ThunderClan Ceremonie [10-2020]

De hitte van Greenleaf was achter de rug en had plaatsgemaakt voor de koelte en de regen van Leaf-fall. Het sombere weer was toepasselijk met de verdwijning van Eveningglow. Hoewel de vorige katten die door de Twolegs waren meegenomen na een aantal dagen enigszins heelhuids waren thuisgekomen, maakte Thornstar zich zorgen. Hoe kon het dat de Deputy in de val was gelopen, terwijl ze al van de kooien af wist? Hij schudde zijn hoofd. Hij moest vertrouwen hebben, het was nog maar een paar dagen geleden dat ze was verdwenen en ze zou weer terugkomen. Bovendien was het duidelijk dat het Clanleven gewoon door ging. Trainingen van Apprentices gingen door en kittens werden ouder. Het was tijd voor een Ceremonie. Proberend de zorgen omtrent zijn Deputy even te vergeten liep Thornstar naar de hoge rots toe en hees zich erbovenop. “Laat iedere ThunderClanner die oud genoeg is om zijn of haar prooi te vangen zich verzamelen bij de High Rock voor een Clanmeeting!”

Hij wachtte tot de katten zich hadden verzameld onder aan de rots hadden verzameld. “Eerst en vooral zijn twee van onze Apprentices zijn klaar om Warrior te worden. Flintpaw en Lionpaw, kom maar naar voren,” sprak hij. Zoals gewoonlijk wachtte hij tot de twee jonge katten voor hen stonden. Maar Eveningglow is hier niet om haar Apprentice Warrior te zien worden, besefte hij. Lionpaw was er echter klaar voor, en wie weet hoe lang ze anders nog zou moeten wachten om Warrior te worden. Een dag, een week, een maan? Nee, vandaag was de dag. “Ik, Thornstar, leider van ThunderClan, doe een beroep op mijn krijgervoorvaderen om op deze Apprentices neer te kijken. Zij hebben hard getraind om de werking van uw nobele Warrior Code te begrijpen en ik beveel hen nu, op hun beurt, aan als Warrior.”
Als eerste keek hij de zoon van Firedance – of eigenlijk de zoon van Mistgaze – aan. “Flintpaw, zweer jij altijd de Warrior Code te blijven volgen en je Clan te blijven verdedigen, met gevaar voor eigen leven?” vroeg hij, waarop hij hem de kans gaf om te antwoorden. “Dan geef ik je nu uit naam van StarClan je Warriornaam. Flintpaw, vanaf nu zul je bekend staan als Flintspark en wij verwelkomen je als volwaardige Warrior van ThunderClan.” De Clan riep de nieuwe naam van de kersverse Warrior, en Thornstar wachtte tot de stilte was teruggekeerd voor hij de rode kattin aankeek.
“Lionpaw, zweer jij altijd de Warrior Code te blijven volgen en je Clan te blijven verdedigen, met gevaar voor eigen leven?” vroeg hij, waarop hij haar de kans gaf om te antwoorden. “Dan geef ik je nu uit naam van StarClan je Warriornaam. Lionpaw, vanaf nu zul je bekend staan als Liondance en wij verwelkomen je als volwaardige Warrior van ThunderClan.” Ook haar naam werd door de Clan geroepen en Thornstar wachtte tot hij verder kon gaan met de rest van de Ceremonie.

“We hebben ook een kitten die klaar is om Apprentice te worden. Branchkit, kom maar naar voren,” vervolgde hij, waarna hij de jonge kat aankeek en wachtte tot hij bij hem stond. “Branchkit, vanaf vandaag, tot de dag waarop je Warrior zal worden, zul je bekend staan als Branchpaw. Jouw mentor zal Liondance zijn. Liondance, jij zal vanaf nu de mentor zijn van Branchpaw en ik verwacht dat je hem alles zal leren wat je kent.” Zodra de twee elkaar hadden begroet keek Thornstar kort twee andere jonge katten aan. “Er zijn ook nog een paar Apprentices die vandaag een nieuwe mentor zullen krijgen. Runningwind, jij zal vanaf nu de mentor zijn van Shiningpaw. Ik verwacht dat je haar alles zal leren wat je kent. En Irishunter, jij zal vanaf nu de mentor zijn van Icepaw. Ik verwacht dat je haar alles zal leren wat je kent.”

Het grootste gedeelte van de Ceremonie was voorbij, maar de kastanjebruine kater was nog niet uitgepraat. “Ik heb nog een aantal mededelingen. Eveningglow wordt nog steeds vermist – hou jullie ogen en oren open, en let extra goed op vreemde geuren. We weten al dat katten niet helemaal naar zichzelf ruiken wanneer ze terugkomen na in een kooi gevangen te zijn.” Het was geen leuke herinnering die hij aan zijn Clan moest meedelen, en daarom was hij des te meer opgelucht dat er ook goed nieuws was. “Om af te sluiten ben ik blij te kunnen zeggen dat Coalnose zich bij de Queens heeft gevoegd. Zij heeft haar kittens Swallowkit, Heronkit, Ardentkit en Waterkit genoemd. Hun vader, Parsleyclaw, heeft zich bij StarClan gevoegd, maar de Queens zullen goed voor deze kittens zorgen. Hierbij is de Ceremonie beëindigd,” sloot hij af, waarna hij van de High Rock af sprong.

Lijst en tags:

Vandaag was de dag, vandaag zou hij zijn volledige naam krijgen. Zolang had hij getraind, samen met twee verschillende mentoren. Hij was trots op zichzelf, dat ondanks dat er om hem heen was gebeurd, hij toch nog zijn trainingen had kunnen afmaken. De grijze kater keek dan ook op naar Thornstar, toen hij op de leadersstone sprong en de rest van de clan bij elkaar riep. Het welbekende begin volgde, alle katten oud genoeg om te jagen, hij vroeg zich af waarom die tekst nooit veranderd was, maar dat was iets voor een ander moment, voor nu moesten ze aanwezig zijn. Rustig liep hij dichterbij en ging zitten. Het duurde dan ook niet bijster lang voordat hij zijn naam hoorde en overeind kwam. Met een goede sprong, kwam hij bij Thornstar te staan en ging daar zitten, waarna hij zijn kop boog en knikte. "Dat beloof ik," miauwde hij op een serieuze toon, zijn blauwe ogen gericht op de leader voor hem. Hij liet zijn volledige naam door zijn kop heen gaan. Flintspark. Het paste perfect bij hem. Hij tikte de neus van zijn leader aan, voordat hij van de steen af sprong en zich bij de rest van de warriors voegde. Zijn blauwe ogen gleden over de rest van de katten, opzoek naar ... hij wilde haar nog steeds moeder noemen, maar technisch gezien was Firedance dit niet eens. Mistgaze had hij niet meer gesproken sinds het hele debacle tijdens zijn apprentice ceremonie. Hij zuchtte eventjes en wachtte de rest van de ceremonie af, zijn naam werd niet meer genoeg, hij kreeg niet meteen een apprentice aangewezen. Iets wat hij ook niet had verwacht. Daarna kwam hij overeind en ging opzoek naar Firedance, ze zou hoogstwaarschijnlijk trots op hem zijn, toch?

“Laat iedere ThunderClanner die oud genoeg is om zijn of haar prooi te vangen zich verzamelen bij de High Rock voor een Clanmeeting!”

Het leek erop dat er weer een ceremonie was. Hij zette zich recht en rekte zich eens goed uit, stappend uit de den waar hij even had gelegen om wat te relaxen en ging zitten. De kater was misschien erg koud en bot, maar de tom hield wel van op de hoogte te zijn van al het nieuws van zijn clan. Die apprentices en kittens konden hem niet veel schelen maar wel de mededelingen, alhoewel hij zijn naam had gehoord voordat dat stuk kwam. Oh, hij was mentor… Icepaw? Die meid? Hij had daar een tijd geleden nog een ‘leuk’ gesprek mee. De bruine kater zocht al tussen de grote groep waar de witte poes stond, en wanneer hij haar vond, richtte hij zijn blik weer om te luisteren naar het laatste. Eveningglow had hij al een paar dagen niet zien rondlopen eerlijk gezegd, wat stom van hem dat hij daar niet op had gelet. Opletten op vreemde geuren stond genoteerd, en oh, kittens. Nieuwe aanwinsten, yay, dat was een goede win. De deputy moest alleen zien terug te komen, dan zou alles goed verlopen in zijn clan. En de bruine warrior zelf, hij zou alles doen om het recht te zetten. Maar ok, voor nu was zijn apprentice waar hij op moest concentreren. Hij stapte naar haar toe en raakte haar neus aan ter begroeting. “And we meet again”, begon de tom. “Ik zal mijn best doen om je zo goed mogelijk te trainen”. En hoe hij haar kende… Ze zou zijn kop er meteen afbijten als hij iets verkeerds deed. Dat stond ook genoteerd. Die apprentices van tegenwoordig toch… Maar het was nu zijn doel om haar een grootse warrior te maken, eentje die in staat zou zijn de clan te beschermen wanneer nodig, een goede jager, een echte vechter. En de kater was bereid zijn best te doen, zelfs al werkten sommige dingen wat tegen.

Tags: Icepaw

Het was weer eens tijd voor een ceremonie! Voor haar zal het niet veel kunnen betekenen, zoals gewoonlijk, ze was maar een simpele meid op de achtergrond en veel actie zou er voor haar vandaag niet gebeuren. De poes trippelde naar de verzamelplek toe en spitste haar oren wat. Lionpaw en Flintpaw- twee van haar vrienden, twee van haar goede vrienden werden grootse warriors, eindelijk. De donkere poes zocht ze in de crowd, naar ze allebei vrolijk kijkend.  Na heel wat gebabbel van de ceremonie ging ze eerst bij Flintpaw, die nu Flintspark was. Hij bleek op zoek te zijn, maar ze besloot hem toch even te onderbreken. “Flintspark! Heel erg gefeliciteerd”, zei ze aan hem en keek hem warm aan. Die naam paste goed bij hem, en hij zou zo’n goede warrior worden, dat wist ze zeker. Ze voelde het gewoon in haar hart, Flint was voorbestemd om een goede warrior te zijn. De poes wachtte nog even af en ging daarna ook bij Liondance, haar beste vriendin. Ze was zo lief voor haar geweest, en nu had ze eindelijk haar warrior naam, ze was zo trots op haar. Een warme blik verscheen in haar ogen toen ze naar haar toe trippelde. “Liondance… Van harte gefeliciteerd! Je hebt het echt verdiend”, zei de poes zachtjes tegen haar, maar toch luider dan ze normaal deed door haar enthousiasme. “Oh, en ook veel succes met je apprentice! Je zal het echt geweldig doen”. Vervolgde ze nog toen ze haar kleine apprentice bekeek. Haar hart warmde op, het was zo’n goed gevoel haar vrienden echte grote krijgers te zien worden, en binnenkort zou zij ook aan de beurt komen. Maar nu was dit hun moment, dit was hun dag. En ze was heel erg blij voor hen. Voor beiden Flintspark als Liondance, haar vrienden.


Tags: Flintspark & Liondance

Hoewel de seinen er waren en het er aan zat te komen, voelde Icepaw toch een brok opkomen in haar keel toen Clawtongue aangaf haar training niet meer voort te kunnen zetten. Hij was al een oudere senior warrior en een ziekte had ervoor gezorgd dat hij de training niet meer voort kon zetten. De senior warrior had in eerste instantie haar training voort willen zetten, maar Icepaw had hem praktisch gedwongen om actie te ondernemen en de kater was er uiteindelijk mee akkoord gegaan. Hij leek elke dag zwakker te worden en de kans dat hij binnenkort niet meer wakker zou worden, was aanwezig. Icepaw slikte de brok in haar keel weg en dwong zichzelf een houding te geven. Haar broers hadden inmiddels lucht gekregen van het nieuws en ze voelde hun ogen prikken in haar vacht. Nee, ze ging zichzelf niet verlagen door te huilen. Dat mocht niet. Emoties waren verboden wat hun stamboom betrof. Icepaw richtte haar blik ijzig op Thornstar en al zijn woorden gingen langs haar heen. Toen ze haar naam hoorde, keek ze op en richtte ze haar aandacht wel weer op hem. Haar oortjes bewogen licht heen en weer toen Thornstar aangaf dat Irishunter haar nieuwe mentor was en haar blik gleed naar opzij, waar ze de goudkleurige ogen van haar nieuwe mentor algauw vond. Icepaw keek snel weer naar voren en ze hield zich staande op haar plek, zelfs nadat Thornstar de ceremonie afsloot. Irishunter kwam in haar richting en Icepaw slikte de opkomende emoties weg. Ze sloot haar ogen kort zodat hij de poelen van emoties niet kon zien toen hij zijn neus tegen de hare drukte en opende ze pas weer toen hij begon te praten. “En ik zal mijn best doen om een waardige apprentice te zijn,” zei ze op een kalme toon tegen hem. “Wanneer beginnen we met de jacht?” Haar grijze blik flitste even naar de den waar haar vorige mentor lag, maar algauw keek ze weer naar Irishunter terwijl ze de brok in haar keel opnieuw weg begon te dringen. Ze mocht niet huilen. Niet nu.

De kater wachtte af en ze zei dat ze haar best zou doen een waardige apprentice te zijn. Hij gaf haar een aanvaardende knik en hoorde haar vragen over wanneer ze zouden beginnen met de jacht. “Straks zullen we beginnen”, mauwde hij. Straks, na de ceremonie. Dat was de beste tijd om zoveel mogelijk tijd te besparen. De kater ging kalm beginnen, zien waar de poes haar zwakke plekken lagen en die zo goed mogelijk verbeteren. Zijn trainingstactiek moest waterdicht zijn, het moest goed zijn. Hij ging een goede mentor worden, net zo goed als de mentor die hijzelf had. “Wees niet verdrietig over je vorige mentor, het zal allemaal wel goed komen”. Hij probeerde warm te zijn voor haar omdat hij merkte dat ze steeds naar die den zat te kijken, maar hoop was klein. En zijn eigen gevoelens en medelijden waren het kleinst, hij was niet goed in anderen te troosten. Hij had tenminste geprobeerd, ergens. Zijn apprentice moest in goede staat zijn om te beginnen, en als mentor was het zijn verantwoordelijkheid om dat zo te maken.

Tag: Icepaw
Trainingstopic: https://www.warriorcatsnl.com/t44068-training-magna-luna#878041

Icepaw gaf een knikje naar Irishunter toen hij aangaf dat ze straks zouden beginnen, waar hij waarschijnlijk mee bedoelde dat ze zouden beginnen zodra de ceremonie afgelopen zou zijn. Hoewel het haar normaal gezien met enthousiasme en vastberadenheid vervuld zou hebben als ze te horen had gekregen dat ze al snel gingen jagen, resteerde er nu enkel een dof gevoel in haar binnenste. Haar blik gleed onwillekeurig weer naar de den waar haar vorige mentor lag en Irishunter leek dit op te merken; Icepaw schrok lichtjes van de opmerking die hij maakte en haar blik gleed naar de kater toe. Zijn goudkleurige ogen hadden de lichtste hint van warmte en onwillekeurig kwamen Icepaw’s mondhoeken lichtjes omhoog terwijl ze de kater tegenover haar aankeek. Ze zei niks, maar gaf hem enkel een knikje en toen ze opstond om langs hem te lopen, liep ze expres wat dichter langs hem af zodat haar vacht langs het zijne kon strijken. Ze keek over haar schouder naar hem en even gleed er net zo’n zeldzame warme blik in haar ogen als dat bij hem het geval was geweest. “Tot straks,” zei ze daarna op een vlakke toon, waarna ze de warmte uit haar ogen liet varen en haar blik van hem afwendde. Het moment van warmte en dankbaarheid was voorbij en straks zouden ze zich weer op hun training focussen. Maar dat Irishunter van zijn gebruikelijke attitude had afgeweken om haar een hart onder de riem te steken, was iets wat Icepaw nooit meer zou vergeten.

Haar hart zonk toen ze de stem van Thornstar een ceremonie af hoorde kondigen. Haar ogen gingen naar de grond en ze kwam als een van de laatste pas bij de ceremonie aandruipen. Ze had gefaald. Ze had alle clans bij elkaar geschreeuwd, gehuild, zich afgezonderd. Maar het nam niet weg van het feit dat ze haar assessment verprutst had. Flintpaw niet. Hij zou warrior worden, zij niet. Het deed pijn. Het voelde alsof alles waar ze voor gewerkt had voor niets geweest was, alsof ze voor niks sterker was geworden. Haar genen werkte haar tegen leek het wel. Dochter van een verlamde en een medicine cat, verdoemd te mislukken.

Met lede ogen zag ze aan hoe haar broer warrior benoemd werd. Flintspark. Hij kreeg een gave naam van Thornstar. Zij had nu ook een naam moeten krijgen. In plaats daarvan was ze nu nog steeds Heatherpaw. Ze zou nog meer moeten trainen en zich nog een keer moeten bewijzen. De ceremonie liep langzaam op een einde, ze droop af naar de rand van het kamp om te gaan zitten in zelf medelijden. Zijn broer had zijn moment nu, ze wou die niet verpesten voor hem met haar aanwezigheid. Waarom zou een warrior om willen gaan met een apprentice tenslotte?

Zijn blauwe ogen gleden eventjes over de groep van katten, zoekend naar zijn moeder, maar vonden een andere kattin die hem met een grote grijns kwam feliciteren. Flintspark's oren zakte eventjes in zijn nek toen hij Hollypaw zag. Het voelde nog steeds onwennig, toen ze 'm aansprak met zijn net nieuwe naam. Hij had niet verwacht dat hij nu al warrior zou worden, ergens had hij verwacht dat Nettleroot hem nog wel eventjes langer zou houden, hij glimlachte vrolijk terug naar haar en liep met haar mee naar Liondance, de andere apprentice die haar naam had gekregen deze ceremonie. "Gefeliciteerd Liondance," zei hij warm. "De naam past perfect bij je," vervolgde hij daarna. Een beetje onzeker keek hij om zich heen, toen hij een bekend gezicht zag. "Ik zie je vanavond bij de vigil, Liondance." Miauwde hij afwezig naar de rode kattin, waarna hij beide achterliet en in de richting van z'n zus liep. Hij gaf haar een kopje, met een zachte duw om d'r speels omver te gooien. "Hi, niet zo'n lang gezicht, zus. Volgende keer ben jij aan de beurt, ik weet 't zeker." Miauwde hij warm, terwijl hij bij haar ging zitten.

Hoewel Eveningglow nog niet terug was gekeerd van haar plotselinge avontuur, was het leven in de clan wel gewoon door gegaan en had Thornstar weer een ceremonie gehouden. Een van de nieuwe Warriors was Liondance, die het vast niet heel leuk vond dat ze zonder haar mentor dit belangrijke moment meemaakte. Smouldertongue wist niet hoe de verstandhouding tussen hem en haar nu was, maar hij nam zich voor om haar zo nog even persoonlijk te feliciteren, als er een goed moment voor kwam. Tenslotte had ze zelfs al meteen een Apprentice gekregen en dat was nu belangrijker. Hij keek eens rond, er hing een wat bedrukte sfeer in het kamp en de verdwijning van hun Deputy was niet het enige wat daarvoor zorgde. Iedereen had weer zijn eigen problemen en zorgen aan de kop, maar gelukkig was hij nog gewoon zijn vrolijke zelf. Net toen hij zag dat Liondance vrij was en op haar af wou gaan, kwam er een pretbederver tussen. Coppertusk besloot om zijn zegje eens te doen en wat hij wou was duidelijk. Een nieuwe Deputy. Of hij gewoon een nieuwe Deputy wou of zelf zijn ogen op die positie had wist Smouldertongue niet zeker, maar hij was wel duidelijk in zijn woorden. Dit leverde hem echter een klap op van Creekthistle. Leuk, siblings. Na de grijze kater eens een belangrijk stukje code herhaald had was het nu aan een kersverse Warrior de beurt om te praten. Toen Liondance over een patrouille had bewoog Smouldertongue's oor een beetje, wetend dat ze toen meteen achter Eveningglow wou aangaan. Zelf had hij nog de twijfels over een patrouille daarvoor, maar hij trok zijn bek maar niet open. Coppertusk deed dat duidelijk wel en toen hij gewoon Liondance aan de kant schoof voelde Smouldertongue zich een beetje boos worden, wat niet vaak voorkwam. Gelukkig was de roodwitte poes niet zomaar aan de kant te schuiven en haar opmerking liet hem even grinniken. Goeie. ''Eveningglow is koppig, die verzet zelfs bergen om terug te kunnen komen''zei hij opeens, kijkend naar Liondance die haar laatste zin niet had afgemaakt. Daarna keek hij eens naar Coppertusk, die deze herrie geschopt had.''Maar als ze niet terugkomt, mag ik dan de nieuwe Deputy zijn?''dit was overduidelijk een grap, hij zei het tegen Thornstar, maar zijn ogen keken even zijwaarts naar Coppertusk.

De tom had al een tijdje liggen luisteren naar alles wat iedereen te zeggen had, vooral naar zijn eigen broers. Ze waren gewoonweg warriors die de warrior code moesten volgen, maar het probleem was, was dat ze allebei wel een punt hadden ergens. Eveningglow was spoorloos verdwenen en ze wisten niet eens zeker of ze zelfs nog leefde. Hier en daar kwam er wat commentaar en de lichtbruine tom zuchtte er even bij. Hij zette zich recht en stapte wat dichter naar de discussie toe voordat hij zijn blauwe ogen fixeerde op de katjes. “Mon amis, ik moet zelf ook toegeven dat iedereen hier wel een punt gelijk heeft. De Warrior Code zegt inderdaad dit en dat en dat kunnen we niet negeren. Maar Eveningglow is spoorloos verdwenen, en misschien doet ze nu zo hard haar best hier terug te komen”, begon hij en liet zijn blik glijden over iedereen. “Misschien is het beter als we voorlopig wachten, wie weet komt ze wel nog, I dunno”. Hij was zeker niet het type om dit soort gezegden te doen en liefst van al zou hij gewoon terugtrekken, zich buiten dit alles houden en misschien zelfs slapen, maar dit moest hij toch even doen. Iedereen had ergens gelijk en dit was een moeilijke situatie, en ze kwamen er zeker wel door. Maar hij was hier niet degene die de dingen zouden beslissen. Sommigen lachten ermee, sommige roepten erom, sommigen begonnen te zagen, en sommigen probeerden het recht te zetten. En eerlijk gezegd had hij zelf geen idee aan wiens kant hij stond, want hij was voor op iedereen. En de tom wenste gewoon dat iedereen hier even zijn verstand zou omhoog halen en geen ruzie zou maken over wie zijn klep zou moeten houden en gewoon even dit probleempje fixen. Want het was geen tijd voor norse of groffe attitudes zoals gewoonlijk, het was tijd voor brainpower.