Time keeps slipping away

Zijn stevige poten hadden hem richting de vierboom gedragen en met een onleesbare blik in zijn lichte blauwe ogen staarde hij naar boven. De toppen van iedere boom werd door zijn ogen geïnspecteerd. Enkele tellen nadien ontsnapte er een zucht uit zijn bek en keek hij weer voor zich uit, naar de rots waar zijn vader vroeger had gestaan. Het was voor iedere krijger een verre droom om daar ooit ook een keer te staan. Maar deze leek steeds verder weg te varen naarmate de tijd voorbij sloop. De aanwezigheid van Bloodclan had zijn tol geëist en de kater moest al zijn wilskracht bij elkaar zamelen om te voorkomen dat hij die Claw aanviel zodra hij diens vervloekte kop zag verschijnen. De kans dat hij dan tegengehouden werd door zijn slaafjes was groot en Zealspark wist dat hij geen ernstige wonden meer mocht oplopen. Anders zou hij niet in staat zijn om zijn Clangenoten te helpen, en dan waren ze nog verder weg van huis.

Frostfaith eerst!

Haar poten hadden haar naar deze plek gebracht. Waarom had ze ook niet door, maar ze was blijkbaar het jagen zat geweest voor even. Het constante regelen van de prooistapel was veel werk en dan zo'n wandeling maken was wel zo fijn. Waarom ze hier uitkwam had ze ook niet door. De vier bomen stonden er best vredig bij. De kale takken zaten onder de sneeuw en er waren geen blaadjes meer te zien, ook niet op de grond. De wind had ze waarschijnlijk al over het hele gebied verspreid. Waarschijnlijk waren ze al zo ver dat niemand meer wist waar ze vandaan kwamen. Haar ijsblauwe ogen gingen weer naar de grond en ze zag al snel een kater staan. Aanvallen was iets wat je hier niet deed. Ze had er ook geen zin in, dus er was genoeg reden om op een afstandje te gaan staan. "Is het interessant?", vroeg ze alsof het de meest normale vraag was die je maar kon stellen aan een wildvreemde kater. De poes bleef op een afstandje staan, maar hield haar rustige uitstraling.

De rode kater keek op toen hij iemand iets hoorde zeggen. Zijn helderblauwe ogen ontmoette die van haar en een kleine, maar neutrale glimlach verscheen op zijn gelaat. "Waarom zou je dat willen weten?" begon hij simpel, zijn schouders licht ophalende terwijl hij dit vroeg. Zijn grote gestalte torende boven die van haar uit maar niets wees erop dat hij haar zou aanvallen. Hij wist dat dit niet de plek was om dat te doen en daarbij had hij er ook geen zin in noch reden voor.

De opmerking die ze maakte zorgde ervoor dat hij wat glimlachte en zijn blik voor een tel op de grond liet rusten, nadien terug opkijkende. "Eigenlijk wel ja," begon hij rustig, zijn rode oortjes in haar richting spitsende. Nadien wees hij met zijn neus naar de grote rots achter haar, waar de leaders zich altijd op bevonden tijdens een Gathering. "Ik dacht aan mijn vader." sprak hij nadien, nog altijd even neutraal maar alsnog niet vijandelijk. Het klonk eerder emotieloos, al voelde de kater op dit moment duizend en één emoties door zijn lichaam gieren. Woede, haat, verdriet.. Een zucht kroop naar boven in zijn keel maar koppig slikte de kater deze weer door.

De poes had besloten de meest voorliggende vraag te stellen. Kalm bleef Zealspark haar met zijn helderblauwe ogen aankijken, even een oortjes schuin zettende toen hij plots een vogel hoorde wegvliegen. Uiteindelijk knikte hij, weer langs haar heen kijkende, naar de rotsen. "Firestar was mijn vader." sprak hij, nog altijd even neutraal al was er nu wel een zekere bedroefde toon te herkennen in zijn stem. Een wind woei over het landschap heen en deed zijn vacht opwaaien. Het verse litteken dat Claw hem toegediend had op zijn borstkas werd voor een tel zichtbaar, tot zijn witte vacht er weer over viel. "Ik heb hem daar helaas nooit kunnen zien staan. Dus vraag ik me af hoe 't zou zijn geweest.." mompelde hij er nadien achteraan. De eerste keer dat hij meeging naar een Gathering was Silverstar al leader geweest. Firestar had zich toen al bij Starclan gevoegd, nadat een Riverclan hem bruut vermoord had.

Hij rukte zijn blik los van de rots en keek de Windclan poes opnieuw aan. Haar opmerking had ervoor gezorgd dat hij even knipperde, nadien trok hij echter ook zijn mondhoeken een klein beetje omhoog. "Nee, dat denk ik niet." miauwde hij, al iets luchtiger dan daarnet. Hij knikte even bij haar volgende woorden. "Het is al even geleden. Vergeten gaat niet maar je leert ermee leven." Hij haalde zijn schouders op en wierp nog één laatste blik op de rotsen waarna hij zich focuste op de poes die voor hem stond. Een luide zucht verliet zijn bekje. "Zealspark. Met wie heb ik het genoegen?" vroeg hij, haar nieuwsgierig aankijkende.

Zealspark knikte bij het horen van haar naam. Automatisch sloeg hij de naam op in zijn geheugen en keek hij de poes weer aan met zijn lichte blauwe ogen toen er een pak sneeuw vlak naast haar neerviel op de grond. Een grijns sierde zijn gelaat, het zich nu al inbeeldende hoe het zou zijn geweest als ze één staartlengte opzij had gestaan. Haar zuchtende toon drong zijn gehoorstelsel binnen en met de grijns op zijn gelaat knikte hij instemmend. "Niet alleen vervelend, ook gevaarlijk. Het brengt veel te veel ziektes met zich mee. Kittens vinden het leuk om mee te spelen, tot ze verkouden worden." Zijn felle rode vacht stak fel af tegen de witte kleur van de sneeuw. In tegenstelling tot haar had hij meer rood in zijn vacht, terwijl zij juist het merendeel uit wit bestond. Net zoals haar zuchtte hij ook even, in het rond kijkende. "Hoe gaat het met Windclan?" vroeg hij dus maar, de stilte die aan het opbouwen was doorbrekende.

Het was best een domme vraag geweest: bijna iedere Clan had het moeilijk in deze tijden. Al was Zealspark ervan overtuigd dat Thunderclan zich toch in een best nare situatie had gewerkt, afgezien het feit dat Bloodclan de touwtjes in poten had genomen. Maar als het aan hem lag dan ging dat niet meer lang duren. Zijn blauwe ogen ontmoette die van Frostfaith, waarbij hij toch een stuk wantrouwen naar boven had gelokt met zijn vraag. Een vredige glimlach spreidde zich op zijn gelaat toen ze de vraag terugkaatste. "Bij ons gaat het goed, ondanks alle sneeuw." miauwde hij, een onduidelijke toon in zijn stem. Hij wist niet goed wat hij anders kon zeggen. Sowieso zou hij de zwakte van zijn Clan nu niet blootleggen, al dacht hij tegelijkertijd ook weer niet dat eender welke Clan hen nu zou aanvallen. Bloodclan mocht Thunderclan misschien wel zogezegd overgenomen hebben, maar samen vormden ze alsnog één sterke "eenheid". Natuurlijk zag hij hier geen pluspunten in, integendeel zelfs, maar het was nu eenmaal een angstaanjagende gedachte, om Thunderclan én Bloodclan tezamen aan te vallen. Maar toch spreidde hij het woord niet rond, maar al te goed wetende wat er dan met zijn Clangenoten kon gebeuren..

Toen de poes herhaalde dat de sneeuw haar ook dwarszat verscheen er ook op zijn gelaat een kleine glimlach, al verdween die net zo snel als de hare. Nadien werd zijn aandacht echter van de poes weggetrokken door het geluid van een wegvliegende vogel. Wat er erna gebeurde, ging veel te snel. Hijzelf wist nog maar net weg te springen, maar Frostfaith daarentegen.. Een grijns brak uit op zijn gelaat en Zealspark wist dat als hij nu de moeite deed om deze onder banken en stoelen te schuiven, er enkel en alleen een verwrongen uitdrukking tevoorschijn zou komen. "Oh? Ik dacht dat je de sneeuw niet leuk vond?" miauwde hij plagend, zijn geamuseerde blauwe ogen weer op haar richtende.