A broken heart that never heals... (Acefray)

Haar poten leidden haar langzaam richting de grens met Shadowclan. Haar blauwe ogen schemerden in het donker, met een soort onuitgesproken pijn. De glans die haar ogen hadden kwam door de tegengehouden tranen. Haar bruine oren drukte ze in haar nek. De dagen zonder Whitelion waren dagen teveel. Haar grote broer, sterke Deputy, was ineens verdwenen. In haar hele leven was ze maar een maan zonder hem geweest. Dat was tijdens haar ontvoering, en die maan had de zwaarste gebleken die ze ooit had gehad. Haar poten kwamen schuifelend tot stilstand. De vrieskou zorgde ervoor dat ze een beetje rilde. Ondanks haar dikke vacht had ze het koud. De kou leek diep in haar te zetelen, alles in haar te bevriezen. Als koude vlammen die aan haar hart likten. Vlammen van ijs. De oorverdovende pijn die haar leven op dat moment tot een hel maakte. Ondanks de vele fouten die Whitelion in zijn leven had gemaakt was hij een goede broer voor haar geweest. Hij was zelfs op sommige momenten opgetreden als een vader. De momenten dat ze hem het meest nodig had, was hij er geweest. Wie had ze anders om haar te beschermen tegen de pesterijen die ze als kitten had meegemaakt. Vooral nadat ze was ontsnapt uit het hol van de Wolf. Die tijd had littekens op haar ziel aangebracht, al verdwenen ze langzaam. Ze was nog steeds bang, en nu ook voor haarzelf.

De sneeuw en het lange stilzitten zorgden ervoor dat ze ongemakkelijk bewoog. De kou drong door tot in haar botten. De wind die was aangewakkerd liet haar rillen en klappertanden. Maar opstaan deed ze niet. Haar blik gleed naar de sterrenpels, waar nu een extra ster fonkelde. Een ster die ze het liefst vervloekte. Hoe kon hij haar zo achterlaten. Hoe vaak had ze hem nog willen zeggen dat ze van hem hield. Zou ze hetzelfde hartvescheurende pad volgen als haar broer had gedaan? Haar ogen gleden dicht terwijl verraderlijke tranen in haar ooghoeken prikten. Hij was haar dierbaar, nog steeds. Haar hart leek sneller te kloppen met de pijn die hij bezat, alsof ze een heel lang stuk had gerent. Het ademen leek onmogelijk terwijl ze de snikken inhield. Happend naar adem en verblind door pijn en de tranen stond ze op.

Haar gevoelens hadden onbelangrijk gebleken met het afscheid. Als een stelletjes kibbelende kittens hadden de warriors afscheid van haar broer genomen. Haar niet eens de rust gevende om even bij zijn witte vacht op te krullen. Haar niet eens vragende hoe het met haar ging. Lizardpaw niet eens troostende. Behalve haar goedaardige mentor Brindleleaf. Ook Spottedwish had haar stem laten horen, commanderend en luid. Proberende tot de menigte door te dringen. Haar nagels schoten uit haar hulzen, ze had een paar van die katten wel kunnen villen. Het was hun Deputy in Starclans naam, hij verdiende een waardig afscheid. Als Deputy, als Familie, als Vriend, en als Clangenoot.

Het gesprek met Tallshadow herinnerde ze weer. Zijn zware maar heldere stem. Ze had hem verteld over haar ontvoering. Over Cyber en Jeff. Meteen de eerste nacht van het Apprentice zijn. Hij had geopperd dat Starclan iets belangrijks in gedachten moest hebben voor haar. Om haar leven te sparen. Als kleine zwakke kitten. Haar kop deed zeurend pijn, de littekens onder haar haren verscholen. Ze kon in gedachten de klauwen van Cyber nog voelen. Zijn koude stem en woorden nog horen. De geur van hem en Jeff nog ruiken. Haar opluchting nog voelen toen ze verzwakt, koortsig en bloedend haar broer vond. Haar tweede vader.

De ophef die er was toen ze al bloedend en half bij het bewustzijn het kamp werd in gedragen. Hoe Sparrowfeather haar wonden had verzorgd in een drukke den met allemaal katten die haar dierbaar waren. Vooral Whitelion, vooral haar broer. Een trillerige zucht verliet haar borstkas terwijl ze de pijn zo levendig herinnerde. Een bijna verscheurende pijn die nu samen ging met de emotionele wonden. Haar blauwe ogen gleden naar de grens met Shadowclan. Ze voelde zich eenzaam, alleen en zwak. Haar grote postuur was in elkaar gezakt terwijl ze rouwde om alles wat er in haar korte leven was gebeurd.

Hoe kon ze nog sterk zijn! Hoe kon ze nog verder gaan. Haar neus trilde gespannen waarna ze een paar passen zetten. Een jammerlijke schreeuw verliet haar mond, waarmee ze haar aanwezigheid verraadde aan het prooi en de mogelijke katten in de buurt. Haar ogen gleden naar de kwaadaardige plant die ergens verderop groeide. Met zijn giftige bessen die haar broer het leven hadden gekost. Doodsbessen. Met een angstaanjagende kreet stoof de kattin er als een hondsdolle hond erop af. Met een uitgestrekte klauw sloeg ze woest op de plant en zijn bessen in. Snikkend zakte ze als een hoopje vacht in elkaar. Liggend in de doodsbessen en de half vernielde plant. Hier en daar was een bes geknapt waardoor het gif eruit gespoten was en in haar vacht of op de grond gekomen was. Haar borstkas rees onrustig op en neer met elke snik die haar mond verliet. Haar blauwe ogen keken naar de grens met Shadowclan. Terwijl ze de rust en stilte van de nacht omarmde.

Ooc: Alleen met toestemming posten. Voor Acefray. Tallshadow heeft toestemming om ook binnen te vallen!

De grijze kater was weggegaan uit het kamp. Op het tijdsstip dat zijn leven eindelijk eens rustig was. De nacht was altijd makkelijker. De meeste van zijn katten waren dan aan het slapen dankzij de kruiden die hij ze voerde en voor even voelde ze geen pijn. Het was een vredig moment. Pas als de zon weer opkwam zouden ze weer hun leiden hebben. Hij had languit op zijn nest gelegen toen een gevoel hem had bekropen. Zijn droom was doorbroken geweest door een helder zicht dat zich kort voor zijn ogen afspeelde. Hij begreep het niet, de beelden waren enkel licht en groot, enkel de donkere doodsbessen waren te herkennen. Met een schok was hij wakker geschoten en rond gekeken in zijn den. Zijn adem was zwaar geweest toen hij opstond en zijn pels uitschudde. Meteen liep hij naar de plek toe waar hij zijn doodsbessen bewaarde, verborgen achter een rotsblok zo zwaar dat hij wist dat alleen een sterke Warrior hem kon verplaatsen. Daarbij was de plek verborgen. Het was bij het gedeelte waar hij -en Tall- sliepen. Het was verwerkt in de stenen muur van de den. De enige reden waarom hij ze had was zodat hij katten uit hun leed kon brengen mochten ze niet meer te redden zijn. Of om katten te laten zien dat je deze kruiden juist niet moest eten. Hij had ze nog nooit gebruikt, en ze lagen er altijd. Ace wist hoeveel er moesten liggen; een takje met 11 besjes. En daar lagen ze stuk voor stuk. Fronsend en niet begrijpend duwde hij de rots terug op zijn plek en dacht even na. Waarom doodsbessen? Waarom die witte kleur? Damnit, als je aan privacyschending deed om hem iets te vertellen in zijn dromen kon je toch net zo goed duidelijk zijn? Waarom moest alles perse in raadsels en vage gevallen. Gefrustreerd wist hij dat hij nooit meer de slaap zou gaan vatten. Met een diepe zucht zette hij zijn lichaam weer in beweging. Hij ging de den uit en zo ook het kamp. De eerste plek waar hij naar toe liep was het graf van zijn moeder. Of de plek waar hij wist waar ze zou liggen. Onder een omgevallen boom, bij de plek waar de meeste van hun doden lagen. Eenmaal daar keek hij weer naar de hemel en de sterren. "Wat moet ik doen? Wat betekend dit?" De wolken en de sterren zeiden niks terug. Na nog een blik te hebben gericht op het graf kwam hij weer in motie. Wat doelloos dwaalde hij rond en ging alle doodsbesstuiken af die hij kende. Uiteindelijk eindigde hij bij de grenzen, waar een kreet zijn aandacht trok. Meteen ging hij rennen naar de bron en vond daar een Windclan apprentice bij een van die vervloekte struiken. De bessen hun sap lag op de kattin en hij ging ervan uit dat ze er een genomen had. "Windclanner" sprak hij met zijn duidelijke stem om de aandacht te krijgen, waarna hij naar haar toe stapte. "Heb je de bessen genomen?" Vroeg hij indringend waarbij hij al opzoek ging naar het sterke kruid of muizengal. Ze moest dit dus uitkotsen als dit waar was. De zorgen waren af te lezen in zijn houding. Clan maakte hem niet uit, hij wou geen doden. Was dit de rede van zijn droom geweest?

Haar ademhaling kwam bijna hijgend terwijl de snikken uit haar borst omhoog resen. Ze had zich nog nooit zo'n emotioneel wrak gevoeld. Zo klein en zwak, alleen. Het was een eenzaam en pijnlijk gevoel eentje die de jonge kattin onbekend voorkwam. Eerst had ze Whitelion als jonge kitten gehad de eerste manen van haar leven om bij terecht te kunnen. De bekende Windclanner had een bijzondere zwakke plek voor zijn kleine half-zusje gehad en dat ook duidelijk getoond. Tijdens het eerste samentongen dat de jonge kitten ooit had meegemaakt had hij haar weggesleurd omdat hij bang was dat het een slechte indruk achter kon laten bij haar. Hij en Silhouetteheart waren in gevecht geraakt. Iets dat ze nu nog helder kon herinneren omdat het een behoorlijke impact had achtergelaten bij haar. De jonge kat had elke Windclanner als familie gezien en zag ze nog steeds zo en natuurlijk hoorde bij familie ook vervelende broers en zussen. De zwarte schapen in de familie, katten waarvoor iedereen zich zou schamen of die slechte daden begingen. Whitelion was geen lieverdje geweest iets wat hij niet voor haar toekomst gewenst had. Hij was misschien niet het perfecte voorbeeld geweest, alleen voor haar had hij zich altijd zo goed mogelijk gedragen. Hij zou zijn acties aanpassen als ze in de buurt was, zodat ze geen geweld hoefde mee te maken. Al had ze het onverwachts toch meerdere keren ervaren. Haar tranen drupten inmiddels op haar poten en haar snikken resen nog steeds regelmatig op uit haar borstkas waardoor ze de grijze pluizenbol van een kat niet had horen naderen. Toen een zware en duidelijke stem haar trommelvliezen binnendrong keek ze geschrokken op. 'Windclanner,' had de kater gezegd, waardoor ze hem een verwarde blik gunde. Haar snikken klonken nog zacht na terwijl ze haar masker weer op probeerde te zetten. Ze kwam zo zeker niet sterk over, ook al was er niet zo veel te verwachten van een jonge leerlinge. De kater kwam dichter naar haar toe, waardoor ze haar spieren onbewust aanspande en haar oren voorzichtig en onzeker in haar nek drukte. Ze was moe, uitgeput en voelde zich totaal niet op haar gemak in deze wending van de gebeurtenis, voorval. 'Heb je de bessen genomen?' Vroeg de kater indringend waarna hij duidelijk met zijn ogen de omgeving verkende, alsof hij iets zocht. Hij zag er bezorgd uit, alsof hij zich zorgen maakte om haar welzijn. De kattin snoof zachtjes waarna ze haar kop met moeite schudde. 'Nee,' murmelde ze met trillende en vermoeide stem. 'Het zijn doodsbessen, natuurlijk eet ik die niet!' Siste ze gefrustreerd, niet zozeer op de kater waarvan de bedoelingen waarschijnlijk goed waren. Meer gefrustreerd op zichzelf en Starclan. Haar spieren trokken onbeheerst samen voordat ze die weer ontspande. Ze was duidelijk niet op haar gemak. Tranen dropen nog steeds over haar wangen en drupten zo nu en dan op haar poten. Haar klauwen trok ze onhandig in waarna ze zich met moeite overeind hees. Ze zag er zeker niet gezond uit, ze zou dus ook niet betrouwbaar overkomen. Wie zou haar woord geloven boven haar verzwakte verschijning, geen enkele kat. Zelfs een kitten zou kunnen zien dat ze er slecht aan toe was. Ernstig verzwakt, maar niet zozeer vermagerd. Ze riep de hel over zichzelf uit. Ze had er voor haar broer moeten zijn, net zoals hij er altijd voor haar was geweest. Haar ingehouden snikken resen weer uit haar borstkas omhoog terwijl ze de kater spijtig aankeek. Met haar ogen zocht ze steun bij hem, waarmee ze duidelijk maakte dat ze zichzelf niet vertrouwde, en haar daden al helemaal niet. Ze was een tikkende tijdbom, en wist niet wat ze er mee aan moest. Hoe ze zichzelf onder controle kon houden als ze zich zo wankel voelde. Ze trilde op haar normaal stevige poten en voelde de grond bijna onder zich wegzakken. Haar ademhaling was haastig alsof ze inderdaad een doodsbes had ingeslikt, wat natuurlijk niet het geval was. Terwijl ze haar ogen op de grond richtte. Het was beschamend om "gered" te worden door een buitenclanse kater, die niet eens wist wat er gebeurd was. Haar ontvoering, haar bezoekjes bij Sparrowfeather gewoon om hem gezelschap te houden. Haar nichtje Lizardpaw die hetzelfde had meegemaakt als haar. Maar niet zozeer op goede poot leefde met Oceanpaw. Ze hadden gewoon een ander karakter en zich niet zo het gevoel gehad dat ze zich voor haar broer hoefde te bewijzen. Ze was nooit echt onzeker geweest terwijl Lizardpaw in tegendeel zich had willen bewijzen voor haar vader en een compliment van de harde, kille kater had willen krijgen. Daarbij had Oceanpaw haar zo graag willen beschermen tegen pijn, die de Rogues hadden veroorzaakt. Haar kop liet ze weer zakken terwijl ze diep ademhaalde en haar racende ademhaling en hartslag probeerde te kalmeren. 'Oceanpaw,' zei ze met ruwe en trillende stem. Waarin duidelijk de verdriet en uitputting te horen was. Iemand moest haar uiteindelijk tegen zichzelf beschermen. Zeker nu ze bijna doorgedraaid was tegen een giftige plant als de struik die nu amper overeind stond. Haar normale denkvermogen was aangetast, ernstig aangetast door alle emoties die op haar af denderden als een dodelijk monster. Eentje die de gevaarlijke tweebenen verplaatsten naar hun bestemming. Monsters op donderpaden waren nu wel haar minste zorg, ze had een vijandelijke, sterke kater op hun terrein staan en leek dat niet eens te beseffen totdat ze hem met grote ogen aanstaarde. 'Wie?' Vroeg ze alleen voordat ze met een zware plof op de grond belandde en trillend bleef liggen. Har poten hadden het begeven. Al die slapeloze nachten, haar verzwakte maag en de zware winter en emoties hadden hun tol op de jonge kattin duidelijk geëist. Toch wou ze graag weten met welke kat ze te maken had. Gelukkig rook hij vertrouwd, een beetje naar Tallshadow. De geur van de enige Shadowclanner die ze zou kunnen herkennen hing duidelijk in de vacht van de grijze kater. Haar neus trilde dan ook geïnteresserd, waarna ze voordat ze het besefte Tallshadows naam prevelde. 'Tallshadow?' Vroeg ze verward en duidelijk verbaasd. Terwijl ze op de geur doelde. Ze wist wel dat deze kater Tallshadow niet kon zijn, zijn houding en oogkleur klopte niet. Om nog te zwijgen over zijn lange donzige vacht. Hierna zweeg de jonge kattin terwijl ze haar kop uitgeput weer liet liggen en de tranen die over haar wangen bilgelden niet eens meer opmerkte. Ze had daar gewoon in slaap kunnen vallen op dat moment, ware het niet dat ze de kater voor haar nog niet helemaal vertrouwde. De manier waarop ze sprak had veel weg van een ijlende kat met hoge koorts ware het niet dat ze geen hoge koorts had en dus alleen enorm verward was.

Ace keek verbaast op bij het antwoord van de apprentice. Voornamelijk omdat het zo vijandig was. Maar hey, het was veel beter dat hij hier niet iemands leven hoefde te redden. Toch was het zichtbaar dat er iets mis was, en daar hoefde je geen Medicine cat voor te zijn om dat te zien. Even zuchtte hij en liep naar de Windclanner toe, waarna hij naast haar ging zitten. Hij vreesde de kattin niet en daar had hij ook geen enkele reden voor. Ace had zijn rang mee, was een flink stuk groter en sterker en daarbij leek madame niet echt zin te hebben zijn kop in te slaan. Wat ook een voordeel was. Echter moest hij nu therapeut zijn, ook iets zeer belangrijks. Echter gaf hij de kattin eerste de tijd tot zichzelf te komen, voor hij zich voor zou stellen. Het duurde zeker even, maar toen gaf ze haar naam. Oceanpaw. Hij knikte kort en stelde nu ook zichzelf voor. "Ik ben Acefray, de Medicine cat van Shadowclan" Het laatste zou haar in ieder geval wat troost moeten geven en de zekerheid dat hij haar niet ging aanvallen. Het voorstellen had niet lang geduurd of er kwam nog een naam in het spel, die van zijn beste vriend. Ondertussen was het ook niet een van de vreemdste dingen om die naam te horen, Tall was altijd heel sociaal met iedere clan. Het duurde even voor hij begreep dat hij naar die kater rook. Het was logisch, hij sliep ermee in dezelfde den en ze waren nogal ruw met elkaar zoals vrienden deden. "Tallshadow is mijn beste vriend" Verklaarde hij echter simpeler, omdat hij kon begrijpen dat de kattin geen zin had in een heel verhaal. Ze leek ziek, ijlend bijna. Maar als ze echt een ziekte had gehad zou ze nooit zover gekomen zijn. Hij had een gevoel dat dit iets was wat hij niet kon helen met enkel kruiden. Zijn stem klonk kalm terwijl hij nu op zijn beurt een vraag stelde. "Wat is er gebeurd?"

De grijze kater leek verbaasd te zijn met haar antwoord, zover ze dat kon zien in haar toestand. Ze was tamelijk aangedaan, ze had het natuurlijk moeilijk gehad met haar angsten. Het was lastig geweest die te overwinnen. Zeker als ze in de buurt van grenzen was en er een soort spanning hing. De geur van Rogues zal de jonge kattin nooit meer vergeten, de geur die al haar herinneringen vervuilde met bloed, angst en pijn. Lizardpaw was gelukkig zonder al te veel wonden naar het kamp terug gebracht een paar dagen voordat de jonge kattin een weg terug was gevochten. Het was een heel eind voor een gewonde en uitgeputte kitten van een maan of vier oud. Haar broer, de witte vacht had ze vanaf een afstandje al herkend. Wat hij deed in Rogue gebied wist ze niet. Ze wist alleen dat ze enorm dankbaar was een echte krijger tegen te komen, sinds dat betekende dat ze geholpen zou worden. Het was tegen de Warrior Code om een kitten in nood in de steek te laten. Elke kat die daaraan gebonden was wist dat. De vier clans, Windclan, Thunderclan, Riverclan en Shadowclan hielden zich als het goed was er allemaal aan. Bloodclan daarentegen waren nog gewelddadiger dan Rogues. Woeste wezens, net hondsdolle honden. Eenmaal in hun greep, kwam een kat er weer moeilijk vanaf. Ze was niet zozeer doodsbang voor Bloodclan, immers had ze als kitten een Rogue al een goede rake klap uitgedeeld. De consequenties waren wat minder geweest. Een flinke klauw over haar kop, waardoor het bloed over haar oogleden heen liep. Een wond die later was gaan ontsteken en een paar keer heropend was. Alleen al die herinneringen konden genoeg zijn voor een jonge kat om door het lint te gaan. Ware het niet dat Oceanpaw zichzelf meestal goed genoeg onder controle had om juist dat te voorkomen. Ze wist hoeveel katten iets tegen haar half-broer hadden gehad, hoe hij soms zijn controle verloor en een verwoestend monster werd. Ze had het zelf nog voor de ontvoering ondervonden. Hij had haar toen weggeslagen terwijl ze een poging deed hem te troosten. Toen was ze al een gevoelige en zachtaardige kattin geweest. Een kattin die het juiste karakter had om een trouwe krijger te worden van de clan, misschien zelfs een liefdevolle moederkat. Toch zou het nog lang duren voordat het zover was, ze moest eerst nog vele dingen leren. Ze was immers nog niet zo lang een leerling en had nog maar een paar trainingen gehad met haar mentor. Ondertussen was de kater naast haar gaan zitten, hij was de grens overgelopen om haar na te kijken. Waarschijnlijk om er zeker van te zijn dat ze echt niet een doodsbes had ingeslikt. Zo wanhopig was ze ook weer niet. Met moeite had ze zich voorgesteld, zich afvragende wie de kater voor haar was. Al rook zijn vacht verdacht veel naar Tallshadow en Shadowclan. Het kon dus niet anders zijn dan dat hij daar woonde. De kater knikte enkel kordaat voordat zijn stem weer klonk. 'Ik ben Acefray, de Medicinecat van Shadowclan.' Verklaarde hij waarna de kattin haar ogen iets oplichtte. Lizardpaw haar nichtje was sinds kort ook een Medicinecat Apprentice. Ondanks het feit dat ze niet al te goed door een deur konden, was ze toch trots op haar. Ergens had ze het idee dat Lizardpaw het lastig vond dat ze zoveel aandacht had gekregen van haar vader, Whitelion. Die haar halfbroer was terwijl hij dat minder deed met zijn vele kittens. Ze had een overgrote familie, kende niet eens iedereen. Ze besefte nauwelijks hoeveel nestjes, ook buiten de clan, haar broer had. Ze wist niet eens van die buitenclanse nestjes af. 'Oke, krullebol.' Murmelde de kattin wazig en vermoeid. Ze was niet al te helder waardoor ze niet altijd zo zorgvuldig haar woorden koos. Zelfs katten die ijlde zouden misschien nog duidelijker kunnen zijn. 'Mijn nichtje Lizardpaw, is Medicinecat Apprentice van Windclan.' Mompelde ze prompt verloren. Ze kende de kater tegenover haar nauwelijks dus probeerde ze gewoon bij de koetjes en kalfjes, ditjes en datjes te blijven. Niet al te lang daarna leek de kattin verder weg te zakken in haar dwalende gedachten, terwijl ze verward en duidelijk verbaasd over Tallshadow begon. Ondanks haar korte concentratiespan, kreeg ze wel mee wat de grote grijze kater haar vertelde. 'Tallshadow is mijn beste vriend.' Verklaarde hij, zo simpel als het maar kon. Een klein glimlachje brak op het gezicht van de jonge kattin door waarna ze haar spieren weer iets ontspande. 'Een waardig krijger,' murmelde de kattin alleen, waarmee ze doelde op het feit dat Tallshadow zich naar haar goed had gedragen. Beter dan goed zelfs, hij had haar beloofd haar belangrijke informatie niet zomaar te delen met jan en alleman. Nee, in plaats daarvan zou hij het enkel zijn leider vertellen en haar naam waarschijnlijk uit het verhaal houden. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg de kater kalm, maar niet te dwingend. De kattin sloeg haar ogen weg van de grijze Medincecat die naast haar zat en keek stilletjes naar haar poten. 'Doodsbessen hebben mijn broer vermoord,' murmelde ze alleen voordat de tranen in haar ogen schoten. Haar oren drukte ze tegen haar schedel waarna ze ongemakkelijk met haar staart zwiepte. 'Ik weet in Starclans naam, niet eens wat er is gebeurd. Hij lag doodstil in het kamp, waarschijnlijk naar binnen gedragen en omringt door geruzie. Is dat nu een waardig afscheid voor een Deputy?' Sprak ze op trillende stem verder, haar ogen sloot ze nu terwijl ze gepijnigd naar de kater keek. 'Dankzij hem ben ik als kitten levend terug gebracht naar het kamp, nadat Rogues mij en mijn nichtje hadden meegenomen.' Ging ze verder, waarna de tranen over haar wangen liepen. Hierna was ze stil terwijl ze haar kop beschaamd boog. 'Ik denk dat ik gewoon boos was op de struik, voor zijn gif,' mompelde ze ongemakkelijk. Hierna viel ze weer stil, terwijl haar blauwe ogen op de sterrenpels gericht stonden. Tranen drupten nog steeds uit haar ooghoeken naar beneden, een ononderbroken stroom van haar verdriet en angst.

De kou drong zijn vacht en dromen binnen. De kater was al een lichte slaper, maar in de winter, zonder zijn standaard deken, was het wel heel lastig voor hem om in slaap te komen. Vandaar dat hij, toen zijn droomwereld letterlijk aan het bevriezen was, wakker schrok en om zich heen keek. Het verklaarde een hoop dat Ace er niet was, al riep het meer vragen op dan antwoorden. Van nature was de kater niet zo'n fan van met vragen blijven zitten, en dus stond hij op om op onderzoek uit te gaan, waarschijnlijk niet erg goed om zoiets te doen als deputy, maar dit was zijn vriend waar ze het over hadden. Rillend stapte de kater de buitenlucht in, om te niezen vanwege de koude lucht op zijn neus en longen. Lekker dan, waarom was Ace er nou weer vandoor?
Deze vraag stelde hij zich nog meerdere malen terwijl hij door de sneeuw ploegde, op zoek naar zijn vriend en zo nu en dan vloekend vanwege de sneeuw die aan zijn lange vacht klonterde. Hij miste officieel zijn bed, maar zijn vriend die meer van slapen dan van leven hield was er niet en dat was gek, dus was hij hier op zoek naar hem. Die kater had zo echt wat uit te leggen aan hem, bijvoorbeeld waarom hij plots verdween en Tall liet bevriezen, egoïst. Niet dat de kater hem dat zou vertellen, of wel, als hij hem niet snel vond.
Gelukkig was dat niet het geval, want het duurde niet lang of de stem van zijn buddy was te horen door de bomen, en een stuk vrolijker begon Tall op een drafje ernaar toe te rennen. Hij mocht dan wel 'volwassen' moeten doen vanwege zijn rang, maar sinds wanneer was hij goed in luisteren naar regels? Nooit. Inderdaad. Vandaar dat het drafje veranderde in een sprintje, en hij vol op de ander sprong, hem omgooiende de sneeuw in. "Weet je wel niet hoe koud ik was!" Melde hij die dramatisch, even rillende voor het effect. Hierna merkte hij echter diens gesprekspartner op, en herpakte zich als een waar acteur. Even duurde het voor hij de geur herkende, maar toen werden zijn ogen groot. "Ocean? Wat doe je hier?! Gaat het wel?!" Bij de laatste vraag schoot zijn blik van de poes naar Ace, die tenslotte bevoegd was in dit soort zaken, soort van, en weer terug naar de poes. Het moest goed gaan.

De kater luisterde naar het verhaal van de ander met zijn eigen droom nog steeds in zijn achterhoofd. Hij zou het waarderen als Starclan de volgende keer specifieker was in waarom hij zijn bed uit moest komen. Allemaal leuk en aardig hoor die berichtjes maar zijn spoot liep hier weer dood en morgen moest hij gewoon weer vroeg wakker worden. Toen Ocean zei dat haar nichtje de nieuwe medicine apprentice was klaarde zijn uitdrukking even op en knikte hij. "Ik heb haar gezien bij haar eerste medicine cat meeting laatste halfmoon" Ze leek wel een goed katje voor de zaak, maar hij had maar weinig kans gehad een fatsoenlijk gesprek te voeren met haar. Maar Ace luisterde hierna weer naar het belangrijkste, want het leek erop dat hij nu een goede uitleg kreeg. Blijkbaar was haar broer gedood door doodsbessen, iets wat de arme kat hard had geraakt. Al snel werd hem duidelijk waarom het zo moeilijk was, ze vond dat hij niet het respect had gekregen dat hij had verdiend als kat. Maar nu begon het hem eindelijk te dagen. Ze had Deputy gezegd, dus degene die overleden was moest Whitelion zijn, wat ook verklaarde waarom hij wit in zijn droom had gezien. Innerlijk schelde hij wat tegen Starclan dat ze het voortaan gewoon direct konden melden in plaats van zo geheimzinnig te doen, dat scheelde tijd. Voorzichtig en op steun gevende manier drukte hij zijn kop tegen haar schouder aan. "Whitelion is een waardig warrior en deputy geweest voor zijn clan, maar hij heeft het nooit makkelijk gehad" Whitelion was zeker waardig voor zijn eigen clan, die van andere wat minder. Hij had ook veel kittens verwekt en katten gedood, maar de kater kon niet geloven dat dit zonder reden was geweest. Niet dat de slachtoffers wat gedaan hadden, maar dat de kater zelf meer in zich had dan alleen een moordenaar. Zoals deze kat zei, hij hielt van zijn familie die hij accepteerde. "Zo'n afscheid heeft hij niet verdiend, maar katten zijn vaak verward als een vertrouwde en bekende kat ineens overlijd. Vooral als het niet in een gevecht is" Je kon zeggen wat je wou maar de Deputy van Windclan was niet oud, niemand zou verwacht hebben dat hij zomaar pats boem dood zou zijn. Bij haar laatste woorden keek hij even sympathiek naar de struik. "Ik denk niet dat hij het persoonlijk opneemt" Sprak hij droogjes, maar zo'n simpele toon dat je het hem niet kwalijk kon nemen, hij bedoelde het niet slecht. En toen verscheen Tall ineens uit het niks. Op zich had hij het moeten verwachten, ze sliepen al een tijdje in dezelfde den waar hun de enige waren en Ace was normaal niet het typje dat 's nachts wakker werd. Normaal moest hij zelf met moeite en geweld wakker gemaakt worden in de ochtend. Of iemand moest gewoon het woord ontbijt zeggen, dat hielp vaak ook. Bij de dramatische actie reageerde hij hetzelfde terug; "Oh arme knul, als je thuis bent krijg je wel een warm bedje en warm eten van me" En dit moesten twee voorzitters van Shadowclan voorstellen, arme clan, kwam niks meer van goed. Toen Tall ineens merkte wie het was liet hij hem even uitstressen, omdat hij begreep dat hij er anders toch niet tussen kwam. "Ze heeft niks, enkel een struik aangevallen." Hierna keek hij even naar Oceanpaw. "Ik wil wel dat je jezelf nog gaat wassen in een beek voor je teruggaat, je zit vol gif" Subtiel als altijd Ace.

Bij haar opmerking over haar nichtje klaarde het gezicht van de grijze kater beduidend op. Haar blauwe ogen glinsterden nog in het donker terwijl ze haar tranen weg knipperde. Ze was natuurlijk wel trots op haar familie, immers hadden meerdere katten daarin een hoge rang behaald. Toch was er niet alleen trots die ze voelde, ze wist namelijk zelf ook maar al te goed dat niet iedereen met elkaar op kon schieten. Zij en Lizardpaw waren nooit echt goede vrienden geweest. Natuurlijk zou ze altijd wel haar best doen de relatie tussen haar en haar nichtje te verbeteren, al zag ze dat nog niet zo snel gebeuren. Om over wonderen te spreken, ze vroeg zich inmiddels echt wel af hoe de kater haar gevonden had. Het was midden in de nacht en nogal koud buiten. De kater knikte, waarna de jonge kattin bedenkelijk haar ogen weer op hem richtte. Haar emoties waren nog duidelijk in haar ogen te lezen, het zat allemaal dan ook vreselijk hoog. Dat was natuurlijk ook logisch, met een schokkende gebeurtenis, was het niet zo dat ze nog niet helemaal hersteld was van de gebeurtenissen daarvoor. Een kat kon maar zoveel dragen voordat hij of zij door zou slaan, zoals ook gebeurd was met Ocean, de vernielde plant was daarvan het misschien nog levende bewijs. 'Ik heb haar gezien bij haar eerste medicine cat meeting laatste halfmoon.' Verklaarde de pluizenbol van een Medicinecat tegen haar. Even glimlachte de kattin voordat ze moeizaam over haar broer begon, zijn afscheid en zijn dood. Tranen ontsprongen haar ogen al, alleen bij de gedachten aan haar grote witte held. Haar oren had ze ongemakkelijk tegen haar schedel gedrukt terwijl ze met moeite haar tranen terug probeerde te dringen. Met trillende stem sprak ze de woorden uit, woorden die zinnen vormden. Haar ogen had ze dichtgeknepen terwijl een paar tranen gewoon eigenwijs verder drupten. Nadat ze uitgesproken was, liet ze stil en beschaamd haar kop hangen. De kater drukte zijn kop voorzichtig tegen haar schouder aan waardoor ze even verstijfde, toch was ze ergens wel dankbaar dat hij haar steunde, zoals eigenlijk haar clan had moeten doen. 'Whitelion is een waardig warrior en deputy geweest voor zijn clan, maar heeft het nooit makkelijk gehad.' Vertelde de kater zachtjes, langzaam knikte de jonge kattin terwijl ze moeizaam slikte. Hij had wel gelijk, naar zijn clan was de kater zou trouw mogelijk geweest. Toch wist hij nog niet alles. Een enkeling wist dat hij ooit zijn kleine zusje had aangevallen in de tijden van zijn verdriet en machteloosheid. Dat had plaats gevonden nog voordat ze ontvoerd was geweest, ze had het hem voor zijn verdwijning van deze aardbol al lang vergeven. Daarom sprak ze er ook niet meer over, ze wist dat het fout was maar hij had talloze goede dingen gedaan die zijn fouten richting haar ophieven. 'Zo'n afscheid heeft hij niet verdiend, maar katten zijn vaak verward als een vertrouwde en bekende kat ineens overlijd. Vooral als het niet in een gevecht is.' Ging de kater verder, zijn warme stem drong haar gedachten binnen waarna ze voorzichtig opkeek. Haar ogen waterig en verward. Ze had weinig katten op die manier over hem horen praten, natuurlijk vertrouwde Everstar hem, anders had ze hem nooit als opvolger gekozen. Toch waren vele Windclanners er nooit mee eens geweest. Dit zorgde voor een soort tweestrijd binnen de clan, die natuurlijk nooit uitgevochten was, als ze het incident tijdens zijn afscheid niet meerekende. Ze slikte langzaam voordat ze het over haar gevoelens had. Ergens vond ze het erg moeilijk en voelde het ook ongemakkelijk, erg vaak had ze het niet over haar gevoelens gehad. Ook niet tegen haar broer, zelfs niet tegen haar broer. Hierna viel ze dus ook stil terwijl ze naar de sterrenpels staarde, haar tranen nog altijd op de vrije loop. 'Ik denk niet dat hij het persoonlijk opneemt.' Sprak de kater droogjes en ronduit simpel verder, waardoor ze vragend met een oortje wiebelde. Ze snufte wat voordat ze met een gebroken stem en zichtbare moeite nog een zin uitbracht. 'Heeft hij je dat verteld?' Immers zou het niet onwaarschijnlijk zijn als die plant ook naar het dodenrijk zou verhuizen, zij deden het ook als ze dodelijk verwond waren. Ze zuchtte diep, de plant zou het haar waarschijnlijk inderdaad niet kwalijk nemen, en zelfs als hij dat kon én deed zou ze het niet opmerken, ze sprak geen Plants. Roffelende pootstappen klonken dof in haar oren waardoor ze zich moeizaam op probeerde te hijsen, totdat ineens de grijze kater in de sneeuw geduwd werd door een groot gestreept gestalte. Een geschrokken mauw verliet haar bekje voordat ze zich met enige moeite weer herstelde. 'Weet je wel niet hoe koud ik was!' Meldde een bekende zware stem dramatisch waardoor een waterig lachje op de jonge kattin haar snoet verscheen. Langzaam ontspande ze weer terwijl ze met grote blauwe ogen naar het tweetal keek. 'Oh arme knul, als je thuis bent krijg je wel een warm bedje en warm eten van me.' Mauwde de grijze kater even dramatisch terug, ergens had de jonge kattin het gevoel dat het geen zeldzaamheid was tussen deze twee katten. Haar blauwe ogen gleden naar Tallshadow toe terwijl ze onhandig opstond. De kater leek haar nu ook op te merken waardoor een paar ogen vergrootte en ze hem met haar betraande ogen aankeek. 'Ocean? Wat doe je hier?! Gaat het wel?!' Klonk er meteen waarna zijn blik van haar naar de grijze kater naast haar schoot. Onhandig keek de jonge kattin naar Acefray, stilletjes smekend om zijn hulp. Hoe graag ze de gestreepte kater ook mocht, ze wist even niet hoe ze moest reageren op zijn bezorgdheid. 'Ze heeft niks, enkel een struik aangevallen.' Verklaarde de grijze kater alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hierna keek hij haar aan terwijl hij subtiel vervolgde, 'ik wil wel dat je jezelf nog gaat wassen in een beek voor je teruggaat, je zit vol gif.' Heel even zuchtte de kattin voordat ze knikte. 'Wil je dat ik groenhoest krijg of zo? Die beekjes zijn harstikke koud!' Al mopperend sloeg ze met haar staart in de sneeuw, waarna ze met moeite een rilling onderdrukte. Nu ze weer bij zinnen was voelde ze de koude door haar vacht snijden. Langzaamaan probeerde ze op te staan, haar energiepeil voelde bijzonder laag, misschien kwam dat ook wel doordat ze al een poosje in de sneeuw had gelegen zonder ook echt te kunnen bewegen, daarbij had ze ook wel flink wat energie kwijt geraakt door haar hoeveelheid aan emoties. 'Tallshadow,' murmelde ze enigszins vermoeid terwijl ze haar verzwakte poging tot opstaan staakte en gewoon futloos bleef liggen. 'Heb je je leider al gesproken?' Vervolgde ze vragend met breekbare stem in de hoop het onderwerp even te veranderen, daarbij was ze ergens ook nieuwsgierig naar het gesprek als het al plaats had gevonden.

Ace reageerde precies zoals hij verwacht had dat hij zou antwoorden, want hey, het was Ace. En blijkbaar was er ook niet echt iets aan de hand met Ocean, tenminste, als hij zijn vriend moest geloven. Hoe dramatisch de situatie ook even was, hij kon het niet laten zijn wenkbrauw op te trekken bij het horen van de verklaring van de kater naast hem over waarom de ander er zo uitzag. Langzaam ging zijn blik weer naar de medicine cat van Shadowclan. "Een struik?" Herhaalde hij ongelovig, want het klonk niet als de meest logische verklaring voor wat er precies gebeurt was met de poes voor hem. Vandaar dat zijn blik ook nog eens naar Ocean ging en zijn wenkbrauwen zo mogelijk nog hoger gingen en hij ook haar vroeg, "Een struik?" Nee, hoe vaak hij het ook in zijn hoofd herhaalde, het bleef onlogisch klinken. Nou was dit niet geheel nieuw met Ace als vriend, maar Ocean had hem altijd zo rationeel geleken.
Dat was ze nu trouwens ook wel, aangezien de poes gezond inging tegen het advies van Acefray. Tall moest haar gelijk geven, hij had het al koud gehad zonder zijn standaard deken, laat staan drijfnat zonder kans om droog te worden. Dit was echt weer een van Ace's sterkste momenten, het 'we willen niet dat je doodgaat dus we geven je een andere manier van jezelf tot zieke maken', was dat niet 'probleem management' genoemd? Ach, hoe het ook heette, zijn vriend was er goed in, van een medium probleem een grote maken, en soms andersom, als hij geluk had. De poes leek er echter al overheen gekomen te zijn, want plots werd hij aangesproken, en was hij degene aan wie een vraag werd gesteld. Of hij het zijn leider al had verteld. De kater keek even een beetje verloren om zich heen, op zoek naar een uitweg hier niet over te hoeven praten. Nee, hij had het niet gezegd, reden? Well, zijn leider was dood. Naar starclan, niet hier, en nu was het plots aan hem om de clan te leiden en hij had de tijd en het hart nog niet gehad om Innerstar uit haar rouwen om Raven en Leopard te halen. So sue him. Al wist hij wel dat de poes dit niet wist, en het onmogelijk zo bedoelde. "Nog niet," Antwoordde hij, zijn stem niet zo sterk als dat hij had gewild. Het was niet erg dat zijn moeder dood was, ze had een geweldig leven gehad, het was echter wel erg om te praten over het feit dat ze dood was. Hij was daar niet zo goed in.

Bij de vraag van de ander keek hij even naar de platte struik. “Niet direct, maar ik heb een goede band met planten opgebouwd dus tjah” Hij kon het niet helpen, het was gewoon de manier hoe hij zijn problemen op loste. De kater was nu eenmaal een simpele ziel die niet de gehele complexheid van problemen begreep. Maar hij deed hier oprecht zijn best de ander te begrijpen en te helpen. En toen kwam Tall. Die hielp ook met iedere situatie. Nu hijzelf in de sneeuw lag keek hij weer verontwaardigd naar de ander. Pardon? Wist wel hoe lang het duurde voor hij opgedroogd was? Er zat veel vacht op dat lijf van hem en dat ging heel erg pluizen na een sneeuwduik. Hierna probeerde hij de situatie wat uit te leggen, wat ook niet zijn ding bleek te zijn. Eigenlijk was het antwoord een perfecte samenvatting geweest van alles wat er was gebeurd, maar wat minder makkelijk te volgen doordat hij de details wegliet. Vandaar dat Ace ook knikte bij de uiting van zijn vriend. “Ja een struik, je weet wel. Zo’n ding met takken en blaadjes, onze den is er half van gemaakt. Zulke dingen” Want tja, natuurlijk wou de ander op dit moment echt een omschrijving hebben van wat een stuik was. Dat kreeg je ervan als je niet direct en duidelijk was naar hem toe. Soms vroeg hij zich echt af hoe hij nog niemand vergiftigd had in zijn werk. Over zijn werk gesproken, deze werd niet altijd gewaardeerd. Hij had heel goed advies gegeven en daar werd nu helemaal tegenin gegaan. De grijze kater keek koppig terug. “Zo makkelijk krijg je geen groenhoest de laatste keer dat ik checkte.” Pff, hij wist heus wel wat hij deed hoor. Nou ja, de meerderheid van de tijd. Zelf had hij trouwens geen last van de kou, hij had zijn standaard dikke bontjas rond zich heen en leek niks van heel die winter te merken. Al moest hij toegeven dat het niet lekker was nu hij besneeuwt was door zijn P.I.C. Maar Ocean richtte haar aandacht hierna al op des betreffende kat. Of hij het al aan de leider had gezegd. Nu wist hij niet waar het over ging, en wist hij ook niet zeker of het wel over iets ging dat hij kon weten. En die zin klonk eigenlijk even verwarrend als hij zich nu voelde. Uiteindelijk besloot hij dus heel dat punt te negeren, wat ook de beste manier was om je problemen op te lossen, en keek naar beiden katten. En zoals Tall standaard leek te weten waar hij uithing. Echt, die kat had hem zelfs eens in ander territorium gevonden. Maar op die manier merkte hij ook wanneer Tall wat steun nodig had. Vandaar dat hij zijn schouder ook tegen die van hem aanduwde, om te zorgen dat hij niet te veel ging piekeren en nadenken. Dat kon die kat ook heel goed trouwens. Ace had hier geluk mee met zijn slome manier van denken, hij accepteerde dingen snel hoe ze waren. Dit maakte hem juist weer een goed punt voor extra steun. Daarbij was hij nuchter aangelegd, en kon hij rechtstreeks weten dat diens ouders op een goede plek waren.

Acefray antwoordde tamelijk serieus toen ze vroeg of hij de taal der struiken kon verstaan. 'Niet direct, maar ik heb een goede band met planten opgebouwd dus tja.' Had de kater geantwoord, iets waardoor de jonge kattin met moeite een glimlachje op haar snoet toverde en hem een dankbare vluchtige blik schonk. Een oude bekende voor beide katten kwam hun gezellige bijeenkomst storen, het was een aardige kater dus had de jonge kattin er geen problemen mee. Toch bleef al het gedoe niet verborgen voor de gestreepte kater. Hij vroeg dan ook wat er was gebeurd, of alles goed ging met de jonge kattin. Gelukkig redde de pluizenbol van een Medicine Cat haar van een mogelijke ramp, ze had niet geweten hoe ze het hem had moeten uitleggen. Tallshadow, die goede oude gestreepte kater leek Acefray's uitleg niet echt te geloven. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog terwijl hij zich hardop afvroeg of dat ook echt wel de waarheid was. 'Een struik?' Herhaalde de kater ongelovig. Waarna de jonge kattin stilletjes naar haar poten staarde, die nu wel immens interessant waren. Gelukkig stelde de oudere kater de vraag aan de Medicine Cat, want ze zou niet weten hoe ze erop moest reageren. Daarbij keek ze er ook niet bepaald naar uit om alles aan Tallshadow uit te leggen. Even knipperde de kattin met haar ogen terwijl ze al met al langzaam haar blik ophief en naar de lucht staarde. De sterrenhemel straalde zoals gewoonlijk. Daar zou haar broer nu misschien wel zijn, net zoals haar vader Sparkshade die ze nooit gekend had. Het was een zware klap voor een nog tamelijk jonge kattin, om zoveel familieleden kwijt te raken die ze dicht bij haar hart had gehouden. Zou haar vader wel weten dat ze zijn dochter was? Was hij echt een waardige krijger geweest, van Whitelion wist ze het. Hij was zo trouw mogelijk geweest, anders had hij ook geen Deputy kunnen worden. Ze wist in ieder geval zeker dat hij van haar had gehouden, ze hadden een behoorlijk sterke band gehad. Nu voelde ze zich eenzaam en leeg, misschien daardoor ook ongemakkelijk, ze was niet bepaald het perfecte gezelschap voor de twee katers die duidelijk een sterke vriendschap hadden. Ergens voelde ze een steek van jaloezie toen ze merkte hoe familiair de katers met elkaar omgingen en hoe sterk de band wel niet was. Het deed haar zo denken aan de band die ze altijd met haar broer gedeeld had dat de tranen in haar ogen sprongen. Daardoor antwoordde ze ook niet toen Tallshadow opnieuw zijn vraag stelde, dit keer waren zijn wenkbrauwen waar mogelijk nog hoger opgeschoten. 'Een struik?' Blijkbaar vond de kater het werkelijk ongelofelijk. Ze was dan ook altijd erg rationeel, ze zou nooit iets in blinde woede doen. Nu nooit was ook wel weer een sterk woord, nu had ze een plant praktisch zijn dood in geholpen. 'Ja een struik, je weet wel. Zo'n ding met takken en blaadjes, onze den is er half van gemaakt. Zulke dingen.' Verklaarde Acefray doodleuk aan zijn vriend, nu keek de jonge kattin met glinsterende ogen op. Ze kon de humor er wel van inzien maar wist ook wel dat Tallshadow waarschijnlijk wel door zou vragen als ze niet met een duidelijke uitleg kwamen. Zeker omdat hij wist dat ze toch wel wat klappen aan kon. Zo niet nu, dan waarschijnlijk wel terug in het kamp. Toch twijfelde de kattin wel of ze haar mond open wou trekken, ze was moe en wou het liefst misschien wel slapen. Ze had de puf niet meer om haar nest op te zoeken, laat staan het kamp in te lopen. Zeker niet naar alles wat er was gebeurd, ze had rust nodig en een plek om na te kunnen denken. Al leek het nadenken ook niet echt te helpen nu ze er langer bij stil stond. Kille woede raasde nog door haar aderen, hoe hadden haar clangenoten zo on-respectvol kunnen zijn! Met een zucht sloot ze haar ogen om zichzelf te kunnen kalmeren, gelukkig had ze weinig energie over, en de energie die ze over had was nodig om haar lichaam warm te houden, dus had ze ook geen andere keuze dan kalm te blijven. Toch kon ze het niet laten tegen Acefray's advies in te gaan, daar had ze dan ook nog net genoeg energie voor. De kater leek enkel overtuigd te zijn van zijn mening waardoor ze met een zucht haar kop liet zakken en langzaam knikte toen hij weer antwoordde. 'Zo makkelijk krijg je geen groenhoest de laatste keer dat ik checkte.' Mauwde hij, waardoor ze hem met een trieste blik aan keek. 'Als jij het zegt..' Mauwde ze twijfelend terug. 'Zeg moet je zelf ook niet voor de zekerheid naar een beekje toe? Je hebt wel in de bessen gestapt en mij aangeraakt.' Mauwde de kattin serieus terug, ze vond dat ze daarin wel een punt was. Als zij het moest doen, dan hij ook! Dan ging ze tenminste niet alleen ten onder. Alleen al de gedachte aan het koude water, brr. Daarbij als hij het weigerde zou ze zijn woorden niet geloven. Ze moesten niet nog een dode in de clan hebben, zeker haar moeder niet. Dat verdiende de warme witte kattin niet.
Omdat ze nog niet duidelijk wist of ze alles met Tallshadow wou delen, besloot ze maar naar een ander tevens belangrijk onderwerp over te gaan. Zo hoefde ze niet langer stil te staan bij haar warrige gedachten en nog onduidelijkere gevoelens. De koude wind en het nog kille weer hielpen ook niet echt mee om een mooi sfeertje te creëren. Dus vroeg ze naar het gesprek met zijn leider dat waarschijnlijk plaats had gevonden. Immers hadden ze elkaar al lang niet meer gesproken en was er al een behoorlijke tijd voorbij gegaan. Dus kon ze zich niet voorstellen dat de informatie niet gedeeld was. De gestreepte kater leek de vraag enkel niet te willen beantwoorden, zijn verloren blik zei al veel. Misschien iets te veel, bezorgd keek de jonge kattin de gestreepte kater aan terwijl ze ongemakkelijk haar adem enkele seconden inhield. Ze had hem niet in een nare positie willen brengen, waardoor ze onhandig haar staart om zich heen sloeg. Beduusd keek ze naar de grond waarna ze haar blik stilletjes weer omhoog bracht naar die van de gestreepte kater. De normaal slimme en sociale kattin keek ongemakkelijk naar de Medicine Cat, kon hij ze nog eens helpen? Zelfs al was het een rare grap of opmerking, alles was beter dan dit! 'Nog niet,' antwoordde de gestreepte kater, op een niet al te sterke toon. Waardoor ze ietwat hulpeloos naar hem keek. 'Heb ik iets verkeerd gedaan of gezegd?' Vroeg ze dan ook, ietwat bezorgd en verdrietig. Ze zag deze twee katers niet als vijanden, dus behandelde ze hen ook niet zo, eerder als vrienden. Want waar was ze geweest zonder die twee? Ze hadden haar onbewust geholpen bij twee belangrijke mijlpalen in haar leven. Mijlpalen die ze niet zomaar zou vergeten. Oceanpaw was niet ontgaan dat Acefray zijn vriend leek te steunen door even met diens schouder tegen de ander te duwen. Dit trio was weer opmerkelijk bezig in het schemerige van de nacht, ze hadden zeker wel een apart avontuur, misschien ook wel in de letterlijke zin.

-sorry laat examentijd!

Ace steunde hem zoals alleen Ace dat kon, een schouder tegen hem aanduwen op het moment dat Tallshadow het niet verwachtte, wat erin resulteerde dat hij bijna omviel. Snel herstelde hij zich en keek met zijn beste 'serieus?' blik naar Ace, maar er lag warmte in zijn ogen want zijn vriend had het goed bedoelt. Soms was het geweldig om vrienden te zijn met deze boomstam, hij was loyaal, geestig, en liet Tall bij hem slapen in zijn den. Helaas was inmiddels Canary er ook, wat het voor Tall wat lastiger maakte, maar de deputy zou haar er nog wel uitwerken met zijn geweldig powers. Voor nu moest hij focussen op het huidige gesprek, wat een wat ongemakkelijke wending had genomen.
Ocean stelde hem een vraag, nog na de vorige vraag, waarschijnlijk naar aanleiding van zijn blik. Tall schudde in antwoord meteen zijn hoofd, zij kon er niets aan doen dat hij deed zoals nu. Het was immers niet haar schuld dat wolven bestonden, rotbeesten waren, en voor de lol ouders vermoordden. Ergens wel ironisch, nu hij er zo over nadacht. Wolftail vermoordt door een wolf.
Dat was echter niet waar hij nu aan moest denken, zoals Ace zou zeggen: 'Tall, je denkt teveel en eet te weinig, eet mee' of iets in die trant. Even gleed zijn blik argwanend naar zijn P.I.C. naast hem, er was geen telepathie in het spel toch?
"Je hebt niets fout gedaan," Verzekerde hij uiteindelijk de poes voor hen. Waarbij hij vriendelijk glimlachte. "Ik denk teveel na," Niets minder waar dan dat.

Oceanpaw ging uiteindelijk toch mee met zijn geweldige wijsheid. Al was het met tegenzin. Hoe deden katten het, zorgen dat andere deden wat je van ze vroeg? Echt, Innerstar zou niemand tegenspreken. En die Casanova naast hem werd straks ook zo’n gewelige Deputy met een heel gala aan fans. Misschien moest hij de voorzitter worden van de fanclub, klonk nog best als een leuk bijbaantje. Hoe dan ook, hij was nog niet de beste in heel overtuigend overkomen. Maar dat kwam ooit wel, ooit. Op de dag dat hij eens nee zou zeggen tegen eten. Toen de ander zei dat hij ook moest gaan wassen haalde hij zijn schouders op. “Daar heb je gelijk in” Gaf hij toe. Hoe had hij zichzelf nog nooit vergiftigd? “Dan zal ik mezelf ook even wassen, en ik denk dat Tall dan vriendelijk genoeg zal zijn ook mee te gaan douchen?” Hij zou zijn vriend er gewoon in gooien, simpel als dat. Als hij de kans kreeg natuurlijk. Die kat kon nog verassend snel zijn met zo’n groot achterwerk. Toen hij hier zijn geweldige mentale steun gaf en daarbij bijna zijn vriend omver duwde keek hij onschuldig naar de ander. Hey, hij hielp hier gewoon. En technisch gezien heeft het geholpen? Hij haalde dan ook zijn schouders op bij de blik die de tabby hem gaf. Uiteindelijk loste Tall zijn eigen probleem op, waardoor hij ook niet moest reageren op Ocean haar ongemakkelijkheid. “Kan ik dat even opnemen?” Vroeg hij op zo’n serieuze toon dat het lachwekkend moest zijn. Want vaak gebeurde het niet dat meneer dat toe ging geven. Of hij luisterde niet wanneer hij dat wel deed, beiden waren mogelijk. Hoe dan ook was Ace deze awkwardheid beu, want hij had altijd het gevoel dat hij dan dingen mistte uit het gesprek. “Goed, we kunnen hier natuurlijk ook als een stel oude tantes blijven staan in het midden van de nacht maar is het misschien een idee dat we even dat vergif weg gaan wassen en daarna iets te eten zoeken?” Hij zag geen betere oplossing in deze situatie, nu hij met twee emotionele katten opgescheept zat. Zijn helder groene blik ging vragend naar Ocean, als ze niet wou en alleen wou zijn kon dat ook. Maar hij ging in ieder geval op zoek naar voedsel nog voor hij ging slapen. En dat betekende dat hij zijn roommate weinig keuze gaf. Of deze moest het in zijn eentje gaan opnemen tegen het risico dat Canary wakker was geworden van hun afwezigheid.

Acefray leek niet op haar opmerking in te willen gaan, waardoor een kleine grijns op haar snoet te zien was. Ze had nooit verwacht dat ze een Medicine Cat zou kunnen overhalen te gaan pootje baden. De grijze pluizen-bol haalde zijn schouders op en mauwde toegevend. 'Daar heb je gelijk in.' Langzaam knikte ze. 'Wel, het zou nogal erg zijn als de Medicine Cat wordt vergiftigd niet waar?' Mauwde ze serieus, 'en dan wel door hemzelf.' De grote Shadowclanner, die verbazingwekkend genoeg een Medicine Cat was sprak weer verder. 'Dan zal ik mezelf ook even wassen, en ik denk dat Tall dan vriendelijk genoeg zal zijn ook mee te gaan douchen?' De vraag klonk niet echt als een vraag, meer als een opmerking. Wantrouwend keek de jonge kattin naar Acefray, ze had het gevoel dat hij nogal een grapjas was, en dus niet zomaar terug zou deinzen de andere kater er ook in te duwen.
Uiteindelijk moest ze haar vraag dan stellen, in de hoop op wat verduidelijking en nu geen Windclanner haar af kon luisteren was het misschien de juiste tijd om het hem te vragen, dat hij emotioneel werd was totaal niet haar bedoeling. Toch leek De gestreepte kater geen probleem met haar vraag te hebben, anders dan dat hij een beetje emotioneel leek te zijn. Maar ze vroeg niet door ondanks dat ze het niet begreep, hij had haar ook niet gedwongen te vertellen wat er aan de poot was, daarbij leek Acefray wel te weten wat hij moest doen. Ze grinnikte zachtjes toen ook Tallshadow bijna werd omgegooid, blijkbaar waren nu de rollen omgedraaid en was de gestreepte Warrior degene die bijna in de koude sneeuw belandde. Intussen werd ze nog door de Warrior verzekerd dat ze niets fout had gedaan, 'Je hebt niets fout gedaan,' waren dan ook zijn letterlijke woorden. Hierna glimlachte hij vriendelijk waardoor ze langzaam haar houding iets ontspande. Ze voelde zich niet bedreigd door de twee grotere en oudere Shadowclanners, beiden hadden nog geen aanstalten gemaakt haar te bedreigen, integendeel zelfs, ze waren juist vriendelijk tegen haar. Niets zoals de verhalen die over Shadowclanners de rondte gingen. 'Ik denk teveel na,' mauwde de kater verder waardoor ze met een vragende maar vriendelijke blik opkeek. Waarna ze gewoon haar schouders ophaalde en naar Acefray blikte. 'Goed, we kunnen hier natuurlijk ook als een stel oude tantes blijven staan in het midden van de nacht maar is het misschien een idee dat we even dat vergif weg gaan wassen en daarna iets te eten zoeken?' Vroeg de kater waarna zijn groene blik vragend op haar gericht werd. Ondanks dat ze niet klein was voor een Windclanner was de Shadowclanner nog steeds groter dan haar. Langzaam knikte de jonge kattin waarna ze zichzelf met enige moeite overeind hees. 'Natuurlijk, al lijkt me het een beter plan dat jullie op Shadowclangebied jagen en ik op dat van Windclan, we willen natuurlijk niet problemen veroorzaken tussen onze clans.' Mauwde ze met een vriendelijke blik in haar ogen. 'Tallshadow ga jij ook mee?' Vroeg ze daarna, toen ze opmerkte dat Acefray de vraag niet bepaald naar hem gericht had, haar blauwe ogen glinsterden nog ietwat na in de donkere nacht. De enige sporen van haar verdriet en onmacht waren nog te zien aan de bessen die op de grond lagen en haar glinsterende ogen, verder zag ze er weer gewoon uit zoals ze normaal gesproken was. Als Oceanpaw.

De kater rolde met zijn ogen toen de subtiele hint van Ace over 'een bad' weerklonk. Even was hij van plan om zijn beste vriend te vertellen hoe enorm fout dat wel niet kon, als in, wie ter wereld sprak heden ten dage nog de zin 'mee gaan douchen' uit zonder bijbedoelingen? Nou, zijn P.I.C. dus, tenminste, voor zover Tall durfde te hopen, anders moesten ze echt een the talk gaan hebben, aangezien hij Ace niet volledig vertrouwde met de huisvoorzieningen als het ooit verder kwam. Gelukkig genoeg hoefde hij niet serieus antwoord te geven - nog - aangezien het duo wat bij hem stond alweer verder was met hun verhaal. Iets over dat Ace iets moest opnemen, en uiteindelijk ging het over - hoe kon het ook anders met zijn buddy erbij - over eten. Tall keek hem even droogjes aan, en glimlachte toen breed naar Ocean die hem op z'n minst wel bij het gesprek betrok, van je vrienden moest je het maar hebben. "Graag," Antwoordde hij de poes, en besloot toen dat hij de eerdere zin van Ace echt niet onbeantwoord kon laten. Vandaar dat hij voor langs de ander liep en zijn staart onder zijn kin door liet glijden waarbij hij zijn hoofd naar hem omdraaide. "Maar eerst douchen" Cause well, two can play that game.

Innerstar zat in het kamp en had net drie patrouilles er op uit gestuurd. In principe had Tallshadow dat moeten doen, maar hij was er op uit met Acefray, wat Innerstar prima vond. Toch vond de Shadowclanleader dat het eigenaardig lang duurde. Ze vernauwde haar ogen en oude spoken drongen haar kop binnen. Tallshadow die vriendjes speelt met een kat uit een andere clan, samen met de medicine cat van Shadowclan. Dan nog leefde de medicine cats buiten de normale warrior code, ze behoorde nog altijd vol op loyaal te zijn tegen over hun eigen clan en verder medicine cat taken uit te voeren. Wat niet in hield dat ze spelletjes mochten spelen met katten buiten de andere clan. Een lichte connectie was mogelijk, voornamelijk met de andere medicine cats, maar niet anders.
Innerstar besloot om toch maar een kijkje te nemen. Dat was haar eigen lichte wantrouwen of alles wel goed ging. Ze vertrouwde Tallshadow, maar dan nog had Innerstar graag controle en zekerheid. En hoe fijn was het wanneer vertrouwen bevestigd werd?
Na het kamp verlaten te hebben ging Innerstar naar de grens met Windclan, waar ze naar toe gebracht werd door de geuren van Tallshadow en Acefray. Wat ze aantrof was een schouwspel die ze liever niet aantrof. Ze stapte met een licht geërgerde blik naar voren en keek van kat naar kat. "Goed. Leg maar uit wat zich hier nú plaats vindt."

De grijze kater was al gaan lopen, dat was tot hij ineens een staart onder zijn kin kreeg en deze de nadruk op douchen legde. Ace had geen enkel idee wat de ander nu allemaal aan het doen was, want de kat had niet eens door gehad dat hetgene wat hij had gezegd nogal verkeerd zou kunnen klinken. Hij was gewoon onschuldig. Vandaar dat hij ook niet begrijpend naar Tall keek, niet zo’n vreemde situatie daar, en zijn kop wat draaide. “Waar was dat voor nodig?” Maar veel tijd voor antwoord was er niet, want ineens dook de zwarte kattin op die hij ondertussen al aardig begon te kennen. Zijn ogen vielen wat uit positie terwijl zijn groene blik die van Innerstar opzocht, om in te schatten hoe erg ze vermoord zouden worden. Om eerlijk te zijn was Ace lichtelijk bang van de leader. Ze was intimiderend, sterk, ervaren en leek geen problemen te hebben met een grijs pelsje in haar den te leggen als kleed. Nu deed hij dit ook helemaal zelf, hij was gewoon niet geweldig in bot zijn tegen andere. Hij wou katten helpen en was nu eenmaal te vriendelijk tegen andere clans, misschien hielp zijn karakter over het algemeen al niet. Nu hij er zo aan dacht, de kater had de ander nog nooit zien lachen. Hmmm. Maar goed, aangezien hij deze meeting had veroorzaakt stapte hij meteen naar voren en keek de ander aan. “Well, ik kreeg een droom van Starclan en werd hiernaar geleid, waar ik Oceanpaw in de doodsbessen vond” Hij knikte naar de Windclanner, al moest het voor zichzelf spreken. “We waren aan het praten toen Tall ons vond en we gingen onszelf nu wassen aangezien we onder het deathberry sap zitten” Somde hij in een redelijk tempo op. Hij had nu natuurlijk wel nieuws over Whitelion’s dood, maar hij vond het onbeleefd om dit meteen te zeggen waar de jonge poes nog bij stond. Dat zei hij op de terugweg wel. Technisch gezien was niet alles illegaal was ze deden, maar sommige dingen wel en met name de manier waarop ze het hadden gedaan. Maar ze hadden goede bedoelingen? Telde dat ook?

Tallshadow leek niet heel veel tegen een bad te hebben, al rolde de grote kater wel met zijn ogen toen Acefray het erover had. Waarschijnlijk kende hij Acefray stukken beter, nee ze was wel zeker dat hij Acefray stukken beter kende en precies wist wat hem te wachten stond. Toch ging het gesprek al gauw weer verder tussen haar en Acefray, totdat ze besloot de grotere Shadowclanwarrior er weer bij te betrekken. Een droge blik werd gedeeld door Tallshadow toen de grijze pluizenbol over eten begon, voordat hij breed glimlachte zodra Oceanpaw haar aandacht op hem richtte. 'Graag,' mauwde de grote gestreepte Warrior enkel, waardoor ze even een onhandig knikje gaf en zich omdraaide naar Acefray, die nu klaarblijkelijk door Tallshadow werd aangepakt op zijn woordkeuze. Ze kon het niet laten even waterig te glimlachen. Zulke momenten tussen clangenoten, al waren die van een andere clan, deed haar ergens wel denken aan Whitelion en haar relatie. Hierdoor miste ze de opmerking van Tallshadow naar Acefray volkomen, al zag ze wel zijn staart onder Acefray's neus door gaan. Inmiddels was Acefray al gaan lopen en keek niet begrijpend naar de andere kater waardoor de jonge kattin haar ogen verbijsterd opensloeg. Acefray's kop draaide voordat hij sprak, met de zware stem die alleen bij grote mannelijke katten te vinden was. 'Waar was dat voor nodig?' Veel tijd om zich in een gesprek te mengen tussen Tallshadow en Acefray die een hele rare wending had aangenomen, had ze niet, want een voor haar onbekende zwarte kattin kwam op hun afgemarcheerd. De kattin stapte met een geërgerde blik naar voren toe waardoor de jonge leerlinge onbewust haar kop al boog, ze had het gevoel dat dit wel een kattin van hoge rang moest zijn. Zo niet leader, dan wel deputy. Ze straalde een bepaalde energie uit die haar waarschuwde om zich goed te gedragen. Niet zozeer bedreigend maar wel eisend van respect. Alleen de stem al liet haar een onzeker stapje naar achteren toe doen. 'Goed. Leg maar uit wat zich hier nú plaats vindt.' Inwendig moest de jonge leerlinge al kreunen, haar blauwe ogen schoten even naar de oudere zwarte kattin, die een duidelijke geur van Shadowclan met zich mee droeg. Wie het was, wist ze niet en hoe ze moest antwoorden al helemaal niet. Ze wou geen informatie geven aan een kattin die zo'n sterke indruk bij haar achterliet. Everstar was ook wel streng en sterk, maar had een heel andere energie om zich heen hangen, misschien wat vriendelijker of bereikbaarder. Deze kattin was overduidelijk niet van plan in het duister te worden gelaten, waardoor de jonge kattin aanstalten wou maken om haar mond open te trekken. Toch was de Medicine Cat haar voor en hij durfde de kattin wel wat langer aan te kijken dan zij dat durfde. 'Well, ik kreeg een droom van Starclan en werd hiernaar geleid, waar ik Oceanpaw in de doodsbessen vond.' Mauwde de kater, naar waarheid, beschaamd en ongemakkelijk keek de jonge kattin naar haar poten die opeens heel interessant waren. Ze voelde de groene blik van de grijze kater wel op haar, alleen deed ze haar best die te negeren. Ze was bang dat ze geen woord uit haar mond zou kunnen krijgen. 'We waren aan het praten toen Tall ons vond en we gingen onszelf nu wassen aangezien we onder het deathberry sap zitten.' Somde de kater in een redelijk snel tempo verder op. Als hij nog sneller zou praten zou er waarschijnlijk geen touw aan vast te knopen zijn geweest. Tenminste dat verwachtte de jonge kattin. Ze knikte alleen zo nu en dan stilletjes bij Acefrays uitleg voordat ze nerveus op haar lip beet. 'Mag ik heel even wat vragen, alstublieft? Wie bent U?' Vroeg de kattin zachtjes aan de zwarte kattin, terwijl ze haar een onschuldige blik gunde, die ook een beetje gespannen stond. Ze was moe en wou zich het liefst zo weer opkrullen in haar nest, in haar warme nest en een hele poos slapen. Het was haar het nachtje wel geweest, er was zoveel gebeurd. Nu dwaalde haar blik weer af terwijl ze langzaam naar Tallshadow keek, haar blauwe ogen waterig toen ze weer dacht aan de reden waarom Acefray een droom had gehad, ongemakkelijk slikte ze de brok in haar keel weg. Ze was zich ervan bewust dat ze beter haar emoties kon verbergen, ze had er nu toch niets aan om weer in snikken uit de barsten, net nu alles weer wat kalmer was.

De kater had zich als jongere nooit echt geïnteresseerd in filosofie. Al dat geneuzel van oude katten was niet zijn ding geweest. Hij had geleefd in het heden en waagde niet te denken aan wat er precies kon gebeuren als de maan niet echt bleek te zijn of de zon zou verdwijnen. Bovendien had hij het destijds veel te druk gehad met het onderhouden van al zijn relaties. Nu was dat wel anders. Tall interesseerde zich in de kunst van het denken, en had meer tijd doordat hij gewoonweg minder omging met katten met wie hij niet om hoorde te gaan. Ooit was er een kat geweest die hem iets had uitgelegd, en dat was wel zo'n beetje de ommekeer voor de jonge Tall geweest. "Alles wat fout kan gaan, gaat fout". Er school waarheid in, en daarom sprak het de kater aan. Nu echter, kon hij de kater die het ooit de wereld in gebracht had wel schieten. De stem van Inner weerklonk plots door de stilte, en langzaam draaide Tall zich om. Hij waagde het niet ineen te krimpen of schuldig te kijken. In principe deed hij hier niets fout, en bovendien zou hij Shadowclan nooit zo beschamen dat hij voor de ogen van een kat uit een andere clan zich als deputy zwak zou opstellen. Wel neeg hij even zijn hoofd naar zijn leider, luisterde naar wat Ace antwoordde, en voegde toen nog een korte uitleg van zichzelf toe. "Ik liep rond, rook Ace, zocht hem op en vond hem hier pratende met Oceanpaw. Oceanpaw en ik hadden eerder gesproken over informatie die belangrijk was voor de clans, vandaar dat ik interesse toonde in de situatie," Eerlijk keek hij de leidster aan, hij had naar zijn idee gehandeld in het belang van de clan. De enige beweging die hij nog maakte was toen de kater zijn wenkbrauwen hief zijn wenkbrauwen om de vraag van Oceanpaw. Verder bleef hij stil.

Acefray was de eerste om haar uitleg te geven. Hij vertelde over een droom die hem naar deze plek toe leidde. Vervolgens vertelde hij deze apprentice hier aan getroffen te hebben, in de doodsbessen. Ze vernauwde haar ogen en knikte. Medicine cats en al zijn dromen vond ze hier en daar nog altijd vreemd. Zeker als het katten uit andere clans betrof. Maar goed, de grenzen waren nou één maal iets minder scherp voor hun. Wat maakte dat Innerstar ze iets minder vertrouwde, gezien sommige medicine cats daarbij dachten gewoon vriendjes met iedereen te kunnen zijn, terwijl dat eigenlijk alleen maar gold voor de medicine cats onderling, niet nog eens de warriors en apprentices er bij. Zolang Innerstar het idee had dat Acefray zo'n medicine cat was, zou ze hem nooit volledig vertrouwen. "Goed, dat praten had wel achterwege gehouden mogen worden, ze is en blijft een kat van Wíndclan," sprak Innerstar kortaf. Innerstar knikte vervolgens bij de woorden van Tallshadow, maar haar blik bleef relatief achterdochtig. "Hoort daarbij ook dat jullie gezamenlijk een hapje wouden eten, hm? Of jullie nou op eigen territorium blijven of niet. We zijn niet één clan," siste ze, gevolgd door een felle zwaai met haar staart. "Maar goed, ik zal jullie geheugens wel weer opfrissen in mijn den nadat jullie die bende van jullie pelsen hebben gewassen," sprak ze, Tallshadow en Acefray recht aankijkend met een hint van teleurstelling in haar ijsblauwe ogen. "En, Oceanpaw, mijn naam is Innerstar," beantwoorde ze haar vraag. "En ga jij ook maar rap je pels wassen en dan terug naar je kamp, geen idee wat de regels van Everstar zijn, maar ik denk niet dat ze het een fijn idee vind als je hier zo laat nog met een stel Shadowclanners rond hangt," vervolgde ze, haar blik recht in de ogen van de Windclan apprentice geplant. Ze verachtte de vriendelijkheid van haar Deputy en Medicine cat naar katten buiten Shadowclan toe. Maar goed, dan was Tallshadow ook weer één van de katten die het meest te vertrouwen was en ze twijfelde er nog niet aan of haar keuze ooit goed geweest was om hem tot deputy genoemd te hebben. En aan de keuzes van Starclan zou de Shadowclan leader nooit twijfelen, want dat was hoe Acefray tot Medicine cat benoemd was, nog voor ze leader geworden was.

Onderwerp: Re: A broken heart that never heals... (Acefray)