Stiekem weglopen en zonnen!

Het was smorgens vroeg toen ze wakker werd en haar oogjes opende. Haar bekje weid open gesperd na een lange stille geeuw. Met zachte pootstappen sloop ze om de kittens en de moederkatten heen. Ze wilde naar buiten en had steeds binnen gezeten of in het kamp gespeelt, Nu wilde ze naar buiten het bos in en naar de zonnerotsen toe gaan. De kat die op wacht zat scheen Whitekit* niet op te merken en ze trippelde stiekem langs hem heen. Eenmaal in de doorntunnels kroop ze onder de stekelige stengel door zodat ze niet gestoken zou worden. In het ravijn sprong ze van steen naar steen en klom naar boven. Alleen haar witte buik en pootjes zouden te zien zijn. Toen ze eindelijk boven was ging Whitekit* zitten om uit te hijgen. Het was een zware klim geweest en ze keek over het nog slapende kamp uit. De bos geuren dreven aan haar voorbij en doordrongen haar ervan dat het een heerlijke dag zou worden. Na een paar diepe ademhalingen stond ze weer op en liep het bos in. De bomen waren erg hoog en Whitekit* trippelde op snelle pootjes tussen de boomstammen door en luisterde naar het geluid van water. Toen het geluid sterker en sterker werd zag ze de grote zonne rotsen boven de grond uit toornen. Vol ontzag sprong ze eerst op de lagere rotsen en beklom de steeds hoger wordene stenen. Ze zag een mooi stabiel plekje waar de zon al heerlijk op scheen en ze ging liggen. De zon verwarmde haar pels en ze genoot van de warmte. Luid begon ze te spinnen en hoorde niet het allemerende gemiauw van het kamp afkomen dat een kitten weg was!

Coldrain gaapte diep, Rekte zich uit en stapte uit zijn nestje.
Het beloofde een mooie warme dag te worden, Mooi om een wandeling te maken. Hij maakte zijn nestje weer netjes en ging het kamp uit. Eenmaal in het bos rook hij de geur van vers prooi, Dikke bosmuizen en houtduiven. Het kwijl stond hem in de mond dus ging hij eerst naar de Zonnerotsen om bij het rivier water te drinken. Zijn oren stonden wijd open om te horen of er iemand aan kwam. Zijn gedachten mocht dan wel ergens anders zitten, Hij hoorde nog altijd alles goed om zich heen. Het getjilp van de vogeltjes was het leukste, Het water dat stromend tegen de rotsen aan kletterde. Zijn pas ging over tot draven en kwam bij de rivier glijdend tot stilstand. Hij had niet in de gaten dat er een kit op de zonnerotsen zat. Vervolgens bukte hij zijn nek en hoofd om te drinken uit de rivier. Toen hij op keek was zijn gezicht nat van het wild stromende water. Hij hoorde een licht zoemend gespin. Hij verhoogde zijn zit en keek wat er op de Rotsen lag, Zag hij het nou goed?
Ja het was een kitten. " Zo kitten, Wat doe je hier in je eentje? " Zei hij niets nieuwschierig.

Met haar oogjes gesloten lag Whitekit* Heerlijk te zonnen in de warme zonne stralen zonder zich op gevaar te richten, tot ze opeens een stem hoorde die ze herkende als Coldrain. Langzaam opende ze haar oogjes en zag Coldrain voor haar staan en ze keek schuldig in de ogen van de Thunderclan warrior. Ze wilde eigenlijk nog helemaal niet terug naar het kamp, maar ze was nog geen leerling en had het kamp alleen mogen verlaten met een van de moederkatten of met een krijger van het kamp, maar ze had een van deze dingen gedaan en legde haar kopje op haar voorpootjes en hoopte dat Coldrain niet al te hard voor haar zou zijn? 'Euh... Van de zon genieten?' zei Whitekit* half vragen en ze bleef hem met grote ogen aankijken. Een geluid van achter haar trok de aandacht van Whitekit* en ze zag een paar struiken hevig heen en weer schudden. Een donkere vacht met een stel witte strepen was even zichbaar, maar Whitekit* wist niet dat het een das was die zich tussen de struiken bevond! 'Wat is dat voor een dier?' vroeg Whitekit* nieuwschierig en ze keek Coldrain weer aan in afwachting tot hij iets zou gaan zeggen?

De zon scheen heerlijk op zijn vacht, Warm en glanzend, Hij bekeek Whitekit goed.
" Geen zorgen, Ik verraad je niet. " Hij grinnekte en likte nog wat water op. Het water was een heerlijke koude verfrissing voor zo'n warme dag. Ook hij hoorde ondertussen geritsel in de struiken. Hij keek op en zag een klein stukje vel van het dier. " Dat is een das! " Zei hij iets te geschrokken. Hij sprong op en sluipte naar het dier, Coldrain's poot reikte omhoog, Zijn nagels uitgeslagen en klaar om de das zo hard te meppen dat hij zich niet meer hier vertoonde. Hij vroeg zich af of een das gevaar dreigte voor een kat, Anders zou hij de das doden. Hij had echt geen idee want zijn mentor had hem nooit iets uitgelegt over dassen. Met een flinke mep had Coldrain de das geslagen. Met zijn nagels lied hij een flinke kale plek achter, of eerder een rode plek. Zijn ogen bleven gericht op de das , Voor een onverwachte beweging terug toe te slaan. Boos zwiepte hij zijn staart heen en weer.
Het gesis dat uit zijn mond kwam maakte zelfs hem een beetje bang. Ook al scheen de zon, In de schaduw was het best wel lekker koel. Maar het water bleeft het koelst van allemaal.
Zijn ogen richten zich heel effe terug naar Whitekit. Zodra de das weg was gevlucht ging hij terug naar de rots. " Als iemand komt dan zeg ik gewoon dat je zoo graag naar de zonnerotsen wou, Met mij erbij mag het vast wel. " Hij knikte instemmend.

Coldrain zei dat hij haar niet zou verraden en Whitekit's ogen begonnen te glimmen van vreugde. 'Bedankt Coldrain.' zei Whitekit en ze hoorde meteen dat hij riep wat het dier was. Het kitten vroeg zich af hoe een das in zijn geheel eruit zou zien, maar Coldrain joeg hem weg en het leek niet zo'n heel groot dier te zijn. Deze was niet veel groter dan Coldrain zelf was. Ook al verwarmde de zon haar pels, toch kreeg ze een koude rilling over haar lichaampje. Whitekit stond op en liep naar de grotere warrior toe en gaf hem een kopje. 'Je bent moedig Coldrain je zult vast een goede Warrior worden en ik zal in jouw pootstappen treden zodra ik mijn krijgsnaam eenmaal heb gekregen.' Haar stem trilde nog even van de spanning voor ze de kou van haar vacht schudden. 'Ik hoop dat Bluestar me snel Aprentice gaat maken! Ik wil buiten de kamp wanden zijn dan steeds binnen te moeten blijven. Ik wil leren wat er te leren valt Coldrain! Maar ik heb het geluk nog niet gehad om in de ceremonie genoemt te worden.' Whitekit's stem klonk vurig, maar de laatste zin klonk weer verdrietig. Ze was nu 4 Manen oud geworden en ze hoopte snel dat ze een mentor zou krijgen die haar alles zou leren wat de Warriorcode omvatten en de lessen van het woud en de vechttrainingen wilde ze graag leren. Ze was rusteloos en hoopte dat het snel zou veranderen?

Coldrain's vacht glinsterden goud in de zon. Alles warmde op wat er maar op tewarmen viel. De zon scheen fel in zijn gezicht, Je kon haast niks zien richting die kant want je kon zo blind worden. " Ik hoop ook dat je gauw Apprentice word, En dan dat ik je mentor mag worden. " Zijn blik was vol vreugde als hij naar Whitekit keek. " Ik zal je alles leren wat ik ook heb geleerd, En nog veel meer dan dat. We zullen samen groeien. " Hij keek vol met liefde naar de kitten. " Als je 6 manen oud bent dan krijg je een mentor. Nog effetjes geduld. Ookal weet ik hoe lastig het is om geduld te hebben." Hij sprak als een wijze oude tovenaar die sprak tegen zijn leerling. " Geduld is de schoonste zaak. " Hij sprong op de zonnesteen en ging naast Whitekit liggen. Zijn staart zwiepte rustig heen en weer. Even sloot hij zijn ogen, Maar na een minuut klonk er nogal gekrijs verderop. Coldrain meende het te weten dat het 2 vechtende vogels waren. Hij keek op en draaide zijn oren tot hij wist waar het vandaan kwam. " Zullen we erheen gaan, Whitekit? " Hij keek vol verwachting naar Whitekit. Wat een schatje was het toch. Hij stond op en sprong van de zonnerots af, Hij belande sierlijk en geruisloos met zijn pootjes in het gras.

Whitekit luisterde vrolijk naar zijn woorden en hij kwam even naast haar liggen, maar na een tijdje sprong hij er weer af en vroeg of zij met hem mee wilde gaan. Blij dat ze eens iets doen mocht samen met een Warrior gleed ze van de zonnerots af en landen half om half op haar pootjes en trippelde naar Coldrain toe. 'Ja dat wil ik graag. Eens wat anders dan in het kamp rond hangen!' zei Whitekit vrolijk en ze zorgde dat ze naast de grote Warrior bleef lopen zodat ze niet ver van hem vandaan zou komen te lopen. In de verte hoorde zij ook het kabaal dat er gemaakt werd en haar oortjes draaide heen en weer. 'Wat is daar eigenlijk gaande?' vroeg Whitekit en ze begon bang te worden voor het geluid, maar ze bleef dapper door lopen en toen ze de struiken uit kwam zag ze twee vogels tegen elkaar vechten. De eerdere angst verdween nu ze zag wie die herrie maakten. 'Coldrain wat zijn die vogels aan het doen?' Vroeg Whitekit en ze ging zitten. Maar het geluid van Pootstappen deed haar op schrikken en een andere kat kwam aan lopen. Whitekit's oortjes werden plat tegen haar kop gelegd en ze voelde zich meteen schuldig, maar ze was immers in het gezeldschap van een Warrior?

Coldrain knikte tevreden, Hij zag hoe hij haar een pleziertje deed. " Een wandelingetje is wel lekker zo op zijn tijd he? " Hij trippelde verder. Zijn staart zwiepte vrolijk heen en weer bij elke stap. Nog steeds scheen de zon volop, Het was een mooie dag voor een wandelingetje. " Dat zijn 2 vechtende vogels " Zei hij toen ze dichterbij kwamen.
" Ik heb geen idee verder maar het maakt enorm lawaai. " Zijn oren deden gewoon zeer door al dat gekrijs. Het was een vreselijk geluid om te horen als je er pal naast stond bijna. De vogels jagen al het prooi weg. " Ik ga ereen vangen dan zijn we er daar vanaf. " Fluisterde hij haar zachtjes toe. Hij sloop in het hoge gras verder en met een grote sprong had hij de vogel in zijn klauwen, Een grote beet en hij was dood. " Gelukkig had hij geen kans om te schreeuwen bij zijn dood want dan zou er hier voorlopig geen enkel prooi meer tevinden zijn " Hij zei het zo wijs mogelijk tegen Whitekit. " Ik hoop dat je dat onthoud als je een leerling wordt/bent. " Hij knipoogte naar haar en graafte een gat waar hij de vogel in legde. " Die haal ik later wel weer op als we terug gaan. " Hij keek achterom omdat hij geritsel had gehoord. Hij rook en voelde een blik en een geur van een andere Warrior. De geur was nog niet dichtbij omdat het niet goed te ruiken was. Hij keek naar Whitekit.
" Geen zorgen als iemand jou wat doet dan zorg ik ervoor dat diegene een grote les leert. "
Hij zei het heel verdedigend maar op een toontje boosheid. Zijn blik dwaalde weer af om te kijken of de andere Warrior tevoorschijn kwam.

Goldenmoon was vroeg opgestaan. Toen ze hoorde dat whitekit weg was. Had ze gezecht dat zij naar hem opzoek zou gaan. Terwijl kon ze ook nog eens jagen. Al snel rook ze zijn geur. Wat naar de zonnerotsen lijde. Toen ze daar bijna aan kwam hoorde ze een hard kwetterend lawaai. Het deet pijn aan haar oren, en legde ze dus plat. Ze liep met sierlijke passen naar het oorvedovende lawaai. Het was een mooie dag en ze ging snel maar op haar gemak. Het geluid dat haar had afgelijd was opeens gedaan. Maar ze ging door, ze wouw wetten wat er gaande was. Ze spitste haar oren ook weer. Langzaam ging ze door een struik, en kwam op een redelijke open plek uit. Daar zag ze twee katten, haar beste vriend coldrain en het jong waar ze op zoek naar was whitekit. Langzaam ging ze naar de twee katten toe. Ze ging zitten en keek naar coldrain en toen naar whitekit. "Zo zo whitekit hier ben je dus." Zei ze vriendelijk "Je moeder is doodongerust. Je weet toch dat je niet uit het kamp mag, zonder toesteming". Ze keek met haar groene ogen naar coldrain en sprak verder. "Of zonder een krijger. Je hebt al geluk dat coldrain je vond". Ze wist zeker dat het jonge katje niet wist hoe dat zij wist dat coldrain hem had gevonden. Ze had coldrain uit het kamp zien vertrekken en daarna had ze gehoord van zijn verdweining. Goldenmoon was niet echt boos op coldrain of op whitekit. Ze keek weer naar whitekit. Maar haar blik ging al snel naar coldrain. "Eigenlijk had je hem terug moeten brengen naar het kamp coldrain". Maar ik zou het ook niet gedaan hebben". Ze gerinderde hun kindertijd zij, coldrain en snowlight gingen bijna elke dag uit het kamp. "Weet je nog dat wij dat altijd deden met snow. Bijna elke dag, wat hebben we toen veel beleeft". Ze kwam regt en raakte zijn neus aan en ging weer zitten. En wachte op een antwoord.

Whitekit hoorde wat Coldrain zei en zijn oren gingen weer normaal staan, maar al snel kwam de jonge poes Goldenmoon aan gelopen en sprak. Whitekit wiebbelde met zijn oren en durfde de oudere kat niet aan te kijken. 'Hoe weet jij dat Coldrain me gevonden heeft!' riep het katertje verbaasd en keek de poes strak aan. Hij was zelf alleen vertrokken, maar Coldrain had hem gevonden en dat wist eigenlijk niemand. Whitekit stond op en trippelde naar Goldenmoon toe en keek haar uitdagend aan met een zwiepende staart. Hij wilde wel eens weten waar zij deze info vandaan had of ze was gewoon zijn geurspoor gevolgd en zo er achter gekomen dat hij eerst allen was, maar dat begreep hij nog niet. Whitekit sprong speels weg toen een poot naar hem uit gestoken werd en hij voelde zijn instinkt op spelen en wilde niets anders doen dan spelen. Zijn achterwerk heen en weer bewegend wachten Whitekit op het juiste moment en sprong daarna naar de staart van Goldenmoon en sloeg ernaar.

Coldrain keek even boos naar Goldenmoon. "Jij gaat niks vertellen dat Whitekit alleen is weggegaan! Ze is gewoon met mijn toestemming weggegaan, Samen met mij. " Zei hij met een boze, aangevallen toon. Weet je nog dat wij dat altijd deden met snow. Bijna elke dag, wat hebben we toen veel beleeft "Ja dat weet ik nog wel. Dat was echt grappig. " Zei hij veel vrolijker dan wat hij eerst zei. 'Hoe weet jij dat Coldrain me gevonden heeft!' "Ja, Goldenmoon. Hoe weet jij dat? " Zijn ogen keken achterbaks naar de lucht. Tja tuurlijk. Je kon zijn geur reuken, Hij liep alleen en daarna waren ze samen. Bij het zien van Whitekit die met goldenmoon's staart aan het spelen was moest hij lachen. "Whitekit, Als je snel een leerling wilt worden kan je niet meer spelen. Dan wordt het serieus aan het werk. Je moet er dag en nacht klaar voor staan. " Zei hij zijn laatste woorden wijs. Hij keek vol verwachting naar hun antwoorden.

Coldrain sprak onviendelijk tegen haar. "Als je het wil weten ik heb je zien het kamp verlaten." Siste ze net als hem. "Ik was zo wie zo niet vanplan het te vertellen. Wat je nu zecht is half en nalf waar als jong en als leerling mag je nog altijd spelen. Wat zeg ik dan moet je kunnen spelen. Want zo leren ze ook." Ze was nog altijd een beetje van slag dat coldrain zo had gereageert. whitekit zat tespelen met haar staart, wat ze niet erg vond. Ze stond op en klom in een boom. Omdat er daar een eekhoren zat. Sierlijk en behendig klom ze in de boom en stil maar vast. Sloop ze via de tak naar het beestje toe. Met een slag van haar klauw en een sterke beet. Had ze de eekhoren vast, en was het in een seconde dood. Langzaam Maar behendig sprong ze uit de boom en liep terug naar coldrain en whitekit. Ze legde de eekhoren tussen hen in. Ze keek naar whitekit en coldrain. Ze wachte op een antwoord van één van de twee.

Coldrain reageerde boos en Whitekit keek hem even aan. Zo had hij de kater nog niet gezien, maar de gedachten aan hoe hij in een gevecht zou zijn speelde zich af achter zijn oogleden waardoor hij meteen stopte met de staart van Goldenmoon en genoot van zijn fantasie beeld. Toen hij Goldenmoon hoorde praten opende hij zijn ogen weer en keek de twee Warriors vrolijk aan. Zijn blik volgde de poes die in een boom klom en toen ze terug kwam rende Whitekit naar een boom en probeerde ook te klimmen, maar zijn klauwen waren nog niet lang genoeg en hij viel terug op de grond en rolde een paar keer om en om tot hij aan de poten van Coldrain tot stilstand kwam te liggen. 'Over een paar manen zou ik wel kunnen klimmen! Want ik zal de beste Warrior ooit worden en misschien nog wel de grootste leider die ooit de clan geleid heeft!'' Zei Whitekit potimestis en stond op waarbij hij naar de net gedode eekhoorn toe liep en aan het beest snuffelde. 'Mag ik ook een prooi vangen?' vroeg hij toen ineens en keek van Goldenmoon naar Coldrain.

Coldrain keek ze bijden aan. "Sorry dat ik zo reageerde Goldenmoon! Ik heb een naar gevoel van iets wat komen gaat." Hij keek de lucht in en bestudeerde de donkere grijze wolken die aankwamen drijven. Er stond een matige wind die ruiste langs je oren. 'Over een paar manen zou ik wel kunnen klimmen! Want ik zal de beste Warrior ooit worden en misschien nog wel de grootste leider die ooit de clan geleid heeft!"En als ik je mentor word dan zal ik je nog veel meer leren. En als je leider wilt worden duurt het nog wel heel lang. Ze kiezen alleen de beste, loyaalste, slimste en de sterkste. Maar ik weet zeker dat jij dat allemaal waar zult maken, De starclan bidt voor je. " Zei hij vol vertrouwen tegen Whitekit. 'Mag ik ook een prooi vangen? hoorde hij Whitekit zeggen. "Natuurlijk, Vang maar het grootste dier wat je tegen komt, Dan zal iedereen ervan versteld staan." Zei hij vrolijk, En keek Goldenmoon aan. Hij voelde langs zijn neus een paar drubbels vallen en rilde even.

"Het heefd niet coldrain... Ik heb ook zo'n gevoel." Ze keek haar vriend vriendelijk aan. Toen keek ze naar whitekit. "Ga maar iets vangen whitekit. Maar wees wel voor zichtig." Ze keek even naar de lucht en zag donkere wolken zich opstapenlen. Er zou zeker nog regen komen. Maar daar trekkte ze zich nu niet te veel van aan. "Dan zal ik maar gaan zeker?" Ze wist niet zeker of ze moest gaan of moest blijven. Misschien wou coldrain alleen zijn met whitekit. Dat kon ze wel verstaan, hij wou de mentor van dit jong worden. Zij zelf wou ook mentor worden maar wist niet. Of bleustar of fireheart haar geschikt zouden vinden. Maar zij kon wel wachten. Goldenmoon zou toch zeker ooit een leerling krijgen. Nu ze krijger was zou dat vast vroeg of laat komen. Ze keek naar coldrain. Ze bidde tot de sterrenclan dat hij dit kleintje tot leerling zou krijgen. Hij verdiende het wel, Hij was trouw sterk en slim. één Min puntje hij was ook nog jong. Net als zij, ze waren trouwens samen tot krijgers verkozen. Samen met snowlight ook. Ze keek weer even naar withekit. Die duidelijk coldrain ook als mentor wou. Nu wachte ze geduldig op een antwoord van één van de twee.

Toen hij toestemming had gekregen dook Whitekit in een en sloop op zijn tenen naar een struik toe en erdween er geluidloo in. Na een paar stappen deed hij zijn bekje open en dronk de lucht in. Zijn geurklieren pikte verschillende dieren op en hij sloop naar de plek die het sterkste rook. Zonder zich er van bewust te zijn sloop hij op een vossenhol af. Moeder vos was gelukkig op jacht en was dus niet thuis. Whitekit sloop het hol binnen en zag een paar wriemmelnde lijfje voor zich liggen. Het waren vossen jongen die een maan jonger dan hijzelf was. Een van de vossen jongen was wakker en stond op en strompelde in zijn richting. Zo'n gek beest had hij nog nooit op de prooi stapel zien liggen. Met zachte stappen achteruit liep het katertje naar buiten en wachten tot het vossen jong het hol uit kwam. 'Rarw!' Riep Whitekit luid en landen boven op het niets vermoedende vossen jong. Whitekit zetten zijn klauwtjes diep in de huid van de jonge vos en beet hem in zijn keel. Het vossen jong piepte luid keels en was door heel het bos te horen, maar al gauw verzwakte het jong dat wild op en neer sprong. Whitekit voelde het diertje neer vallen en hij lag er onder! Met moeite kwam hij onder het dode vossen jong uit en pakte het in zijn nekvel en trok het met veel moeite naar de plek waar Coldrain en Goldenmoon zaten. De struiken voor hem heel ver bij Whitekit vandaan wiebbelde gevaarlijk snel heen en weer, maar hij was al uit het zicht toen moeder vos haar hol in schoot en kennelijk bang voor haar jongen was. Maar Whitekit trok en rukte aan het dode lijfje en kwam zo voor de twee Warriors te staan en ging hijgend naast zijn vangst zitten. 'En wat vinden jullie ervan, zal ik ooit een goede jager worden??' vroeg Whitekit en meteen hoorde hij achter zich een hoop gegrom en geritsel van bladeren Whitekit keek om en zag een grote rode snuit voor zich. Angst nam bezit van hem en Whitekit dook instiktief achter de twee grote sterke warriors.

Coldrain keek naar Whitekit die aan kwam strompelen, Hij had iets in zijn mondje.
Toen coldrain zag wat het was zette hij grote ogen op. En wat vinden jullie ervan, zal ik ooit een goede jager worden? " Whitekit, Je moet nog veel leren. Want dat is een ... " Hij slikte moeilijk. "Dat is een vossenjong!!" Zei hij met een boze toon. Hij keek opzij naar de struiken. " RENNEN, DAT IS DE MOEDERVOS! Goldenmoon, Neem Whitekit mee. Ik reken wel met haar af, Zover ik kan." Zei hij snel en vlug maar ook met een lichte twijfeling en angst in zijn stem. Hij keek hoe de vos te voorschijn sprong en enorm gromde om haar doodde vossenjong. Coldrain keek vlug of Goldenmoon en Whitekit weg waren, Toen ze weg waren kwam alleen de vos op hem af. Hij sprong in de boom en liet zich op de rug van de moedervos vallen, Zijn klauwen zette zich uit en scheurden elk stukje vel en haren uit haar lijf, Zijn tanden zetten zich in de nek van het beest en het bloed stroomden er snel langs. De vos probeerde Coldrain van zich af te krijgen en hij belande naast de struiken. Coldrain zag hoe de vos woest op hem afzich komen en voelde een enorme steek in zijn poot, hij zag bloed stromen. Hij krabbelde snel overeind en zette nog een laatste keer zijn tanden in de nek van de vos. De vos scheeuwde het uit en rende piepend weg. Coldrain bleef achter met een diepe wond in zijn poot.

whitekit kwam met een vosse jong uit de struiken. Goldenmoon wou wet zeggen maar coldrain was sneller. " Whitekit, Je moet nog veel leren. Want dat is een ...Dat is een vossenjong" zei hij een beetje boos. De vossen moeder kwam duidelijk halen. "RENNEN, DAT IS DE MOEDERVOS! Goldenmoon, Neem Whitekit mee. Ik reken wel met haar af, Zover ik kan." zei coldrain tegen haar. Goldenmoon keek hem angstig aan. Het was trouwens haar beste vriend. Ze knikte en pakte whitekit bij zijn nek vel. Toen rende ze weg. Haar gevoel zei dat ze het niet moest doen. Toen ze bij een dichte plek kwam stopte ze. "Verstop je in een kluit vorens whitekit blijf hier. Verroer je niet tot dat ik je kom halen." Zei ze vlug. Toen ze zi zich omdraaide zei ze er nog bij. "Ik meen het whitekit." Toen rende ze terug naar de plek waar coldrain waarscheinlijk aan het vechten was. Toen ze er dicht bij was begon ze te sluipen. Ze rook bloed, en zach het vosse jong liggen. Er was geen spoor meer van de moeder vos. Maar coldrain was er wel nog. Ze kon hem ruiken. Goldenmoon volgde de geur. Ze zach coldrain staan met een bloedende poot. "Co.. Coldrain." zei ze een beetje angstig. "Ga ligen ik haal wat spindracht, en zal whitekit bij je brengen." Ze raakte zijn neus aan en likte zijn wang. "Ik ben zo weer te rug." Meteen ging ze achter whitekit en toen ze hem bij coldrain had achter gelaten zocht ze naar spindracht. Het duurde niet lang voor ze het had gevonden. Toen ze terug bij de twee katten was. Legde ze voorzichtig het spindracht op de poot. Ze was geen mediceinkat, en daarom deet ze het zo goed mogelijk. "Gaat het een beetje." Vroeg ze toen. Terweil ze het spindracht op de wond nog aan het bindenwas.

De boze woorden deden Whitekit zijn oren tegen zijn kop leggen. Hij wist ook niet dat hij wat verkeert had gedaan en schudden zijn kopje. Meteen dat Coldrain riep dat de moedervos eraan kwam voelde hij dat Goldenmoon hem in zijn nekvel greep en meer trok. Toen ze ver genoeg van het gevaar waren zetten Goldenmoon hem in een grote kluit van varens en eerst wilde Whitekit haar achterna gaan, maar hij ging snel zitten toen de poes hem waarschuwden. Maar het duurde niet lang of de warrior kwam weer terug en nam hem mee naar Coldrain en zetten hem naast de gewonde kat neer. Whitekit bekeek Coldrain even en voelde zijn maag draaien en hij keek snel de andere kant op. 'Doet het veel pijn?' roeg het jong en keek naar Coldrain's gezicht en voelde zich schuldig. Het was zijn schuld dat de kater gewond was, als hij nu voor een andere prooi had gekozen was dit niet gebeurt? Maar dit kon alleen Starclan weten, maar misschien lag er ook wel een kleine les in dat Whitekit voortaan eerst beter zou moeten ruiken oor hij op een prooi af zou lopen.

Coldrain zag de bezorgde blikken, Hij ging even liggen en knikte dat het goed was. Hij voelde hoe Goldenmoon zich zorgvuldig bezig was met het spinnenrag om zijn poot. "Bedankt, En de pijn valt wel mee. Het blijft minstens een maan lang zo. Probeerde hij nog stoer te zeggen hoe ver dat nog ging. Hij stond weer op en gaf een kopje aan Goldenmoon daarna pakte hij Whitekit vast en ging met hem kroelen. "Blij dat jullie niet gewond zijn. Whitekit, Je moet nog veel leren maar je komt er wel." Zei hij hoopvol om zijn tranen in te houden van het prikkelige gevoel. Hij sloot even zijn ogen om de starclan te bedanken dat hij nog leeft. Het scheelde niet weinig, voor hij er niet meer was. Hij opende zijn ogen en liep een rondje. "Zullen we maar even een andere plek opzoeken?" Hij keek omhoog naar de lucht want de zon kwam weer tevoorschijn, Het was nu heerlijk weer. "We kunnen ook terug gaan naar het kamp maar daar is niet veel te doen he?" Hij lachte naar Whitekit, Die zin was vooral voor hem bedoeld. Hij keek dankbaar naar Goldenmoon. Toen hij zich omdraaide zag hij de struiken bewegen en er kraakte een takje.

Onderwerp: Re: Stiekem weglopen en zonnen!