[Training] Magna Luna

Het was tijd om zijn apprentice te gaan trainen, haar een les te geven op pad naar het grootse warriors-zijn. De kater stapte snel voort zodat ze er sneller zouden zijn, in het oog houdend of de apprentice wel zat te volgen. Zijn witte poten brachten hem voort over de bladerbedekte grond, de bladeren die steeds kapot knakten telkens er op gestapt werd. Want het waren dode, doffe bladeren, dit was nu eenmaal de tijd ervoor. Toen ze er waren stopte de bruine tom en keek om naar haar.  “Goed. Wat weet je tot nu toe al over hoe je moet jagen, Icepaw?”, vroeg hij. Er was geen warmte in zijn stem te vinden, alleen maar serieusheid. Hij moest eerst opvatten wat ze al had geleerd voordat hij verder ging, want herhaling was overbodig. Toen je warrior werd voerde je het toch elke dag uit dus dat was gewoonweg tijdverspilling. Waardige tijd die ze konden gebruiken met het aanleren van nieuwe leerstof. En nieuw leerstof moest goed aangeleerd worden, niet zomaar wegvallen of vervagen zoals de bladeren van de bomen nu deden. Misschien hadden de twee niet zo'n goede ontmoeting gehad, maar dit moest. Hij zou van haar een sterke warrior worden, niet een dood blad.


+Icepaw

Haar blik gleed nog één keer naar de medicine cat’s den. Ze wist dat Irishunter had gezegd dat het allemaal wel goed zou komen, maar voor de één of andere reden had ze het idee dat dit niet zou zijn. De oude kater was echt ontzettend ziek en hij leek er slecht aan toe te zijn. Irishunter had behoorlijk optimistisch geklonken toen hij zijn woorden sprak, maar Icepaw voelde in haar botten dat het niet goed zou komen. Ze wist echter ook wel dat ze er niet te lang bij stil moest blijven staan; als ze net zo goed als haar broers wilde worden, mocht ze niet te lang in het verleden blijven hangen en moest ze zich richten op de zaken die er op dat moment toe deden. Icepaw verbeet haar verdriet dus en volgde haar mentor, net zo lang totdat hij stilstond en zich omdraaide. Icepaw dacht kort na toen hij zijn vraag stelde. Ze was al bijna drie weken bezig geweest met de training samen met Clawtongue en had al aardig wat sluiptechnieken gezien. “Ik kan op prooidieren jagen die zich over de grond voortbewegen en weet hoe ik een vogel uit de lucht moet plukken. Clawtongue wilde me ook nog leren hoe ik een prooi door een boom moest opjagen, maar…” Ze dacht terug aan het huiveringwekkende moment dat het even had geleken alsof haar mentor uit de boom zou vallen en ze schudde kort haar kopje om de herinnering te verdrijven. “We zijn er niet aan toe gekomen,” voegde ze er aan toe, op een zachtere toon dan dat ze wilde. Ze negeerde de brok in haar keel en probeerde haar blik weer hard te maken terwijl ze hem op Irishunter richtte, wachtend op wat hij ging zeggen.

De kater had een strakke blik naar de apprentice gericht, hopend wat te kunnen focussen op de les. Maar de poes kon het niet laten om er triestig over te doen. Ze leek wel haar best te doen te focussen op de les, haar best te gaan doen voor een grootse warrior te worden. Maar hij herinnerde wel weer dat iemand te kunnen verliezen.. Erg veel pijn deed, dat het wel duurde voordat het weg zou zijn. “Een erg belangrijke les voor een warrior is om het verleden achter te laten en verder te stappen naar de toekomst toe, want alleen als je de pijn loslaat kan het beter worden  dan nu”, zei de bruine tom, haar proberend zo ‘vriendelijk’ mogelijk haar op het juiste pad te zetten. De grote kater had zich nooit echt met Clawtongue’s zaken bemoeid, nooit echt tegen hem gepraat, maar de pijnlijkste dingen kwamen altijd voort uit diegene waarvan je het nooit zou verwachten. “Kom, we gaan samen opzoek naar een prooi en dan toon je mij hoe je denkt dat je die moet vangen. Als het je niet lukt is dat niet erg, dan proberen we opnieuw, het is belangrijk dat je oefent om de vaardigheden goed te beheersen”, legde hij na wat te wachten uit en spitste zijn oren en begon eens goed te ruiken. Prooien vinden was iets moeilijker in leaffal, zeker omdat ze begonnen te verstoppen om dan de hele leafbare 'onzichtbaar' te blijven. Maar dat ze onzichtbaar waren, betekende niet dat ze er niet waren. Het was misschien moeilijk, maar een echte krijger gaf nooit zomaar op. En dat zou Icepaw nu ook moeten leren.

Natuurlijk merkte Irishunter dat ze het moeilijk had. Het leek wel alsof ze dat in zijn bijzijn niet goed kon verbergen. Tijdens hun eerste ontmoeting had ze immers hier en daar al wat dingen laten vallen waar ze het lastig mee had en waarbij het in haar expressie duidelijk te zien was geweest dat ze het daar lastig mee had gehad. Ze haatte het, maar aan de andere kant snapte ze ook wel dat ze niet compleet gevoelloos was. Ze wist echter ook dat ze het opzij moest schuiven als ze wilde dat ze de training succesvol zou doorbrengen. En dus gaf ze een knikje aan Irishunter toen hij haar zei dat ze het verleden achter zich moest proberen te laten. “Ja, Irishunter,” zei ze op een gehoorzame toon tegen haar mentor. Ze gaf weer een knikje toen hij aangaf dat ze samen op zoek zouden gaan naar prooi en Icepaw draaide zich om, waarna ze in een bepaalde richting liep. Ze ging voorop omdat ze aan Irishunter wilde tonen dat ze niet enkel uit verdriet en ellende bestond en dat ze zich heus wel kon focussen als dat moest. Ze concentreerde zich op haar omgeving en bleef op een bebost stukje stilstaan, waarna ze haar ogen in de lucht liet prikken en haar lichaam stil hield. Het duurde niet al te lang eer dat de struiken begonnen te ritselen en ze richtte haar blik op een klein muisje dat op een zaadje aan het knabbelen was. Ze hield haar staart boven de grond zoals Clawtongue haar dat geleerd had en verdeelde haar gewicht over haar poten terwijl ze dichterbij kwam. Ze zorgde er zorgvuldig voor dat ze niet op een takje trapte en toen ze dichtbij genoeg was, zette ze zich af met haar achterpoten. Ze strekte haar voorpoten naar voren en landde op de muis, waarna ze deze een snelle beet gaf. “Clawtongue heeft me geleerd dat een afgeleide prooi de beste prooi is om te vangen,” zei ze op een zakelijke toon tegen Irishunter, doelend op het feit dat de muis aan een zaadje zat te knabbelen voordat ze haar poging waagde. Ze keek even naar de muis en begroef hem toen onder wat aarde, waarna ze haar blik op Irishunter richtte. Wat nu?

De poes was heel erg gehoorzaam vergeleken met hun eerste ontmoeting, en dat vond hij ergens wel fijn. Ze had in enkele ogenblikken al een prooi weten op te sporen en te vangen. Ze had al veel geleerd van die vorige vent. Icepaw begroef de muis onder wat aarde en keek hem aan. “Heel goed”, begon de bruine tom. “Een afgeleide prooi is inderdaad heel goed, maar ze zullen niet altijd zo zijn”. Elke prooi was iets waard in deze wereld, bijvoorbeeld in Leafbare. Afgeleid of niet, ze zullen moeten gevangen worden. Want elke prooi is waardig en ze moesten StarClan bedanken voor z’n leven, want zo liep het nu eenmaal. Toen begon zijn neus te prikken toen de grote kater opeens een prooigeur rook, daar een eekhoorn vindend die onder wat blaadjes zat verstopt. “Zie je die eekhoorn? Die is veel alerter. Probeer die eens te vangen”. Die eekhoorn zou waarschijnlijk wel wegrennen, maar als je de juiste techniek gebruikte lukte het wel om die te vangen. Want er was niets echt onmogelijk in de jachtwereld.

Icepaw kon het niet helpen dat ze een gevoel van voldoening door zich heen voelde gaan toen Irishunter haar prees. De kater leek haar iemand te zijn die je het vrij moeilijk naar de zin kon maken, maar misschien viel dat nog wel mee. Icepaw gaf opnieuw een knikje toen hij aangaf dat niet elke prooi zo ging zijn en trok kort met haar oortje toen hij zei dat ze op een eekhoorn moest gaan jagen. Ze had met Clawtongue allerlei technieken overlopen om te jagen en ze probeerde diep in haar geheugen te graven over wat hij had gezegd over eekhoorns. Had hij niet gezegd dat je ze na moest jagen in een boom, ze uit de boom moest slaan en dan achter ze aan moest springen? Ze onderdrukte een zachte zucht. Daar had ze nog niet eerder op geoefend, maar haar koppigheid weigerde om dat aan Irishunter te verduidelijken. En dus gaf ze hem opnieuw een knikje, kwam overeind en sloop op de eekhoorn af. Natuurlijk had de eekhoorn haar al in de gaten voordat ze dichtbij genoeg was en Icepaw schoot achter de eekhoorn aan. De eekhoorn koos de dichtstbijzijnde boom om naar boven te klimmen en met een grom sprong Icepaw naar voren. Ze sloeg haar klauwen stevig in de bast en wilde naar boven klimmen, maar de inspanning was te veel en te snel en ze verloor haar evenwicht. In een hallucinant moment leek het heel even alsof ze op haar rug terecht ging komen, maar ze wist zich nog net om te draaien en kwam trillend op haar vier poten terecht. “Verdomme,” schold ze, vuur brandend in haar ogen terwijl ze de eekhoorn nakeek. Deze leek haar vanaf een hoogstaande tak te treiteren en Icepaw’s vacht schoot de lucht in. “Leer me hoe ik moet klimmen!” zei ze tegen Irishunter, met nog steeds een boze blik in haar ogen. Ze zou die eekhoorn vandaag nog te pakken krijgen, al was dat het laatste wat ze deed!

De apprentice accepteerde zijn opdracht om de alerte eekhoorn te vangen en hij zag hoe ze haar balans verloor terwijl ze de boom probeerde te beklimmen. Ze schreeuwde het uit, een kreet van woede en vuur. De eekhoorn zat daar in die boom te chillen terwijl de apprentice gewoon woedend op haarzelf was. “Icepaw!”, riep hij, zijn kreet door de plek echoënd. “Er is geen tijd voor zelfwoede. Alles komt op zijn tijd, en het lukt niet altijd om een prooi te vangen”. De bruine kater stapte voorzichtig naar haar toe, gaf haar een soort van knik en vestigde zijn klauwen tussen de spleetjes van de schors om betere grip op te vangen en steunde krachtig op zijn achterpoten en zijn ene voorpoot terwijl de andere voorpoot los werd gehaakt om hoger te komen. Uiteindelijk sprong de tom hard op de tak waardoor die ene eekhoorn weg probeerde te lopen, en toen het probeerde te springen naar een andere tak pakte de kater de eekhoorn met zijn scherpe klauwen, stopte het snel in zijn bek en richtte zijn voorpoten klaar om te landen. Het was een kleine plof, maar hij was deftig op de grond geland met een succesvolle eekhoorn in zijn mond. De kater groef een klein putje, stak de eekhoorn er in en begroef het met wat aarde om hem later te pakken. “Doe ongeveer na wat je gezien hebt, maar dan zonder prooi, als een soort van test”

Als Icepaw iets minder stevig in haar poten had gestaan, was ze waarschijnlijk in een gekrompen door de harde kreet van haar mentor. Het echode door het woud en voor een paar momenten maakte Icepaw zich nu zorgen over het mogelijke feit dat alle prooi al was weggerend. Een bijna norse blik verscheen in haar ogen bij dat idee, maar ze dwong zich te concentreren op de woorden die haar mentor sprak, hem aankijkend met haar grijze ogen. Ze vond het niet fijn dat hij al insinueerde dat het vaker voor haar ging mislukken om een prooi te vangen, maar gaf enkel een geïrriteerd knikje en volgde met haar ogen hoe hij zijn klauwen in de bast van de boom zette en naar boven begon te klimmen. Voor een kort moment gleden haar ogen naar de spieren in zijn rug en schouders die al duidelijk ontwikkeld waren en ze vroeg zich voor één moment af of zij er nog steeds uitzag als de magere kitten die de nursery had verlaten. Dat gaf haar een ongemakkelijk gevoel, wat vervangen werd door pure irritatie toen Irishunter opeens de eekhoorn ving. Haar eekhoorn. “Maar ik wilde die eekhoorn zelf vangen,” zei ze en ze deed haar best om niet teleurgesteld te klinken. Ze wist dat ze eerst echter iets anders onder controle moest krijgen en met een diepe, ietwat overdreven zucht rende Icepaw naar voren en sprong tegen de boom aan, waarbij ze haar klauwen tot diep in de bast boorde. Het resultaat was dat haar grip niet voldoende was, dat ze één van haar nagels scheurde omdat haar poot naar beneden gleed en dat ze als een hulpeloze kitten haar evenwicht verloor en naar beneden donderde. De scherpe pijn en de schaamte die door haar lichaam ging, zorgden ervoor dat ze haar blik nu beter focuste op de schors voor haar en ze de kleine klauwtekens van Irishunter’s klauwen zag. En dus de plek waar ze eigenlijk haar poten had moeten zetten. Ze negeerde de scherpe pijn van haar gescheurde nagel en sprong weer tegen de bast aan, waarna ze haar klauwen deze keer iets zorgvuldiger plaatste en ze naar boven begon te klimmen. Haar achterpoten gleden echter nog steeds onhandig weg en Icepaw liet een gefrustreerde zucht horen. “Dit leek een stuk makkelijker toen ik het jou zag doen,” gromde ze over haar schouder naar haar mentor. “Hoe zorg je ervoor dat je je grip behoudt met je achterpoten?” Ze weigerde om terug naar beneden te gaan en dus bleef ze aan haar voorpoten – waarvan er één inmiddels al licht onder het bloed zat – hangen terwijl ze met haar achterpoten trappelde om grip te krijgen.

Gelukkig voor hem was hij insensitief en daarmee immuun voor teleurgestelde reacties, of ze nu nep waren of niet. Het was wat het was en niets kon het moment stoppen van te gebeuren. Er kwamen wel nieuwe kansen, er was geen tijd voor domme gevoelens. “Ach kom er zijn nog eindeloos andere eekhoorns”, mompelde de kater en keek hoe ze weer viel uit haar boom en hoe haar poot bloedde. Hij kon niets meer dan een geïrriteerde zucht uitlaten, de apprentice wilde meteen teveel doen in één keer. Een boom beklimmen draaide om concentratie en kalmte. “Je bent veel te gespannen. De grip wordt daarmee verzwakt; je moet kalm zijn en geconcentreerd”, legde de kater vervolgens uit. “Laat je vallen, anders krijg je de volgende dag spierpijn aan je voorpoten”. Dit hielp niet. De apprentice moest niet zo koppig en stoer doen, voelend om zichzelf te bewijzen. Want ze zou niemand bewijzen als ze zo stom bleef hangen in een boom met verrukte schors terwijl haar poot zat te bloeden.

Haar mentor bleek vrij ongevoelig te zijn voor haar klaagzang en nog ongevoeliger voor het feit dat ze probeerde om de beste te zijn. Het irriteerde haar tot geen einde dat hij alles met kalmte leek te willen oplossen. Als ze iets niet voelde op dit moment, dan was het wel kalmte. Ze wilde dan ook het liefste in zijn gezicht schreeuwen dat ze geen tijd had om kalm te zijn terwijl haar broers op elk moment een warrior konden worden. Haar broers zouden hun namen volgende maan al krijgen als het goed was en zij wilde niet onderdoen. Ze wilde vaart zetten achter haar training, maar ze had ook wel door dat Irishunter daar totaal geen belang aan hechtte en dat hij alles dus deed op zijn eigen tempo. Geïrriteerd liet ze zich vallen op de grond en keek haar mentor geërgerd aan. “Dat beantwoordt niet mijn vraag,” zei ze op een bitse toon tegen hem. “In plaats van dat je me had laten terugkomen, had je ook gewoon kunnen zeggen wat ik moest doen om mijn grip te behouden.” Ze keek mokkend naar grond en keek boos naar haar bloedende voorpoot. “Op dit tempo word ik nooit beter dan mijn broers!”

Het boeide hem niets hoe boos ze was of dat hij iets verkeerds had gedaan. Wat hij erg vond is dat ze beter wilde zijn dan haar broers. Een echte warrior zijn draaide niet om wie er op de eerste plaats kwam of wie er beter was dan de andere. “Icepaw”, bromde hij en keek haar strak aan met zijn gouden ogen. “Dat is niet acceptabel. Ik leer je geen technieken aan als je ze alleen gaat gebruiken om de beste te zijn”. Zijn stem klonk hard en streng. “Een echte warrior zijn draait om geduld en passie. Niet om competitie, dat moet je duidelijk eens gaan inzien”. De bruine kater snapte wel dat ze de beste wilde zijn, dat ze een goede warrior wilde worden. Maar niet iedereen kon dat in één dag, het duurde veel tijd. En daarom frustreerde het hem ook dat ze zo koppig deed om de tijd te willen nemen. Tijd was iets kostbaars. Ze moest ermee opletten.

Icepaw was niet bepaald onder de indruk zijnde van de strakke blik in de ogen van haar mentor. Ze had eerst een goede mentor gehad, eentje waar ze een goede band mee had en die iets te traag ging met haar training naar haar idee, maar die haar wel dingen aanleerde waar ze ook echt iets aan had. Van deze kater kreeg ze alleen maar kritiek. Hij had overal wel iets op te zeggen en hij irriteerde haar tot geen einde. Ze luisterde nu ook weer met een geïrriteerde uitdrukking op haar gelaat terwijl hij sprak. Ze wilde het liefste naar hem schreeuwen dat ze Clawtongue weer terug wilde hebben als mentor, maar dan zou hij waarschijnlijk gaan klagen bij Thornstar en dan kreeg ze straf. En dan zou het enkel nog langer duren eer dat ze warrior zou worden. Hoe hard zouden haar broers haar wel niet uitlachen als ze wisten dat ze door straf langer apprentice zou blijven? “Probeer dat statement maar eens vol te houden als je drie broers hebt die constant in je nek lopen te hijgen,” zei ze op een boze toon tegen Irishunter. “En als jij me geen technieken wilt leren, dan zoek ik wel iemand die het wel wil. Dan ga ik nu meteen naar Thornstar’s den om een nieuwe mentor aan te vragen. Als jij me niks leert, wil dat zeggen dat je je job als mentor niet goed doet en dat ik dus iemand nodig heb die ik het wel kan.” Boos richtte ze haar blik de andere kant op. “Was Clawtongue maar niet ziek geworden,” mompelde ze onder haar adem door, tranen zich verzamelend in haar ogen van boosheid.

Het was niet zijn fout dat het kind het moeilijk had. Maar de irritatie in zowel haar blik als haar woorden was allesbehalve niet opmerkbaar. ‘ Probeer dat statement maar eens vol te houden als je drie broers hebt die constant in je nek lopen te hijgen’, begon de poes. ‘ En als jij me geen technieken wilt leren, dan zoek ik wel iemand die het wel wil. Dan ga ik nu meteen naar Thornstar’s den om een nieuwe mentor aan te vragen. Als jij me niks leert, wil dat zeggen dat je je job als mentor niet goed doet en dat ik dus iemand nodig heb die ik het wel kan.’ Ze keek veel te ver in de toekomst. Elke seconde die ze nu ademde, verspilde ze aan iets te hard willen, aan anderen te overtuigen dat ze een goede warrior zou worden. De bruine kater zuchtte diep voordat hij weer sprak. “Kijk”, mauwde hij. “Die drie broers van je mogen geen invloed hebben op je training. Als ik je te snel dingen ga aanleren, krijg je ze niet optijd onder de knie, waardoor je ene bouwsteen wordt verpletterd door de ander en dan kom je toch niet vooruit”. Het waren alleen maar ware woorden die uit zijn bek kwamen. Hij was ook ambitieus naar de toekomst toe en waar had dat hem naar toe gebracht? Het was nu niet veel beter dan vroeger. “Wat anderen van je denken is niet belangrijk om een goede warrior te kunnen worden”. Na zijn hele pak van uitleg hoorde de tom nog zachtjes het gemompel van Icepaw. Hij kon niet zeggen dat het hem speet dat Clawtongue ziek was geworden- want hij had er geen spijt voor. Zijn enigste doel was om dit kind groot te brengen en niets meer. “Kijk, het is wat het is, je hebt twee keuzes. Blijven doorgaan opweg naar een goede toekomst voor je of blijven vastzitten met deze gevoelens. Jouw keuze”

Icepaw deed haar best om naar zijn woorden te luisteren, maar de prestatiedruk drukte te veel op haar schouders om echt uit zijn woorden te leren. Ze wist diep vanbinnen wel dat hij gelijk had en dat ze zich niet gek mocht laten maken door haar broers, maar het was lastig omdat ze misschien heel diep van binnen toch wel wat liefde en aandacht van ze wilde hebben. En dat ging niet als ze te laat warrior zou worden. Toch was er een deel van Irishunter’s preek dat ze wél kon incasseren en dat haar hersenen voor haar verwerkten. Ze kreeg langzaamaan het besef dat de kater, net zoals die dag bij de Sunningrocks, het toch niet zo erg met haar bedoelde. Ze liet haar blik naar hem glijden toen hij haar een ultimatum stelde en dacht kort na. Uiteindelijk haalde ze haar schouders op. “Ik wil wel werken aan een goede toekomst,” zei ze op een rustigere toon dan daarnet. Daarna zuchtte ze diep. “Goed, we doen het wel op jouw manier. Als jij me belooft dat je een goede warrior van me kunt maken, dan wil ik me er wel voor inzetten zonder tegen te werken.” Ze richtte haar grijze ogen op hem en gaf hem een knikje, waarna ze weer van hem weg keek. “Zeg me maar wat ik moet doen,” mompelde ze vervolgens tegen hem, waarna ze haar grijze ogen fixeerde op de boom voor haar. Ze zou het proberen. Niet voor hem, maar omdat ze wist dat ze aan tegen stribbelen toch niks had en dat het uiteindelijk dan langer zou duren eer dat ze warrior kon worden.

De apprentice had tenminste iets uit zijn preek kunnen halen. Ze maakte de goede keuze, de juiste keuze. Om door te blijven gaan en te werken aan een goede toekomst. “Mooi zo”, knikte de tom haar toe en keek weer naar de boom. De kater stapte wat dichter naar de boom toe zodat hij makkelijker kon uitleggen. “Klimmen gaat om balans en steun. Zoals je misschien al doorhad, kan je vallen als je achterpoten buiten balans zijn”, begon de kater. “Je plaatst eerst de klauwen van je voorpoten tussen de spleetjes van de schors, zo heb je een betere grip dan je het op de uitstekende stukken doet”. Hij demonstreerde ondertussen met zijn linkervoorpoot om haar duidelijk te maken wat hij bedoelde. “Vervolgens zorg je ervoor dat je achterpoten snel geplaatst zijn- neem geen moment van twijfel. Zorg dat ze op de goede plek zitten en dat ze steun hebben. Zo werk je je weg naar boven- eerst voorpoten, daarna achterpoten”. De kater ademde even diep uit en stapte wat naar achteren zodat de apprentice plaats had. “Probeer het nu nog eens. Als je poot begint te bloeden, dan moet je weer naar beneden komen. Anders doet hij teveel pijn als je nog verdere inspanningen doet”

Icepaw haalde diep adem. Ze vond het niet leuk dat ze een standje van hem had gekregen en ze had zo het idee dat het nog steeds haar uiteindelijke doel ging zijn om aan haar broers te laten zien dat zij ook net zo goed als hun kon zijn, maar hij had haar wel een beetje wakker gemaakt met zijn kleine preek die hij had gegeven. Ze focuste zich echter expres op zijn woorden toen dat hij begon te spreken zodat ze de innerlijke discussie niet te lang moest voeren en ze richtte haar blik op Irishunter die haar uitlegde hoe ze moest klimmen. “Doe ik,” beloofde ze hem toen hij het gedeelte van haar bloedende poot aanhaalde en ze richtte haar blik weer op de boom. Nu ze wat beter keek, zag ze kleine spleetjes tussen het schors zitten die haar nog eerder niet waren opgevallen. De kattin deed een paar stappen terug, nam een aanloopje en sprong toen vervolgens naar voren. Haar voorpoten zaten al direct op de goede plaats en na even klungelen, hadden ook haar achterpoten hun grip gevonden. De kattin duwde zichzelf moeizaam omhoog en kreunde door de inspanning dat het met zich meebracht. Ze vond al snel de eerste tak waar ze op kon zitten en ze richtte haar blik naar beneden, waar ze Irishunter zag zitten. “Kan deze techniek ook gebruikt worden voor vechtdoeleinden?” vroeg ze nadenkend aan hem. Een kat overvallen door uit een boom te springen leek haar wel een techniek dat kon werken, maar misschien dacht haar mentor daar wel anders over.

Iedereen had andere doelen. Zijn doel was om een goede Thunderclan warrior te blijven zijn en om deze apprentice ook zo eentje te maken. Eentje die haarzelf niet zou verraden door valse vriendschappen of slechte kennissen, maar eentje die met genoeg passie goed door zou zetten tot het bittere eind. ‘Doe ik’, beloofde ze hem. Hij gaf haar een aanvaardende knik en hield haar voorlopig in het oog, om te zien wat ze ging doen. Ze klungelde even met haar achterpoten te plaatsen, maar voorlopig was alles goed en wel. Uiteindelijk bereikte de witte poes de eerste tak die ze kon bereiken en keek van boven naar hem toe. ‘Kan deze techniek ook gebruikt worden voor vechtdoeleinden?’, vroeg de poes toen aan hem. Het was wel een goede vraag, maar hij was niet heel zeker of het wel zo evident zou zijn. Er bestond nog altijd iets zoals zwaartekracht en je kon makkelijk je poten breken. “Meestal wordt het juist gebruikt om aan dingen te ontsnappen zoals honden.”, bromde hij onder zijn stem door. “Maar opzich zou het wel kunnen, alleen valt het niet aan te raden – er is altijd kans dat je je poten breekt als je er net naast valt”

Icepaw knikte nadenkend toen hij zijn woorden sprak. Een verkeerde val zou er natuurlijk inderdaad voor kunnen zorgen dat ze een paar weken buiten spel zou zijn, maar aan de andere kant zou het ook een perfecte aanvalsmethode zijn omdat niemand verwachtte dat je echt zo heldhaftig – of zo dom – kon zijn om uit een boom te springen. Icepaw klauwde zichzelf weer terug naar beneden en was stiekem wel blij dat ze weer terug op de vaste grond stond, ook al zou ze dat natuurlijk nooit aan haar mentor laten merken. “Ik denk dat het boomklimmen me voor nu wel zal lukken,” sprak ze op een neutrale toon. “Moet ik nog steeds proberen om achter die eekhoorn aan te gaan of gaan we iets anders doen?” Ze bewoog met haar oortjes terwijl ze wachtte op het antwoord van haar mentor.

De poes begon eindelijk eens wat te denken en te luisteren, waardoor hij zich al een beetje gerespecteerder voelde dan hiervoor. De witte apprentice klom weer uit de boom en nadat ze weer op de vaste, stevige grond stond, begon ze te spreken. 'Ik denk dat het boomklimmen me voor nu wel zal lukken'. De bruine kater knikte op die statement en aanvaarde dat het voor nu wel ging lukken. Zolang ze exact die techniek zou uitvoeren zou het geen probleem zijn. Maar natuurlijk als ze in een haast zat en snel een boom in moest kruipen, konden er een paar dingetjes weggelaten worden, waardoor ze enkel zou moeten focussen op snelle placement van de achter- en voorpoten om snel omhoog te komen. 'Moet ik nog steeds proberen om achter die eekhoorn aan te gaan of gaan we iets anders doen?', vroeg ze vervolgens. "Van mij mag je nog eens proberen achter die eekhoorn aan te gaan. Spoor hem op, klim in de boom en pak hem"

Het was niet echt een opdracht waar ze op zat te wachten, maar Icepaw gaf een knikje toen haar mentor zijn woorden sprak en draaide zich weer om. Ze begon te lopen in de richting van waar ze de eekhoorn had zien gaan en ze bewoog met haar oortjes toen ze tussen dat geel een bruine vacht zag. Het was Leaffall en dus blendde hij mooi in met de bladeren, maar Icepaw had hem toch gezien en haar blik gleed naar een boom waar de takken op gelijke hoogte waren. Ze vond deze al snel en gebruikte de tactiek die Irishunter haar had aangeleerd. Het ging niet echt fantastisch, maar het was toch goed genoeg om haar naar boven te doen klimmen en algauw bevond Icepaw zich op de hoogte van de eerste tak. Ze keek een tikkeltje nerveus naar de dun uitziende tak voor haar, maar besloot om er gewoon voor te gaan en rende naar voren. De tak wiebelde gevaarlijk onder haar gewicht en Icepaw besloot er korte metten mee te maken door naar voren te springen. De tak waar ze op terechtkwam, was gelukkig iets steviger dan de vorige tak waar ze van af was gesprongen en Icepaw richtte haar blik behoedzaam op de eekhoorn, die zich slechts op enkele muizenlengtes van haar bevond. Icepaw sloop over de tak dichter naar de eekhoorn toe en het beestje schrok duidelijk toen het haar zag. Icepaw haalde snel uit met haar klauw en zag hoe het beestje naar beneden viel en niet bepaald lekker terecht kwam. Zo snel als ze kon klauwde ze zichzelf uit de boom en net op tijd doodde ze het beestje voordat het overeind kon komen en weer weg zou rennen. Een triomfantelijke blik verscheen in haar ogen toen ze de eekhoorn bij zijn nekvel oppakte en terug naar Irishunter liep. Dat ze stond te trillen door de techniek die ze had moeten doen, probeerde ze expres niet te laten zien.