Cold as ice

Met wat rustig passen kwam ze hier aan. Ze had dorst nadat ze een konijn had terug gebracht. Geen tijd voor rust, geen tijd voor zitten. Frost zag ook wel hoe haar eigen gezondheid achteruit ging, maar ze wou gewoon zoveel mogelijk vangen. Ze at normaal, alleen was ze vaker uit het kamp dan erin. Ja, ze moest toegeven dat haar sociale leven achteruit ging. Haar zussen hadden allemaal, nouja, een karakter. Zijzelf ook moest ze toegeven. Oh zij kon echt verschrikkelijk zijn. Haar familie bestond eigenlijk alleen maar uit brutale mooie poezen. Frost kon nog wel net blijven, als ze daar zin in had. Schreeuwen kon ze echter net zo goed. De poes kwam aan bij het meer. Een stuk ijs was uit het meer aan de rand. Daar boog ze voorzichtig over het water heen. Kort keek ze naar zichzelf, maar gaf er niet veel aandacht aan. Ze had geen zin om zichzelf te zien. Het water dat ze dronk was koud. Zo koud dat ze het door haar hele lijf voelde gaan. Het duurde ook niet lang of ze stopte alweer om te gaan zitten. Nog maar eens een konijn proberen te vangen dan. Met een zucht draaide ze zich om, om toen gelijk een andere kat te zien.

{ Stallionheart eerste post

Een 'hallo' klonk. Er stond duidelijke en vraagteken achter. Ze kon zo niet aan hem zien waarom. Hoe kon ze dat ook eruit halen. Een enkele hallo kon ze niks mee. Er stond een jongere kater voor haar. Er zou iets van een jaar tussen ze zitten of zoiets? Frost had hem in zijn warrior ceremonie gezien, zo herinnerde ze zich het. De poes knikte terwijl ze zijn naam omhoog probeerde te halen. "Stallionheart", kwam er uiteindelijk uit en ze trok kort haar mondhoek op. De poes stapte aan de kant voor als hij hier ook voor water was gekomen. Op veel plekken was het niet meer te krijgen. Aan ijs likken was een oplossing, ging alleen niet zo snel. Toen Frost zijn vragende blik zag kneep ze een beetje haar ogen samen. "Is er wat?", besloot ze te vragen. Het klonk niet brutaal of zoiets. Het klonk wel vriendelijk.

De naam klopte. Kort glimlachte ze en ging een eindje van het water zitten. Er was wel degelijk wat aan de hand. De kater was haar naam vergeten. Wat verontwaardigd keek ze hem aan. Aah dat was het geweest. Ze nam het hem niet kwalijk al helemaal niet na ze een compliment leek te krijgen. Frost trok kort haar mondhoek op. "Nou dat compenseert het wel weer", zei ze op haar rustige toon en een korte grijns. Haar ogen stonden op de grond. "Nou je mag het raden." Nu gingen haar ogen naar hem toe. Waarom zou ze er geen spelletje van maken? Alleen maar gezellig toch? Als hij hints wou moest hij er maar naar vragen. Zijn schuld dat hij het niet wist. Frost had ook vermaak nodig. Alleen maar jagen was saai en ze moest toch vrienden maken.

Ze kreeg een bijnaam. Een wat aparte maar tja ze liet het gaan. Zij vond het geen probleem om zo genoemd te worden natuurlijk. Kort trok ze haar ogen samen, maar trok wel kort haar mondhoek op als een soort snelle glimlach. "Het is beschamend dat jij mijn naam wel weet en ik de jouwe niet mooie dame" De poes knikte eerlijk. Misschien was het erg dat hij haar naam niet wist, maar ze nam het hem niet kwalijk. Als hij het vanaf nu maar ging onthouden. "Misschien", antwoordde ze ook simpel. Die bijnaam maakte haar ongemakkelijk, ze wist niet wat ze ermee moest. "Nou het eerste deel slaat op mijn witte vacht en het is heel koud, maar geen sneeuw of ijs." Nou eerste hint. Misschien zou hij vorst snel zien als iets of anders Frozen, rekende ze ook wel goed. Haar hele familie had koude namen die sloegen op de winter. Haar vader had dat graag gewild, aangezien zijn naam Frozenfire was geweest.

Verschillende keren zat hij er naast. Blijkbaar was de hint niet goed genoeg geweest. Bij de laatste zin kon ze eigenlijk alleen maar wat ongemakkelijk naar de grond kijken. De poes kreeg een korte grijns op haar gezicht en keek weer op. "Mijn naam is Frostfaith", zei ze toen maar. Het spelletje was wel klaar. Ze knikte ook toen alsof ze hem net leerde kennen. De poes stond op en wou net haar bek opentrekken toen er een vraag haar kant op werd gegooid. "Geen idee", besloot ze te antwoorden. "Dat is aan haar." Kort keek ze terug naar de kater en daarna ging haar blik naar het ijs. Een vogeltje was erop gaan zitten. Ze vond het te gevaarlijk om er naartoe te gaan -al was het ijs dik genoeg- en ze zouden er nooit op tijd kunnen zijn. Dat leek het vogeltje te weten. "Heb je nog wat gevangen vandaag?", besloot ze maar te vragen. Met zijn tweeën had je natuurlijk meer kans om wat te vangen.