Climbing trees. [&PENGUINPAW]

Oké, hij had niet bepaald het idee dat dit een goed plan was, maar wat moest hij anders? Hij was goed in vechten, jagen en dankzij bepaalde katten ook een klein beetje in zwemmen, maar zijn talent in bomen beklimmen was ver te zoeken en dat was iets waar hij zich vrij bewust van was. Hij wist zeker dat als hij ooit achterna gezeten zou worden door een monster of een hond en bomen zouden zijn enige uitvlucht zijn dat hij echt een probleem had. En dus moest hij net zoals iedere kat van de ThunderClan gaan leren hoe hij bomen het beste kon beklimmen. Hij wist dat hij Clangenoten had die het konden en hij wist ook dat ze hem het vast zouden willen leren als hij iets meer aandacht besteedde aan hun en niet aan andere Clankatten, maar goed. De beledigende gedachte spookte even rond in zijn hoofd, maar de kater was desondanks niet van plan om zich daardoor af te laten leiden. ‘Oké, daar gaat hij dan,’ zei hij tegen zichzelf en even vond hij het belachelijk dat hij zichzelf moed aan het inspreken was, maar op dit moment was dat de enige steun die hij kon hebben. En dus rende de kater naar voren, sloeg zijn nagels in de bast van de boom en begon zich op te trekken. Op de één of andere manier gleden zijn nagels weg en viel hij bijna op de grond. De kater zette zich schrap, haalde diep adem en sloeg zijn nagels opnieuw in de boom. Deze keer kwam hij iets hoger, maar hij gleed telkens weer weg en met een zucht liet hij zich op zijn achterpoten zakken zodat het net leek alsof hij de boom een knuffel aan het geven was. ‘Ik leer dit nooit,’ mompelde hij triestig tegen zichzelf.

Aangezien Thornflame meer bezig was met zijn leven te beklagen omdat hij geen bomen kon beklimmen, had hij niet direct in de gaten dat er zich een kat in zijn buurt bevond. Zijn haren vlogen dan ook de lucht in toen hij een stem hoorde en met een ruk draaide de kater zijn kop om zodat hij kon zien wie het was. Een scherpe ThunderClan-geur dreef zijn neusgaten binnen en Thornflame was opgelucht dat het geen vijandige kat was. Toch maar in het vervolg oplettender zijn, maar wie verwachtte dan ook dat een Apprentice zich midden in het woud bevond? Het was nu niet direct dat hij voor elk tripje toestemming had gevraagd aan zijn vader, maar hij hoopte dat de Apprentice iemand in het kamp toch had laten weten dat ze weg was gegaan. Een tikkeltje beschaamd liet de kater zijn nagels uit de bast glijden en zorgde hij er voor dat zijn lichaam weer op de grond terechtkwam. Zou hij het haar eerlijk vertellen? Dadelijk had ze zo’n ideaalbeeld van een Warrior dat helemaal verpulverd werd of ging ze hem zwartmaken bij andere Apprentice’s. Hij kon het niet hebben dat Briarpaw zou horen hoe slecht haar mentor was in bomen beklimmen. ‘Ik was aan het proberen om die boom te beklimmen,’ zei hij. ‘En heb ik gezegd dat ik nooit iets zou leren? Ik ben een Warrior. Ik kan alles al.’ Hij hief zijn kin in de lucht en zwiepte met zijn staart, maar je kon duidelijk aan zijn ongemakkelijke houding zien dat ze hem op iets had betrapt. ‘Nou ja…’ Hij liet even een stilte vallen. ‘Bijna alles dan,’ zei hij met een knipoog. ‘Ik ben toevallig wel snel en kan goed jagen. En ik heb wel wat goede vechttechnieken,’ prees hij zichzelf in de lucht zodat het hopelijk minder afgang was dat hij geen bomen kon beklimmen zonder daar ook nog eens lelijk bij te vallen.

Oké, het was misschien tamelijk beschamelijk dat hij niet in bomen kon klimmen ondanks dat hij een ThunderClan-cat was en dat dit gebeid zijn thuis was, maar kon hij daar wat aan doen? Bovendien vond hij het echt wel wat belangrijker dat hij zijn Clan kon beschermen als er zich iets naars voordeed dan dat hij in bomen kon klimmen. Natuurlijk was het een handige tactiek om jezelf te beschermen tegen aanstormende, vreselijke vijanden zoals honden en het was ook wel handig als je op eekhoorns kon jagen, maar het was niet het belangrijkste. Het belangrijkste beheerste hij al. Het deed hem er echter wel aan denken dat hij Briarpaw nog moest leren om in een boom te kunnen klimmen en dat was ook de reden dat hij meer moest gaan oefenen. Zijn kopje draaide zich naar de jonge Apprentice toe toen deze begon te spreken. Thornflame zette expres zijn haren overeind en deed net alsof hij heel erg schrok. ‘Jagen is toch niet stom?’ vroeg hij gespeeld ontzet. ‘Je vangt prooi en voedt je Clan. Jagen is het belangrijkste wat een Clankat kan doen voor zijn Clan.’ Hij gaf een snel knikje om haar te overtuigen. ‘En vechten kan pijnlijk zijn, maar ooit zal je een keer tegenover andere katten staan waar je geen goede band mee hebt en dan is het belangrijk dat je jezelf kunt beschermen. Maar dat zal je mentor je allemaal wel aanleren,’ zei hij vlug. Dadelijk ging ze hem nog vragen om haar te leren hoe ze zich fatsoenlijk moest verdedigen en hij wilde niet het werk van haar mentor stelen. Hij zou het zelf ook niet op prijs stellen als een andere kat alles aan Briarpaw wilde leren. Natuurlijk was het fijn als ze andere kunstjes leerde van andere katten, maar ze hoefden hem zijn job niet af te nemen.

Thornflame grinnikte even, maar voelde zich wel lichtelijk verontwaardigd. Hij begreep niet hoe het kon zijn dat een kat een hekel aan had aan het feit dat er gejaagd moest worden. Als je het hem vroeg leek het net alsof ze een Kittypet was. Dat ging hij natuurlijk niet hardop zeggen, maar het was wel zo. Ze hield niet van jagen en ook niet van vechten. Naar zijn weten hield een Kittypet daar ook niet van. Toch ging hij er niks over zeggen, want dat met het vechten kon hij eigenlijk wel begrijpen. Als je kleinzerig was, was het natuurlijk nog tien keer erger. En sommige krabben konden trouwens echt wel gemeen zijn. En je kon littekens overhouden aan je gevechten, maar dat was iets waar hij zich juist trots over zou voelen. Hij zou zijn littekens die hij zou overhouden aan een gevecht met trots tonen. De kater draaide zijn kop toen de poes verder praatte. ‘Vraag dat maar aan je vijanden die je Clan in proberen te palmen,’ zei hij lachend tegen haar. ‘Nee, meid. Soms moet je wel vechten om te overleven en om te behouden wat van jou is.’ Hij voelde zich net één of andere Elder, maar het was wel waar wat hij zei. Bovendien moest hij haar overtuigen dat ze wel degelijk voor haar Clan moest vechten. Wat als er ooit een inval zou gebeuren en zij stond aan de zijlijn te kijken? Nee, dat was gewoon onacceptabel. ‘Ik begrijp dat je het niet leuk vindt om te vechten omdat het pijn doet en omdat het in de meeste gevallen zinloos is, maar wij zijn boskatten. Wij moeten wel vechten om te overleven.’ Hij streek kort met het puntje van zijn staart troostend over haar schouder en glimlachte daarna. Hopelijk voelde ze zich al iets geruster.