Louder than bombs and eternity

Nou, die twee apprentices van hem waren tenminste geen klagers. Soms kon hij ze zelfs niet eens in het kamp vinden luieren. Daar moest eigenlijk wel verandering in komen, maar zolang de nare stille sfeer over het kamp heerste en hij zijn emoties ook nog niet echt wist te plaatsen, liet hij die trainingen maar een beetje lopen.
Met rustige passen kwam hij het kamp binnen, de zon was al begonnen aan zijn tocht naar beneden en dus ook trok de warmte langzaam uit de grond weg. Zijn grijze vacht ging bijna op in de donkere schaduwen van de ingang van het kamp. Veel had hij niet kunnen vangen, want door de kou begonnen enkele prooidieren zich al weg te trekken in hun geheimzinnige holletjes, maar een tweetal musjes had net niet aan hem kunnen ontsnappen.
Voor de eerste keer sinds de laatste ceremonie begaf hij zich richting de Elders den, waar zijn dochtertje haar verblijf had moeten maken. "Swatefuw?" vroeg hij, met twee gevederde staartjes die zijn spraak wat belemmerden.

tag -- Slatiepoof first

Als hij niet geconcentreerd had gewacht op een antwoord, had hij haar zachte stemmetje waarschijnlijk niet gehoord. Het klonk wel als een uitnodiging om binnen te komen, toch? Zo niet, dan zou hij het wel snel genoeg merken. Met zachte pootstappen, wel hoorbaar voor haar, kwam hij binnen en legde meteen een van de twee vogeltjes voor haar pootjes neer, waarna hij de ander voor zijn eigen poten dropte. "Ik heb iets voor je meegenomen, omdat het lijkt dat je niet naar buiten bent gegaan." Glimlachte hij en nam voor haar plaats, waarbij hij zijn staart over zijn poten legde. Toen hij zijn blauwe kijkers op haar gericht had, merkte hij niet echt dat ze een geruste houding had aangenomen. "Je hoeft niet bang voor me te zijn hoor, ik heb al een kleine apprentice op als lunch, zit vol." Glimlachte hij, met gebrek aan serieusheid in zijn kop.

"Dank u.." ze bleef wat stijfjes zitten en Ashdrizzle kantelde zijn kopje iet wat. "als u nog ruimte heeft naast apprentice die u heeft gehad, mag u mijn eten wel hebben, ik heb geen honger." ook al had hij wel door dat dit niet helemaal de waarheid was, verscheen er toch een glimlach op zijn gezicht. "U?" merkte hij met opgetrokken wenkbrauwen op. "Zo oud ben ik toch ook weer niet! Nu ik je mentor niet meer ben hoef je niet zo beleefd tegen mij te doen."
Eigenwijs duwde hij het vogeltje wat dichter naar haar toe. "En de code schrijft voor dat jij eerst moet eten." bleef hij doorzetten. "Dat of je vertelt me hoe je dag was."

"De code schrijft wel meer dingen voor," de grijze kater rolde kort met zijn ogen. "maar de code kan niet wegnemen dat de geur van die vogel alleen al me misselijk maakt." Het vogeltje werd zijn kant weer opgeschoven. "Dus eet alsjeblieft op." zachtjes zuchtte hij en kwam overeind en ging naast Slatefur zitten, niet zo vervelend tegenover haar. "Je kan misselijk zijn wat je wilt, maar volgens mij komt er toch niets uit, niet waar?" ze zag er namelijk mager uit, zelfs voor dit seizoen. "Is er iets aan de hand?"

Nee dus. Wat hij verwacht had. Het was wel een klein lichtpuntje dat ze niet van hem wegschrok, dus drukte hij korte zijn kopje tegen dat van haar aan, een zacht snorrend geluid voortbrengende. "Echt niets? Het mag zelfs iets over een houtsnippertje in je nest zijn, hm?" stelde hij voor, tevreden zijn staart weer om zijn poten krullende. "Of over dat er nog ondeugende kittens naar binnen zijn gekropen? Heb je eigenlijk al geoefend met verhaaltjes vertellen? Dat zijn wel verantwoordelijkheden die je krijgt!"

Een glimlachje kreeg hij niet echt van haar los. "Nee, nog niet, ik denk dat ze liever naar de 'echte' elders gaan dan naar een nutteloze nep elder," een van zijn oortjes draaide hij wat, verbaasd door deze bitter getinte woorden. "Ik denk dat ze juist liever naar je toegaan, omdat jij niet vergeetachtig of doof bent en je ziet er ook nog eens het mooist uit." hij verzachtte zijn stem wat, zodat hij straks geen hoopje mos naar zijn kop geslingerd kreeg. "Maar dan gaan we er nu eentje bedenken, want met al die kittens komen ze binnen no time hier eens rondsnuffelen."

"Misschien pakt Starclan m'n gehoor volgende week wel af joh," dit was een hele andere Slatefur die hij leerde kennen. "Nou, dan zal ik persoonlijk wel een woordje wisselen met die hierboven." antwoordde hij rustig, al vond hij het alles behalve fijn dat ze zo ongelukkig was. "Sowieso moet je nog eens mee naar de nursery om je neefjes en nichtjes te ontmoeten en niets maakt al die kittens blijer dan een verhaaltje, zeker nu ze niet allemaal alle aandacht van hun moeder kunnen krijgen. Dus je kunt maar beter een verhaaltje gereed hebben. Dus.. waar moet het overgaan?"

"Zeker weten een keertje!" glimlachte hij. "Het zal je tante vast ook goed doen om je een keertje te zien." tenslotte had Icicleshard ook een beetje afleiding nodig van alles en nog wat. "Uhm.. heb je niet ooit meegedaan aan een grote oorlog ofzo..?" geamuseerd snorde de kater en moest toch even zijn geheugen afgraven. "Volgens mij.. was ik net een apprentice geworden toen Rushspirit de macht had gegrepen over Shadowclan." ja toch? Hij herinnerde zich wel de stank van Bloodclan in het kamp en kon zich wel wat beelden van vechtende katten voor zich zien. "Maar of het een oorlog was?"
"Oh en natuurlijk het dassengevecht van laatst." zijn toon werd een even gedempt. Het leek alweer zo lang geleden..