Anxiety

Onzeker keek de witte kattin om zich heen. Een warme lente zon scheen op haar vacht, maar leek deze niet te kunnen opwarmen. Voor haar lag een muis, maar echt veel honger had ze niet. Haar blauwe ogen gleden over de Medicine Den en ze voelde hoe een snik in haar keel vast zat. Tranen branden achter haar ogen en ze slikte moeizaam. Nog steeds wist ze niet zeker of ze de juiste keuze had gemaakt. Ze had haar rust terug, maar daar in tegen voelde ze ook de ogen van andere priemen omdat ze zomaar haar taken had laten vallen. Nu moest ze eigenlijk Fairfaith gaan helpen, maar ze had haar kop nog niet laten zien aan de nieuwe Medicine Cat. Misschien omdat ze bang was, misschien omdat ze niet wist wat ze moest doen. Ze zuchtte zachtjes en kroop verder in haar hoekje, opgerold tot een klein trillend balletje Anxiety.

[Creamyfrost first post <3]

Ze voelde hoe haar hartslag sneller werd, terwijl ze haar ademhaling probeerde onder controle te houden. Ze wilde dit niet, ze wilde dit niet nog een keer. Elke avond lag ze zachtjes snikkend in haar nest, wetend dat andere op haar neerkeken omdat ze verkeerde beslissingen had gemaakt. Elke avond voelde ze die paniekaanvallen sterker en sterker worden en ze wist dat ze 't op een geven moment gewoon niet meer zou trekken. Toch wilde ze er niet over nadenken wat daarna zou gaan gebeuren. Ze beet op d'r lip, bijna tot bloedens toe, toen ze opeens een stem hoorde. Een bekende stem, een stem waar ze blij van wilde worden. Maar het ging niets. Iets hielt haar tegen. Voorzichtig hief ze haar kopje op en keek in de blauwe ogen van Creamyfrost. De kater die ze niet had kunnen helpen, de kater die ze nu alleen in een den had laten liggen met een Medicine Cat die er nog niet geheel klaar voor was. "Waarom?" vroeg ze enkel, zachtjes, terwijl ze met haar doffe blauwe ogen hem aankeek.

Zijn woorden zorgde ervoor dat ze eventjes met haar oortje wiebelde. Ze wilde hem geloven, echt, ze wilde het. Maar het kwam gewoon niet bij haar door. De stemmen in haar hoofd, ze bleven sterker dan enig andere stem die tot haar probeerde door te dringen. Ze trilde nog steeds, ondanks dat Creamyfrost tegen haar aan was komen liggen. Zijn warmte drong langzaam door haar doffe vacht heen. Ze had zichzelf verwaarloosd sinds de dag dat ze haar rang had afgestaan. Ze at bijna niet meer, haar vacht was dof en dun en ze voelde zich gebroken. "Je begrijpt 't niet," zei ze zachtjes, terwijl haar witte oortjes in d'r nek doken. "Niemand snapt 't," vervolgde ze nog zachter, terwijl ze zichzelf probeerde verder op te rollen. "Ik heb alles verknalt, de clan omlaag gehaald en mezelf tot schande gemaakt. Niemand snapt 't," miauwde ze als laatste.

Haar oortjes zakte dieper in d'r nek toen ze de woorden van Creamyfrost hoorde. Ze wist het niet meer. Ze wilde hem geloven, ze wilde hem vertrouwen. Ze wilde zoveel. Eventjes keek ze op, tranen branden in haar ooghoeken. "Ik weet 't niet meer," miauwde ze zachtjes, terwijl ze haar kop weer in d'r staart verborg en zachtjes begon te snikken. "Alles wat ik doe is fout en doet andere pijn. Waarom zou ik dan nog hier blijven? Ik wil niemand meer pijn doen," miauwde ze zachtjes snikkend, terwijl haar stem bijna onhoorbaar was door de vacht van haar staart. "Zelfs jou heb ik pijn gedaan, zelfs nu doe ik je pijn," zei ze tegen Creamyfrost, terwijl ze haar ogen opsloeg naar de crème kleurige kater. Ze huiverde eventjes en sloot haar ogen, waarna ze verder snikte.

Ze schrok. Oh ja, ze schrok, toen de kater opeens overeind sprong en haar een uitbarsting gaf. Ze dook steeds verder in elkaar. Dit was nou precies wat ze bedoelde, het maakte gewoon niet uit wat ze deed, ze deed andere katten alleen maar pijn met haar keuzes. Haar ogen werden groot, terwijl ze hem aankeek. "Het spijt me," miauwde ze zachtjes, ze dwong zichzelf om zijn blik vast te houden. Ze wist dat ze sterker moest worden om hierover heen te komen, maar een van de bekende factoren van een depressie was dat het je gewoon niet meer boeide wat je deed. En dat was nou precies hoe Honeyscent zich voelde. Toch deed het haar pijn om hem zo te zien. Ze deed hem alleen maar pijn, maar zou ze m meer pijn doen als ze weg zou gaan of als ze zou blijven? Dat was iets waar ze eventjes in stilte over bleef nadenken. Zou ze 't beter kunnen maken als ze bij hem zou blijven? "Het maakt me wel uit wat je er van vind," miauwde ze rustig. Nog steeds priemde haar blauwe ogen in die van hem. Ze wilde hem laten zien, dan wel nonverbaal, dat ze meende wat ze zei. "Ik heb geen familie meer hier. Jij bent 't belangrijkste deel in mijn leven," vervolgde ze daarna, haar stem wat zwakker wordend. Nu pas verbrak ze haar oogcontact met de kater, waarna ze eventjes op haar lip beet. "Ik ... ik denk ... Ik hou van je."

Het antwoord... Ze wist niet echt wat ze ermee moest doen. Haar woorden werden gecounterd met een vraag, een vraag waar ze niet eens logisch antwoord op kon geven. Ja, hoe voelde 't? Hoe moest ze dit uitleggen. Haar oortjes zakte in haar nek, terwijl ze hem met iets wat moeite aankeek. "Het voelt ... fijn," miauwde ze zachtjes. "Soms voel ik me alsof ik de hele wereld aankan," ze keek eventjes weg. "Maar alleen als jij erbij bent," vervolgde ze daarna moeizaam. Ze slikte voorzichtig, niet zeker wetend of ze door moest gaan met waar ze mee bezig was. "Het geeft me een reden om door te gaan, het is dat kleine stemmetje in m'n hoofd dat zegt dat ik hier moet blijven," ze beet op d'r lip. "Het geeft me 't gevoel dat ik bij jou wil blijven," besloot ze haar verhaal daarna maar af te maken.

Ze had het verpest, natuurlijk had ze het verpest. Hij zou nooit hetzelfde voelen voor haar als dat zij deed voor hem. Hoe kon ze zo stom zijn geweest? Misschien was het dan toch maar beter om Riverclan gewoon te verlaten en zichzelf over te geven aan de wildernis, al had ze daar ook geen schijn van kans om te overleven. Ze begon zachtjes te trillen, het doomdenken zorgde ervoor dat ze in paniek schoot. Haar bekje opende een beetje, terwijl ze probeerde van de benauwdheid af te komen. De woorden van Creamyfrost drongen haast niet tot haar door, totdat ze opeens zijn neusje tegen die van haar voelde en zijn snorharen langs haar wang streken. Meteen was ze stil en keek ze hem verbaast en licht geschrokken aan. Voorzichtig zetten ze een stap naar voren toe en gaf hem een kopje terug, waarbij ze haar kopje net iets langer in zijn nek liet liggen. Voordat ze zichzelf kon tegenhouden, merkte ze al dat ze zachtjes aan het spinnen was. Snel zetten ze weer een stap achteruit en keek wat verlegen naar de grond. Oh starclan help.

Haar oortjes gingen iets meer in haar nek liggen bij de woorden van Creamyfrost. Op een of andere manier had ze dit verwacht, wist ze dat het nooit zo makkelijk zou gaan als dat ze ooit gehoopt had. Toch vond ze het prettig dat hij tenminste eerlijk tegen haar was. Ze wist dat ze hem kon vertrouwen en dat het ooit goed zou komen, misschien niet samen met haar, maar dat hij dan in ieder geval iemand anders blij zou kunnen maken. "Ik zal er altijd voor je zijn," miauwde ze zachtjes, terwijl ze haar kop onder zijn kin drukte en zachtjes spinde. Ze glimlachte eventjes naar 'm. Haar bui was weer een beetje opgeknapt, ze wist dat ze minder onzeker over zichzelf moest zijn en weer met opgeheven kop ergens aan moest beginnen. Maar voor nu moest ze toch eerst zichzelf terug zien te vinden, beetje zoals Creamy dat ook had. "Wilde je verder nog iets doen?" vroeg ze daarna zachtjes aan d'r vriend.

Een kleine glimlach verscheen op haar lippen toen ze de woorden van Creamy hoorde. Ze was dolgelukkig met haar vriend en hij was een van de weinige katten waar ze zich op d'r gemak kon voelen. Ook nu weer had hij haar uit d'r dip gehaald, puur omdat hij er voor haar was geweest en ze haar lasten eventjes opzij kon zetten. Toch voelde ze iets van paniek op komen zetten toen de crèmekleurige kater begon over een prooi te pakken nemen. Ze was nog niet zo heel erg zeker over haar jachttechnieken, aangezien ze nog niet fatsoenlijk getrained was. Haar oortjes doken in d'r nek. "Dat kan ... denk ik, ik ben wel nog niet zo goed," gaf ze eerlijk toe, terwijl ze wat verlegen en beschaamd naar de grond keek. Ze had dan ook nooit echt gedacht een warrior te moeten worden. Ze had gedacht dat ze tot aan haar dood in de Medicine Den gevangen zou zitten.