Stiekem weglopen en zonnen!

"Bedankt, En de pijn valt wel mee. Het blijft minstens een maan lang zo. Blij dat jullie niet gewond zijn. Whitekit, Je moet nog veel leren maar je komt er wel. Zullen we maar even een andere plek opzoeken? We kunnen ook terug gaan naar het kamp maar daar is niet veel te doen he. Zei coldrain. Hij keek haar dankbaar aan. Net toen ze wilde vertrekken. Begon de struik te bewegen en je hoorde een takje kraken. "Als het weer de vos is coldrain. Pak jij deze keer whitekit. Dan reken ik wel met hem af." Ze keek hem even aan. Maar het was geen vos. Nee het was iets veel groters. Maar wat kon het dan zijn. Ze spande haar spieren, maar het was allemaal voor niets. Het was maar een hertje die door het bos aan het lopen was. Toen het beestje weg was. Zuchte ze even, stil zodat nieumand het kon hooren. "We kunnen naar de zonnerotsen gaan. Daar is het vast rustig, en jullie ziijn daar volgens mij maar even geweest." Zei ze vriendelijk. Toen keek ze even naar coldrain. "Maar mischien is het beeter eerst eens naar het kamp te gaan. Om de poot te laten onderzoeken door de medischeinkat." Ze ken het maar voor stellen, want vosse droegen vaak veel ziektes bij zich. "Maar het is jullie keuze." Zei ze er voor het gemak nog eens bij. Een zachte wind kwam op en ging door haar pels. Daar genoot ze van. Ze keek naar de lucht terweil ze wachte op een antwoord. Maar of ze mee zou gaan was nog niet zeker. Want eigenlijk moest ze gaan zeggen. Dat whitekit vijlig was.

Coldrain zei iets en Whitekit luisterde rustig naar hem en later naar Goldenmoon, maar eigenlijk wilde hij nog niet naar het kamp terug, maar hij wilde de kater ook niet in gevaar brengen? Er kwam een hertje aan gelopen en het kleine katertje keek even verschrikt op naar het beestje. Zijn snuitje duwde hij in de vacht van de grote kater en hij voelde zich gerust gestelt door de aanwezigheid van de beide warriors. 'Misschien is het beter als we terug naar het kamp gaan en doen wat Goldenmoon zegt?' zei Whitekit met iets van tegen zin, maar hij wilde dat Coldrain zijn mentor zou worden dat hoopte hij tenminste en met zachte pootstapjes begon Whitekit in de richting van het kamp te lopen. De wind woei door hun vacht en Whitekit keek even naar boven, maar zag niet iets wat hij graag zag. De wolken begonnen samen te pakken en verduisterde de zon. 'Misschien is het beter als we gaan rennen.' stelde hij voor en begon wat harder te lopen. Hij voelde de eerste regen druppels al op zijn pels vallen, maar het kamp was nog ver weg om het droog te gaan halen?

Coldrain keek naar boven. "Ik zou wel willen rennen maar dat gaat nu nog al moeilijk met een zere poot." Gelukkig kon hij erom lachen want hij had geen zin in ruzie nadat dit was gebeurd. Bovendien lost ruzie ook niks op. Hij hinkte met drie poten een stukje sneller maar toen ereen omgevallen boom voor hun pad lag moest hij toch nog wel wat moeite doen om zich erover heen te hijzen, Maar met veel moeite kon hij zichzelf erover heen klimmen. Hij voelde het al langzaam kouder worden en de wind ging harder blazen. Ook werd het steeds donkerder metsteeds meer wolken aan de hemel. Dewolken waren grijs en het duurde niet lang meer voor het hevig begon te regenen. Ze waren nog een heel stuk verwijderd van het kamp, dus ze zouden niet droog aan komen. Coldrain draafte zo snel mogelijk verder met zijn bezeerde poot. Langzaam voelde je de spetters al neer kletteren, In het bos klonk et eigenlijk best mooi en de geur was altijd zo heerlijk alleen die andere dingen waren niet zo leuk van de regen. Hij wou een stap verder zetten toen ereen groep vogels weg schoten, geschokken van iets wat zich daar bevond. Coldrain keek onverwachts achterzich en zag iets voor bij schieten. Zijn blik volgde de blik van Goldenmoon en Whitekit.

ze stemden alle bij toe. dus ze begonnen terug te keren naar het kamp. De donkere wolken bleven maar komen. Het duurde niet lang voor je de eerste spetters al voelde. Coldrain had moeite met zijn gewonde poot. Ze wou hem wel helpen, alleen wou ze zijn trots niet af pakken bij Whitekit. Waar ze wel niet had opgelet was dat de vogels gestopt waren met zingen. Ze keek achter zich en hoorde takjes kraken. er vloog iets voor bij en ze snoof. Ze keek naar coldrain. Zou het weer de vos zijn? Goldenmoon ontbloode haar nagels en spande haar spieren. "Zou het weer die vos zijn?" vroeg ze bezorgd aan coldrain. Ze ging naast coldrain en Whitekit staan. De regen werd nu zelfs al harder. Maar nog steeds was er niets uit de struiken gekomen. Waarscheinlijk was het geen vos. Want daar zouden de vogels niet vorr gestopt zijn met zingen. Mischien een tweebeen, maar die waren niet zo snel. Ze wist echt niet wat het was, of wat het kon zijn. De geur was ze al weer vergeten. Met coldrain en Whitekit zou het moeilijk worden om te gaan vechten. Het kamp was nog te ver weg om te vluchten. Trouwens ze zouden niet vluchten, daar waren ze niet voor. Vechten ja daar was zei toch voor. Tenminste als het echt nodig was. Weer viel haar blik op een beweging. Ze sloot nu alle angsten uit en haar ogen kwamen kil te staan. Nu wachte ze tot er wat ging gebeuren.

Onderwerp: Re: Stiekem weglopen en zonnen!