Adventure of a lifetime. [&ROSEPAW"]

Met een lange rekbeweging gevolgd door een geeuw rekte Rapidpaw zich uit. De kater was sinds één maan Apprentice en het beviel hem eerlijk gezegd wel. Hij had nog geen mentor, maar dat vond hij eerlijk gezegd nog niet zo erg. Als hij een mentor zou hebben, zou hij verplicht zijn om trainingen te gaan volgen en kon hij geen uitstapjes meer buiten het kamp doen. Het was niet dat Rapidpaw er toestemming voor vroeg. Hij stapte gewoon naar buiten en vond dat de katten in zijn Clan het vanzelf wel zouden merken als hij er niet was. Er waren eigenlijk weinig dingen waar de kater zich echt druk over maakte. Oké, misschien één ding en dat was de kleiner wordende prooistapel. Maar dat kwam omdat dat nadelig was voor zijn Clan en niet per se voor zichzelf. Rapidpaw was vanaf kleins af aan al erg loyaal aan zijn Clan en hij wilde graag er voor zorgen dat de Clan goed gevoed werd, maar beheerste de jachttechnieken nog niet om dit mogelijk te maken. De kater draaide zijn kopje en liet opnieuw een geeuw ontsnappen. Zijn snelle pootjes draafden richting Fourtrees. Hij had zijn naam te danken aan het feit dat hij een erg snelle kater was. Zijn ouders hadden hem een goede naam gegeven, want ook nu maakte de kater weer snelheid. Hij kon het bijna een talent van zichzelf noemen. De kater bewoog kort met zijn oortjes toen hij bij Fourtrees was aangekomen en hij opende zijn bekje. Hij mocht hier niet jagen, maar toch kon hij het niet laten om even er op te letten of er prooi in de buurt was. Toen dit niet het geval was liep de kater naar de vier eiken toe en zette zich neer op zijn kont. Oplettendheid maakte zich meester van hem terwijl hij aandachtig naar de eiken keek.

Het was de eerste keer in zijn leven dat Rapidpaw de eiken echt gedetailleerd begon te omschrijven in zijn kopje. Natuurlijk onthield hij wel hoe de bomen er uit zagen omdat ze nu eenmaal zo groot waren, maar dat ene knobbeltje daar halverwege de schors van de derde eik had hij eerder nog niet opgemerkt. Het knobbeltje in de schors van de boom van de derde eik was echter niet genoeg om hem voldoende af te leiden om het gezelschap niet op te merken. Zijn oren spitsten zich, maar Rapidpaw voelde er niet veel voor om vijandig te gaan doen. Hij was geen vijandig ingestelde kater. Behalve als ze natuurlijk op zijn grond kwamen of als het een Clan was die hij echt niet kon goedkeuren zoals die rare BloodClan waar de Elders in zijn Clan over spraken. Maar zelfs dan was de kater tamelijk kalm en liet hij zich niet gauw opjagen of bang maken. De kater draaide dan ook rustig zijn kopje toen de poes tegen hem begon te spreken en even leek het er op dat hij haar niet gehoord had, maar toen begon hij naar haar te grijnzen. Hij opende zijn bek en rook dat het een RiverClan-cat was. Hoe hij dat kon weten? De visachtige geur waar veel over werd gesproken en naar werd verwezen als het over de RiverClan ging drong in zijn neusgaten door, maar ook haar eigen geur. ‘Het heeft wel iets,’ zei hij op een serieuze manier terug, maar de grijns zei wel wat anders. Dat ze het niet al te serieus moest nemen was de eerste. Dat hij niet vijandig was of ook maar iets vijandig in de zin had was het tweede. ‘Ook al zijn de bladeren er af omdat het winter is. Het blijft iets hebben.’ Hij haalde zijn schouders op, wierp een kalme blik op de eiken en richtte zijn aandacht daarna weer op de poes.

De poes leek de bomen niet echt zo interessant te vinden, maar dat kon Rapidpaw vrij weinig schelen. Ook merkte hij dat de poes geen begrip had voor het feit dat hij het wel interessant vond. Dat kon hij wel begrijpen, want er waren zat dingen die anderen interessant vonden en waar hij niks over wilde horen. Zo hadden sommige oudere katers in de Apprentice’s Den het constant over mooie poezen die rondliepen in hun Clan. Daar wilde Rapidpaw allemaal niks van weten, maar dan sloot hij zich af van dat soort gesprekken en dan ging hij juist geen vragen stellen waarom ze het daar nu juist over hadden. Maar hij kon ook wel begrijpen dat elke kat anders was en dat deze poes oprecht wilde weten wat hij juist nu zo interessant aan deze eiken vond. De kater richtte zijn kalme blik weer op de poes toen deze sprak. ‘Met ‘iets’ bedoel ik gewoon het gehele plaatje,’ zei hij schouderophalend, wetende dat hij het daarmee nog niet goed had uitgelegd, maar daar geen schijt om gevende. Zijn oortjes trokken zich bij haar vraag en hij grinnikte. ‘Natuurlijk wel, maar ik kan niet veel doen. Ik moet nog een mentor krijgen. Als ik nu ga jagen, ben ik eerder een last voor mijn Clan dan een meerwaarde omdat ik nog niet kan jagen. Ik moet mijn tijd toch met iets doorkomen?’ Alsof dat de meest logische verklaring was die hij kon bedenken keek hij haar aan met een ‘duhh’-gezicht. ‘Maar heb jij dan niks beters te doen dan een kater die naar eiken staart lastig te vallen met de vraagt of hij niks beters heeft te doen?’ vroeg hij. ‘Of simpel gezegd: wat doe je hier?’ Misschien was dat een betere en duidelijkere vraag dan zo rond de pot te draaien.

Het leek er op dat hij hier te maken had met een chagrijnige poes. En waar katers erg waren als ze chagrijnig waren, was dat bij poezen tien keer erger. Toch voelde Rapidpaw er niet veel voor om zich daardoor af te laten schrikken. Als het haar irriteerde dat hij hier gewoon zat en naar de bomen keek, dan had ze pech. Er was niks aan het handje. Hij mocht hier zitten en staren naar de eiken zo veel hij wilde. Als ze daar iets op te zeggen had of het er niet mee eens was, dan was dat haar probleem. En met die gedachte zwiepte Rapidpaw enkel kort met zijn staart toen hij haar snuiven hoorde. Alsof ze er iets mee ging bereiken om te snuiven. ‘Je hebt precies wel last van het winterse weer,’ kon hij niet laten om sarcastisch te zeggen toen hij haar al voor de zoveelste keer sinds hun gesprek hoorde snuiven. Natuurlijk overdreef hij ook, maar dat deed zij ook. ‘Ik beteken momenteel best veel voor mijn Clan door ze niet voor de voeten te lopen. En mijn Clanleider heeft wel andere zaken aan zijn hoofd dan een Apprentice die graag een mentor wilt hebben. Alles op zijn tijd. Ik kom er uiteindelijk wel.’ Het was zelfs licht arrogant te noemen hoe hij daar vol zelfvertrouwen stond, maar de enige emotie die hij bij deze vooral uitdrukte was kalmte. De kater hief zijn poot in de lucht en begon deze even te likken alsof de poes niet bestond. ‘Maar heb jij dan geen mentor waar je mee moet trainen? Je ziet er oud genoeg uit om een mentor te hebben.’ Ze leek minstens één maan ouder dan hem, maar daar kon hij zich in vergissen. Leeftijden schatten was nooit echt zijn ding geweest.

Rapidpaw bewoog kort met zijn oortjes en besloot in eerste instantie om niet op de belediging te reageren. Hij vond zichzelf niet lui. Hij vond het juist verstandig dat hij zijn beurt afwachtte. Hij wist namelijk vrij zeker dat hij de volgende Ceremonie wel een mentor zou krijgen en tot die tijd wilde hij nog even vrij rondlopen door het territorium of andere katten buiten de Clan ontmoeten. Alhoewel… Als ze allemaal waren zoals deze poes, wist hij niet eens zeker of hij dat nog wel wilde. ‘Ik ben niet lui, ik wacht gewoon af op het juiste moment. Maar ieder ziet dat voor zich hoe hij het bekijkt.’ Hij zei het expres op een ingewikkelde manier zodat de poes het hopelijk niet zou begrijpen en zichzelf nog wat meer om hem ging ergeren. Hij vond het namelijk wel amuserend hoe ze geïrriteerd leek te zijn door alles wat hij deed of zei. Ook nu wiebelde hij even geamuseerd met zijn oortjes omdat ze duidelijk vond dat ze te dicht bij hem stond en daarom een stap naar achteren deed. Alsof hij echt iets raars bij haar ging doen of zo. Zo’n kater was hij nu ook weer niet. Hij kon niet zeggen dat hij direct het grootste respect voor poezen had, maar ongewenste intimiteiten waren nu ook weer niet aan hem besteed. De kater draaide zijn kopje toen ze antwoord gaf. ‘Da’s jammer,’ zei hij rustig. ‘Ik denk dat het voor ons beiden wel aangenaam was geweest als je vandaag wel een training had gehad en dus niet aanwezig kon zijn in Fourtrees.’ Tja, qua beledigingen geven was hij zeer sluw. De meesten hadden het niet eens door dat hij hun beledigde tenzij ze er even over na dachten. Rapidpaw was ook niet bepaald de kater die zich boos maakte, maar een paar beledigingen durfde hij best te uiten als hij daar zin in had. Zoals nu dus.

_{Ik ben niet lui, ik wacht gewoon af op het juiste moment. Maar ieder ziet dat voor zich hoe hij het bekijkt.’ vertelde de kater haar, Rose snoof wat afkeurend smoesjes, allemaal smoesjes hij was gewoon te lui om van zijn kont af te komen en om een nieuwe mentor te vragen. Nee meneer keek liever naar bomen ‘Da’s jammer,’ zei hij rustig. ‘Ik denk dat het voor ons beiden wel aangenaam was geweest als je vandaag wel een training had gehad en dus niet aanwezig kon zijn in Fourtrees.’ Rose versmalde haar blauwe ogen enkel en keek de kater strak aan, hij moest vast erg trost zijn op die opmerking. Pff zielig hoor, als dat het beste was wat hij kon uitkramen.' Was die opmerkingen het beste waar je mee kon komen?' vroeg ze uiters droog.}

Rapidpaw zag aan de versmalde blik van de poes dat ze zijn belediging weldegelijk als een belediging had opgevat en probeerde een grijns te verschijnen. Tegenwoordig was het zo makkelijk om anderen te beledigen of te irriteren. En de katten van de andere Clans leken daar slechter tegen te kunnen dan die van zijn eigen Clan. Hij was niet direct iemand die onopvallende steken gaf aan een ander, maar hij moest eerlijk toegeven dat de poes niet bepaald een goede indruk bij hem had achtergelaten waardoor hij zich niet echt geroepen voelde om aardig tegen haar te doen. De kater bewoog kort met zijn oortjes toen ze er weer iets op moest zeggen en haalde zijn schouders op. ‘Eigenlijk wel, ja,’ sprak hij al even droog. Hij gaf een lik over zijn borst, tilde zijn poot in de lucht en begon deze vervolgens te wassen. ‘Maar heb jij echt niks beters te doen dan mij lastig te vallen?’ vroeg hij en hij wist zeker dat hij het nu al voor de tweede keer vroeg, maar het was toch ook zo? ‘Want je kunt mij wel beoordelen omdat ik niks zou doen voor mijn Clan zogenaamd, maar ik zie jou nu ook niet bepaald iets nuttigs doen. Behalve kribbig op mij reageren, maar ik weet niet of dat nu zo nuttig is voor je Clan. Ik weet niet of ze er veel aan hebben, snap je?’ verduidelijkte hij nog eens extra, maar dat was sarcastisch uitgesproken en weer bedoeld om haar te irriteren. De kater begon zich langzaamaan te wassen, zich verder niets aantrekkend van de gezichtsuitdrukkingen die de poes hoogstwaarschijnlijk achter zijn rug naar hem zou trekken.

<sub>‘Eigenlijk wel, ja,’ sprak hij al even droog. Een kleine grijns vromde rond het gelaat van de poes, ze wist het wel. Niet dat iemand haar kon uit dissen ofzo nee dat was gewoon onmogelijk. Maar heb jij echt niks beters te doen dan mij lastig te vallen?’ vroeg de kater vervolgens, Rose haalde haar neus op en snoof wat hooghartig. Hey zij was niet de gene die naar bomen aan het staren was, maar goed ze had inderdaad betere dingen te doen dan met bomenlover hier te praten. 'Ik heb inderdaad betere dingen te doen' miauwde de poes droogjes, toen ze haar wilde omdraaien en weg lopen. ‘Maar heb jij echt niks beters te doen dan mij lastig te vallen?’ vroeg hij en hij wist zeker dat hij het nu al voor de tweede keer vroeg, maar het was toch ook zo? ‘Want je kunt mij wel beoordelen omdat ik niks zou doen voor mijn Clan zogenaamd, maar ik zie jou nu ook niet bepaald iets nuttigs doen. Behalve kribbig op mij reageren, maar ik weet niet of dat nu zo nuttig is voor je Clan. Ik weet niet of ze er veel aan hebben, snap je?’ hoorde ze de kater nog zeggen, Rose gromde even maar dook al snel een bosje in. En liep terug naar het kamp.

Rose topic uit</sub>