You don’t have to be shy [Trainingstopic one]

Ze had slecht geslapen. Ook voor haar was het weer de eerste nacht geweest dat ze alleen had moeten slapen. Haar oude nest in de warriorsden had koud aangevoeld en ze had meteen heimwee. Ze miste de zachte geluidjes van haar kittens en hun kopjes die tegen haar aangeduwd werden. Meteen had een gevoel van eenzaamheid haar bekropen en het was maar goed dat ze twee apprentices had gekregen. Anders had ze echt niet geweten wat ze moest doen. Nou moest ze haar nest wel uitkomen en nadenken wat ze met haar apprentices zou gaan doen. Het zwarte gat was er wel maar ze wankelde op het randje, ze was er nog niet ingevallen. Zo lang dat niet gebeurde was het goed. Ze was te vroeg toen ze de den uitliep was het nog net donker. Het zou snel licht worden, maar dat was het nog niet. Dus ging ze in de kampuitgang zitten en keek toe hoe de zon langzaam omhoog begon te klimmen. Het was een kille ochtend, maar dat was normaal in leaf-fall. Ze wachtte totdat Oceanpaw en Swanpaw zouden komen terwijl ze zachtjes voor haar uit neuriede.

[Oceanpaw & Swanpaw]

Swanpaw werd wakker van het felle ochtendlicht dat door de ingang van de apprentice den scheen. Hij geeuwde en stond versuft op, het was vandaag zijn eerste training met een nieuwe mentor. Hij deelde haar samen met een andere apprentice, Oceanpaw, en zij was net apprentice geworden. Eenmaal buiten nam hij met halfopen ogen een vogel van de prooistapel en nam verveeld een hap. Vandaag zou hij nieuwe dingen leren, niet dat hij eerder al veel had geleerd, want het werd echt tijd dat hij een nieuwe mentor toegewezen kreeg. Vlak na zijn eerste hap zag hij Brindleleaf bij de uitgang van het kamp zitten, dom van hem dat hij niet eerst het kamp even had rondgekeken! De kater nam de mus in zijn bek en trippelde naar zijn mentor, waarna hij haar een verontschuldigende blik toewierp. "S..sorry," stamelde hij verlegen, ik had u nog niet gezien." Hij ging zitten en nam nog een hap, en besloot dat hij genoeg gegeten had, bovendien had hij niet eens honger, zoals nooit, eigenlijk. "Wilt u ook wat?" vroeg hij beleefd en stijfjes, terwijl de witte kater de mus aarzelend naar haar toeschoof, en als ze niets zou willen, als ze al gegeten had, dan ging hij het wel aan Oceanpaw geven, want die leek nog niet buiten te zijn.

Ze had maar een nacht om zich voor te bereiden op haar nieuwe rang. Ze was redelijk laat het kamp weer ingekomen, omdat ze anders wist dat ze het kamp niet uit te krijgen zou zijn. Ze had in de stromende regen een stuk van het territorium verkend en Cyber was er niet geweest, dus misschien was het nog niet zo erg. Toch had ze de halve nacht wakker gelegen, nadat ze wat nachtmerries had gehad en had gepiekerd over haar nieuwe rang. Ze moest dapper zijn, ze moest zich niet aanstellen. Dus toen de zon op kwam sliep ze nog maar net waardoor ze pas laat wakker werd en opstond. De kriebels in haar buik zorgden ervoor dat ze niet zo veel honger had. Nadat ze zicb uitgerekt had en haar vacht uitgeschud, vervolgde ze haar weg naar de uitgang. Daar zag ze twee redelijk bekende vachten waardoor ze voorzichtig naast Swanpaw plaats nam. Stilletjes begon ze haar verwilderde vacht te likken, om het wat te temmen. Voordat ze even gaapte en haar oortjes wiebelde. Ze nam geen aanstalten om wat te eten. Gespannen staarde de jonge kattin naar de uitgang en snoof ze zo nu en dan wat geuren op. Het enige wat ze ervaren was waren de grote gevaren buiten het kamp. Rogues stonden klaar om kittens te verwonden. Een paar weken later en ze was waarschijnlijk overleden. Ze had geluk gehad dat Abysspaw erbij was geweest. De kattin had ze al veelte lang niet meer gezien. Ze keek naar haar poten en was duidelijk niet enthousiast. 'Goedemorgen,' murmelde ze enkel vriendelijk en ongemakkelijk.

Ze keek om toen Swanpaw naar haar toekwam. “Geen u alsjeblieft, dat is echt niet nodig Swanpaw.” Haar goudgele ogen stonden verbazend vriendelijk. Hij was niet zo uit de hoogte en dat had haar sympathie omhoog gebracht ondanks dat hij een kater was. “Bedankt.” Ze pakte de rest van de vogel van hem over. Ze ging zijn aanbod niet afslaan dat zou hem verlegen kunnen maken en dat wilde ze hem niet ook nog aandoen. Ze pluisde de rest van het vlees eraf en begroef de restjes, voordat ze weer overeind kwam. Net op het moment dat Oceanpaw bij hen kwam. “Goedemorgen Oceanpaw.” Ze trok terwijl ze dat zei wat verrast met haar oren. Meestal waren apprentices enthousiast als ze konden trainen, maar bij deze twee leek dat anders. Ze moest maar voorzichtig met ze zijn en ze hoopte dat ze dat kon. Ze hoopte dat Everstar de juiste keuze had gemaakt om deze twee bij haar te plaatsen, maar ze had daar vast haar redenen voor gehad. “Goed we beginnen met een rondje door het territorium, waarbij jullie alle geuren mogen noemen die jullie tegen komen.” Ze stond op en wenkte Swanpaw en Oceanpaw met haar staart.

Oceanpaw kwam ongemakkelijk, zo leek het dan toch, naast hem zitten en begon haar wilde vacht te likken. Ze leek net als hem niet zo enthousiast om te gaan trainen. Ergens was hij wel blij dat hij eindelijk een nieuwe mentor toegewezen had gekregen, want dan kon hij nu eenmaal zijn training verderzetten. Brindleleaf vertelde hen dat ze het territorium zouden gaan verkennen. Hij stond op en liep achter haar aan en vroeg zich af of Ocean het niet spannend vond. Maar toen hij naar haar keek dacht hij wel anders, misschien zou ze van gedacht veranderen eens ze het territorium zou hebben gezien. Het voelde vreemd om met twee poezen die hij niet kende rond te lopen in het territorium, maar hij zou eraan moeten wennen, dus probeerde de jonge kater maar een babbeltje te slaan met zijn mede-apprentice. "H..hallo," stotterde hij, "i-ik ben Swanpaw." Net toen hij dat had gezegd, herinnerde hij zich dat zij zijn naam al wist van de ceremonie. Hij kon zichzelf wel op de kop slaan! Beschaamd keek Swan weg, hij wou niet zien hoe Oceanpaw hem uitlachte.

De Mentor leek net klaar te zijn met eten toen Oceanpaw erbij kwam staan. Ietwat verbaasd trok de oudere kattin dan ook met haar oren, waardoor Ocean zich wel afvroeg of ze iets had gemist. 'Goedemorgen Oceanpaw.' Klonk er bijna meteen, waardoor haar kopje omhoog schoot en ze met haar helderblauwe ogen even naar har mentor keek. Een kort vriendelijk knikje volgde, waarna ze haar verwilderde vacht verder orderde. 'Goed we beginnen met een rondje door het territorium, waarbij jullie alle geuren mogen noemen die jullie tegen komen.' Klonk er net op het moment dat ze klaar was met haar eerste wasbeurt die dag. Soepel sprong de kattin overeind, misschien iets te snel, waarna ze haar mentor met zenuwachtige kleine pasjes volgde. 'H..hallo,' stotterde haar mede-apprentice al snel, waardoor de jonge Oceanpaw even vriendelijk naar hem glimlachte. Ze was te zenuwachtig om maar een woord uit te brengen. 'I-ik ben Swanpaw.' Ging de kater verder, die met zijn sneeuwwitte kleur, haar aan haar moeder en halfbroer deed denken. 'Dankje, ik was je naam al weer kwijt.' Fluisterde de jonge kattin, voorzichtig terug. Ze was te gespannen geweest om alles te kunnen onthouden. Onrustig kroop ze iets dichter naar haar mede-apprentice toe. Geen zwaktes willen tonen aan Brindleleaf. 'We komen toch niet in de buurt van het Rogue gebied?' Vroeg ze gespannen, terwijl ze inwendig gepeinigt haar ogen tot spleetjes kneep.

Het tweetal achter haar begon een gesprekje en ze liet ze maar even. Totdat het haar echt te lang duurde voordat ze gingen doen wat ze gevraagd had te doen. “Tjop tjop dame en heer.” Zei ze terwijl ze haar kop draaide zodat ze haar apprentices aan kon kijken. “Ik heb nog geen geur gehoord.” Drong ze aan. Toen gleed de blik in haar goudgele ogen naar Oceanpaw. “We gaan geen grenzen oversteken Oceanpaw.” Er ontstond een geruststellend glimlachje om haar lippen. Ze kende het verleden van de jonge poes en ze begreep heel goed waarom ze die vraag stelde. “We gaan niets gevaarlijks doen liefje. Ontspan je en probeer de geuren om je heen eens op te pikken.” Vervolgde ze rustig. “Geuren kunnen je heel veel vertellen. Wie op welk moment ergens langs gekomen is. Je kunt ruiken hoe oud een geur is en of een prooi ergens gestopt is omdat hij of zij opgeschrikt is. Of iemand kleine stappen genomen heeft of juist hele grote wat erop kan duiden dat iemand is gaan rennen. Allemaal dingen die je kunt achterhalen als je scherp bent op geuren.” Legde ze Swanpaw en Oceanpaw uit, voordat ze weer voor haar uitkeek. Duidelijk in afwachting dat haar apprentices geuren op gingen noemen.

Swanpaw zuchtte opgelucht toen de poes hem niet uitlachte om zijn domme vraag. Ze zei zelfs dat ze zijn naam al was vergeten. Op dat moment begon Brindleleaf te spreken, ze moesten duidelijk beter gaan opletten. Hij zoog snel alle lucht naar binnen. Hij rook de oude geur van een konijn, maar voor de rest niets, voorlopig dus nog geen prooi. Als ze al gingen jagen, want Oceanpaw kende het territorium nog niet. Hij wachtte tot zijn mentor was uitgepraat, en bij het laatste knikte hij voorzichtig. Het was een goede tip, daar had hij zelf nooit op gelet. Swan durfde niets te zeggen, bang dat het verkeerd ging zijn, en zeker met zo'n mentor die echt alles wist. En hij wist niets. Dus zweeg hij maar en zei niets over de oude konijnengeur die hij had geroken, want dat was toch niet belangrijk?

Waarschijnlijk spraken ze te lang, of deden ze niet wat ze moesten doen, want al gauw draaide haar mentor zich naar hen toe. 'Tjop Tjop dame en heer.' Klonk er, waardoor Oceans kopje omhoog schoot, vragend en een beetje beschaamd keek ze haar mentor aan. 'Ik heb nog geen geur gehoord.' Drong de kattin rustig aan, waardoor de zes manen oude kitten haar blauwe ogen op de grond richtte. Ze kende bijzonder weinig geuren, of ze kon ze niet altijd benoemen. 'We gaan geen grenzen oversteken Oceanpaw.' Klonk er, wat enigszins een geruststelling was voor de jonge kattin. Swanpaw snoof inmiddels al wat geuren op, waardoor de kattin nieuwsgierig naar haar mede-Apprentice keek. Had hij al wat geroken? 'We gaan niets gevaarlijks doen liefje. Ontspan je en probeer de geuren om je heen op te pikken.' Ging Brindleleaf verder, de Apprentice knikte even. 'Geuren kunnen je heel veel vertellen. Wie op welk moment ergens langsgekomen is. Je kunt ruiken hoe oud een geur is en of een prooi ergens gestopt is omdat hij of zij opgeschrikt is. Of iemand kleine stappen genomen heeft of juist hele grote wat er op kan duiden dat iemand is gaan rennen. Allemaal dingen die je kunt achterhalen als je scherp bent op geuren.' Legde Brindleleaf geduldig uit. De kattin probeerde alle informatie goed op te slaan, voordat ze Swanpaws voorbeeld nam en zich op de geuren concentreerde. Ze kneep haar ogen tot spleetjes terwijl ze diep nadenkend de geur probeerde te herkennen. Ongemakkelijk boog de 6 manen oude kattin haar kop. 'Ik denk dat ergens links een muisje heeft gezeten,' murmelde de kattin onzeker. Er was dan ook links van hen een vage geur van een muis te ruiken. Voorzichtig wiebelde ze haar oortjes, wachtende op een inbreng van Swanpaw of Brindleleaf.

Het duurde even maar gelukkig trok Oceanpaw uiteindelijk haar bekje open. Ze knikte en keek weer even achterom. “Dat klopt Oceanpaw.” Ze knikte de poes even toe voordat ze Swanpaw aankeek. “Nu jij Swanpaw. Ook de geuren die geen prooi of gevaar betekenen zijn belangrijk. Dus je mag alles noemen, probeer maar.” Ze stopte met lopen toen de grote vlakte zich voor hen uitstrekte. Er speelde een grijnsje om haar lippen terwijl ze wachtte totdat haar apprentices naast haar kwamen. Ze zou nog even kijken of Swanpaw antwoord zou geven, maar dan konden ze wel een stukje gaan rennen. Kon ze meteen hun conditie testen en haar eigen problemen van haar afrennen, ze vond het heerlijk als ze even de kille wind door haar vacht kon voelen. “Daarna gaan we een stukje rennen.” Zei ze daarom ook met een fonkeling in haar goudgele ogen.

Terwijl ze verder wandelden miauwde Oceanpaw voorzichtig dat ze een muis had geroken. Hij snoof diep in en proefde inderdaad de muizengeur. Dom dat hij dat niet had gemerkt! “Nu jij Swanpaw. Ook de geuren die geen prooi of gevaar betekenen zijn belangrijk. Dus je mag alles noemen, probeer maar,” zei Brindleleaf plots tegen hem. Hij kromp ineen van schaamte dat hij nog niets had geroken, althans, niets belangrijk. Swan ging naast zijn mentor staan, die nu niet meer wandelde, hij opende zijn mond en ademde weer diep in, terwijl hij de lucht proefde die zijn mond binnenliep. "Ik... ik euh," begon hij stamelend. "Ik euh, ik denk dat er een beetje verderop en een stukje naar links een konijn heeft gezeten." Hij wreef nerveus met zijn poot in de grond en durfde zijn mentor niet aan te kijken, wat als hij het fout had? Een huivering liep omhoog langs zijn ruggengraat. De jonge kater verzamelde zoveel moed als hij had bijeen en keek enkele seconden en met een bange blik in de ogen van zijn mentor. Langer zou hij echt niet kunnen.

-Sorry voor het late antwoord!!

Brindleleaf wou duidelijk dat Swanpaw ook een geur opnoemde. Waardoor de zes manen oude kitten voorzichtig een bemoedigend naar Swanpaw glimlachtte. De witte kater was bijzonder verlegen, iets dat Oceanpaw nog nooit bij andere kattem had opgemerkt. Toch was dat beter dan een kat als Tigerpaw, gemeen en een pestkop. Misschien was hij ook wel onzeker of gewoon erg ambitieus. Haar broer stond niet bekend ala de vriendelijkste, vele verachtten hem. Oceanpaw niet, het was een goedhartige kat naar haar toe. Misschien ook wel doordat ze zijn lieftallige zusje was. Vele malen jonger dan hem, maar toch kon ze duidelijk goed met hem opschieten. Ze hoorde Swanpaw antwoord geven en Brindleleaf praten over rennen waardoor ze met een paar sterke passen naast haar mentor ging lopen. 'Kunnen we een wedstrijdje doen?' Vroeg de kattin speels, waarmee duidelijk werd dat ze het enkel wou als het een eerlijke race was.

De aarzeling was duidelijk in zijn stem te horen toen hij antwoord gaf. Ze merkte dat ze echt voorzichtig moest zijn met haar apprentices en ze hoopte dat ze dat kon opbrengen. Ze was niet altijd even tactisch, maar ze zou haar best doen. “Goedzo Swanpaw.” Zei ze daarom ook zo enthousiast mogelijk. Het grijnsje kwam terug om haar lippen toen Oceanpaw vroeg of ze een wedstrijdje zouden doen. “Ja is goed.” Maar zij had langere poten dan haar apprentices, dus dat zou niet eerlijk zijn. “Ik blijf schuin achter jullie. Zien jullie die steen daar in de verte? Daar gaan we om heen en dan komen we op deze plek weer terug.” Legde ze uit terwijl haar snorharen trilden ze had er duidelijk zin in om even haar poten te kunnen strekken. Voor haar was dat als ze het echt op een rennen kon zetten, maar dit keer zou ze zich inhouden. Ze wilde de conditie van Swanpaw en Oceanpaw bekijken en dat kon alleen als ze haar aandacht op hen richtte en niet op de ruimte voor haar. “Toe maar.” Spoorde ze de twee vrolijk aan.

Een kleine glimlach verscheen op zijn lippen toen Brindleleaf hem complimenteerde. Hij keek lichtjes grijnzend naar Oceanpaw, die vroeg om een wedstrijdje te doen. Vanuit zijn ooghoek zag hij Brindleleaf grijnzen en wist al wat het antwoord zou zijn. Zelf had hij niet echt zin in een wedstrijd, hij betwijfelde of zijn verzwakte poten het wel aan zouden kunnen door zijn eigen uithongering van de laatste maan. Swanpaw zuchtte, ach, het leven is zoals het is en dat van hem was nou niet bepaald fantastisch. "Ja is goed," was het al verwachte antwoord van hun mentor. Hij keek eens rondom hem, waar zouden ze naartoe racen? Zijn poten kriebelden alsof ze al wisten wat er te gebeuren stond en het was geen leuke kriebeling, dat kon hij wel toegeven. Hij richtte zich weer naar Brindleleaf en luisterde naar haar uitleg; “Ik blijf schuin achter jullie. Zien jullie die steen daar in de verte? Daar gaan we om heen en dan komen we op deze plek weer terug." Swan knikte en draaide zich in richting van de steen. Hij schatte de afstand in, zijn poten zouden de niet al te lange afstand wel kunnen houden, al zou hij niet te snel mogen lopen.

Brindleleaf complimenteerde eerst Swanpaw toen hij een goed antwoord gaf waardoor Oceanpaw hem vrolijk aankeek. Ze was blij dat ze beide met hun eerste training zichzelf niet voor schut zetten. Al vond ze het wel lastig dat ze uit het kamp moest. Met het rennen hoopte ze wat vrijheid te ervaren. Haat mentor grijnsde een beetje toen ze voorstelde een wedstrijdje te doen. 'Ja is goed.' Klonk er dan ook al snel. Opgewekt schoot Oceanpaws kopje dan ook omhoog. 'Ik blijf schuin achter jullie. Zien jullie die steen daar in de verte? Daar gaan we om heen en dan komen we op deze plek weer terug.' Legde haar mentor de regels uit. Oceanpaw knikte terwijl ze met gespitste oren de geluiden om zich heen waarnam. Ze keek naar de steen, die was redelijk goed te herkennen. Dit zou vast leuk worden! Oceanpaw zette zich voorzichtig schrap. Ze hield ervan om zelf ook dingen te kunnen vragen aan Brindleleaf. Ze hadden dus blijkbaar inbreng op hun training. 'Toe maar.' Klonk er vrolijk waarna de jonge kattin haar passen versnelde en zo overging tot een ritmisch geren.

Ooc: sorry voor de late reactie was heel moe de laatste tijd...

Zo snel het tweetal voor haar uit begon te rennen bracht ook zij haar gewicht op haar achterpoten. Ze rende achter ze aan en hield zich een beetje in om te voorkomen dat ze niet langs ze schoot. Ze was ouder en had een betere conditie, dat zou gewoon niet eerlijk zijn. “Kom op Swanpaw!” Ze keek even naar Swanpaw. “Kom op Oceanpaw.” Vervolgens keek ze naar de kattin. Ze spoorde haar apprentices aan tot het uiterste te gaan. Ze schoot om de steen heen om weer terug te rennen. Ze deden het goed, dat viel helemaal niet tegen. Binnenkort zou ze ze allebei een keer apart mee nemen, maar zo samen was ook goed voor ze.

Zijn poten raasden over de grond en hij deed zijn best om er niet over te struikelen. “Kom op Swanpaw!” riep zijn mentor plots. Hij wist niet waarom, maar die woorden moedigden hem aan. Maar ondanks dat raakte hij toch een beetje achter. Hij wist al langer dat zijn conditie slecht was, maar plots ging ademhalen heel erg moeilijk. Hijgend keerde Swanpaw terug toen hij bij de steen kwam. Maar ademhalen werd steeds slechter en slechter. Enkele vossenlengten van de steen vandaan kreeg hij geen hap lucht meer binnen. Tevergeefs hapte hij naar adem en stopte met lopen. Na nog even hopeloos zo naar adem te hebben gehaptlukte het hem eindelijk om weer wat lucht te kunnen inhaleren. Zo stond hij daar een tijdje te hijgen. Uiteindelijk zakte de witte kater door zijn poten. Wat was er toch aan de hand? Zijn spieren en beenderen leken opeens van was te zijn gemaakt. Hij kon niets meer optillen of zelfs maar bewegen. En het ergste van alles was nog die schaamte. Die allesoverheersende schaamte die nu bezit van hem nam. Welke kat kon er nou niet een deftig eindje rennen? Wel, daar had hij een antwoord op: Swanpaw. Swanpaw en dan alleen ook Swanpaw. Hij was de zwakste zwakkeling aller tijden.

'Kom op Swanpaw!' Hoorde Oceanpaw nog terwijl ze haar passen steeds verder verlengde. Ze had geen perfecte conditie maar zeker ook geen slechte. Misschien kwam het wel door het feit dat ze zichzelf verder had kunnen pushen toen ze zo gewond was, dat ze weinig aandacht besteedde aan haar poten. Ze droegen haar met gemak, natuurlijk was ze redelijk groot en stevig gebouwd, dus ze zou nooit een van de snelste zijn. Ze kon waarschijnlijk gewoon niet supersnel wenden, maar haar bouw had ook voordelen. Ze was sterker dan sommige andere Apprentices en misschien zelfs Warriors. Haar broer had zich ook een waardig Warrior bewezen, immers was hij de Deputy. Nu wist ze wel dat hij soms ook de verkeerde keuzes had gemaakt, maar dat deed elke kat. Het kamp uitlopen als kitten was een van haar mindere keuzes geweest, al was het met een belangrijke reden. Haar nichtje, Lizardpaw was namelijk het kamp uit gegaan, en Oceanpaw wou haar veilig het kamp in hebben. Ondanks dat Lizardpaw en zij niet altijd even goed op konden schieten bleef het familie. Familie zorgde voor elkaar als het nodig was. Kom op Oceanpaw!' Klonk er vervolgens. De jonge kattin was net om de steen heen gerent, en kon haar passen op het rechte stuk weer verlengen. De bochten lieten haar iets vertragen zodat ze haar evenwicht in de redelijk hoge snelheid kon bewaren. Haar staart drapeerde sierlijke achter haar aan, terwijl ze van haar snelle en sierlijke passen genoot. Het duurde niet lang totdat ze opmerkte dat Swanpaw niet volgde en ze abrupt stopte. Ze vloog naar voren toe met haar kop maar wist zichzelf te stabiliseren. Haar ogen gleden naar achteren toe en daar zag ze de witte kater dan. Hijgend en naar adem happend alsof het te veel was geweest. Normaal moesten katten toch prima dit kleine afstandje kunnen rennen? De witte kater zakte door zijn poten en bleef stil liggen, haar ogen werden groot waarna ze met een zo scherp mogelijke draai richting haar mede-apprentice rende. Hij was toch niet gewond? Waarom lag hij daar alsof hij zijn lichaam niet meer kon dragen. Haar oren bewoog ze onrustig in haar nek en ze keek wanhopig naar haar mentor. Brindeleaf zou vast meer weten dat zij dat deed. Hijgende bleef ze stilstaan waarna ze haar blauwe ogen naar de grond richtte. Misschien had ze dit niet moeten voorstellen. Natuurlijk hield ze van rennen, maar ze had nooit gewild dat Swanpaw zich zo beroerd voelde. Daarbij wist ze niet eens wat er was gebeurd, en zou ze het zichzelf niet kwalijk moeten nemen. Toch deed ze dat, haar ogen draaide ze somber weg van de andere apprentice waarna ze onrustig een paar passen heen en weer liep. Zonder iets te zeggen, maar duidelijk gepijnigd. Ze kon het niet aanzien dat iemand pijn leed, niet na alles wat ze had meegemaakt. Nog even en ze zou een paniekaanval krijgen, haar ademhaling was al verhoogd door het stuk dat ze gerend hadden, de kattin haalde diep adem voordat ze slikte. Ze kon geen woord over haar lippen heen krijgen. Het zou toch goed komen, het moest wel.

Het ging goed totdat ze om de steen waren gewent. Toen zakte Swanpaw opeens door zijn poten heen. Blijkbaar had de jonge kater toch minder conditie dan dat ze eerst had gedacht. Zo ver had ze de afstand nou ook weer niet gemaakt. Hij leek bijna te hyperventileren en ze kreeg het idee dat als ze niet ingreep hij flauw zou vallen. Ze was al afgeremd zo snel ze doorhad dat Swanpaw het zwaar kreeg dus was ze in een paar passen bij hem. Ze ging voor hem liggen en gaf een tikje tegen zijn wang met haar poot, zachtjes zodat ze hem geen pijn deed maar hard genoeg om zijn aandacht bij haar te krijgen. “Swanpaw kijk mij aan en doe precies wat ik doe.” Ze ademde diep in en diep uit waarbij ze steeds eventjes stopte bij het inademen en uitademen. “Concentreer je helemaal op je ademhaling. Rustig in en weer rustig uit.” Haar goudgele ogen stonden geruststellend terwijl ze in haar ooghoek naar Oceanpaw keek.

Hij kon niet meer nadenken, hij kon niets meer. Het enige dat Swanpaw nog kon doen was hijgen en puffen. Plots voelde hij een poot tegen zijn kaak tikken. Hij keek op maar zag niets door de tranen in zijn ogen. Gebeurde dat wanneer je geen adem kreeg? vroeg hij zich plots af, niet echt op het juiste moment. Zijn ogen vulden zich met de gewoonlijke zoute vloeistof en hij had niet eens pijn of voldoene energie om te huilen. Hoe kon dit dan? En bovendien huilde hij niet eens, er kwamen gewoon tranen, zonder reden. “Swanpaw kijk mij aan en doe precies wat ik doe.” Hij herkende nog vaag de stem van Brindleleaf. "Ik kan je niet zien," probeerde hij te zeggen, maar dat lukte hem neit eens. Dus hief zij zijn hoofd op in de richting van het geluid, in de hoop dat dat de juiste was. “Concentreer je helemaal op je ademhaling. Rustig in en weer rustig uit.” En dat deed hij. Hij probeerde langzaam en rustig te ademen, in het begin was dat nog lastig, maar na een tijdje lukte het beter en beter. Toen hij weer zijn vermogen om te zien en normaal te kunnen ademen en denken terug had begroef hij zijn hoofd onder zijn poten. Hij kon wel door de grond zakken van schaamte. Hij had zeker weten zijn eerste training fataal verknald. Geweldig.

-Heel laat sorry