This is gospel for the fallen ones

De laatste paar weken was de kater met grote stappen achteruit gegaan. Hij was amper nog in staat om op zijn poten te staan, had al in weken geen zonlicht meer gezien en was vooral vreselijk vermagerd. De kater had nooit veel spieren gehad, maar hij was nu zo mager dat zelfs door zijn lange vacht nog gezien kon worden dat hij graatmager was. Hij weigerde dan ook te eten, wetende dat WindClan niet veel had op dit moment en dat hun warriors het beter konden gebruiken. Want wat hadden ze nou aan een zieke medicine kat die ook nog eens een manke poot had, niets. Sparrowfeather had voor de zoveelste keer een hoestbui, lag op zijn flank in het verste hoekje van de medicine cat den. Hij had Lizardpaw zijn hoekje gegeven, lag zelf nu in een van de donkerste hoekjes van de den waar nooit iemand kwam. Naast hem lag een oud stapeltje kruiden, maar hij weigerde die nog langer te nemen. Ze hielpen niet, bijna alle kruiden die bestonden had hij al geprobeerd. Ze konden beter voor iemand anders gebruikt worden. Het was een straf van StarClan, Sparrowfeather was er zeker van.

[Eerste post voor Frostfaith]

De poes was net klaar met al haar taken. Nu was er nog één laatste ding die ze moest doen. Ze kwam het kamp binnenlopen en liep recht langs haar den en de leader's den. Het zou vanaf vandaag haar taak worden om te checken hoe Sparrowfeather was. Ja Lizardpaw was voor het verzorgen maar Frost moest met hem praten over verschillende dingen. Natuurlijk leek hij hier nu niet toe in staat. Frostfaith stapte de den binnen en had zoals altijd haar borst wat naar voren en haar trots houding. Een hoestbui hoorde ze en daarbij viel haar ook Sparrowfeather op. De tabby kater was dun geworden, bijna tot het punt dat het eng begon te worden. De prooistapel begon deze maand weer steeds groter te worden en nu zou hij ook weer moeten eten. Op een rustige manier liep ze naar zijn nest toe en ging ervoor zitten om haar staart netjes over haar poten te leggen. "Sparrowfeather", bracht ze op een niet al te harde toon uit aangezien de den vol zat met zieke katten.

Alle gebeurtenissen van de laatste paar dagen vraten hem letterlijk op. Brindleleaf - die zwanger was van zijn kittens, al wist niemand daar natuurlijk van - had een miskraam gehad. Tenminste, StarClan had twee kittens geboren laten worden. Eentje daarvan was altijd al dood geweest, de ander was zo zwak dat het na een halve minuut op aarde al was overleden. Everkit, zo had Brindleleaf hun dochtertje genoemd. Everkit. De naam bleef telkens terugkomen in zijn hoofd en ook nu moest hij weer aan dat kleine hoopje vacht denken. De kater voelde hoe zijn goudkleurige ogen wat waterig werden. Zolang StarClan hun andere kits maar zou sparen, zolang ze maar zouden zorgen dat hun oudste nest veilig en ongedeerd bleef. Het was allemaal een straf voor hem, omdat hij een gefaalde medicine cat was geweest. Wat zou zijn mentor, Brindlepool, teleurgesteld in hem zijn. Wat zou Icyrose teleurgesteld in hem zijn. Wat zou Wolfsbane teleurgesteld in hem zijn. Sparrowfeather draaide zijn oortjes kort naar achter, maar een plotselinge stem deed hem opschrikken. Het was Frostfaith, hun deputy. Snel veegde de kater zijn tranen weg, al was de vacht onder zijn ogen nog wat vochtig. "Frostfaith," bracht hij moeilijk uit met een wat schorre stem.

Onderwerp: Re: This is gospel for the fallen ones