Breathing is getting harder

Haar staart zwiepte hoog in de lucht bij het horen van wat geritsel van een struik. Haar vacht rees meteen overeind voordat ze er achterkwam dat het gewoon een waterratje was dat op weg naar zijn holletje was. Een teleurgestelde zucht verliet haar mond. Ze was terleurgesteld, in het leven, maar vooral in haarzelf. Hoe kon een kat nou bang zijn voor alles wat bewoog of slechts gehoord had? Haar blauwe ogen keken neer op het water, het ijs was al ondertussen dun genoeg dat er een groot deel weer gesmolten was. Ze boog zich over het water heen en nam er een paar likken uit. Plots gleden haar voorpoten uit. Nee! Dat was niet de bedoeling! Maar echter was dat te laat. Want voordat ze het wist voelde ze zich zakken en haar adem werd gestokt. De ijskou omringde haar lichaam en ging dwars door haar wintervacht heen. Ze kan niet zwemmen! Hulpeloos probeerde ze bog naar boven te zwemmen. Tevergeefs, het water was te koud, en de stroming leek steeds sneller en harder te gaan. De kans om om hulp te roepen kreeg ze niet. Want telkens als ze haar kop boven water stak, en haar bek opendeed om te roepen werd haar kop weer naar beneden getrokken door de stroming. StarClan, help me!

&Frostfaith, daarna open