Just another boring day...

Shadowrose snorde, terwijl ze haar gekrulde lichaam een beetje meer tegen Graystripe aandrukte. Ze vond het fijn om tegen hem aan te liggen en stoorde zich dan ook volop aan het zonlicht dat in haar gezicht scheen. Met een hoop gemompel draaide ze zich nog een keer om, haar kopje de andere kant op. Ze snorde van de heerlijke zon die fel scheen op haar achterhoofd. Ze keek op naar de katten, die de Den al verlieten en haar rustig aankeken. Grijnzend verhief Shadowrose zich vanaf haar liggende positie op haar achterpoten, wat nog een hele kunst was en kwam soepel neer. Ze keek naar Graystripe en snorde. Ze gaf hem een kopje en boog zich toen naar zijn oor. 'Kom je naar de zonnerotsen, liefje?' vroeg ze, terwijl ze over zijn oor likte. Ze grijnsde en ging er toen gauw vandoor. Onderweg, richting de uitgang van het kamp, stopte ze even bij de stapel met prooi en nam er een lijster vanaf, waarvan ze rook dat die vers gevangen was. Ze snorde. Ze begon hem op te peuzelen tijdens het lopen, wat niet echt ging. Steeds opnieuw moest ze stoppen en zich bukken om de gevallen lijster weer terug op te rapen. Lachend kwam ze even later bij de Zonnerotsen aan. Ze ging liggen en peuzelde daar verder haar lijster op. Het was een dag geleden dat ze de partner van Graystripe was geworden en ze genoot er volop van. Ze vond het fijn om zijn partner te zijn. Ze was erg gelukkig en dat wist Graystripe gelukkig ook. Nu was het maar te hopen dat hij niet te slaperig geweest was om haar verzoek te horen. Ach ja, hij kon nog altijd haar zoete geur ruiken en die volgen. Shadowrose vond dat haar geur erg goed ruikbaar was. Eigenlijk vond ze dat niet zo heel erg, alleen als ze op vijandelijk gebied zou zijn zou het niet goed voor haar zijn. Ze snorde terwijl ze over haar pootje likte. Ze vond het fijn om een DonderClankat te zijn. En dat rijmde! Grijnzend keek Shadowrose op naar de zon. Ze sloot haar ogen. De wind speelde door haar vacht en liet haar geur verschillende kanten opwaaien. Als er nu een vijand zou zijn, zou die haar vast en zeker hebben geroken. Dat zou dan dikke pech geweest zijn als hij juist richting Shadowrose gekomen zou zijn. Shadowrose keek op toen ze een takje hoorde kraken. Ze zag een muis zitten. De verwarmde stralen van de zon lieten haar lui liggen en Shadowrose richtte haar blik de andere kant op, om de geur van de muis niet te dicht in haar hoofd te laten dringen. Ze kon zich herinneren dat Winterstorm ook al eens was gaan jagen en eigenlijk geen jacht gepleegd had, dus waarom zou zij het wel doen? Alleen bij Graystripe had ze een excuus. Als er een andere Clankat zou komen, dan zou ze wel een heel goed excuus moeten hebben. Shadowrose dacht er maar niet aan. Ze liet haar blik vrolijk naar de wolken gaan, die voorbij dreven. Shadowrose kneep haar ogen even dicht en genoot opnieuw intens van de wind die met haar vacht speelde. Het was een zacht, nieuwblads briesje.

Shadowrose grijnsde opnieuw, maar deze keer van luiheid. Oh, ze was soms echt verschrikkelijk lui en dit was de tijd dat ze lui was. Bij bladkaal en bladval zou ze hier niet zo rustig liggen. Nee, dan zou ze haar best doen voor de Clan en niet luieren. Maar één keer in nieuwblad mocht toch wel? Trouwens, als ze zo'n spectaculaire jacht als gisteren vandaag kon opbrengen, dan had ze ook helemaal geen excuus nodig. Shadowrose snorde opnieuw. Niks was fijner dan een lekker windje - in de lucht dan, niet uit je kont - en een zonnig zonnetje. Shadowrose keek op, toen ze weer gekraak hoorde. Dit klonk iets harder dan de muis van daarnet. Ze liet haar blik opzij glijden. Het was in elk geval niet Graystripe, die zijn stappen waren veel lichter en hij zou nooit op een takje gaan staan en daarmee het prooi verjagen. In ieder geval niet opzettelijk. Ze zag iets roods voorbij flitsen en haar oren spitsten zich, haar klauwen uitgestoken en heel haar lijf alert voor de aanval. Een vos? Shadowrose blies zachtjes. Ze blies harder toen het rode ding haar kant opkwam. Het schoot meteen een boom in. Shadowrose ontspande zich. Geen vos, maar een eekhoorn. Die durfden tegenwoordig dicht in je buurt te komen. Shadowrose verbaasde zich er lichtelijk over. Ze keek naar de zon en sloot haar ogen. Haar klauwen waren weer ingetrokken, maar haar oren stonden nog alert gespitst. Het zou de beste overkomen dat die midden in nieuwblad aangevallen werd door een vos. Het ging Shadowrose in elk geval niet gebeuren. Ze had nog nooit een ervaring met een vos gehad en had dus werkelijk geen idee hoe die beesten konden reageren. Als ze de verhalen van de oudsten moest geloven, konden die beesten je vacht flink openrijten. Shadowrose schrok op van haar gedachten, toen het bladerdek weer ritselde. Jeetje, vandaag was er veel prooi aanwezig! Shadowrose snorde. De donkere tijden van de Clan waren even de wereld uit en een lichtpunt had zich eindelijk verzameld. Gelukkig maar! Een geur dreef haar neus binnen en Shadowrose kon het luide gesnor uit haar keel maar niet temperen. Nee, nu mocht ze even niet aan Graystripe denken! Ze focuste zich op degene die eraankwam. Ze dacht even dat het Graystripe was, die haar vraag dan toch nog gehoord was, maar het was totaal iemand anders.

- Darkfire -

Darkfire liep in een drafje tussen de bomen door. Hij mompelde inzichzelf. Hij had een rotsmaak in zijn bek, kopijn, en volgends zijn gevoel zou het ook nog gaan regenen. Kortom, net als altijd een rot rotdag. Hij at nog liever kraaienvoer, hij had een slappe leerling genaamd Brightpaw. Hoe konden ze hem haar geven?!? Ze was precies het tegeovergestelde van hem! Een stomme dwaas met de hersens van een muizenlijk. Een hoop vossenstornd, als het aan hem lag kon hij haar helemaal stijf schelden. Ze was bang voor hem en maar goed ook. Hij stond abrubt stil, hij stak zijn snuit in de lucht, vreemd. Hij dacht dat hij iets gehoord had, maar ag wat boeide hem dat nou. Hij voelde een duistere kou langs zijn vacht waaien. Koud en ijzig, raar in deze tijd van het jaar. Een grimmige glimlach kwam op zijn gezicht. Hij rook een duif! Even was hij.. akelig blij. Hij sprong op met een grimmige lag. Zijn ogen flitste. Hij volgde de geur. Ja! Daar was de duif! zijn klouwen groeven in de grond. Het beest had hem in de gaten. Hij keek geschrokken op van de plek waar hij zojuist worm uit de grond getrokken had. Angstig keek het beestje om Tot hij Darkfire zag. De ogen van de duif werden groot van angst. Het beest was verstijfd, enkel een klodder wit spul kwam uit het onderste. Wreedheid fonkelde in de ogen van Darkfire toen hij de Schaduwen uitstapte. ''Ghegehehe! Look my breakfast.'' En zonder nog een seconden na te denken sprong hij op de duif. Hij kon aleen wreed lachen. De vleugels van de duif lagen gesprijd tegen de grond. Darkfire hijgde boven het beestje. Ogen fonkelde van de angst in de duif z,n ogen. Darkfire schoot met z'n kop naar voren, hij beet de kop van de duif in een ruk ervanaf. In zijn bek brak hij de schedel in stukken. Even verderop spugde hij het uit. slikken langs zijn tanden.Een geslaagde jacht. Het enige goede van deze dag, opeens kwam er een geur in zijn neusgaten. Shadowrose... De enige poes die Darkfire best goed kon uit de Thunderclan. Maar hij had haar nu de rug toegekeerd. De laatste tijd had Darkfire haar nooit meer gezien. Alsof hij niets was, net als dat alle andere katten uit the Thunderclan van hem vonden. Hij dacht dat hij mischien een vriendschap was begonnen, maar dat was een dwaze tijd. Vlak nadat hij krijger geworden was.. Maar nu had hij haar uit zijn gedachte gegooid als een oude vaatdoek. Het kon hem niks meer schelen, ook niet of ze naar hem toe zou komen. Hij stond op en liep naar de rotsen toe, waar ze zich bevond, waarom wist hij eigenlijk ook niet. Een kwaadaardige duistere blik was in zijn ogen tevinden. Hij was groter geworden, sterker. Hij was alang niet meer de naieffe stomme dwaas van een leerling die aleen maar ruzie wilde. Het verschil was nu dat de wereld hem nu niks meer kon schelen, dus was ruzie toch zinloos. Al zei dat niet dat hij aardig zou zijn. Hij was anders dan toen, of Shadowrose dat zou merken?.. wist hij niet.

*Sorry, dat het wat langer duurde*

Shadowrose’ kopje keek om toen ze een hoop rumoer achter zich hoorde. Zonder te hoeven zien wie het was, schoot in haar kopje dat het Darkfire was. De enige kater van de Clan die zoiets op zijn geweten zou kunnen hebben. Shadowrose hoefde geen tien ogen te hebben om te weten dat Brightpaw doodbang voor hem was. Shadowrose vond het maar raar. Zijzelf was immers ook niet bang voor de duistere kater. En trouwens, diep in haar hart vond ze dat hij niet zo erg was als hij liet blijken. Darkfire kon zich voordoen als een ouwe krent, maar eigenlijk kon hij ook lief zijn. Alleen in het begin was hij een enorme zak tegen haar geweest, maar als ze nu een beetje dacht, viel het wel mee. Ze kon zich herinneren dat Darkfire een tijdje geleden zo’n beetje zijn hart bij haar uitgestort had. Darkfire zou, als je hem eraan liet terugdenken, er zich zogenaamd vast wel voor schamen. Ze grinnikte even en ze draaide soepel haar lijf richting de kater. Haar bleke, rosse vacht, werd nog maar eens extra bevestigd door de grijzige wolken, die de warme dag een koude vorming gaven. Shadowrose rook dat het zo zou gaan regenen, maar zin om daarvoor terug naar het kamp te gaan, had ze niet. Ze keerde zich tot de grote kater. Het viel haar erg op dat hij groter was geworden. Hij was niet meer dat kleine, zwarte pluizebolletje van eerst, die haar zo op een intimiderende manier had proberen aan te kijken. Hier zou Shadowrose wel van onder de indruk zijn, ook al liet ze dit de kater niet merken. ‘Goedemiddag, Darkfire,’ zei ze met een knikje en vriendelijkheid in haar stem. Waarom zou ze nog verder strijden? Waarom zou ze niet gewoon de strijdbijl neerleggen en vriendschappen gaan ondernemen met Darkfire? De grote vraag was of hij dat zelf ook wel wou. Aan zijn gedrag op te merken, deed hij veel meer anders dan vroeger tegen haar. Normaal zou hij nu iets smalends hebben gezegd, meteen als hij haar al in zijn vizier had gekregen. Dat deed hij nu dus niet. Dat viel haar best wel op. Ze keek naar de kater. ‘Mooie dag, is het niet?’ vroeg ze, grijnzend kijkend naar de donkere wolken die zich begonnen te verzamelen boven hun hoofd. Ze vond het inderdaad een hele mooi dag. Opnieuw grijnsde ze.

Ze draaide een rondje en legde zich toen neer. Een frisse wind streek langs zich, wat hun pelzen even deed opwaaien en een vrolijk dansje deed maken. Shadowrose kon het niet laten om even te genieten van de ijzige wind. Het was dan misschien minder fijn dan de zon, maar wat dat betrof had Darkfire toch wel gelijk: het voelde fijn. Ze keek naar de kater en probeerde iets te verzinnen om toch aardig over te komen. ‘Wat zou je ervan vinden om de strijdbijl te begraven?’ vroeg ze. Nu zou hij toch wel ongeveer omhoog schieten en zeggen dat ze gek geworden was, of haar beginnen afsnauwen hè? Als dat nu niet was, dan stak ze haar poot in haar bek en kauwde ze tot het bloed er van af droop. Ze keek de kater aan en kon een fonkeling van uitdaging niet loslaten in haar ogen. Ze richtte haar aandacht op hem en probeerde op zijn lichaamstaal te letten.

(sorry, beetje flut)

‘Goedemiddag, Darkfire,’ Darkfire Trok aleen even met zijn oor. Meer deet hij niet, Hij voelde dat het zou gaan regenen. Grijze wolken trokken samen boven hun hoofd. Hij sloeg geireiteerd met zijn staart. ‘Mooie dag, is het niet?’ Zei Shadowrose erachteraan. Darkfire keek nogalant omhoog. ''Het is wat je mooi noemt ja, voor jullie zal het mischien flutweer zijn. Het boeid me niet.'' Hij genoot van de kou om zijn vacht heen, koud was zijn omgeving koud was zijn hart. Zijn ziel was enkel duister en zwart. Hij gromde in zijn keel, hij was zwarter geworden dan hij was. En... Het werd aleen maar erger. Hij had een Windclan kat vermoord. Niemand behalve Brightpaw wist dat. Het begon nu langzaam te spatten, regendruppels spatte tegen de harde stenen van de zonnenrotsen. De zon was verdwenen en de ijzige kou was verschenen. Darkfire zat op een van de rotsen schuin tegenover Shadowrose voor zich uit te staren. ‘Wat zou je ervan vinden om de strijdbijl te begraven Darkfire?’ Darkfire Kop draaide in een ruk om, zijn ogen versmalde grimmig. Het oranje in zijn ogen leek kwaadaardig te vonkelen. Nee hij was echt alang niet meer de apperentice van toen. '' De strijdbijl begraven Shadowrose?! Sorry, maar er is nooit een echte strijd gestreden tussen ons.'' De jonge heldere stem die hij ooit had gehad was verdwenen uit zijn stembanden. Het had plaats gemaakt voor een zware diepe en duistere dreigende stem. Die in je botten doorklonk. De regen begon steeds harder te spatten tegen de grond, ook zijn vacht was nu nat. Regendruppels liepen van zijn snorharen terwijl hij sprak. Hij grouwde ''Ík dacht vele manen gelden.. Dat ik mischien iemand had gevonden die ik ook maar een beetje kon vertrouwen Shadowrose. Maar opeens, Hij trok expres even een anstellerig gezicht. ''Opeens, was het net alsof die gene dacht dat ik niet meer bestond. Zijn tanden waren een beetje zichtbaar terwijl hij naar zijn vroegere 'Vriendin' Snouwde. Hij ging om haar heen lopen terwijl zijn staart heen en weer sloeg, Zijn klouwen lieten sporen achter op de laag aarde die op de stenen lag. '' Shadowrose, ik zal nooit... nooit de strijdbijl begraven. Weet je nog, hehe.. Het eertse wat ik tegen je zei, toen ik je voor het eertse ontmoete?? Ooit een poesiepoes ALTIJD een poesiepoes! Welke situatie ze ook vandaan komen, ze zijn NIET TE VERTROUWEN!'' Het laatste snouwde hij met alle kracht in zijn zielloze hart. En ook precies op dat moment flitste er een bliksemschigt door de lucht die hen twee verlichtte. Een donder hoorde je verder in de diepte dreigend, voor een Gevaar,, Dat groeide... Dit had hun band vast en zeker verpest.. Maar Darkfire zou geen vrienden meer mogen hebben. Dat zou aleen maar in zijn nadeel werken. Katten moesten bang voor hem zijn.

*Moeilijke om deze post te schrijven, eigenlijk wil ik het niet verpesten ^^''*

De rosse poes keek Darkfire een moment verbaasd aan. ‘Dat is dan goed, volgens mij,’ mompelde ze, toen hij zei dat er nog nooit iets gestreden was. Verbaasd keek ze om zich heen toen Darkfire rond haar draaide. Wacht… Was het nu de bedoeling dat ze bang moest worden? Was het de bedoeling dat zij zich als Brightpaw moest gedragen? Darkfire dacht misschien dat Shadowrose bang voor hem was, maar het tegendeel was al bewezen. Ze was niet bang voor deze kater. Nooit geweest, trouwens. En dat was te danken aan haar grote mond, die zich op de een of andere manier altijd duidelijk wilde maken als iemand weer eens ontzettend vervelend tegen haar deed omdat ze een huiskat geweest was. Ze schrok. ‘Wat bedoel je? Ik begrijp je niet? Ik….’ zei ze en ze schudde verbaasd haar kopje. ‘Ik heb het inderdaad wat druk gehad met mijn leerling en jij met de jouwe, maar weet je niet meer dat ik je opgezocht heb vlak na de ceremonie?’ vroeg ze en ze keek hem indringend aan. Kom op, dat moest hij toch wel nog herinneren? Na de ceremonie had ze bij de uilenboom – tenminste, ze dacht dat het daar was – nog gesproken en toen had hij verteld dat hij soms duistere dingen zag. Of… Ja, zoiets was het, toch? Opeens was ze niet meer zeker wat hij haar verteld had. Zijn dreigende ogen keken naar haar verbouwereerde ogen, maar Shadowrose herstelde zich. Haar vacht rees bijna omhoog toen Darkfire het volgende zei wat ze zo ontzettend haatte. Met een krachtige sprong belandde ze voor hem, zodat haar neus bijna de zijne raakte. Haar goudkleurige ogen keken dwingend in zijn roodachtige ogen, die een oranjeachtige fonkeling leken te hebben. ‘Luister eens goed, Darkfire,’ spuugde ze bijna en haar ogen keken hem aan met een fonkeling van spijt dat ze dit moest zeggen tegen hem. ‘Volgens mij ben jij nog geen stààrtlengte veranderd van wat je vroeger was,’ spuugde ze recht in zijn gezicht. ‘En ik die dacht dat je veranderd was,’ zei ze en ze draaide zich hoofdschuddend om. ‘Je zult het waarschijnlijk niet geloven, maar ik ben je niet vergeten. Ik heb voor je gejuicht en geduimd toen je krijger werd en dat doe ik nu nog steeds, niet dat het jou iets kan schelen,’ mompelde ze dat laatste. Ze keek naar de plek verderop. Een hoop gekraak klonk in de lucht, maar Shadowrose negeerde het.

‘Je kunt me nog altijd vertrouwen en ik zal er ook altijd voor je zijn, als je dat maar weet,’ zei ze en ze draaide zich naar hem om. ‘Maar er is niks meer kwetsend wat je kunt zeggen dan wat je zei toen je nog die kleine Darkpaw was,’ zei ze en ze keek hem recht in de ogen aan. Ze onderdrukte een snik. Ze had geen zin om nog meer smalende of boze opmerkingen van Darkfire naar haar hoofd geslingerd te krijgen. Ze vond het nu wel welletjes. Darkfire had zijn hart gelucht en ze had hem niet de ogen uitgekrabd, wat ze ergens wel een overwinning van zichzelf vond. Ze had gewoon rustig, nou ja, eigenlijk spugend zijn woorden beantwoord en was toen weggesprongen voordat ze hem wèl pijn deed. Maar ze wist zeker dat ze dat eigenlijk niet zou kunnen. Darkfire was veranderd en ze was fout geweest, wat dat betrof. Maar hij had haar ook gekwetst door dat over ‘poesiepoezen’ te zeggen. Ze schudde haar hoofd. ‘Ik dacht dat je ondertussen een vriend was geworden. Dat je me vertrouwde. Maar ik ben al net zo dom als een muis,’ zei ze en met die woorden wou deed ze nog een paar stappen achteruit. Ze keek hem recht aan.


- Gheghe, ik dacht dat je dat juist leuk vond XD -

‘Dat is dan goed, volgens mij,’ Darkfire keek haar nu wat rustegir aan. Hij ging weer zitten op een van de stenen. ‘Wat bedoel je? Ik begrijp je niet? Ik….’ Darkfire gromde in zijn keel. ‘Ik heb het inderdaad wat druk gehad met mijn leerling en jij met de jouwe, maar weet je niet meer dat ik je opgezocht heb vlak na de ceremonie?’ Darkfire herrinerde zich de dag dat hij dingen tegen Shadowrose had gezecht. Darkfire worstelde zo met zichzelf. Shadowrose was niet bang, hij had het ook niet verwacht. . ‘Luister eens goed, Darkfire,’ Darkfire keek haar spottend aan. '' Ik luister.'' ‘Volgens mij ben jij nog geen stààrtlengte veranderd van wat je vroeger was!,’ Dit had Darkfire niet verwacht. Hij keek even een moment verbouwererd. Maar vermande zich weer snel. ‘Je zult het waarschijnlijk niet geloven, maar ik ben je niet vergeten. Ik heb voor je gejuicht en geduimd toen je krijger werd en dat doe ik nu nog steeds, niet dat het jou iets kan schelen,’ Darkfire kon haar woorden maar niet geloven. Niemand gaf om hem. Iedreen walgde en hate hem. Al waren er katten die tegen hem opkeken uit angst. Hij was gewoon zo in de war. Hij mompelde, en trok zijn blik weg. Hij keek naar de grond. Hij voelde die eenzaamheid nu voor de eerste keer als pijn?... Opeens deed hij iets wat hijn niet had verwacht. Hij grouwde heel hard, het was net een web van een spin. Alles was met draden verbonden, maar niks was.. was op orde. Hij hij.. AAGGHHG! Het was niet bedoelt naar Shadowrose.. maar hij wist de dingen niet meer. Niks meer was helder.
‘Je kunt me nog altijd vertrouwen en ik zal er ook altijd voor je zijn, als je dat maar weet,’ Zei Shadowrose. Hij schreeuwde het uit. '' Waarom?!! Ik ben toch niks waard Shadowrose!! Ik heb noooit iemand kunnen vetrouwen, ik wil dat ook niet. Want katten, kunnen je aleen maar veraden als je ze vertrouwd!. Je weet niks van mij! Hij was wel degenlijk verandert maar. Anders dan dat hij werkenlijk had gedacht? Hij was zo vol van zichzelf geweest, omdat niemand dat deed. Nu besefte hij dat hij echt niemand had, zoals hij nooit iemand had gehad. Hij wilde geen liefde geen vertrouwen of vriendschap dat maakte je zwak! wak van binnen. Andere katten zouden die gene kunnen vermoorden, je zou bang worden. ‘Maar er is niks meer kwetsend wat je kunt zeggen dan wat je zei toen je nog die kleine Darkpaw was,’ Hij zei dit nu even heel raar. Maar hij wist inderdaat ook niet veel te zeggen. Alk had hij wel degenlijk gezien dat het haar pijn deed. Hij werd nu weer rustig, een ijzige stem kwam uit zijn keel gad. Het is juist, wat ik te zeggen heb.'' Hij keek haar nu strak aan. Maar het enige was dat, je nu ook zijn eigen pijn kon zien. Al wilde hij dat niet het lukte hem niet. '' Ik zei het Shadowrose, omdat het je nog steeds evenveel pijn doet. Mischien wel meer, ik geniet van iemand anders zijn pijn. Ik zie graag iemand leiden Shadow, omdat ik zo ben.'' Dit was de waarheid. Maar nu besefte hij, dat het mischien was om zijn eigen pijn niet te zien. De regen maakt hem nat, zijn vacht zat tegen zijn lichaam geplakt. Voor de aller eerste keer in zijn hele leven, voelde hij zich klein. Al zou het niks aan hem veranderen. Hij zou altijd het zelfde blijven wat er ook gebeurde.
‘Ik dacht dat je ondertussen een vriend was geworden. Dat je me vertrouwde. Maar ik ben al net zo dom als een muis,’ Ze keek hem recht aan. Maar Darkfire wende zijn blik van haar af. Shadowrose.. Zij was ook echt de enige die het voor elkaar kreeg om zijn zwakeheden te zien. Waarom? Hij wist het niet, mischien omdat... Hij met haar was opgegroeid? Verliefd was hij NIET!. hij zou nooooit verliefd worden omdat hij niet wist hoe dat was, en hij wilde het niet weten ook.

* De duistere kant van Dark ja ^^'' Maar ik zelf niet XD. *

Shadowrose keek hem aan. Ze had alles verwacht. Dat hij haar zou krabben, dat hij haar vel kapot zou maken en het bloed uit haar zou laten stromen, dat hij verwoede pogingen zou doen om bij haar nek te komen om eeuwig van haar af te zijn, dat hij zou kunnen liegen dat ze ergens gestorven was en niet omdat hij zijn woede te hoog had laten gaan, dat hij haar nog meer zou pijn doen, maar dit had ze nooit verwacht. Hij toonde haar zijn zwakte. Ze keek hem aan. Het deed hem overduidelijk meer pijn dat ze hem in al die manen beter kende dan hij gehoopt had dan dat hij haar pijn deed. Ze keek hem aan. ‘Natuurlijk ben je wel wat waard. Waarom zou je niets waard zijn? Wat heb je toch op je hart rusten, Darkfire? Je doet vreemd,’ zei ze, doelend op dat hij wel erg zijn gevoelens aan haar liet zien. Normaal zou Darkfire spottend terug hebben gereageerd. Deze Darkfire was… wanhopig. Grijpend naar iets, maar wat? Ze keek hem verbouwereerd aan. Ze schudde haar kopje. Haar hart klopte een paar keer sneller. Wat was er mis met haar? Waarom werd ze niet gewoon kwaad en mepte ze hem tegen de grond? Daarnet hield ze zichzelf ook al tegen en ze had geen idee waarom. Ze keek hem verbaasd aan, haar eigen emoties even overtreffend. Onderzoekend keek ze hem aan. ‘Wel, je zegt het met een minder pijnlijk effect dan je vroeger gedaan zou hebben,’ mompelde ze en ze keek hem recht in zijn ogen aan. Zag ze nu… Onzekerheid, of werd ze zelf helemaal gek? Zou het dat niet gewoon zijn? Dat ze gek werd omdat ze dacht dat ze dingen zag bij Darkfire? Ze schudde haar hoofd en dwong zichzelf om een beetje meer achteruit te gaan. ‘Darkfire…’ mompelde ze en ze keek even naar de grond, waarna ze hem weer aankeek. Nerveus zwiepte haar staart heen en weer. Ze kon niet tegen deze Darkfire. Ze had liever die spottende Darkfire waar ze zo kwaad op kon worden. De Darkfire waarmee ze ooit gevochten had, in ere om zichzelf en alle huiskatten die ooit Clankatten wouden worden te beschermen tegen zijn reacties, maar het was allemaal maar moeilijk te begrijpen, vooral Darkfire’s gedrag. Wat kon ze nu nog tegen hem zeggen? Wat kon ze doen om die gekke emoties van hem te verwijderen en hemzelf terug te halen?

Ze wist wel hoe ze hem terugkreeg. Haar blik keek hem even aan en een schuine grijns kwam over haar gezicht. ‘Darkfire… Ben jij verliefd op iemand van de Clan?’ vroeg ze spottend en haar staart sloeg al iets minder nerveus heen en weer. Kom op, Darkfire, nu moest hij toch wel terugkomen? Nu moest hij toch wel gaan snauwen tegen haar? Nu moest hij toch wel spottend reageren, zoals ze van hem gewend was? De pijn die uit zijn ogen verdween?

Darkfire, Ging uiteindelijk maar eventjes liggen. Hij keek versuft naar zijn grote zwarte poten. Hoe moest hij zich hier nu weer uitkletsen?! Zo,n zwakte had hij nog nooit getoond. Onzekerheid.. Hij kon er niet tegen. Hij grouwelde wat in zichzelf, en speelde met een stuk losse steen die voor hem lag, Darkfire,s ogen stonden.. dof?. Maar hij was nu teveel met zichzelf bezich. Hij had verwacht dat ze hem breeduit uitgelachen had. Hem spottende woorden had toegeworpen. Maar het was helemaal anders.. Ze stond daar maar een beetje verbouwereerd. Nu kon Darkfire er inzichzelf wel een beetje om lachen. ‘Natuurlijk ben je wel wat waard. Waarom zou je niets waard zijn? Wat heb je toch op je hart rusten, Darkfire? Je doet vreemd,’ Darkfire keek met een slome kop omhoog. Vreemd? Ach. Wat zou het, ik... ik. Volgednsmij, ben ik anders mischien? En heb je het fout. Ik ben, ben wel degelijk verandert.'' Hij ging nu weer zitten. De bui was bijna gaan liggen. Het was alleen nog maar motregen. Hij keek omhoog, naar de zon. Maar schrok er wel gelijk weer van terug. Het duister uit zijn ziel was niet verandert. Maar misschien was, het was helder in zijn hoofd. Alsof de regen het wegewassen had. ‘Darkfire…’ Shadowrose keek hem aan. Maar haar houding was nu ook weer verandert. Ze keek hem uitdagen aan. Er verscheen een duistere glimlach op zijn gezicht. ‘Darkfire… Ben jij verliefd op iemand van de Clan?’ Nu was hij even heel erg verbaast. Maar hij hervatte zich weer heel snel. Hij keek haar aan met versmalde glinsternde vlamend heldere ogen. Hij snouwde naar haar, '' Heb jij muizenbreinen gegeten voor je ontbijt Shadowrose?!! Ik dacht dat je me een beetje kon, Ik HAAT liefde en gedoe!, dat moet je nu ondertussen toch weten?!'' Hij grouwde uitdagend naar haar. De onzekerheid was weggewassen. Hij schudde zijn vacht door elkaar, waardoor alles in de war kwam. Maar dat maakte hem niet uit. Hij was weer zeker van zijn zaak. En nog beter, er was iets nieuws. Arrogantie glinsterde in zijn oranje ogen. verwaand en hooghartig daagde hij haar uit.

* En Darkfire, heeft zichzelf herboren. Hij is nog even slecht. Maaar. Hij is zeker van zijn zaak, dus.. nog slechter. (Enkel nu niet tegen Shadow. *