;; But if you change your mind, you know where I am | Thornflame

Ze was verzonken geraakt in een stom, kittenachtig spelletje. Ze had zich een weg door de sneeuw heen gegraven om een soort hut te maken, met automatische airco. Oftewel, het was er koud. Maar dat maakte niet uit. Echo merkte dat ze automatisch kittenachtige spelletjes ging spelen door de koude substantie die haar omringde. Ze kon het echt niet laten. Pootstappen, zacht knerpend in de sneeuw, kwamen op haar af. Ja, ze wilde zich wel inhouden, maar ze kon het echt niet. Dus duwde ze zacht tegen de sneeuw voor haar, opdat er een gat brak dat uitkwam op het pad. Ze stak haar kop erdoor. "Ya!" riep ze, haar snuit richting de Thunderclanner duwende. Stiekem hoopte ze dat hij zou schrikken.

Tevreden zijnde keek Thornflame naar het muisje dat voor zich op de grond lag. Hij had uiteraard gehoopt dat hij met wat meer voor zijn Clan zou aan komen zetten, maar hij vond dat dit al wel aardig was. Het muisje was redelijk klein, maar wel mollig. En het zou dus sappig zijn. Het idee dat het muisje sappig was zorgde ervoor dat hij het bijna hier en nu zou op gaan eten, maar dat zou hem niet echt in dank afgenomen worden als ze dat in het kamp te weten kwamen. En dus begroef Thornflame met tegenzin de prooi terwijl hij nogmaals verlangend naar het dikke rugje van het muisje keek. Als hij er nu één hap van zou nemen… Verwoed schudde hij zijn kop. Wat voor Clangenoot, Warrior en mentor zou hij zijn als hij dat zou doen? Briarpaw. Briarpaw kon dit muisje perfect gebruiken om wat op krachten te komen zodat ze klaar was voor de volgende intense training. En met de gedachte aan zijn eigen Apprentice gooide hij het muisje op de grond, deed wat grond weg en zorgde dat het muisje bedekt werd. De sneeuw zorgde er voor dat zijn poten koud werden, maar Thornflame maakte daar snel korte metten mee door naar Fourtrees te rennen. Het was de plek waar hij al veel andere katten van andere Clans had ontmoet. Meestal als hij naar deze plek ging kwam hij wel iemand nieuw tegen en hoewel hij het gevoel had dat hij zijn Clan verraadde als hij naar hier ging, wist hij ook dat hij niet veel fout deed. De Young Warrior wilde zich net weer op de jacht concentreren toen hij zich doodschrok. Hij draaide zijn kopje bruut om, zijn haar op zijn rug in de lucht. Hij likte over zijn borst om zichzelf een houding te geven toen hij zag dat het een Apprentice was. ‘Dacht je nu echt dat ik daar van zou schrikken?’ vroeg hij zo stoer mogelijk, maar hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen. ‘Leuk geprobeerd, maar zoiets werkt dus niet.’ Hij bewoog zijn oortjes naar voren en keek de Apprentice plagerig aan. ‘Moet je niet terug naar je Clan, kleintje?’

Hij was een beetje stoer aan het doen, maar ze zag dwars door hem heen. De acute beweging die zijn kop had gemaakt; zijn vacht die recht overeind was gaan staan; nee, echt niet hoor, hij was niet geschrokken. "Oh ja, ik dacht al dat dat niet zo werken," hoonde ze met een grijns, duidelijk niet overtuigd. Toen vroeg hij of ze niet terug moest naar haar clan. Prima vraag; gelijk had-ie ook wel. Maar dat vieze laatste woordje. "Nee, ik ben een apprentice, acht moons, hartstikke bedankt," sprak ze hem tegen, uiterst beledigd. De plagerige ondertoon in zijn stem had ze niet echt opgevangen.

- Sorry! Ik was deze bijna vergeten xd

Thornflame had kort met zijn ogen gerold toen hij de honende stem van de Apprentice hoorde. Hij wist zeker dat hij ook op die manier had geantwoord als hij hetzelfde had voorgehad, maar toch was de Apprentice brutaal. Oké, hij kon er de lol wel van inzien, dus zo brutaal vond hij het nu ook weer niet. Het was eerder dat hij graag iets had om over te klagen en de Apprentice leek daar het prima slachtoffer voor te zijn. De scherpe geur vertelde hem dat ze afkomstig was van de ShadowClan en even vroeg de kater zich af waarom ze helemaal van haar Clan naar hier zou wandelen. Maar ja, dan kon hij zichzelf ook wel die vraag stellen. Hij was hier nu toevallig beland omdat de jacht hem naar hier had gebracht, maar het begon hem de laatste tijd wel meer op te vallen dat hij steeds meer banden met andere katten in andere Clans kreeg. Het was te hopen dat het zijn eigen Clan niet al te veel zou opvallen. De kater keek de Apprentice strak aan. ‘Het was maar een grapje hoor,’ zei hij en hij rolde met zijn ogen. ‘Maar je blijft alsnog een kleintje omdat ik boven je uit toren.’ En dat was ook zo. Hij was minstens één kop groter dan haar, zijn schouders waren gespierder en hij maakte over het algemeen een robuuste uitdruk. Dat kon trouwens ook zijn omwille van het feit dat hij een kater was. ‘Maar goed… wat doe je hier zo helemaal alleen?’ vroeg hij nieuwsgierig aan haar. ‘Was je je Clan even beu?’

Een grapje. Oh, ze moest bíjna lachen. En ja, kleiner dan hij. Oké, maar dan had hij geen reden haar kleintje te noemen. Kleintje was de koosnaam voor haar zusje, niet voor een vreemde uit een andere clan. Vervolgens stelde hij een vraag met één enkele optie. "Er zijn ook wel andere redenen waarom iemand alleen buiten zijn territorium zou zijn," sprak ze, maar ging wel een antwoord geven. "En nee, ik dacht gewoon nog iets bij te leggen op de prooistapel, al is dat niet echt nodig eigenlijk," Een beetje promoten kon geen kwaad, toch? Hij hoefde niet te weten dat er geen prooistapel bestond.

Thornflame merkte dat de Apprentice niet echt kon lachen met zijn grap, maar daar trok de kater zich niet al te veel van aan. Hij vond dat één dag gelachen één dag niet geleefd was. Als katten dan kozen om niet met zijn grapjes te lachen moesten ze het zelf maar uitzoeken, maar hij vond het in elk geval wel leuk. Hij was dan meestal ook de enige die zijn eigen grapjes leuk vond, maar dat kon ook komen omdat hij zijn grapjes niet echt met andere katten deelde. Dat kwam dan weer omwille van het feit dat hij meer vriendschappen buiten de Clan had dan in de Clan en de vriendschappen die hij al had buiten de Clan waren allemaal veel te serieus. Zo had hij Brindleleaf laatst ontmoet waar veel meer drama aan de hand mee leek te zijn dan hij voor mogelijk hield en dan kon hij er nog wel een paar opsommen waar het niet allemaal even humoristisch verliep. ‘Dat ontken ik zeker niet,’ zei hij grijnzend. Hij ging soms ook wel eens uit zijn Clan gewoon om een bepaalde reden. Meestal was dat om te jagen, om zijn snelheid wat bij te schaven of om gewoon even buiten de Clan te zijn. Even geen gezeur meer aan zijn hoofd en ook niet het gedoe dat hij sociaal moest doen. Hij was een sociaal persoon, maar soms ook weer niet. ‘Bij ons ook niet,’ zei hij. Kon zij veel weten dat hij loog en dat de prooistapel zowat leeg was. Dat sommige katten met honger gingen slapen. Nee, dat hoefde zij niet te weten. Hij was naïef, maar niet dom. ‘Maar wel fijn dat je niks te klagen hebt, toch? Met honger gaan slapen is niet echt het leukste gevoel wat je kunt hebben.’ Zijn ogen keken haar deze keer rustig aan, zelfs lichtelijk ernstig.

Hij beaamde over zijn eigen clan dat hun prooistapel ook hoog genoeg was. Natuurlijk kon ze niet weten of hij serieus was, dus knikte ze gewoon maar. Haar snuit bleef daarbij in een vrij neutrale uitdrukking hangen. Toen hij bevestiging vroeg voor iets herhaalde ze de beweging. "Ja, dat is waar," Met honger slapen was in ieder geval iets wat ze niet meemaakte; ze sliep maar nauwelijks meer. "Klinkt alsof je wel ervaring hebt," merkte ze op, haar donkerblauwe blik richtend op de tabby en witte. "Al wat barre winters meegemaakt?"

De kater gaf een kort knikje toen de poes van de ShadowClan zijn woorden beaamde. Het leek hem echt een vreselijk gevoel om uitgehongerd te gaan slapen. Gelukkig was ThunderClan wel nog zo gevoed dat ze enkel met een lichte honger gingen slapen. Soms stond hij zijn prooi af aan een Elder, soms aan een Apprentice. Hij vond het belangrijker dat de Clan goed gevoed bleef. Als hij daarvoor zijn prooi eens een keer moest overslaan, deed hij dat graag. Gelukkig was de prooistapel echter nog wel goed genoeg gevuld om iedereen een kans te geven om te eten. Ook hielp het dat de jongste kittens nog moedermelk dronken en dus geen prooi nodig hadden. En je had natuurlijk ook katten die geen honger hadden of niet veel eten nodig hadden en een deel van hun prooi afstonden aan anderen. Natuurlijk waren er niet veel die dat deden bij Thornflame, want de kater had eerlijk gezegd niet veel contacten in de Clan. Hij had er meer buiten de Clan en ergens schaamde hij zich daar wel voor, maar aan de andere kant ook weer niet. Hij haalde zijn schouders op toen hij de poes hoorde. ‘Niet echt,’ gaf hij eerlijk toe. ‘Ik heb er nog maar één meegemaakt, maar ik weet wel hoe het is om met honger te gaan slapen. Maar dat komt meer door mezelf.’ Hij grinnikte even. ‘Ik heb nogal gauw medelijden met andere katten en vind het geen leuk idee om zelf goed gevoed te zijn, maar een ander te zien lijden. Dus daarom sta ik soms mijn voedsel af aan anderen.’ Hij zei dat laatste alsof het een normaal ding was en ergens vond hij dat ook wel zo. Hij gaf een lik over zijn borst en wachtte op wat ze zou gaan zeggen.