Fearless

Een lege blik lag in Thornflame’s ogen terwijl hij naar het muisje keek dat op de grond lag. Het bloed van de muis deed hem denken aan zijn eigen. Het bloed dat naar beneden rolde op zijn vacht, de achtergelaten littekens die hem voor altijd zouden herinneren aan die ene domme fout. De scherpe geur van BloodClan die hem misselijk maakte. Het was immers de geur die de kat droeg die hem voor heel zijn leven veranderd had. Zijn eens zo vrolijke, onbezorgde karakter was weggegaan. Het had plaats gemaakt voor een nors, panisch en lichtelijk agressief karakter. Hij was niet meer de Thornflame die hij had moeten zijn, die hij wilde zijn. Er was geen ontkennen aan: hij was op een slechte manier veranderd. Zijn loyaliteit naar zijn Clan was sterker dan ooit, maar de loyaliteit naar zichzelf was ver te zoeken. De kater deed zichzelf geen moeite om nog naar Fourtrees te gaan, bang zijnde dat hij dan zijn agressieve karakter weer zou laten ontploffen. Hij keek met een moeilijk gezicht naar de muis, pakte het beestje op en besloot toen om terug te gaan naar het kamp. Waar zijn pootstappen eerst vrolijk en opgewekt waren, waren ze nu rustig, beheerst en zelfs lichtelijk behoedzaam. Ook al was het namelijk zo goed als voorbij – alle ellende – toch bleef hij over zijn schouder kijken, bleef hij het gevoel hebben dat hij zo weer nagels en tanden in zijn vel zou voelen. Op zijn vacht was meerdere keren aangetoond hoe erg geluk hij wel niet had gehad en hoe hij aan de dood was ontsnapt. De kater richtte zijn bleekgroene ogen op de ingang van het kamp en ging naar binnen. De takken streken kort langs zijn littekens en Thornflame kromp in een. Hij wilde net zijn prooi op de stapel gooien toen iemand tegen hem botste. Thornflame’s haren schoten de lucht in en zijn ogen schoten vuur. ‘Kijk uit!’ snauwde hij naar diegene die verantwoordelijk was. Toen hij zag dat het een kitten van de ThunderClan was, kalmeerde hij een beetje en gaf een lik over zijn vacht. ‘Moet jij niet in de Nursery zijn met dit weer?’ vroeg hij een tikkeltje geïrriteerd.

Normaal gezien zou hij een plagerige opmerking hebben gemaakt of geamuseerd met zijn oortjes hebben bewogen als hij de kitten zo zou hebben zien stuntelen, maar nu irriteerde het hem dat de kitten zichzelf geen houding wist te geven. Hij had gedacht dat kittens zichzelf altijd een houding konden geven en altijd een weerwoord hadden, maar met deze kitten was dat duidelijk niet het geval. Thornflame wist hoe oneerlijk het was dat hij zijn ellende ging uitroepen over deze kleine, maar hij wist diep vanbinnen dat zijn reactie ook voortkwam uit iets beschermend. Hij wilde niet dat de kitten overkwam wat hem was overkomen. Hij wilde niet dat de kitten met tig littekens rond zou lopen zoals hij nu deed en elke nacht weer wakker gemaakt zou worden met dezelfde, angstaanjagende nachtmerries. Hij wilde niet dat de kitten elke keer over haar schouder moest kijken en nooit meer normaal zou kunnen deelnemen aan een gesprek omdat een traumatische gebeurtenis haar zo had gemaakt. Het feit dat ze waarschijnlijk nog geen drie manen oud was en dat ze nu al door het kamp liep zonder ook maar één Queen te verwittigen maakte hem boos. ‘Aan je reactie kan ik zien dat je niemand hebt verwittigd,’ zei hij op een kwade manier tegen haar. ‘Weet je hoe gevaarlijk dat is?’ Zijn bleekgroene ogen keken haar doordringend aan en hij deed moeite om zijn vacht niet de hoogte in te laten schieten. Hij had zo het gevoel dat als hij dat deed dat de kitten dan helemaal angstig zou worden, want hij was gewoon echt een verschrikking met zijn haren in de lucht. ‘Je bent nog geen drie manen oud. Je kunt jezelf niet verdedigen als er iets gebeurt,’ foeterde hij. ‘Niemand is hier om je te beschermen als je door zo’n smerige Bloodclanner mee wordt genomen.’

Het zou hem echt moeten amuseren dat deze kitten dacht dat ze voor zichzelf op kon komen, maar in plaats daarvan irriteerde het hem ontzettend omdat ze echt niet naar hem leek te willen luisteren. Ze leek zich niet te beseffen welke verwondingen BloodClanners aan konden richten als ze dat wilden. Zag ze dan niet de wonden op zijn lijf? Zag ze dan niet de littekens die hij had? Oké, sommigen waren gewoon van onhandig geweest te zijn als Apprentice door bijvoorbeeld tegen een boom te botsen, maar er waren er ook een paar van de strijd die hij een paar dagen geleden alweer had verloren. Er liepen rode striemen over zijn lijf omdat hij zichzelf had proberen te verweren. Heel zijn lijf was voor nu getekend door de aanval die op hem gepleegd was, de aanval die er voor had gezorgd dat hij volledig het noorden kwijtgeraakt was. En er was geen enkele kat waarmee hij er over kon praten. Als hij zijn bek zou opentrekken zou er nog meer narigheid gebeuren en daarom zei hij niets. ‘Al was je bijna zes maanden,’ zei Thornflame koeltjes. ‘Je dient alsnog een Queen te verwittigen als je uit de Nursery wilt gaan en je zorgt altijd dat er iemand bij je is.’ De kater keek kwaad naar de kitten toen zij even demonstreerde hoe ze een BloodClanner zou aanpakken. Hij moest lachen, maar niet omdat hij het amuserend vond. Zijn lachje klonk ook nauwelijks zoals het normaal zou klinken. Het klink kil en honend. Men zou bijna denken dat hij zelf bij de BloodClan zou horen als ze niet wisten wie hij werkelijk was. ‘De waarheid is,’ begon hij sissend terwijl hij een stap dichter naar haar deed, ‘dat jij je niet eens kunt verweren omdat je tegen dan al dood bent. Je weet niet hoe het is om hun klauwen in je pels te hebben. Je weet niet hoe het is om je onder iemand uit te moeten vechten terwijl je voelt dat de lucht je longen bijna verlaat.’ Zijn bleekgroene ogen keken haar woest aan. ‘Dus ga me alsjeblieft niet zo’n onzin vertellen, want je weet niet waar je over hebt,’ foeterde hij. ‘En ga nú terug naar de Nursery. Ik heb wel belangrijkere dingen te doen dan mijn tijd te verdoen aan dit.’

Het gaf hem geen gevoel van tevredenheid dat ze naar hem luisterde. Nee, helemaal niet zelfs. Oké, hij was misschien wel tevreden omdat ze nu in elk geval geen domme onzin meer uitkraamde, maar hij vond dat hij haar best op een andere manier mocht laten weten dat ze rechtsomkeert naar de Nursery mocht maken. Hij zag hoe ze haar oortjes helemaal in haar nek vouwde en besefte dat ze bang was. Ze was doodsbang voor hem en zijn gedrag, maar wat kon hij er aan veranderen? Het zou nu echter nog bruter zijn als hij zich zou omdraaien en zou weglopen. Dit voldeed totaal niet meer aan het plaatje dat hij had toen hij nog de oude Thornflame was. Hij hield van kittens, raakte altijd geamuseerd door ze en als het even kon nam hij de tijd om met ze te spelen. Nu snauwde hij ze af en werd hij kwaad op ze omdat ze dapper wilden zijn, omdat ze verzet toonden tegen de BloodClan. Was dat juist niet een goed ding? Maar als hij het te veel toeliet ging ze misschien domme dingen doen. Dadelijk ging ze Claw of een andere BloodClanner irriteren. Alleen al het idee wat er dan met haar zou gebeuren liet hem zijn haren overeind doen komen. Daar zou de kitten waarschijnlijk niet veel opgewekter door raken, want hij wist hoe erg hij er uit zag als zijn haren naar de lucht rezen. Zijn blik verzachtte wat toen hij zag hoe bang ze wel niet was voor hem. Hopelijk stond er nu geen Queen in de Nursery op hun te kijken. Dadelijk zou iedereen in de Clan of boos op hem zijn of bang voor hem zijn. En dat wilde hij voorkomen. De kater deed rustig een paar stappen naar voren. ‘Laat me je brengen naar de Nursery,’ zei hij met een zachte stem. Hij boog zich naar de kitten toe en pakte haar zacht in zijn nekvel waarna hij naar de Nursery begon te lopen. Hij zette de kitten neer en ging zitten terwijl hij zijn vacht naar beneden likte. ‘Snap je dan niet dat ik je gewoon wil beschermen?’ vroeg hij vermoeid, maar in elk geval niet zo kwaad als daarnet.

Thornflame probeerde het gevoel zo goed mogelijk te negeren dat op kwam zetten. Het gevoel dat hij de slechtste kater was die hier rondliep. Het gevoel dat hij het niet verdiende om in ThunderClan rond te lopen. Dat had het feit al bewezen toen hij nog een onbezorgde kater was. Het was nog maar een paar manen geleden dat hij van Thornpaw naar Thornflame was gegaan, dat hij Briarpaw aangewezen had gekregen als Apprentice en dat hij onbezorgd had rondgelopen. Zijn vrolijke karakter had een paar Apprentice’s en kittens die hij had ontmoet aangestoken. Ze hadden hem als een leuke kater gezien, als iemand waarmee ze bevriend konden raken. Nu zijn attitude veranderd was wist hij dat hij al die hoop flink de grond in boorde. Hij had echter geen idee over wat hij nog vrolijk kon zijn, want voor zijn gevoel was er gewoon niks meer om vrolijk over te zijn. BloodClan had de Clan overgenomen en dat zou waarschijnlijk zo blijven. Claw zou aan de macht blijven en altijd de baas blijven spelen. Niet alleen Thornflame zou zwichten, maar de rest van de Clan ook. Thornflame wist dat hij zich nu meer en meer zou verzetten, maar de pijn in zijn schouder bewees hem dat hij als jonge kater niet opgewassen was tegen Claw. De jonge kater keek op toen hij de bange kitten nog meer in één zag krimpen. Er was niets meer over van dat stoere poesje dat had beweerd dat ze de BloodClan wel aan zou kunnen en Thornflame wist niet of hij er blij mee moest zijn of niet. Ook had hij het gevoel dat ze een gedwongen antwoord gaf op zijn vraag omdat ze juist zo bang voor hem was. Hij voelde zich nogal misselijk bij het idee dat het hem aan de ene kant wel voldoening gaf omdat ze nu tenminste niet meer tegenstribbelde. ‘Het spijt me, maar vanaf nu is het strikt noodzakelijk dat je elke Queen of elke Warrior die je tegenkomt op de hoogte brengt van waar je bent. Ik zou me persoonlijk nogal schuldig voelen als je uit het kamp zou verdwijnen door zo’n smerige BloodClanner.’ Zijn ogen gleden naar buiten en zijn nagels klapten naar buiten toen hij de smerige geur van BloodClan rook. Automatisch rechtte hij zijn schouders zodat hij groter en intimiderend overkwam en ging voor de kitten staan zodat als er een aanval gepleegd zou worden hij tenminste als eerste ten onder zou gaan. Door zijn beweging scheurde de wond in zijn schouder echter weer en droop het bloed naar beneden.

Thornflame was zichzelf pas bewust over de wond die bloedde toen hij over zijn schouder keek en het warme bloed naar beneden zag druipen. Hij wilde het oplikken, maar de herinnering aan de vieze smaak die hij dan in zijn mond zou krijgen zorgde er voor dat hij toch geen moeite ging doen om het weg te likken. Hij wist dat als hij langer in het kamp zou blijven dat anderen het op zouden merken en hem zouden verzoeken om naar de Medicine Den te gaan, maar tegenwoordig was er niet veel meer voor nodig om de katten van de ThunderClan af te schrikken. Thornflame hoefde maar één keer zijn stem te verheffen en ze voelden zich al zodanig beledigd dat ze het niet waagden om hem de vraag nog eens te stellen. De kater richtte zijn ogen op de bruine kitten en vroeg zich af wat haar naam was. Ze was zo bruin als een hazelnoot. Hij moest vast iemand gehoord hebben die over haar praatte, want voor hij haar streng toesprak had ze wel een grote mond gehad en dat ging meestal niet onopgemerkt onder de geamuseerde katten zoals hem. Hij kneep zijn ogen even dicht bij de herinnering hoe zijn karakter vroeger was vergeleken nu. Wat een wereld van verschil, zeg. De kater slikte en haalde zijn schouders op. ‘Je hoeft nu ook weer niet élke kat te waarschuwen die je tegenkomt,’ sprak hij zijn woorden en die van haar op een zachte toon tegen. ‘Als je er twee of drie waarschuwt is het voor mij goed. Zolang er genoeg katten weten waar je bent vind ik het oké.’ Hij glimlachte deze keer wel een oprechte glimlach naar haar en slikte vervolgens omdat hij wist dat hij haar de stuipen op het lijf had gejaagd, zo niet een trauma had bezorgd. ‘Mijn naam is Thornflame,’ sprak hij rustig. ‘En hoe heet jij?’

Misschien was het een tikkeltje oneerlijk om haar twee of drie Warrior’s te laten verwittigen waar ze was, maar zo kon ze op geen enkele voorwaarde het kamp verlaten. Hij hield zijn schampere gesnuif in. Niet dat veel Warrior’s hier echt aandacht besteedden aan de kittens. Die hadden het toch te druk met hun taken. Hij had het ook vrij druk, maar als een kitten zei waar hij was dan wilde hij wel een extra oogje in het zeil houden of toch minstens een Queen verwittigen. Waar waren die Queens trouwens als je ze nodig had? Hij had er tot nu toe nog geen enkele gezien. Misschien was dat ook een goed ding geweest, want anders had hij waarschijnlijk een hele serenade naar zijn hoofd geslingerd gekregen omdat hij het aangedurfd had om een kitten bang te maken. Zijn ogen gleden naar de kitten toen deze haar naam gaf en hij gaf een knikje. Een zeer toepasselijke naam, want ze was ook zo bruin als een kastanje. ‘Een mooie naam dat zeer goed bij je past.’ Je kon iets van zijn oude karakter opvatten toen hij haar een knipoogje gaf, maar hij deed het voornamelijk om de kitten wat te laten ontspannen. De kitten had zo ongeveer beloofd dat ze niet meer zou herhalen wat ze had gedaan. Thornflame had zo niet direct het idee of ze zich er aan ging houden of niet, maar in elk geval leek ze oprecht te zijn en voor hem was dat voor nu goed genoeg. ‘Maar nog even en je krijgt een mooiere naam,’ vervolgde hij rustig. ‘Dan zal je bekend staan als Chestnutpaw. Dat zal vast niet meer lang duren, wel dan?’ Hij wilde er nog in zijn hoofd bijvoegen dat het langer zou duren als ze zich niet aan de regels hield, maar ze had voor nu wel genoeg trauma’s van hem gekregen.

Het viel Thornflame op dat de kitten wat meer recht was gaan zitten. Tot nu toe had ze haar lijfje heel erg dicht tegen de grond gehouden en Thornflame wist dat het een reactie uit angst was. Het moest dan ook vast irritant overkomen dat hij zo boven haar uittorende. Hij was, naarmate hij ouder was geworden, natuurlijk ook wel groter geworden. Als je hem echter vergeleek met hoe hij op zijn twaalfde moon was en nu, was hij echt wel veel groter geworden. Sinds dat hij zijn trainingen deed had hij ook het gevoel dat hij sterker was geworden en dat hij zich de volgende keer in een gevecht met Claw beter zou kunnen verdedigen. Elke nacht had hij weer dezelfde droom waarin hij ruw door Claw tegen de grond gepind werd en waarbij Claw’s nagel zich in zijn schouder boorde. Herhaaldelijk was hij daarop wakker geworden en had hij altijd zijn schouder gecontroleerd. In het begin had het vaak gebloed door veel te woelen, maar het begon langzaamaan te genezen. Kon hij dat ook maar zeggen van de mentale schade. De kater dwong zich om zich op Chestnutkit te concentreren toen de kitten antwoord gaf door te knikken. Waarschijnlijk durfde ze verder niet veel antwoord meer te geven en hij wist dat dat kwam door zijn snauwerige gedrag van daarnet. Hij wilde ergens wel dat hij anders op haar had gereageerd, maar ze had ook met zo veel koppigheid op hem terug gereageerd en daar had hij net op dat moment even geen behoefte aan gehad. ‘Hoe lang duurt het nog?’ vroeg hij door. ‘Iets meer dan twee moons?’ Hij glimlachte naar haar. Waarschijnlijk hoopte ze dat ze hem niet als mentor zou krijgen. En hij hoopte het eerlijk gezegd voor haar ook niet, want hij had geen idee hoe hij zou reageren als hij mentor zou worden van haar.

Het was niet duidelijk op te merken of ze er nu wel opgewonden van werd of niet bij de gedachte dat ze dan een mentor zou krijgen, Apprentice zou worden en binnen een paar moons zelf een Warrior zou zijn. Hij wist nog goed dat toen hij zelf een kitten was dat hij het ook lastig vond om zich alles voor te stellen. Hij wist ook nog heel goed dat hij het zichzelf altijd beter voorstelde dan dat de werkelijkheid uiteindelijk bleek te zijn. Zeker nu tijdens deze periode had hij het helemaal anders gezien. Hij had zichzelf als één van de betere Warrior’s van ThunderClan zien groeien waar de rest zeker ontzag voor zou hebben. In plaats daarvan was hij één van de grootste mislukkelingen van de Clan, kon een normaal gesprek met hem niet eens meer gestart worden en was hij constant met van alles bezig in zijn kopje. Hij was onaardig tegen Apprentice’s, kittens, Warrior’s en andere Clankatten. Die laatste was waarschijnlijk niet zo heel erg omdat hij in het begin veel te aardig was geweest, maar echt leuk was het nu ook weer niet voor de andere partijen. De kater keek op toen de kitten antwoord gaf en probeerde een zucht te onderdrukken omdat ze nog altijd zo bang als iets klonk. ‘Chestnutkit,’ zei hij met een zucht. ‘Het is oké. Je hoeft echt niet meer bang voor me te zijn. Ik doe je heus niets. Ik wilde je enkel waarschuwen, echt waar.’ Er was iets van oprechte wanhoop in zijn ogen te zien en ook de toon van zijn stem klonk vrij wanhopig. De kater boog zich wat naar voren en stak zijn neusje uitnodigend naar haar uit. Als ze wilde kon ze deze aantikken met haar neus. In zijn blik lag al wat meer zachtheid dan eerst en de kater knipperde vriendelijk met zijn ogen, afwachtend op haar reactie.