Just keep.. going

Het was een vreemd gevoel, de laatste tijd had de kater weinig tijd gehad om te spenderen aan zwemmen, dus het was duidelijk even inkomen. Zijn slagen onnatuurlijk en onregelmatig. Na even volhouden en een paar bijna paniekaanvallen was het echter weer zijn rustige ritmische slag. Niet zo snel als een Riverclanner, waarschijnlijk ook minder sterk, maar hij bleef boven water dus dat was schitterend. Tall maakte meteen een mentale notitie vaker te gaan zwemmen, een skill die je geleerd had moest je niet zomaar laten vallen, anders was alles voor niets geweest en daar kon de kater nooit zo goed tegen.

-> Owlpaw eerste post

Het zwemmen deed hem goed, maar dankzij de wind besloot de deputy al snel om het voor gezien te laten en naderde de kust. Daar aangekomen sprong hij soepel het water uit, schudde zijn vacht een paar keer goed heen en weer om druppels te verliezen, en strekte toen zijn rug. Na deze routinehandelingen draaide Tall zich eens om, de omgeving in zich opnemende, en zo bemerkte hij de kat aan de overkant. De kater knikte eens met zijn hoofd, zou hij gehoord worden als hij zou praten? Geen idee eigenlijk.

Zijn vraag werd snel genoeg beantwoord door degene aan de overkant, die hem een hallo toeriep die prima te verstaan was. Meteen glimlachte de kater, leuk dit, een uitermate veilige manier van praten die hij slechts een keer eerder had uitgevoerd met een van de grootste warriors die hij ooit had gezien. "Hallo!" Antwoordde hij dan ook met een vrolijke ondertoon. Moest hij nu vragen hoe het was, of zou dat door de lichte echo niet duidelijk zijn?

De ander waagde het er wel op, en in diepe concentratie spitste de Shadowclanner de oren, het was nog best lastig om het goed te verstaan. Uiteindelijk lukte het hem alsnog, en hij grinnikte eens. "Prima," Mauwde hij terug, hard genoeg - hopelijk - en zuchtte eens diep. Eigenlijk moest hij nu weg, zeggen dat het welletjes was geweest, maar dit kon toch, zolang hij binnen de grenzen bleef geen kwaad? Het was om eerlijk te zijn nog best lastig om in te schatten hoe het leven hoorde in Shadowclan ook al was hij het in hart en nieren. Meer durfde hij uiteindelijk niet te zeggen. De ander moest wel denken wat voor een watje hij wel niet was dat hij niet eens durfde te praten, maar het was voor ieders eigen bestwil toch?

De ander leek net als hij niet te weten of dit nou wel of niet kon. Aan de ene kant maakte het niets uit, de een stond immers helemaal daar, en Tall helemaal hier, aan de andere kant was hij al bang voor de uitfoetering die zou volgen als Inner hem hier vond. Uiteindelijk was het echter te laat terug te krabbelen, hij kende nu de anders naam al, onbeleefd die van hem dan niet te noemen als je het hem vroeg. "Tallshadow," Mauwde hij, met de nodige trots want hey, het was de naam van zijn clan. En wat nu? Meer zeggen? Meer doen? Dit was moreel gezien nog best lastig.

De ander leek evengoed nog steeds met hetzelfde probleem te zitten, of dacht na over iets compleet anders, het was Tall eigenlijk volledig onbekend maar dat betekende niet dat hij niet kon antwoorden op de vraag van de kater aan de overkant, het was immers niet zo'n lastige vraag en er school wat de kater betrof niets achter. "Goed goed," Mauwde hij, en zag geen kwaad in de wedervraag. "Die van jou?"

De ander leek iets te ontspannen dat de deputy gewoon antwoord gaf. Dat viel op zich wel te begrijpen, aangezien het niet zo makkelijk liep als normaal. Wat maakte het uit, soms kon dat gebeuren. Zoals nu. De volgende vraag had de kater echter niet verwacht, en het deed hem even verbaasd kijken. Geen idee of de ander dat kon zien, het bleef immers een eind, maar misschien wel. "Shadowclan," Besloot Tall gewoon te antwoorden, hij was de deputy, dus enig andere clan noemen had geen zin. Toch deed was het even een verleiding, waardoor de kater er twijfelend uitzag terwijl hij het antwoord gaf.

De ander leek zijn antwoord te overwegen, misschien vond hij niet dat de kater op een shadowclanner leek -hij zou niet de enige zijn- of hij wist eindelijk wie Tall precies was, in dat geval was het tijd dit gesprek te beëindigen aangezien Tall anders het licht van de volgende dag niet zou zien. Ook mogelijk was natuurlijk dat nu alle verhalen van toen de ander klein was in hem opkwamen, dat waren waarschijnlijk nogal wat heftige verhalen geweest vooral berustend op geruchten die als heldenverhalen werden verteld in zijn eigen clan. Hoe vaak had Tall het zelf wel niet verteld aan alle kittens? Te vaak misschien, geïnspireerd door die verhalen groeiden ze op sterke warriors te zijn.

Tall, die diep in gedachten en tweestrijd verzonken was, moest even registreren wat de ander gezegd had. Meteen hief hij zijn hoofd en knikte eens. "Het ga je goed, Owlpaw!" Riep hij naar de overkant, toch wel blij met dit gesprek. Het was duidelijk dat beide katten het awkward gevonden hadden, maar was dat soms niet ook nodig? Een awkward gesprek om de normalere uit te balanceren. Je zou maar je leven vullen met normale gesprekken, wat een horror. Vandaar dat hij de ander ferm toeknikte, en zich in de richting van het bos draaide. Hij had genoeg food for thought nu.

Met een verward hoofd liep hij weg. Was dit wat Inner bedoelde met niet teveel interactie? Want om eerlijk te zijn was dat erg lastig en bleef een gesprek dan uitermate oppervlakkig. Hij had haast medelijden met de apprentice, aangezien hij zich erg afstandelijk gehouden had. Maar misschien was het beter zo, tijd zou het hem hopelijk leren, en anders was hij gewoon een verloren zaak.

- Yup, topic gesloten (: