It's harder than it looks {OPEN}

De kitten lag buiten de nursery, genietend van de warme zon op haar witte vacht. Haar groene ogen leken gesloten van een afstandje, maar ze waren wel degelijk open - ze hield haar omgeving in 't oog, voor het geval dat er één van 'hen' op haar af kwam. Nee, dat had ze niet nodig. Ze had nu net haar rust. Haar gescheurde oortje had haar al veel problemen opgeleverd, en ze haatte het. Ze had al vaak geprobeerd om hem er helemaal af te scheuren, maar dat ging niet. Ze raakte niet zo ver met haar pootjes, en dan nog zou ze waarschijnlijk de kracht niet hebben om hem te scheuren. Daarbij, dat zou hen waarschijnlijk alleen maar meer plezier brengen - dan konden ze haar eenoor noemen, in plaats van 'scheuroor'. Hmpf, konden ze een poes dan geen enkel beetje rust geven.

-Open; je kan vriendelijk zijn, maar je kan haar ook pesten als je wil ;3 (ze is haar hele leven gepest, dus dat kan je ook verwerken in je post - of je nu een van de pesters bent of een omstaander)

Chivykit lag op haar rugje naar de witte pluisjes in de lucht te kijken. Ze was nu al 3 moons oud, maar nog jong van geest. Ze was ook kleiner dan de rest, haar broertjes erbuiten gerekend. Ook had ze al veel katten tegengekomen. Voornamelijk volwassen exemplaren. Om één of andere reden kon ze daar beter mee om, toch miste ze een paar goede vrienden. Lionkit was haar enige vriend geweest en die was nu weg. Ze was nu dus kitten-vriend-loos. Ze vertoefde ook niet vaak in de nursery, het was er te warm en lawaaiig. Trouwens hoorde ze ook van die niet-vriendelijke katten die altijd maar pesten en plagen. Daar hield ze liever afstand van. Toen de vliegende pluisjes voorbij waren rolde ze zich weer om. Tijd om te spelen! Haar blauwe oogjes spiedde naar een perfect slachtoffer. Toen zag ze het zitten, net zo'n pluisje als in de lucht. Met een grote glimlach liep ze erop af. "Hallo!" Haar blik ging echter naar het oortje van de kitten. Haar ogen werden zo groot als schotels. "Heb je je pijn gedaan?" Ze verhief zich op twee poten en tikte er bezorgd tegen. "Doet het pijn?"

Ze opende haar ogen meer toen ze een ietwat jongere kitten op haar af zag komen, eentje die niet geforceerd werd zo snel op te groeien zoals zij voorhad - en dat was te zien aan de manier waarop ze op haar af liep, met een grote glimlach op haar grijze snuitje. Cottonkit kon het niet helpen om haar een kleine glimlach te schenken, zowat de enige emotie die ze op haar gezicht toeliet. Een glimlach overtuigde iedereen ervan dat het goed met je ging, en als je niet glimlachte werden katten bezorgd - iets waar ze niet bepaald nood aan had. Op de vraag van de andere kitten - wiens naam ze nu even niet op kon komen - schudde ze haar kopje. "Het doet geen pijn meer nee.", antwoordde ze, al was dat niet 100 percent waar. Fysiek deed het geen pijn meer nee.. "Is genezen, nu nog een litteken." Ze maakte haar glimlach ietsje groter voor de jongere poes, al was die glimlach volledig gemaakt.

Ze knikte en landde weer op haar twee pootjes. "Oh, want anders had ik er wat blaadjes op kunnen doen..." Ze twijfelde eventjes. "ofzo." De kitten zat boordevol energie en die moest er snel uit. Ze had ook helemaal niet door dat Cottonkit gepest werd en zich niet zo wonderbaarlijk goed voelde. Haar enige alwetendheid was dat ze nu op dit moment veel nood had aan spelen. "U lijkt op zo'n pluizebal in de lucht. Zullen we er één vangen?" Misschien kon ze dan een pluizenbal tot een bal maken en daarmee gooien, veel leuker dan een mosbal.

De witte kitten reageerde niet echt op de opmerking van de kitten. Ze leek bijna te denken dat ze een medicine cat was - wat helemaal niet zo was. Ze kwam nog niet in de buurt. Bij de volgende opmerking van het poesje haalde Cottonkit haar schouders op. "Wat als jij er nu eentje voor mij vangt?", antwoordde ze. Ze had geen zin om achter pluizenballetjes te springen - en daarbij, dat zou hén alleen maar iets meer geven om mee te lachen. Ze was geen piepjonge kitten meer, ze was al 4 starclanverdoemde manen oud. Chivykit (ja, nu herinnerde ze zich haar naam weer) daarentegen was ene maan jonger dan haar, al leek ze nog piepjong. Ze was nog zo onschuldig en zo naïef & vrolijk. Cottonkit kon zich niet herinneren ooit zo geweest te zijn, maar het was vast normaal kittengedrag.

Voor het erest zag ze een kat denken. Bijna hardop. Wat was er fout met te zeggen dat ze er blaadjes op ging doen? Dat deed toch elke kat? Haar glimlachje verdween en ze keek half boos en half verdrietig naar de kitten. Zeker toen ze nee zei op haar spelletje. Het veranderde haar iets. Een klein beetje maar. Ze keek mokkend naar haar pootjes. "Waarom wil je niet gewoon blij zijn? Het is toch saai om hele te tijd niets te doen en op alles en iedereen commentaar te hebben." Het kwam er groffer uit dan bedoeld.