Highway star ★ [OPEN] [SPT]

"I wanted a break but you took it too far!
So I'm gonna make you hurt and I'm gonna make you cry!
You wanna mess around? Well come on lets go!
Got no time to waste so lets put up a show!"

Geïrriteerd zwiepte ze met haar poot een op de grond gevallen dennenappel opzij. Als BloodClan dacht dat ze hiermee weg konden komen dan kende ze haar nog niet. Wacht maar. Snel zou de dag komen dat dit zou stoppen, en zij zou daar een grote rol in spelen.
Geritsel in de struiken achter haar deden de poes opkijken. Haar haren langzaam overeind komend. Het werd moeilijker je eigen territorium te vertrouwen met die straathonden die de leiding over hadden genomen.

[OPEN]

Een zucht rolde over zijn lippen. Nog een laatste keer wierp hij zijn helderblauwe blik over zijn schouder waarna hij met snelle, opeenvolgende pootstappen verder trippelde. Hij wou er altijd zeker van zijn dat hij niet gevolgd werd, zeker niet door een Bloodclanner. Hij wist dat hij op de nogal gehate lijst van Claw stond en dus zou de rood met witte kater het niet vreemd vinden moest die gestoorde vossenstront hem laten achtervolgen. De gespierde krijger keek algauw weer voor zich uit en nam de omgeving in hem op. Een witte kleur had zich hier en daar op dorre struikgewassen gevestigd en bevestigde het seizoen waarin het landschap zich bevond: Leafbare. Een beter seizoen had Bloodclan zeker niet kunnen uitkiezen? Ze kwamen in normale situaties al amper toe met het voedsel dat ze vingen en nu moesten zij nog eens gaan jagen om de mondjes van die mormels te voeden? Zealspark zette zijn kaken stevig op elkaar terwijl hij wild tegen een dennenappel stampte. Pas toen had hij door dat er een eveneens rood met witte kat voor hem stond. De dennenappel vloog recht tegen haar aan, Zealspark achterlatende met een nogal scheve grijns op zijn gelaat. Oeps. "Sorry, ik had je niet gezien.." miauwde hij met een schaapachtige glimlach, haar aankijkende en hopende dat ze niet zou uitvliegen. Het laatste wat hij nu kon gebruiken was een heftige discussie met iemand vanuit Thunderclan.

Met een opgezette staart sprong ze een staartlengte opzij bij het voelen van een dennenappel tegen haar flank. Met een druk draaide ze zich om. Haar opvallend, gouden blik borend in die van de kater die haar zojuist bijna een hartaanval bezorgd had. "Excuseer mij?" siste ze poes terwijl ze op hem afstapte. Haar staart woedend heen en weer zwaaiend. "Pas de volgende keer beter op. We willen niet dat er nog meer ThunderClanners onnodig om zeep geholpen worden, niet?" siste ze terwijl ze zich omdraaide om haar weg te vervolgen.

De rood met witte kater kon het niet laten om zijn snorharen geamuseerd te laten trillen bij de woorden van Hollowstreak. Natuurlijk probeerde hij dit zo onopvallend mogelijk te doen, nu al doorhebbende wat voor persoonlijkheid ze had. "Kalm aan," begon hij, waarna hij toch zijn wenkbrauw wat optrok. "Het zou toch wel heel erg zijn moest je om zeep geholpen worden door een dennenappel." vervolgde hij, zijn stem gedeeltelijk kalm en plagend. Zijn lange staart sloeg een keer van links naar rechts terwijl zijn helderblauwe ogen de hare zochten. Hij zocht geen ruzie, tenminste, toch niet met zijn Clangenoten. Er was nu al genoeg miserie in het kamp, een beetje ontspanning kon geen kwaad. Toch?

de poes rolde even met haar ogen. Ergens vond ze het knap hoe de kater nog best relaxed was met alle toestanden in het kamp. Aan de andere kant maakte ze zich er best zorgen om. Betekende dat dat hij het prima vond wat er allemaal gaande was? Ze mocht toch hopen van niet. "Ik had het niet over mij," antwoordde ze neutraal. "Maar mochten we toch met dennenappels gaan gooien, laten we dat dan op een wat gepaster doelwit doen." zei ze doelend op de zwarte BloodClan leider. Hij kreeg zijn dennenappel regen ook nog wel over zich heen. Spoedig genoeg.

Zealspark vond dat hij als een van de enige nog best zijn hoofd koel kon houden. Hij wist nog altijd zijn logische denkwijze te behouden. Béhalve wanneer Claw het waagde om zijn Clangenoten pijn te doen. Hijzelf was de eerste die de klauwen van Claw (lol) mocht ontmoeten. Hij was ook degene die Mistpaw was gaan beschermen toen zij werd aangevallen door die krankzinnige kater. Dus Hollowstreak mocht denken wat ze wou, maar hij was toch diegene die het meeste inzat met alles wat er gaande was. Echter was hij niet zo iemand die als een kip zonder kop ging rondlopen, wetende dat dat toch niets ging uithalen. Daarbij zou het geen goed voorbeeld zijn voor de rest van Thunderclan. Iemand moest kalm blijven wanneer de rest dat niet kon. De woorden die ze sprak zorgden ervoor dat zijn oortjes begonnen te wiebelen. "Strak plan. Verzamel jij alvast de dennenappels?" Hij rolde wat met zijn ogen. Een wind zigzagde tussen de bomen heen en deed zijn vacht opwaaien, het litteken dat hij in ontvangst had mogen nemen van Claw zichtbaar makende. "Dus, ga je kwaad op me blijven of zullen we in plaats daarvan iets nuttigs gaan doen?" Even keek hij haar wat bedenkelijk aan. Veel maakte het niet uit wat ze zei. Was het een ja, dan gingen ze samen op pad. En was het een simpele nee, dan zou hij alleen verder gaan.

Misschien werd het inderdaad tijd om wat nuttigs te gaan ondernemen. "Het liefst koos ik voor de eerste optie, maar helaas hebben we daar geen tijd voor." De vijandigheid in haar stem werd al minder. Zealspark kon er echter ook niets aan doen dat BloodClan haar de keel uit kwam. "Zin om mee te gaan jagen?" zei ze terwijl ze alvast begon met lopen. De dunne sneeuw kraakte onder haar witte pootjes bij iedere stap.

De kater trok met zijn oren toen de poes haar eerste opmerking maakte. De vraag die volgde deed hem echter dan weer opkijken. "Altijd," miauwde hij rustig terwijl hij toekeek hoe ze ondertussen al enkele staartlengtes verder was. Een onhoorbare zucht verliet zijn bekje terwijl hij haar achterna liep, zijn snelheid aanpassende aan de hare. "Hoe is het met je?" vroeg hij, zijn blauwe blik in haar richting werpende. Hij vroeg het niet enkel en alleen vanwege bezorgdheid maar ook omdat hij wou weten hoe de meeste van de Clan er aan toe waren. Zo kon hij de schade die Bloodclan al had aangericht inschatten, en via die weg een plan bedenken om hen weer het kamp uit te schoppen.

Het was fris, en eens in de zoveel tijd gleed er een rilling over haar ruggengraat. Haar pootjes waren vochtig van de sneeuw. Ze had een hekel aan Leafbare en al zijn kou en nattigheid. "Afgezien van de omstandigheden gaat het wel oké." antwoordde ze de rode kater. "Met jou ook alles in orde? Je hebt best wat meegemaakt de laatste tijd." Ze kon haar woede tegenover BloodClan niet afreageren op haar Clangenoten. Ze zaten allemaal in hetzelfde schuitje en het was beter elkaar te steunen.

De kater knikte bij haar woorden. "Gaat best. Mijn wonden zijn al bijna genezen, nu maar hopen dat die Claw niets meer in die malle kop van hem haalt." Een zucht kon hij niet onderdrukken. Zijn oortjes draaiden zich plots een specifieke kant op toen hij geluid hoorde. Pas toen hij de vogel al zag op fladderen wist hij genoeg en liet hij zijn kop weer zakken en focuste hij zich weer op Hollowstreak.

Ze schudde even onbegrijpend met haar hoofd. De woorden van Zealspark deden iets met haar. Dit was gewoonweg niet normaal. "Desnoods zorg ik daar persoonlijk wel voor." probeerde ze hem gerust te stellen. Hoe durfde hij haar Clan zo respectloos te behandelen. Zelfs van BloodClan had ze zoiets niet verwacht. De vogel die plots op fladderde had ook haar aandacht getrokken. In deze situatie leek iedereen gevaar om elke hoek te zien, wat logisch was.

De kater greens om de woorden van Hollowstreak. Gelukkig waren er nog een paar katten die ditzelfde vuur in hun hart hadden branden als de poes. Hijzelf deed meer dan alleen zijn best. Voor nu was zijn grootste prioriteit om zijn Clangenoten veilig te houden, wetende hoe snel Claw ertoe in staat was om opnieuw één van hun naar Starclan te sturen. Hij voelde zijn bloed koken van woede maar wist deze spanning uit te blazen. Een grauw luchtwolkje verscheen en danste even rond in de lucht voordat het weer verdween. "Het is koud." Zealspark had besloten om een ander onderwerp aan te kaarten en deed dit dus dan ook op de meest subtiele manier ooit. Een wat kinderachtige grijns verscheen op zijn gelaat toen hij de kattin aankeek, hopende dat ze meeging in dit onderwerp. Hij had geen zin om te blijven praten over de Bloodclan leider noch diens volgelingen. Af en toe wat ontspanning kon geen kwaad, ook in tijden als deze. En alhoewel Zealspark's zintuigen zo scherp waren als een speer en zijn spieren aangespannen waren, hij wist dat hij af en toe de positieve kant van het leven moest bezien. Hij wist namelijk ook dat het geen goed idee was om de hele tijd negatief te denken: men's handelingen zouden dan ook negatief worden. En dat was wat Claw wou, dat Thunderclan hopeloos werd en ze net zoals hen werden: moordlustig. Echter had Zealspark zijn zinnen maar op één kat gezet, en dat was dus Claw. De rood met witte kater drukte zijn kaken op elkaar. Ooit zou hij die gozer wel te pakken krijgen. Ooit.

Ze rolde even met haar ogen bij zijn volgende opmerking, maar ze begreep de hint. De poes moest ook eens leren zich niet elke minuut van de dag op te winden over de situatie in de Clan, al ging dat tegen al haar principes in. Vooral na het incident met de verwondde, en zelf vermoordde katten. Een individu dat deel uitmaakt van een grote familie afmaken terwijl je rest, zelfs de jongelingen, toe laat kijken. Ze werd alweer misselijk bij de gedachten. Dat waren dingen die de muren die ze om zichzelf heen had gebouwd afbraken.
Ze probeerde de beelden weer uit haar hoofd te schudden en wierp haar blik op de rossige kater naast zich, wiens kaken stevig op elkaar gedrukt lagen. Het deed haar echt wel wat haar Clan zo te zien. "Relax," probeerde ze de kater gerust te stellen op haar eigen, iet wat onhandige manier. "we pakken ze nog wel, neem dat maar van me aan." vervolgde ze terwijl ze hem een zacht duwtje tegen zijn flank gaf. Deze belofte zou ze niet breken, gezien ze deze niet alleen aan hem, maar ook aan zichzelf gemaakt had.

Zijn gespierde lichaam wankelde even toen de poes hem een onverwachtse schouderduw gunde. Haar woorden die zijn oren hadden bereikt zorgden voor een onhandige glimlach op zijn snoet, terwijl zijn lichte blauwe ogen voor een tel de hare ontmoette. Nadien keek hij alweer voor zich uit, zijn keel schrapende. "En als die Claw Silverstar écht om het leven heeft gebracht, dan zorg ik ervoor dat die rotkater de volgende zonsopgang niet meer meemaakt." Zijn stem had een enge vastzekerheid aangenomen, alsof de woorden die hij nu uitsprak al als een feit in de toekomst gegrift stonden.

De nieuwe houding die de kater had aangenomen beviel haar wel. Ze moesten inderdaad wat meer vertrouwen hebben, dan zou alles uiteindelijk wel weer op zijn pootjes terecht komen, behalve Claw dan. Daar zouden ze met z'n allen wel mee afrekenen vroeg of laat. "Dat geloof ik graag," miauwde ze met gesloten ogen en een kleine grijns rond haar lippen. "Je staat er in ieder geval niet alleen voor." spinde ze vervolgens met een vastberaden vonk in haar goudkleurige kijkers. Het was goed dat ze er even met iemand over kon praten.