breathing the fallout in

De grijze kattin rolde zich nogmaals om, een gepijnigde expressie op haar gezicht. Haar borstkas leek in elkaar te worden geduwd en ze was zich iets te bewust van haar eigen hartslag. Oud worden was niet bepaald een pretje, en oud zijn was nog vele malen erger. Hoe ouder ze werd, hoe erger de symptomen werden. Er waren zelfs nachten dat ze amper adem kon halen en bijna stikte. Misschien zou dat lot niet eens zo erg zijn, ze zou in ieder geval herenigd worden met haar familie in Starclan. Maar onkruid verging nou eenmaal niet, en dat was waarom haar hart nog steeds klopte. Ze trok met haar oren toen ze voetstappen hoorden. Ze hoopte dat het een Apprentice was die straf had gekregen: haar nest moest namelijk nodig verschoond worden.

& Viperpaw 

Viperpaw had besloten vandaag haar oude grootmoeder eens te bezoeken, dus was ze nu richting de Elders den aan het wandelen. Ze had een prooi in haar bek, zelf gevangen, en hoewel het geen super groot dier was, het was ook niet weinig. Er zat vrij veel vlees aan de waterrat die ze gevangen had en hoewel het wel de enige prooi was die ze vandaag gevonden had, ze vond het knap van zichzelf. Het was immers niet het makkelijkste seizoen om net apprentice te zijn. Met haar staart hoog in de lucht en een vrolijke uitdrukking op haar gelaat wandelde ze de den binnen. Hoewel haar oma een echte elder was, zo een die nogal eens jammerde en geïrriteerd was hield ze wel van de poes. Ze was dan ook het enige familielid die Viper nog over had, dus moest de jonge apprentice toch weleens voorbij komen. Algauw zag ze de grijze poes zitten en wandelde ze vrolijk eropaf. "Hallo!" begroette ze Vileplume vriendelijk, waarna ze de waterrat neerlegde en naar de oudere poes schoof. "Deze heb ik vandaag voor u gevangen! Ik hoop dat hij smaakt." Viperpaw ging zitten en keek wat rond in de elders den. Nou, echt vrolijk was het hier ook niet zeg. Misschien moest ze eens bloemetjes gaan plukken en het hier opfleuren! Viperpaw vond dat een prima plan. Niet voor vandaag, maar voor binnenkort. En misschien kon ze ook nog eens andere apprentices meenemen! Wat een geweldig plan.

Vileplume zuchtte bij het zien van de gedaante van Viperpaw. Niet zozeer omdat ze geen zin had om haar kleindochter te zien, het was meer een zucht geweest van melancholie. De jonge poes leek zoveel op haar moeder, die niet al te lang geleden plotseling overleden was. Viperpaw's moeder was de laatste levende ziel geweest die zij op aarde had gezet, maar ook haar was door Starclan van haar afgenomen. Evenals haar silbings, haar andere kinderen en haar partner. Viperpaw was de enige familie die ze nog had en dat maakte haar boos. Je leven lang zette je je in voor de Clan, werkte je hard en alles wat je terugkreeg was Starclan die je familie uit elkaar trok. Vileplume's blik verzachtte, hoewel deze nog steeds niet bepaald vriendelijk te noemen was, bij de begroeting die haar kleindochter haar gaf. "Hallo, Viperpaw," miauwde ze terug. Haar stem klonk kortademig, alsof ze elk woord uit haar keel moest persen. Er werd een waterrat naar haar toegeschoven, en Vileplume keek met een chagrijnige blik op het ding neer. Ze hield helemaal niet van rat. Gelukkig was ze nog degelijk genoeg om dat voor zich te houden. "Dankjewel," sprak ze nors. Ze zou het later wel opeten, misschien. Ze bekeek Viperpaw even van top tot teen. "Je gaat toch wel af en toe naar de Medicine Cat?" vroeg ze toen. Er liep een ziekte bij hen in de familie, die al twee van haar dochters op had geëist. Het was wel duidelijk dat het in de familie zat, en het laatste wat ze wilde, was om haar enige familie te verliezen.   

Er was een zucht hoorbaar, maar de vrolijke Viperpaw negeerde deze helemaal en bleef gewoon vrolijk naar haar grootmoeder kijken. Ze kreeg een begroeting terug en een bedankje voor haar prooi, waardoor Viperpaw vrolijk naar de elder keek. "Een van mijn eerste prooien ooit!" kwam er enthousiast uit de mond van de jonge poes. Haar bruinige oogjes keken naar Vileplume, welke vroeg of ze weleens naar de Medicine cat ging. Dit had vast met haar moeder te maken. Viperpaw probeerde zo weinig als mogelijk eraan te denken, al was dat toch wel lastig. Al vrij jong was haar moeder dood gegaan en nog altijd snapte Viperpaw niet helemaal hoezo. Van de ene op de andere dag was ze weg. Viperpaw slikte eventjes en keek weer naar haar oma. "Ik ga wanneer ik pijn heb of me ziek voel.. Maar ik voel me eigenlijk super goed!" sprak ze wild knikkend. "Ik heb de carrionplace al gezien, waar mama het altijd over had! Ik heb die dikke vogels gezien, die zwarte weet u wel. Maar ik heb niet de moeite genomen om er een te vangen, ze waren best wel groot en eng," ratelde Viperpaw vrolijk achter elkaar door. Ze vond apprentice zijn erg leuk en dat moest Vileplume allemaal te horen krijgen!

Haar gebrekkige ademhaling was duidelijk te horen. Haar keel maakte een piepend geluid iedere keer dat ze een hap zuurstof nam en het was zo vervelend, maar wel het minste van haar problemen. Haar botten voelden stroef aan en oud zijn was een constante pijn. Ze kon het niet uit haar kop werken, niet voor één seconde. Er kwam toch een kleine glimlach op haar gezicht toen Viperpaw vertelde dat dit haar eerste prooi was die ze zelf gevangen had. Eigenlijk had ze geluk dat ze dit nog mocht meemaken, haar dochter had datzelfde geluk niet gehad. Vileplume sloeg haar pluizige staart rondom haar lichaam. De kou trok in haar botten, ondanks het feit dat de Elders Den de warmste plek van het kamp was. Haar ogen gingen nogmaals over Viperpaw heen, de Apprentice zag er gezond uit, tot haar geluk. Maar het enge aan hun aandoening was dat zelfs wanneer je er gezond uitzag, je alsnog uit het niets dood kon vallen. "Pas wel goed op jezelf," bromde de kattin. Het was dan goed bedoeld, het kwam er alsnog behoorlijk nors uit. Maar dat was haar kleindochter nu wel gewend. Haar blik verduisterde toen Viperpaw over haar moeder begon. "We praten hier niet over je moeder, dat weet je," zei ze met een stem die dreigde te breken. Het was nog niet lang geleden, ze had het nog lang niet verwerkt. Al haar kinderen lagen nu diep in de grond, en ze wilde er niet aan denken.

Echt veel reactie kreeg Viperpaw niet op haar verhalen. Het was dan ook niet zo dat haar oma erg gezond klonk, ze had vast pijn. En het piepende geluid wat uit haar longen kwam klonk ook niet erg goed. "Gaat u zelf ook weleens naar de Medicine cat? Ze komen toch weleens hier om iedereen te controleren?" vroeg Viperpaw daarom ook maar, want het was haar echt niet ontgaan dat het niet goed leek te gaan met haar grootmoeder. Algauw had de jonge apprentice door dat ze wat fout gezegd had. De emotie op de elders gezicht verduisterde wat. Oh shit, ze was over haar moeder begonnen. Dat had ze niet moeten doen. Langzaam verdwenen de oortjes van Viperpaw wat in haar nek. Ze richtte haar ogen nu op de grond. "Het spijt me.." mompelde ze op een iets zachtere toon. Ze legde haar staart rondom haar pootjes en keek weer omhoog, een beetje bang om weer te beginnen met praten. "Kan ik u ergens mee helpen?" vroeg ze vervolgens, om maar even van het oude onderwerp af te komen. En misschien had de oudere poes wel echt hulp nodig. Dan deed Viperpaw tenminste wat nuttigs.

Het leek alsof ze naar haar eigen dochter keek, telkens als ze een blik op Viperpaw wierp. Het deed pijn en het zou nog een lange tijd pijn blijven doen, maar dat probeerde ze te verdrukken. Ze wilde er zo lang mogelijk voor Viperpaw zijn, iets dat moeilijk zou worden, gezien haar zwakke gezondheid. De kans was groot dat ook Viper de aandoening had die Vileplume zelf had. De grijze, oude kattin had de ziekte van haar moeder geërfd, die ook overleden was aan een plotselinge stilstand van haar hart. Ze had het overgedragen aan haar dochter, en nu was het de vraag of Viperpaw er ook last van zou hebben. Het was moeilijk te verklaren voor de Medicine Cat en nog moeilijker om te behandelen. Vileplume knikte op de vraag van haar kleindochter. "Acefray komt wat minder vaak, door de greencough epidemie," vertelde ze toen. Natuurlijk was de gezondheid van de jonge katten belangrijker, en greencough was een ziekte die de hele Clan met gemak kon uitroeien. Ze voelde zich schuldig wanneer ze bot deed tegen haar enige familielid, maar het was de enige manier waarop ze haar verlies wist te verwerken. "Mijn nest moet schoongemaakt worden," antwoordde Vile op de vraag van haar kleindochter. "Al kan die nieuwe Medicine Cat Apprentice dat ook wel doen." Ze wilde niet dat Viperpaw zich druk zou maken, dat zou meer druk op haar hart zetten, en dat moest natuurlijk niet.