Running into

Diep in gedachten verzonken liep de kat door het kamp. Ze dacht na over van alles en nog wat, dingen die geen enkele kat aangingen behalve haar. Zonder dat ze doorhad wat ze deed, botste ze tegen iets op. Geschrokken keek ze op. Voor haar stond een wat oudere kater, ze herkende hem. Hij was al warrior toen zij een kit was, dacht ze. "S-sorry." sprak ze nerveus, verontschuldigend.

(Met Jaytail)

Ze boog haar kopje even schamend, hm? Ze vertelde dat ze gewoon nadacht en niet op de omgeving rond haar lette. Niet lang daarna vertelde ze dat ze blij was dat hij het niet erg vond, waardoor hij even rustig glimlachte. "Geen zorgen Gravelsmoke, dat overkwam mij vroeger ook zo vaak." sprak hij met een vriendelijk glimlachje richting de poes... Eigenlijk was hij al zo lang hier eh... Niet normaal zowat... Hij had al zoveel kittens zien opgroeien tot warrior, op het punt waar hij ook ooit was... Dat maakte hem ergens zo blij.

Ze knikte even rustig op zijn antwoord, duidelijk dat ze het begreep. Ze dacht dat ze de enige was waar bij zoiets over kwam, maar door zijn antwoord was het hopelijk wel duidelijk dat iedereen wel eens met zijn of haar gedachten ergens anders waren dan dat ze hoopten. "Ach, zo lang je maar niet weg droomt midden in een gevecht of tijdens het jagen, zal niemand er echt last van hebben." sprak hij even met een rustig knipoogje tegen de ander.

De kater porde tegen Gravelsmokes schouder. Jaitail was een stuk sterker als Gravelsmoke waardoor ze bijna op de grond viel. Niet dat ze het erg vond, ze moest lachen om haar eigen stuntelige poging om te blijven staan.  "Dan moet ik er nu ook zeker meteen bij blijven of niet dan?" sprak de kater lachend. Gravelsmoke zwiept met haar staart. "De hele tijd bij jou blijven? Kan ik dat overleven dan?" Alweer een grap, duidelijk. Een spottende grap, maar ze nam aan dat deze kater dat wel kon hebben.

De kater, die blijkbaar de grap in haar zin had gezien, antwoorde grinnikend terug. "Bedoel je niet eerder dat ik moet oppassen met je lomperigheid? Straks sterf ik nog omdat je zo aan het dromen bent." Gravelsmoke springt kleine verhoging van een enkele smalle steen. "Tss, beter loop ik tegen jou aan, dan dat jij tegen mij aanloopt. Ik bedoel, kijk naar me. Ik ben 2 keer zo smal als jij bent." Dat laatste sprak ze overdreven en klagelijk uit, bijna alsof ze écht dacht dat Jaytail een groot gevaar was voor haar.

"Tja, dan had je maar moeten groeien kleine~" Gravelsmoke snoof 'arrogant'. "Klein en elegant is nu eenmaal in de mode. Dat jij daar nou geen verstand van hebt." Charmant zit ze neer op de steen, en legt ze haar staart voor haar poten, haar kop iets omhoogleggend. Alsof ze een kitten was die net te horen had gekregen dat ze de mooiste uit het nest is.

De poes voor hem snoof arrogant, maar natuurlijk was dit gespeeld ... hopelijk. Dat hoopte hij wel echt in plaats van dat hij haar echt had beledigd. "Klein en elegant is nu eenmaal in de mode. Dat jij daar nou geen verstand van hebt." Jay gniffelde even en keek naar de poes die charmant was gaan zitten op de steen. "Kleine katten zijn al manen uit de mode, littekens zijn in nu." sprak hij met een charmante grijns tegen de poes.

"Kleine katten zijn al manen uit de mode, littekens zijn in nu." sprak de kater met een charmante grijns op zijn snoet. Gravelsmoke schudde teleurgesteld haar hoofd. "Littekens zijn een tijdelijke rage. Over een halve maan is die al weer weg. Jammer, anders had ik er ook eentje genomen, want ik geef toe. Het zal bij mij fan-tas-tisch staan. Zoals alles. Zal wel door mijn vacht komen." Stiekem vond de poes niet dat ze daarin overdreef. Haar vacht was altijd haar trots geweest, het enige wat ze nóóit zou willen veranderen aan haar. Misschien een tikje van ijdelheid, misschien was het normaal. Ze wist het niet, en hoefde het ook niet te weten.

"Het is niet grappig daar grappen over te maken though..." antwoordde de kater, na hij eerst lachte en daarna stil naar zijn litteken had gekeken. Gravelsmoke keek op. Was hij beledigd bij wat ze zei? Maar hij begon erover, dus het kon niet geheel haar fout zijn.. toch? Misschien ging het net wat te ver? Ze wist het niet en besloot er niet om te vragen. "Je hebt gelijk.." antwoord ze uiteindelijk. Respectvol buigt ze even haar kop naar het litteken van Jaytail. "Maar littekens zijn geen teken van zwakte. Ze zijn een teken van sterkte. Iets probeerde je te verwonden, te doden, maar je hebt het overleefd. Het is geen teken wat je moet dragen met schaamte, maar met trots." vervolgt ze.

Jaytail zuchte, en Gravelsmoke kreeg door dat dit niet zijn favoriete onderwerp was. Ook zij zuchte, ja, dat was wel logisch. De kater droeg zelf ook een enorm litteken. Ze had nooit te horen gekregen hoe het komt, en ging er ook niet om vragen, maar ze nam aan dat hij zijn litteken niet leuk vond. "Diep hoor, kan je wel zo diep gaan in dat kleine lichaam?" sprak hij al snel na de zucht. Mooi, hij lachte weer, al wist Gravelsmoke niet of het gemeend was. "Ik zit lager bij de grond. Het is voor mij makkelijker om diep te gaan als bij een groot beest. antwoordde ze speels uitdagend.