje boorde. Hij keek naar de blauwe lichtbewolkte lucht en knikte. Hij bedankte starclan voor dit konijntje, Voor al het voedsel dat hij vandaag zou vangen en voor het leven dat hij gekregen had. Hij had niks beters kunnen wensen dan hier, Niks. Raintail greep het bewegenloze lichaam op en nam het mee naar een plek waar hij meestal zijn konijnen verstopte. Daar kwam hij dan altijd terug. Hij begraafde het diertje zodat een vos ofzo het niet kon vinden. Daarna ging hij verder met de jacht. Scherp keek hij de hoge vlakte over. Hij had al snel een konijn in het viezier. Dat hem ook niet zag. Hij was altijd al onzichtbaar geweest voor zijn prooi. Hij dook weer inelkaar en sloop langzaam naar het konijntje toe. Het diertje keek om zich heen en spitste zijn oren. Hij had hem ontdekt, of toch niet. Het konijntje keek weer naar voren en begon verder te eten. Hij wou grinniken, maar hield zich zo stil mogelijk. Wanneer hij dit diertje gedood had kon hij weer verder gaan. Hij sprong omhoog en sprong in de lucht. Hij viel op het konijntje en doodde het meteen. Hij grijnsde, "Bedankt Starclan voor de vele prooi die de clan vangen kan" Hij grinnikte en begraafde het konijntje in de grond. Hij keek terug naar het kamp en grijnsde. Er was nog steeds geen kat te zien in de buurt van het kamp. Waren het dan allemaal slaapkoppen? Was hij de enige vroege vogel in de Windclan? Nee dat kon toch niet waar zijn. De zon was ondertussen boven gekomen, toch was het nog steeds ochtend. Hij girjnsde en keek naar de groene grassprietjes van de grond. Hij keek naar voren en keek recht in de schijnende zon. Even knipperde hij met zijn ogen. Eigenlijk was de wereld best wel prachtig. Alles op deze planeet, Alles was toch echt perfect. Je kon niks missen. Als het gras weg was, was de prooi ook weg, en waren de katten ook dood. En dan waren er misschien ook geen clans geweest. Dan zou alles uitsterven en er niks meer over zijn. Best wel vreemd, hoe veel effect één ding op deze wereld heeft op het andere leven.