A broken heart that never heals... (Acefray)

Oké, hij gaf het op. Zijn pogingen de situatie beter te maken gingen niet helpen. Vaarwel vrede wereld. En hoewel hij wist dat het geen goed plan was, stopte hij alsnog niet. Misschien lag het aan opgekropte gevoelens, aan zijn angst voor de leader of simpelweg omdat hij te weinig slaap had gehad en levens redden normaal niet op zijn nachtplanning stond. Waar het ook aan lag, ongeamuseerd en met een hint van frustratie keek hij nu richting de zwarte kattin. Wat moest hij dan doen? Bessen uit diens poot slaan en haar kopje onder dauwen? Hij was wel de laatste kat die iemand moest helpen met emotionele problemen en hij was er best trots op geweest dat het hem redelijk was gelukt. Mevrouw had in ieder geval geen zelfmoord poging gedaan. Natuurlijk was hij fout, en hij zou het ook niet ontkennen. Maar in alle eerlijkheid zou hij ook nooit kunnen beloven de kat te zijn die Inner zou willen, hij was het voor een paar manen geweest in zijn late apprentice tijd en in zijn korte warrior periode, maar hij was gewoon weer terug gegaan naar zijn gewoontes naar mate hij vaker alleen rondliep. In ieder geval hielt de kater zijn mond op het moment, wat al veel waard was, al was hij zo'n open boek wat zijn humeur betrof dat het niet veel scheelde of je zag een onweerswolk boven zijn kop zweven. Het ergste was dat Innerstar alle recht had zo te reageren en een bontjasje van hem te maken, zijn enige hoop was nog dat de informatie die hij had haar humeur iets zou op vrolijken. Als dat mogelijk was in ieder geval. "Hier in de buurt is wat stromend water" mompelde hij enkel toen hun gezegd werd om zichzelf te wassen, waarnaar hij ernaar toe liep en zijn poten het koude water in stak. Natuurlijk was het stroompje wat hij gekozen had niet groot, maar het was groot genoeg voor het doel van nu, om het sap uit zijn pels te krijgen.

Tallshadow reageerde rustig op de stem van de zwarte kattin. Hij neeg enkel zijn kop voordat hij Acefray aanvulde. 'Ik liep rond, rook Ace, zocht hem op en vond hem hier pratende met Oceanpaw. Oceanpaw en ik hadden eerder gesproken over informatie die belangrijk was voor de clans, vandaar dat ik interesse toonde in de situatie.' Met een eerlijke blik keek de kater naar de zwarte kattin met blauwe ogen. Enkel bij haar vraag trok hij een van zijn wenkbrauwen op. Verward keek de jonge kattin de kater aan, had ze een slechte vraag gesteld dan? Nu hij sprak haar er verder niet op aan dus zou het wel loslopen. 'Goed, dat praten had wel achterwege gehouden mogen worden, ze is en blijft een kat van Windclan,' sprak de zwarte kattin kortaf. De jonge kattin nog meer de indruk wekkende dat ze waarschijnlijk een leidinggevende figuur was. De zwarte kattin knikte bij de woorden van Tallshadow, al leek ze er nog steeds niet echt gerust op te zijn. 'Hoort daarbij ook dat jullie gezamenlijk een hapje wouden eten, hm? Of jullie nou op eigen territorium blijven of niet. We zijn niet één clan,' siste de zwarte kattin die duidelijk het laatste gedeelte van hun gesprek had opgevangen, gevolgd met een felle zwaai van haar staart. 'Maar goed, ik zal jullie geheugens wel weer opfrissen in mijn den nadat jullie die bende van jullie pelsen hebben gewassen,' sprak de zwarte kattin hoogstwaarschijnlijk enkel naar Tallshadow en Acefray, want hen keek ze aan met haar ijsblauwe ogen. De jonge gestreepte kattin rechtte haar schouders langzaam weer. Ondanks dat ze inderdaad gelijk had, was ze nog steeds een Windclanner en had ze nu niet echt het leukste gevoel naar haar clangenoten toe. Dit betekende overigens niet dat ze niet trouw was naar haar clan, integendeel. Nadat ze wat was afgekoeld in figuurlijke zin, zou ze zich wel weer gedragen zoals ze geacht was te doen. 'En, Oceanpaw, mijn naam is Innerstar,' beantwoorde de zwarte kattin haar vraag, waardoor de Apprentice zichtbaar slikte. 'En ga jij ook maar rap je pels wassen en dan terug naar je kamp, geen idee wat de regels van Everstar zijn, maar ik denk niet dat ze het een fijn idee vind dat je hier zo laat nog met een stel Shadowclanners rond hangt,' vervolgde ze haar ijsblauwe blik nu recht in de blauwe ogen van haar geplant. De jonge kattin knikte enkel waarna haar houding veranderde en weer iets weg had van die van Whitelion, vooral doordat ze er niet als een aardappelzak bij stond en niet minder belangrijk omdat ze zijn zusje was. Ze pakte gewoon haar gedrag weer op zoals een trouwe Apprentice zou moeten doen. 'Dankuwel, mevrouw Innerstar.' Mauwde ze enkel koeltjes maar toch respectvol. Immers had ze daar nog niet over nagedacht en wou ze ooit een goede Warrior worden en nam ze Innerstars woorden nauw aan het hart. Nu sprak Acefray eindelijk weer, zover ze zijn houding af kon lezen leek hij niet echt blij te zijn met Innerstars interventie, maar hij sprak haar niet tegen. 'Hier in de buurt is wat stromend water,' mompelde de kater enkel na hun hele preek waarna hij erna toe liep en zijn poten in het koude water stak. Het stroompje dat hij had gekozen was niet zozeer groot, maar groot genoeg voor het doel dat het nu had, en dat was het giftige sap uit hun vacht wassen. Met enige tegenzin volgde Oceanpaw aan haar kant van de grens zijn voorbeeld. Ze liet zich in het water zakken en spoelde zo haar lange vacht af.

-sorry laat

Tall hield zijn blik uiteindelijk maar naar de grond gericht, de woorden van Innerstar waren niets dan waar en dit was natuurlijk geen deputywaardig gedrag. Misschien had dit nét door de beugel gekund als alleen hij en Ace er waren geweest, maar met een Windclanner erbij, een apprentice, die ook nog eens met hen wat zou eten. Dat kon ook niet. Het maakte dat de kater zich schaamde, en bleef dus ook even achter hangen toen Ocean en Ace zich gingen wassen. Voorzichtig zette hij een paar stappen naar de leidster toe, zijn oren hangende. "Sorry," Mauwde hij zacht, plots weer de apprentice van vroeger nadat Inner hem betrapt had, of nadat hij iets doms gedaan had. Ook toen had het gevoeld alsof hij zijn voorbeeld gefaald had. "Ik dacht niet na," En dat was natuurlijk waar het fout was gegaan, want waar dat als apprentice kon, kon het niet als warrior. Niet als je deputy was.

Ze was zo intens teleurgesteld in Tallshadow en Acefray. Het gebeurde keer op keer weer. Nu had ze Tallshadow benoemd tot haar deputy en gebeurde alles nog steeds. Acefray had ze nooit gemogen, maar goed, Starclan zou haar redenen er wel voor hebben. Oceanpaw bedankte haar en Innerstar knikte enkel kort, waarna ze naar het riviertje toe liep waar Acefray zich zou gaan wassen. Daar zouden de andere twee zich ook wel gaan wassen. Innerstar wachtte op een afstandje, maar Tallshadow kwam nog naar haar toe en bood zijn excuses aan waarna hij weer zei; ik dacht niet na. "Tallshadow, hoe vaak moet ik dit nog aanhoren?" Was haar enige reactie waarna ze haar blik van de deputy afwende en in het niets staarde. Tallshadow moest zich maar gaan wassen en ze zou wel verder gaan praten met haar deputy en medicine cat wanneer de twee zich gewassen hadden en ze zich weer in het kamp zouden bevinden. Ze zouden ook direct vertrekken wanneer Oceanpaw uit het zich was. Ze wou er zeker van zijn dat de Windclan apprentice terug ging naar haar eigen kamp.

Zijn poten waren snel gewassen, daarbij maakte de kater zich nog het minste zorgen om gif van alle dingen. Met onaangename zompige passen liep hij terug naar zijn gezelschap en bleef op een acceptabele afstand staan. Die afstand was voornamelijk zo ver mogelijk van Innerstar af zonder dat het extra onbeleefd was. Ja, je moest ook iets. Ace voelde ook niet de neiging om wat te zeggen, iets wat abnormaal was in zijn gezelschap. Oké, hij had eigenlijk nog genoeg te zeggen maar voor het moment besloot hij zijn mond te houden tot de kattin het zou aansporen.. of ze met meer ooggetuigen waren, beiden opties zouden voor hem werken.

Nadat ze de ijzige kattin bekend als Innerstar had bedankt, die enkel reageerde met een kort knikje, liep de jonge kattin naar het water toe om zich in te wassen. Het gif dat ze nagenoeg relatief goed kende, verdween met het water dat tegen haar aan spoelde. Haar lange vacht, die zij en haar halfbroer Whitelion beide gehad hadden, zat nu vol water en knopen. Ze haatte het als het nat was, het duurde altijd een hele poos voordat ze haar vacht schoon en geordend had nadat ze zich had gewassen, maar ze wachtte nog minder op de dood dus deed ze maar wat moest gebeuren. Tallshadow kwam niet zo snel achter haar en Acefray aan, waarom wist ze niet maar hij sprak nog met Innerstar. Waarschijnlijk zouden de twee katten op de kop krijgen van hun leider, tenminste dat zou de jonge kattin niet verbazen. Ze kende de Shadowclan leidster niet maar wist een ding zeker, ze wou niet op de verkeerde poot met Innerstar leven. Sowieso was Oceanpaw nooit uit op problemen, al leken die haar wel altijd te vinden. Met sympathie keek de jonge kattin de grijze Medicine Cat aan voordat ze met heldere blauwe ogen naar het water keek. Inmiddels zou waarschijnlijk het gif wel van haar afgespoeld zijn en zou ze snel terug naar haar kamp vertrekken. 'Z-zeg.. Zeg Innerstar dat het mij spijt als mijn broer.. Als hij ooit... ooit Shadowclan kwaad heeft gedaan,' mauwde ze met een gebroken stem. Voordat ze zich razendsnel omdraaide en op de oever klauterde.

-dit is denk ik de een na laatste post van Ocean voordat ze het topic uit gaat.. tenzij er nog iets bijzonders gebeurd. Sorry voor de late reactie, nogal vermoeid alweer..

De leider was teleurgesteld. Natuurlijk was ze dat. Hij gedroeg zich als een debiele kitten zoals hij daar zo rondliep, terwijl hij de deputy was van de meest gevreesde clan in het woud. Haast verliet een zucht zijn bek, tot hij inzag dat hij niet het recht had te zuchten. Nu hij zich zo had gedragen moest hij ook verantwoording afleggen voor zijn daden, en dat moest met geheven hoofd. Want no way dat er in het bijzijn van een Windclan kat, een deputy van Shadowclan zich nog verder zou vernederen. Vandaar dat hij, net als Ace, stil bleef, met hoofd naar de grond, en wachtte op zijn leader om iets te doen. Zijn eigen recht daarop had hij verspeeld.

Onderwerp: Re: A broken heart that never heals... (Acefray)