Blind Date

Hij was de den ingestapt van de elders en voorzichtig naar haar toegelopen. Oke, nee. Hij had gewild dat het zo gegaan was. Om eerlijk te zijn stond de kater nog steeds heel awkward voor de den, nog niet de moed hebbende naar binnen te gaan om hallo te zeggen, of iets in die richting. Wat wilde je ook? De kat was nu blind, en het was niet alsof ze ooit een al te simpele relatie gehad hadden. Toch was het niets voor Tall om een ongelukkig persoon in de clan ongelukkig te laten zijn, en dus stond hij hier, eigenlijk hopende dat ze zijn gedachten kon lezen want het kon nog wel even duren voor hij naar binnen durfde te gaan.

(Slatefur

Tall stond er nog steeds, want de kater was niets als niet volhardend. Wel zuchtte hij eens luid, zodat ze hem sowieso gehoord moest hebben, nog steeds was zijn hoop namelijk gevestigd op de telepathische krachten waarvan hij hoopte dat ze ze bezat. Dat zou dit zoveel simpeler maken. Toch had hij het idee dat hij teleurgesteld ging worden, want tot nu toe had nog nooit iemand echt kunnen lezen wat hij dacht. Niet dat dat zijn hoop de grond in duwde maar nog steeds, het was een soort teken.

Ha! Hij was gehoord! Dit was toch al een hele overwinning aangezien hij nog steeds geen stap gezet had, maar ze wel contact hadden gehad. Misschien toch meer telepathie aanwezig dan hij wilde toegeven eerst. Niet dat dat zijn volgende handeling zou veranderen. Hij was te rade gegaan bij wat andere elders, die buiten de den hadden gezeten, over hoe je het beste de strijdbijl kon begraven. Na eerst een eeuw over graaftechnieken gehoord te hebben wist Tall ze te vertellen dat het bij wijze van spreke was, en snapten ze hem. Het verhaal over hoe de eerste katten cadeaus gaven aan elkaar om te laten zien dat ze in vrede kwamen was hem verteld, en de warrior had geluisterd. Vandaar dat hij nu smooth een nog warme muis over de grond heen schoof, naar de poes toe - hopelijk -. Zijn vredesgeschenk, uch.

Score! Aan het geritsel in de den te horen had hij de muis de goede kant op geschoven, wat een verbetering vergeleken met de laatste keer. Maar toen hij de stem hoorde viel de kater letterlijk om. Dat leverde hem nogal wat gekke blikken op, maar echt erom geven deed hij niet. Kreunend om het feit dat opperhoofd Slatefur with the broken eyes zijn cadeau niet geaccepteerd had bleef hij liggen.

Slatefur with the broken eyes reageerde in ieder geval op wat er gebeurde. Hij kreunde nog eens, maar sleepte zich dramatisch over de grond de den in, hijgend inmiddels want mensen hij was best zwaar! "Rustig maar," Raspte hij, al klonk dit inderdaad alsof hij dood ging. "Niets aan de hand Slatefur-San," Dat klonk wat aardiger, nu maar de Japanse aanpak proberen.

Hij stopte met kreunen toen de poes plots ging bewegen, en keek op naar haar met een frons. Wat was ze precies aan het doen? Niets handigs in ieder geval, want de den trilde zo ongeveer onder de kracht waarmee ze de muur raakte. Hij keek even geschrokken naar het dak, waarna hij opstond. "Ik ben te jong om te sterven," Antwoordde hij, bloedserieus maar met een knipoog. Een knipoog. Nee, de kater had nog niet echt door dat sarcasme door middel van gebaren niet ontvangen werd bij blinden.

Ze keek geschrokken, maar volkomen langs hem heen. Tall zette behulpzaam wat stapjes opzij zodat het in ieder geval leek alsof de poes hem aankeek, en glimlachte. Bij haar vraag verdween de glimlach echter en maakte plaats voor verwarring. "Te jong om te sterven?" Vroeg hij terug, "Is iedereen dat niet?" Thrush was te jong geweest, Arcane was te jong geweest, Frostlake was te jong geweest. Allemaal te jong om te sterven.

Wow wat een reactie, Slate-san was nooit het zonnetje in huis geweest - eerder de creepy geest - maar dit sloeg toch wel alles. Vandaar dat de kater, toen ze depressief in haar hoekje was gaan zitten, resoluut de muis oppakte en naar de poes toeliep. Daar voor haar liet hij het beest op de grond vallen en keek haar streng aan, dat had natuurlijk geen nut maar hey, het viel te proberen. "Jij." Begon stellig. "Moet niet zo depri doen."

Even was hij verbaasd om de reactie van de poes, pardon? Niets? Tall fronste en keek haar aan op een manier die duidelijk maakte dat hij het er niet mee eens was. Het zou nog wel even duren voordat hij echt zou overstappen op alles uitspreken, blinde katten waren wennen. "Dat klopt niet," Antwoordde hij even stellig. "Jij moet wel degelijk iets doen, of kom je nu met het eeuwenoude 'ik ben overbodig' verhaal?" Zijn toon was niet al te hard, maar het maakte in ieder geval duidelijk dat als dat het geval was, hij haar op andere gedachten zou willen brengen.

Oh my word, normaal was Slate-san al erg, maar dit was zo mogelijk nóg verschrikkelijker. De kater blies gefrustreerd zijn adem uit de mond, en keek haar geïrriteerd aan. Niet cool dat ze dat niet kon zien, zijn gezicht was nog wel zo imposant en cool. "Wat doet je denken dat ik gelukkig ben als jij hier blijkbaar zit met het idee hebt dat je nutteloos bent?" Hij was niet geheel verbaasd, het was eerder teleurstelling in zijn stem. De duivel maakte hem dit niet bepaald makkelijk. Then again, wilde je iets wat de duivel toegankelijk maakte wel?