What's the use {+Thornflame}

Hoewel haar siblings allemaal geweldige dingen aan het doen waren, bleef zij steken op zowel de dood van haar ouders als het feit dat ze niks kón doen. Ze hadden allemaal geweldige talenten, en hoewel Jewel een leuke kattin was als je haar leek kennen, had ze niet het natuurlijke charisma. Bovendien had ze zich de afgelopen moons zo teruggetrokken dat ze niet veel katten had kunnen leren kennen... De witte warrior beet op haar lip en kraste wat op de grond met haar nagels. Okay, ze zou gewoon nu beginnen! Met een hoop zelf-ingesproken moed liep ze op een clangenoot af, en nam plaats. Ze deed haar best om niet zacht te praten en te glimlachen toen ze sprak. "Goedemiddag,"

Met een norse blik, die hij wat probeerde te verzachten toen hij een paar kittens naar hem zag kijken, liep Thornflame het kamp binnen. Tot zijn tevredenheid kon hij concluderen dat de meeste littekens klein waren, maar het litteken waar Claw tot met zijn nagels bijna in zijn bot had gezeten op zijn schouder was natuurlijk vrij zichtbaar. Het was echter zo genezen dat het niet meer kon bloeden als hij zich erg inspande en dat was al iets, want in het begin bleef het namelijk wel een tijdje bloeden. De reden daarvoor was dat hij nooit naar de Medicine Den was gegaan om het te laten verzorgen ook al hadden anderen hem dat wel aangeraden. Het had een beetje rust gebracht dat Zealspark de Commander was geworden van de ThunderClan, maar het gevaar bleef altijd dreigen en daar was hij zich, eindelijk, bewust van. De kater richtte zijn blik kalm op de Warrior’s die zich in het kamp hadden verzameld en twijfelachtig liep hij op de prooistapel af om zijn pas gevangen muizen er op te gooien. Hij werd echter onderbroken door een poes die naar hem toe kwam. ‘Goedemiddag, Jewelgleam,’ zei hij met een knikje tegen de iets oudere witte kattin. Hij legde zijn muizen neer op de prooistapel. Hij had zichzelf al voorgenomen om aardiger te zijn tegen zijn Clangenoten. Zij hadden immers aan zijn zijde meegevochten tegen de BloodClan en hij kon niet anders dan respect voor hun hebben, maar waarom was dat zo moeilijk als hij zich constant schuldig voelde over zijn eigen gedrag? ‘Hoe gaat het met je?’ deed hij een poging om een fatsoenlijk gesprek aan te knopen. Zijn blik ontmoette de hare echter niet en schichtig keek hij naar de muizen die hij had neergelegd, zijn poten onhandig op de grond bewegend. Zijn klauwen schoten ietwat nerveus in en uit zijn poten en zijn houding bleef alert.

Het was Jewel opgevallen dat Thornflame de laatste tijd veel fronste, dus misschien was dit goed voor hun beide.  ‘Goedemiddag, Jewelgleam,’ De kater knikte haar toe. De witte poes deed haar best te glimlachen om de warrior wat op zijn gemak te stellen.  ‘Hoe gaat het met je?’ Zijn stem was beleefd, maar zijn houding leek ergens anders mee bezig. Hij was schichtig en nerveus, keek haar niet aan, en bewerkte de grond met zijn poten. "Met mij gaat het prima." Het was geen complete leugen, het ging beter. "Met jou lijkt het echter wat minder te gaan." Het was een constatering, maar wel een van de gedurfdste dingen die ze in lange tijd had gezegd. Ze zou hem graag op zijn gemak stellen, maar vroeg zich af of een verlegen iemand als zijzelf dat kon.

Waarom was het vroeger altijd zo gemakkelijk geweest om met zijn Clangenoten te communiceren en was het nu een hele opgave om iemand zelfs maar aan te kijken? Misschien omdat hij zichzelf constant herinnerde aan wat hij hun allemaal had aangedaan? Waarschijnlijk wel. Hij moest constant denken aan het feit dat ze nu niet zo zouden glimlachen tegen hem als ze wisten hoe blind hij wel niet was voor alles wat er in de ThunderClan gaande was tijdens de aanval van BloodClan. Hij kon ook niet stoppen met het zichzelf kwalijk te nemen, had steeds het idee dat het voornamelijk zijn schuld was dat er gewonden en doden waren gevallen aan hun kant. Ook wilde hij persoonlijk wraak gaan nemen bij de BloodClan, maar dat was zowat het stomste idee dat hij kon hebben. Hij kon niet zomaar even een Clan binnen gaan wandelen en de leader uit gaan dagen. Zijn harde trainingen bereidden hem daar echter wel op voor. Het was een voorbereiding op een eventuele nieuwe ontmoeting met Claw. Zodra hij zeker zou weten dat hij goed genoeg was ging hij zich wat meer aan de Clangrenzen wagen, meer dan hij nu al deed. En dan hoopte hij dat hij Claw zou tegenkomen en de kater net zo veel ellende aan zou richten als Claw bij hem had gedaan. De kater keek op toen Jewelgleam antwoordde en kneep even wantrouwend zijn oogjes samen. Hoe veel wist ze? Hoe veel was er in de Clan rondgegaan? Hij haalde zijn schouders echter naar haar op. ‘Ik heb betere tijden gekend, inderdaad,’ gaf hij toe. ‘Maar ik denk dat iedereen dat wel heeft na zo’n zware inval, niet dan?’ Zijn stem klonk lichtelijk nerveus en hij merkte dat het grote litteken op zijn schouder begon te jeuken. Hij gaf het een lik om de jeuk wat te temperen, maar dat hielp niet echt.

De poes was anders dan de meeste katten die hij tot nu toe had ontmoet. Ze leek oprecht bezorgd te zijn en leek geen moeite te doen om dat te verbergen. Andere katten spraken vrij neutraal tegen hem of lieten slechts enkele bezorgdheid zien, maar deze poes niet. Deze poes leek duidelijk merken dat ze zich ongerust om hem maakte en hij vroeg zich af waarom. Ze kenden elkaar niet heel goed omdat hij zich nog niet de moeite had genomen om met haar te praten. Een praatje in deze Clan was vrij snel gebeurd, maar voor de inval van BloodClan was hij te vrolijk geweest en was hij te veel bij andere Clankatten geweest om zich om haar te bekommeren en na het gedoe met Claw had het hem niet eens kunnen schelen. Het was niet dat zij hem niks kon schelen, het was eerder de sociale banden die met katten opgesteld konden worden dat hem niks meer had kunnen schelen. De kater bewoog met zijn oortjes toen hij haar woorden hoorde en kon enkel knikken om aan te geven dat ze gelijk had, maar schudde zijn hoofd toen hij haar indringend naar haar zag kijken. ‘Dat zeg jij, maar ik begon het pas veel te laat in te zien en toen ik er iets aan wilde doen kon ik niet eens terugvechten. Ik heb enkel gevochten in het grote gevecht, maar daar heb ik ook niks kunnen doen. Ik heb niks gedaan, Jewelgleam. En er is geen kat die kan aantonen dat dat wel zo is.’ Hij keek haar met pijn in de ogen aan, maar schudde resoluut met zijn kopje toen hij haar vraag hoorde. ‘Er zijn meer katten in deze Clan die waarschijnlijk hun hulp beter kunnen gebruiken. Tegen de tijd dat ik ga zal het wel weer genezen zijn.’ Hij knipperde dankbaar met zijn ogen om aan te tonen dat hij toch wel blij was met haar oprechte bezorgdheid. Want om heel eerlijk te zijn? Dat was hij ook wel. Hij vond het ook ergens wel lief van haar. ‘Zorg jij nu maar dat je zelf weer wat op het rechte pad komt en alles verwerkt,’ sprak hij zacht tegen haar terwijl hij een stap dichterbij deed. ‘Dan zal ik mezelf wel redden.’ En deze keer keek hij haar indringend aan.