You gave my emptiness a name

Hij was in stilte terug gestapt en had zijn plaats gevonden in de medicine cat den waar hij nu opgekruld lag als hij kon huilen zou hij het doen maar hij was gewoonweg uitgeput. Niet alleen was het een lange dag geweest en deden zijn wonden nogsteeds pijn. Ook had hij nouwelijks kunnen slapen. Hij had niet kunnen denken uit lichte angst zijn ogen te sluiten en zijn moeder voor zich te zien. Wie telleurgesteld zou zijn in hem. Daarnaast had hij nogsteeds niet Bluewisp gezien en was hij er zo ondertussen zeker van dat hij niets meer boeide voor hem. En nu dat Zeal Deputy was geworden zou hij hem zeker ook nooit meer hetzelfde zien.. Het was allemaal teveel voor hem. Allemaal te pijnlijk dus wat moest hij nog proberen.. Als het allemaal toch geen nut meer had..
-Silverstar

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Eenmaal de commotie over de deputy ceremonie wat gezakt was, zette Silverstar zich richting de medicine den. Het was hem niet ontgaan hoe Rowanflight zich hier weer in had teruggetrokken, en hij maakte zich zorgen om de kater. Na het gevecht was hij bijna elke dag even langs geweest om te zien hoe het met hem ging. Het was zoals hij gezegd had, zonder de hulp van Rowanflight en zijn vrienden had hij hier niet gestaan, dus dit was wel het minste wat hij kon doen. Hij liep door de kleine tunnel van varen tot hij bij de opening van de smalle spleet in de rots was. Zijn blik viel op het grijze hoopje dat zich op de grond had opgekruld. "Hey Rowan," groette hij zacht, terwijl hij ook ging zitten om zijn vermoeide spieren wat rust te geven. "Gaat het?"

Een doffe blik lag in zijn gouden ogen hij voelde zich misselijk door de gedachtes die door zijn hoofd spookte maar hoe graag hij dan ook wou hij kreeg ze niet van zich af geschud. Hij wou zich niet zo voelen maar het as zo duidelijk geweest voor hem. Als hij niet zo zwak was geweest en niet door Mistpaw volgepompt zat met rare kruiden had hij daar nu gestaan had hij nu trots geweest. Inplaats daarvan lag hij hier gebroken en alleen. Tenminste.. Minder alleen dan hij had gehoopt. De stem van Silverstar liet hem langzaam opkijken en de kater knipperde even om een helder beeld van zijn leader te krijgen. Hij dwong zichzelf op zijn poten nog altijd iet wat onstabiel en haade even diep adem. "Goede middag Silverstar." Mompelde hij zacht en glimlachte even zijn pijn wegdwingend. "Alles gaat goed hoor. Ik overleef het wel."

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Rowanflight hief zijn kop toen zijn stem door de medicine den gleed en hij werd aangekeken door een paar doffe, gouden ogen. De kater kwam meteen omhoog, ook al was dit voor hem niet nodig geweest, en zei zacht dat hij het wel ging overleven. Silverstar glimlachte terug en knikte. "Daar heb ik nooit aan getwijfeld," reageerde hij. Rowanflight was een sterke krijger. Hij had ernstige verwondingen opgelopen in het gevecht maar Silverstar wist dat dat niet het gene was wat hem zou neerhalen. Er was iets anders wat aan de grijze kater knaagde, dat kon hij duidelijk zien. "Ik hoorde van Mistpaw dat je hier niet lang meer hoeft te blijven?" vroeg hij toen, om hem aan de praat te houden. De opluchting van het nieuws zou hem zeker goed doen. Silverstar wist maar al te goed hoe het voelde om opgesloten te zitten zonder hier iets aan te kunnen doen.

Zijn ogen waren half geopend terwijl hij naar Silverstar keek. Zijn stem was normaal altijd een rustgevend middel geweest maar nu leek zijn bloed op te borrelen van woede. Of was het van pure pijn? Hij wist het niet, hij kon snapte het zelf niet maar goed hij wist helemaal niets zelf nu op dit moment. Zijn leven was een grote gore vieze leugen geweest. Van zijn misplaatste haat voor Firestar naar zijn gevoelens richting Bluewisp en Arrowthrill die beide onbeantwoord bleven. Leuker nog, hij werdt door allebei compleet uitgekakt als oud vuil. En nu dacht hij eindelijk een vriend te hebben, een makker met wie hij echt om kon gaan maar nu was het Silverstar die Zealspark van hem af nam. Uiteindelijk vroeg hij zich af of hij bozer was dat zijn vriend Deputy en hem achter liet of dat Silver Zeal boven hem gekozen had.. "Ja.. Ja dat klopt." Mompelde hij zacht. "Maar ik wist nog niet helemaal zeker of dat wel een goed idee is.. Ik heb nogsteeds kruiden in m'n systeem en daarmee kan ik nou niet bepaald al gaan jagen.. Ik sta nogal onstabiel.zei de kat."

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Tot zijn verbazing reageerde Rowanflight minder enthousiast dan hij verwacht had. Normaal zou een warrior zoals hij springen om de kans weer aan het werk maar mogen, maar hij gaf nu de indruk alsof hij zich liever teruggetrokken hield in de medicine den. Silverstar hield zijn kop even schuin en keek rustig neer op de grijze kater. "Niemand heeft je gevraagd of je meteen op jacht gaat, Rowan," merkte hij op, terwijl hij even kort met zijn oren trok. "Al zou ik wel iets anders van je willen vragen, maar ik moet daarvoor wel zeker weten dat je je goed voelt." Zijn uitdrukking was plotseling serieus. Hij had gehoopt dat hij de kater kon spreken, maar als hij zich nog niet stabiel genoeg voelde was het misschien nog niet zo'n goed idee om zijn verzoek al neer te leggen. Zijn herstel was voor nu het belangrijkste.

Het antwoord van de kater liet hem trillen en diep zuchtte hij. "Maar ik wil jagen, ik wil vechten. Dit is niet wie ik ben Silverstar." Mompelde hij trillend en haalde diep adem met een zucht. Hij voelde zich zwak en kapot maar hij wou gewoon verder gaan. OPstaan en doorlopen. Maar het was te zwaar leek het wel. De wereld leek tussen zijn schouderbladen te rusten en hij had de kracht niet om door te gaan. Echter leek de woorden die zijn leader hem voorlegde hem omhoog liet komen. "Kom maar op met je vraag. Ik ben er sterk genoeg voor." Een grijnsje wist hij over zijn lippen te laten werken en keek naar de zilveren leader met zelfverzekerde ogen.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverstar knikte begrijpend toen Rowanflight opmerkte dat dit niet was wie hij wilde zijn. "Dat weet ik," sprak hij zacht. "Maar soms moeten we ons lichaam de tijd geven die het vraagt." Hij liet zijn oren weer wat hangen. "Ik kon ook niet meteen de leider zijn die de clan nodig had," gaf hij toe. Hij was er nog steeds niet met zijn herstel, en soms zat dat hem behoorlijk dwars omdat Thunderclan een sterke leider nodig had, zeker in deze tijden. Hij ging zitten en trok een serieuze uitdrukking, nadat hij even knikte toen Rowanflight aangaf sterk genoeg te zijn. "Ik word oud, en ik zal niet eeuwig meer op deze aarde rondlopen. Ik heb er alle vertrouwen in dat Zealspark een goede leider zal worden, maar ik weet hoe zwaar de druk van het leiderschap soms kan zijn. Hij zal een vriend nodig hebben die hem kan steunen." Hij keek de grijze kater aan, alsof hij even peilde of Rowanflight geschikt was voor de taak. Maar hij had gezien hoe hij met Zealspark omging, en hoe hij zich groot had gehouden tijdens één van Thunderclan's zwaarste tijden. Hij zou niemand beter kunnen bedenken. "Mijn vraag is of je een beetje op Zeal kunt letten, zodat hij, als het moment eenmaal komt, hij er niet alleen voor staat."

Met een halve knipper van zijn ogen keek hij op naar de kater. Nog altijd voelde hij zich niet opperbest en het feit dat zijn bff net deputy geworden was inplaats van hij zelf hielp ook niet alteveel mee. Maar goed Obi wist wel wat hij deed en het was duidelijk dat Rowan benoemen tot deputy niet de juiste keuze was. Rowan moest zichelf daar maar overheen zetten en diep adem halen. Hij was geen jaloerse kater dus waarom zou hij zich zo gedragen. De vraag van Silverstar liet hem met een zwakke glimlach omhoog komen tot hij voor Silver zat. Hoewel hij er ook niet goed uit zag na zijn gevecht met Zira was hij duidelijk in betere staat dan de leader die de afgelopen manen weg had liggen rotten in een bloodclan hol. Een halve smolder gleed over zijn lippen flynn rider style en knikte. "Silver, met alle respect." Begon hij rustig en rekte zijn gespierde lichaam even uit zuchtend van verlichting toen hij zijn botten even voelde kraken. "Zelf al zou je me dat niet vragen zou ik dat alsnog doen. Zeal kan een kip zonder kop zijn, iemand met een brein moet hem wel bij staan, dus ik zal met liefde de rol van opa vervullen." Knipogend naar de grijze kater liet hij zijn lichaam weer even zakken in het nest en keek op naar hem. "Hij is een goede keuze. Maar Zeal zal nog veel moeten leren. Dus ga maar niet te snel naar Starclan oke." Grinnikend keek hij op zijn gouden ogen op die van Silver gefocust houdend.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Een tevreden glimlach gleed over zijn gezicht toen hij Rowan's opmerking aanhoorde. Dat was hoe hij de kater weer kende. Hij had ook niet anders verwacht. Zijn ogen fonkelden geamuseerd toen het woord 'opa' viel en de glimlach veranderde in een flauw grijnsje. "Pas als je mijn leeftijd hebt bereikt, mag je jezelf die titel geven jongen," reageerde hij, alsof het een hele eer was jezelf zo te mogen noemen. Feitelijk was dat het ook. Sinds zijn terugkeer was hij blij met elke dag die hem nog met zijn familie en clan gegund werd, wetende dat die tijd niet eeuwig kon voortduren. Silvertar vouwde rustig zijn staart over zijn poten en trok even met zijn snorharen. "Ik zal mijn best doen," beloofde hij, "maar het is fijn om te weten dat Zeal vrienden heeft waar hij op kan terugvallen." Zijn groene ogen gleden naar de kater, die zich weer comfortabel in zijn nest had gezet. "Bedankt, Rowan," sprak hij toen oprecht. Hij mocht zich gelukkig prijzen met zijn trouwe clanleden. Hij had hier anders niet meer gestaan.

Snorrend van plezier keek de grijze kater op naar zijn leider. Zou er ooit een dag komen dat hij van ouderdom de eldersden zou kiezen. Zou hij werkelijk zo lang leven dat hij gewoon gelukkig kon zijn, kittens kon pesten en kon genieten van zijn leven? Zijn geluk kennende zou dat niet zover komen en zou hij sterven in een gevecht, een eervolle dood maar toch ook een pijnlijke. Van de familie in zijn leven die al was overleden kon hij zich niet herinneren of er ook maar een de elders den behaald had, wellicht was Bluestar's familie niet voorbestemd om te slapen als een oude rot. De pijnlijke gedachte schudde hij snel even weg van zijn hoofd en keek op naar Silverstar. "Ik heb veel dingen fout gedaan in mijn leven.. Beginnend al bij mijn haat voor Firestar wat nooit gegrond was." Zuchtend keek hij neer op zijn poten. "Ik wens nog elke dag dat hij en Arrowthrill mij ooit kunnen vergeven voor zo ondoordacht en egoistisch te zijn geweest." Mompelde ze langzaam en keek op naar de grijze kater. "Ik hoop dat ik met jouw leiderschap mezelf wel heb kunnen bewijzen als een volwaardig Thunderclanner en mij moeder tenminste iets van trots heb kunnen maken." Zacht glimlachte hij zijn gouden blik iet wat bedroefd terug denkend aan de fouten die hij had gemaakt. "Er is niets waar je mij voor hoeft te bedanken Silverstar. Ik doe enkel wat de warrior code van mij vraagt, en wat mijn vrienden van mij verwachten."

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Rowan gaf met ietwat droevige ogen toe dat hij veel fouten had gemaakt en Silverstar hem niet hoefde te bedanken. De zilvere kater glimlachte gerustellend. "Je was jong," zei hij, zonder enig verwijt in zijn stem. "Ik heb ook fouten gemaakt toen ik die leeftijd was. Daar groeien we van. Het leert ons onderscheid te maken tussen wat juist en onjuist is." Hij tilde zijn staart op en tikte de kater even aan op zijn staart, alsof hij hem wakker wilde schudden. "Ik stond hier niet als ik niet dacht dat je een waardige krijger bent, Rowan," verzekerde hij hem, in de hoop dat hij die onzin snel uit zijn kop zou halen. De kater kwam weer stijfjes omhoog en draaide zich richting de opening. "Rust nog wat, voor je het weet ga je weer terugverlangen naar een zachte den." Hij wierp zijn clangenoot even een knipoog, omdat hij maar al te goed wist hoe vreselijk het was om stil te zitten en niks te kunnen doen. Zelfs hij kon dat met zijn oude botten nog steeds niet volhouden.

Zachtjes glimlachte de grijsblauwe kater en knikte op de woorden van zijn leader. Iedereen maakte fouten uiteindelijk nietwaar? Maar die van hem droeg hij og altijd mee tussen zijn schouderbladen. Hij zou zichzelf nooit kunnen vergeven voor de haat en de pijn die hij gedragen had maar misschien was het tijd dat hij er mee zou leren leven inplaats van ervoor wegrennen. "Dat is een eer om te horen Silverstar" Warm glimlachte hij naar de grijze tabby voor hij zijn lichaam even half kreunend uitrekte en een lik over zijn poot gaf. "Zachte den zegt de gek die in een boom slaapt." Mompelde hij met een halve grijns voor hij zijn neus wegstopte tussen zijn poten en langzaam weer in slaap viel.

Onderwerp: Re: You gave my emptiness a name