∆{Clanevent BC & TC x SC}∆ Hear the sound of pirates[territory claim]

De strijd leek zich om haar heen te voltrekken, ze had er genoeg van en besloot in te grijpen. Ze zag de jonge Apprentice Swallowpaw belaagd worden door een oudere kat. De Apprentice schreeuwde om hulp van haar mentor maar die leek er niet veel aan te doen. Grommend stormde ze op het tweetal af en sloeg haar nagels in de kat die Swallowpaw belaagde. "Geef je over!" grauwde ze naar de ShadowClan apprentice. Daarna wierp ze een woeste blik op Lightningvoice. "En wat ben jij een wáárdeloze mentor. Laf stuk vreten!" beet ze hem woord voor woord toe. Daarna richtte ze haar aandacht weer op de ShadowClan apprentice waarna ze opnieuw haar nagels in de huid probeerde te boren op zo veel mogelijk plekken. Als het aan haar lag zouden er hier doden vallen. Ze gromde luid en bleef zo half voor Swallowpaw staan. Die was pas net Apprentice geworden en het mocht dan geen Clangenoot zijn toch was de ThunderClan aan de BloodClan verbonden en ze zou voorkomen dat er een van de BloodClan bondgenoten door ging.

Tag: Swallowpaw & Echopaw + ( Lightningvoice)

>

ironsoul

ShadowClan assemble

Ironsoul begon zijn geduld met deze kater echt te verliezen. Waarom was hij zelfs meegekomen naar dit gevecht als hij alleen maar wou praten? De zwarte kater was even buiten het bereik van zijn tegenstander gesprongen, om een blik te werpen op de open plek. De gevechten waren nog volop aan de gang, het was moeilijk om te bepalen wie zou winnen. Uiteindelijk gaf hij toch toe aan Hellhound, en stelde hij zichzelf voor. ”Aangenaam Ironsoul," Zei de rosse kat uiterts beleefd. Blegh. Momenteel verwachtte hij een tegenaanval, maar die bleef uit. In plaats daarvan waren er meer woorden. "Meer dan je denkt. Ik heb nog in deze clan gezeten zelfs," Vertelde Hellhound toen met een geamuseerde grijns. De zwarte warrior kneep zijn ijsblauwe ogen samen en keek hem even intens aan. En toen herkende hij hem, vaagjes. “Jij”, Spoog hij. “Je bent er op achteruit gegaan", Spotte hij, waarna hij vooruit sprong en zowel met links en rechts uithaalde naar zijn gezicht en kop, om met zijn nagels als scherpe doornen zwakke plekken van de kater te raken.

Tag;; Hellhound

tank

no church in the wild

Zijn hele leven lang had hij al gevochten, dus dit was niks nieuws. Zijn tegenstander daarentegen wist niet aan wat ze begon. Ze was zoveel smaller dan hem. Nu goed, hij wist dat hij niemand moest onderschatten. Deze katten leefden buiten, moesten geregeld vechten, had Zira hem verteld. Dus hij keek wel uit. Al was hij niet bang, nee. "Een prima keuze" Siste de poes naar hem, waarna hij naar haar uithaalde. De aanval werd al snel terug gekaatst, ze haalde meerdere keren uit naar zijn gezicht, maar raakte hem enkel op de zijkant van zijn kop. De pijn was scherp maar verdraagbaar, zeker voor hem. Tank zag hoe ze afstand van hem hield, wat verstandig was, maar hij was een kater die zijn gewicht elke keer in de strijd gooide. Dus hij sprong naar haar toe, zette zich af van de grond op zijn achterpoten en beukte met zijn schouder vooruit op haar in. Daarna beet en klauwde hij naar elk stukje vacht dat hij kon raken.

Tag;; Dusklight

De ander ontweek zijn aanval kundig, en ging verder met de tartende woorden. Tall raakte er een kostbare seconde door afgeleid, een kostbare seconde te lang, en werd door de klap in zijn nek geraakt. Gelukkig kon hij met de kracht meeveren, en zo een te diepe wond voorkomen. Wel kon hij voelen dat zich daar een kneuzing zou vormen, en kwaad gromde de kater. "Claw, zelfs de clangeschiedenis van Riverclan is interessanter dan jouw praatjes," Beet hij de gek toe, want hey, iedereen wist dat in Riverclan nooit iets gebeurde. Terwijl hij de woorden uitsprak schoot hij weer naar voren, maar sprong nu langs de ander heen om met zijn poten op een boom te belanden, en de terugvering van zijn sprong weer te kunnen gebruiken om met dubbele snelheid naar de flank van de ander te duiken. Klonk lastiger dan het was really.

Tag: Claw

Hazelpaw deinsde kort achteruit toen de kater zich uit zijn, en Roughpaw's, greep wist te krijgen. Hij was blij met zijn vriendin aan zijn zij, wetend dat zij even goed als hem getraind was. Ze waren namelijk allebei al rond de 15moons. Hij vond het nog niet zo erg dat hij langer apprentice was geworden. Het had hem goed gedaan. Hij had meer vaardigheden opgedaan en daarmee was zijn kennis ook groter. Toen de Thunderclanner op hem af sprong haalde de apprentice vluchtig uit naar de kaak van de warrior, waarna hij snel aan de kant sprong. Hij wilde niet nog eens een halve moon in de medicine den doorbrengen. "Waarom zijn jullie samen met Bloodclan!?" Hazelpaw volgde Rough's voorbeeld op en zette zich tactisch aan de andere kant van Zealspark, zodat de Thunderclan kater tussen hen in zou zitten.

Tag: Roughpaw en Zealspark

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

Beiden ontweken ze zijn aanval, wat hij best vreemd vond. Maar hij besloot er niets over te zeggen. Zonder al te veel moeite ontweek hij die ook van de kater, afgezien het feit dat die te traag was geweest. Hoe kon 'ie nou verwachten eerst aan te vallen en dán pas Zeal's uithaal te ontwijken? Zijn rode vacht prikkelde toen de kattin vragen begon te stellen. Zijn blauwe ogen fonkelden even terwijl hij snel zijn blik naar Claw liet flitsen. Nee, hij weigerde het om zijn geliefden in gevaar te brengen. Hij beschermde diegene die in nood waren maar hij zou het zichzelf nooit vergeven moest hij de reden zijn waarom ze aangevallen werden. Hij had gezien waartoe Claw in staat was. Nightwish en Brightspots waren de levende bewijzen geweest, nou, doden nu. Zonder er reactie op te geven keek hij ze allebeide aan, wetende wat ze van plan waren toen ze hem begonnen te omsingelen. Hij had deze tactiek ook aan Firepaw geleerd. Voor elk probleem was een oplossing, dat wist hij ook. Krachtig zette hij zich af, zijn gespierde lichaam op dat van de smallere poes werpende. De andere leerling kon niets doen, aangezien 'ie anders ook zijn Clangenoot zou verwonden. Bruut zette hij zijn nagels in haar schouders en zette hij zijn tanden in diens vlees. Als de ander nu een aanval waagde, dan kon Zealspark die snel ontwijken en was de kans groot dat de apprentice de poes raakte.

Plots was hij heel blij dat hij zolang leerling was geweest. Hier bedoelde hij natuurlijk niet mee het feit dat hij een tijd in de medicine den had gelegen maar eerder omdat Silverstar hem alle dingen tot in de fijnste details had uitgelegd en gedemonstreerd. Hij had de zilverkleurige kater eerst als een soort vijand beschouwd, aangezien hij zomaar de plek van zijn vader had ingenomen. Maar na verloop van tijd was de zilveren kat niet alleen een mentor voor hem geweest, maar ook een vriend. Hij voelde dan ook nieuwe energie in zijn lichaam opborrelen bij de gedachte hieraan. Ze moesten dit gevecht winnen. Hij moest opzoek gaan naar Silverstar. Want hij had, net zoals de Shadowclanners, ook een enorme hekel aan dit fiasco. En een nog grotere haat jegens de zwartkleurige Bloodclan leader.

Tag: Hazelpaw & Roughpaw

zealspark || warrior || male || single

made by chi!

Salmonpaw dook opzij om zijn wat slordige aanval te ontwijken. Het was nogal vervelend dat ze hem niet omver gekregen had. Bah, waarom moesten katten altijd zo groot en zwaar zijn? Ze wilde eens iemand flink omver kunnen duwen, dat zou zo'n heerlijk gevoel geven! Ze was zelf ook niet de kleinste, maar haar tegenstander moest zo nodig een echte reus voor zijn leeftijd zijn. Het leven was oneerlijk. "Ten eerste", grauwde de ShadowClanner. "Ben je zo zwak genoeg om iemand wat jonger dan jou aan te vallen?" Auw, dat deed pijn. "En ten tweede: waarom vechten jullie mee met die... Dingen. Ten derde; waar is Silverstar? En ik had jullie wel slimmer onderschat." Salmonpaw grauwde toen de jongere apprentice in haar staart beet. Ze maakte een halve draai en haalde uit naar zijn gezicht, zodat hij haar staart los zou moeten laten. Hij sloeg naar haar kop. Ze was nu te dichtbij om een aanval te ontwijken en zijn klauw maakte een diepe kras in haar oor. Salmonpaw hapte naar de voorpoot die de aanval had uitgevoerd. "Ten eerste: ik heb geen zin om de vragen van een ShadowClanner te beantwoorden", gromde ze terug. "Ten tweede: het gaat je sowieso niks aan. En ten derde: slimmer onderschat slaat nergens op, het is slimmer geschat." Hij hoefde niet te weten dat hij zijn vinger precies op de zere plek legde met die vragen. De eerste vraag was gewoon gemeen. En op de tweede en derde vraag zou ze het antwoord zelf ook wel graag willen weten.
Tag: Flamepaw*

En… Tallshadow hapte. Hèhè eindelijk had hij reactie. De grijns die om zijn lippen speelde werd nog groter. “Het maakt mij ook niet uit hoe interessant je het vind.” Dat boeide hem echt niet, als hij maar reactie kreeg. Hij wilde woorden uit Tallshadow trekken en dat was gelukt. “Wat ik wel interessant vind is hoe jullie leidster dood is gegaan. Wilde die dooie katten jullie niet meer helpen haar levend te houden?” Hoonde hij toen. Zijn klap was raak en hij schudde het bloed van zijn klauw terwijl hij de bewegingen van de andere kater scherp volgde. Hij had de snelheid van Tallshadow niet verwacht waardoor hij de stappen die hij opzij moest zetten om hem te ontwijken verkeerd inschatte. De nagels van de andere kater boorden zich in zijn rug terwijl hij snel wat door zijn poten zakte, zodat hij voor de rest over hem heen scheerde. Toen draaide hij zich weer naar de ShadowClanner om. Hij maakte een schijnbeweging naar rechts, maar sprong toen omhoog om te proberen zijn nagels dit keer in zijn rug te boren.

Tag: Tallshadow

Het was wel mooi hoe de zwarte Thunderclanner de lucht in sprong uit schrik. Ze ontweek zo wel de uithaal van Echo, maar dat maakte de Shadowclan apprentice weinig uit. Inmiddels was het haar wel opgevallen hoe de eekhoornvreter steeds haar gewicht naar één schouder verplaatste. Toen de apprentice voor haar kwam staan en uithaalde ging ze er helemaal voor. De zwart-witte poes beukte head-first tegen de stevige poot van het zwartje aan, om deze zo mogelijk onderuit te halen. Hiermee accepteerde ze klauw die door haar rugvel heen sneed, gezien ze die uithaal niet had kunnen ontwijken. Of het gelukt was de poes om te slaan wist Echo niet, zij werd nu immers belaagd door een grote bengaal die stonk naar de enige clan die ze echt diep haatte. De Bloodclanner jaagde haar klauwen diep in Echo's schouder, waardoor de apprentice gromde van pijn. "Geef je over!" grauwde de grote kattin. De zwart-witte ontblootte haar tanden. De Bloodclanner was misschien groot en gespierd, maar dit zou ze mooi niet doen. "Dat hoopte je zeker," De kleine poes ontweek enkele slagen van de oudere kattin, maar ving er één tegen haar kaak, waar ze direct een wond voelde opkomen. Bij de volgende uithaal van de dame greep ze de voorpoot door haar nagels erin te slaan. Ze trok haar voorpoten dichterbij en wierp haar achterpoten omhoog, om daarmee hopelijk de kaak, bek of neus van de poes te raken met de klauwen die daaraan zaten. Aan klein en smal zijn zat wat voordelen, en niet al te sterk zijn was er zeker niet een van. Maar ze was snel, en wist hoe ze onverwachte bewegingen moest maken. Ze had een aantal secret moves, en dit was er zomaar één. Ze waren echter wel experimenteel, en wist dus niet of ze effect hadden. In ieder geval duwde ze zichzelf terug tot haar achterpoten ook weer op de grond stonden.

Tag;; Swallowpaw, Summer

De woorden van de ander kwamen niet als verassing gezien het feit dat Tall geweten had hoe dom het was om te reageren. Hij focuste zich dan ook verbeten op zijn tegenaanval terwijl hij zichzelf in zijn hoofd vervloekte. Hoe kon hij zo dom zijn in te spelen op de treiteringen van de tegenstander? Hij was toch zeker geen kitten meer? Genoeg tijd verspild met nadenken, zo bleek maar weer toen de aanval van de ander zijn zij schampte omdat Tall te langzaam bewoog. Hij siste venijnig en rolde snel weg over de grond, om meteen weer op te staan en naar de achterpoten van de zwarte kater te springen. Het gebrek aan voedsel van de afgelopen tijd, samen met de nacht vigil die ze gehouden hadden voor zijn ouders toonden zich nu in hem. De kater merkte dat hij sneller moe was dan verwacht, en vroeg zich af hoe de rest van zijn clan het dan wel niet moest hebben. Het zag er niet goed voor ze uit.

Tag: Claw

Zijn aanval wekte de woede bij haar enkel nog meer op en ze kon haar zenuwen onder haar vel voelen branden, haar spande zich aan en ze zette zich stevig tegen de grond. Bloed kwam uit verse wonden en ze schreeuwde het uit. Rotzak. Meteen sprong ze naar achteren, draaide een halfslag om hem heen en viel hem vanaf de zijkant aan. Woedend en daarom niet te stoppen. Nu was het haar beurt om te krabben en te bijten. Dusklight liet haar tanden met kracht in zijn nekvel zakken en probeerde stevig vast te houden, terwijl ze een poging deed de kater tegen de grond te werken. Als het aan haar lag, verliet zijn lichaam deze plek zonder ziel erin.

Tag
Tank

De blauwe ogen van de kater knepen zicht tot spleetjes voor hij sprak. “Jij”, was alles wat hij zei. Geamuseerd keek Hellhound toe hoe de kater hem herkende. “Je bent er op achteruit gegaan", vervolgde Ironsoul. Waarom konden katten niet creatief zijn met hun opmerkingen. Iedereen noemde hem iets over de pluizigheid van zijn vacht en tegen elke clankat die naar de Elite ging werd gezegd dat ze achteruit waren gegaan. De zwarte kater kwam weer zijn kant op gerend en sloeg met twee klauwen tegelijk richting zijn kop. Hellhound bewoog zijn nek zo ver mogelijk naar beneden en zakte een stukje door zijn voorpoten. Hij voelde hoe de klauwen langs zijn oren gingen. Niet gescheurd, wel flink open. Voor de kater zijn poten weer op de grond kon zetten sprong Hellhound ook met zijn voorpoten van de grond en kwam zo rechtop tegenover de ander te staan. Door een paar stappen in de richting van de ander te zetten probeerde hij die zo uit balans te halen om vervolgens zijn klauwen richting Ironsoul's buik te slaan.

Tag: Ironsoul

Haar klauw wist zijn neus te raken en een triomfantelijke twinkeling kwam in haar ogen, waarbij tegelijkertijd een grijns over haar mooie gezicht trok. Het was niet in zijn oog, oké, maar zijn neus was ook prachtig. De kater hapte toen naar haar neus en Zira trok een pijnlijk gezicht toen deze in zijn kaken wist vast te komen zitten. Het was het oor waar al een stukje uit was, en ze voelde het vrijwel meteen al een stukje verder af scheuren. Hard grommend krabde ze naar zijn schouder, zodat hij hopelijk los laten zou. De kater duwde tegen haar zij aan, maar de commander bleef standvastig staan. De ShadowClanner mocht er dan misschien groter uitzien door zijn lange vacht, maar ze wist haast zeker dat hij niet meer spieren had dan zijzelf. Bovendien zou haar oor helemaal afscheuren als ze nu toe zou geven en zichzelf op de grond liet vallen, en ze vond het toch een beter idee om haar oor te houden. Bloed van het scheurtje drupte naar beneden en nu werd ze het toch echt zat. Snel haalde ze haar klauw naar achter en gooide deze toen met veel kracht weer naar voren, waarbij ze op de nek van de zwartbruine kater richtte, in de hoop deze genoeg pijn te doen zodat hij haar loslaten zou.

Tag: Ravenheart

En hij werd weer genegeerd, wat jammer nou. In zijn ooghoeken hield hij alles scherp in de gaten en hij zag wel dat ze de overhand begonnen te krijgen. De nagels van Tallshadow sneden door zijn achterpoot en hij draaide zich razendsnel om. De snee was niet extreem diep, maar toch sijpelde er bloed uit. Claw zat echter te vol adrenaline om het echt op te merken. Er lag nog steeds een onophoudelijke brede grijns om zijn lippen. “Weet je.” Vervolgde hij kalm. “Je kunt heel veel bloedvergiet voorkomen. Zeg gewoon dat jullie je terugtrekken. Ik beloof dat ik alleen dit deel van het gebied in beslag neem.” Dat zijn beloftes niet zo veel waard waren vertelde hij er maar niet bij. Het was voor eerst in ieder geval waar. Hij wilde alleen dit gebied om te jagen, meer niet. Toen schoot hij naar voren en probeerde hij zijn tanden in de schouder van Tallshadow te zetten. “Wees verstandig moeraskatje.” Mompelde hij doodleuk verder.

Tag: Tallshadow

GAMBLESHROUD

above the darkness and the shame above the torture and the pain
above the ridicule and hate above the binding of our fate

------------------------------------------------------

De sfeer in het kamp was niet op z'n best. Er waren veel zieke katten tussen de ShadowClanners te vinden, te veel als je het haar vroeg. Een van de ergste dingen die er waren was je Clan zien verzwakken zonder er iets aan te kunnen doen. Ze had geen enkele weet van kruiden of dergelijke, en voor verse prooi deed ze al haar uiterste best. Eerst de oudste, zieken en de jongste voeren en dan voor zichzelf jagen. Meer kon de zwart witte krijger ook niet doen. De sloot even haar geelgekleurde ogen en zuchtte om de frustratie los te kunnen laten. Vervolgens stapte ze richting de kamp uitgang. Prooi ving zichzelf niet. Tot haar verbazing kwam de zwarte krijger, Ironsoul het kamp binnen stormen. Gamble kon nog net een stap opzij doen of het was een fatale botsing geweest. Al was dat niet echt hetgeen waar ze zich nu druk om moest maken, nee. Zijn woorden leken dwars door haar huid te boren en veroorzaakte steken in haar lichaam. Wat in StarClan's naam kon er nog meer misgaan. Na Tallshadow het signaal gaf stormde ze achter de gestreepte kater aan. Dit liet ze niet toe. Dit was weer een kans om haar loyaliteit aan de Clan als halfbloed te bewijzen.
Al snel kwamen ze aan op het territorium waar het schouwspel zich bevond. Haar ogen werden groot bij het zien van de grote groep Blood en ThunderClanners. Al snel wist ze zich te herpakken en schudde even haar kop om de schok letterlijk van zich los te kunnen schudden. Hijgend en bijkomend van haar snelle sprint hierheen luisterde ze naar de discussie tussen de drie Clans. Zelf hield ze zich stil. Haar energie verspillen aan een discussie en bedreigingen die niets opleverde was niet slim. Ze had honger en was vermagerd. De krachten die ze had moesten gespaard blijven voor het opkomende gevecht.
Op het moment dat de gitzwarte kater Tallshadow aanvloog begon het. Van alle kanten vlogen katten elkaar aan. Plukken vacht vlogen door de lucht, samenhangend met het gekrijs, gesis en pijnkreten die hen gedeelte van het woud vulde. Ze voelde lichte paniek opkomen, maar deed haar best deze te onderdrukken. Ze waren met minder en dat feit moest ze onder ogen zien, maar ShadowClan was taai. Beter goed verloren dan nooit geprobeerd. De krijgster had zich herpakt, en net toen ze zich in de strijd wilde werpen werd ze aangevlogen door een andere kat. Sissend probeerde ze deze van zich af te werpen.

{{ Gamble gereserveerd voor Firepaw

Zij en Hazelpaw waren met z'n tweeën. Bijna volgroeide katten van vijftien moons. Vanaf hun zesde moon ervaring in het leven, door veel getraind te hebben. Shadowclan trainde niet licht, nee, hard. Maar nu waren ze niet in de meerderheid. Nu waren ze niet sterk. Shrewstar was er niet, Innerghost was haar negen levens op aan het halen. Shadowclan was grotendeels ziek. Ze konden dit niet gaan winnen. Dat wist Roughpaw ergens wel, al wou ze hier niet aan toegeven. Zij aan de ene kant en Hazelpaw aan de andere kant hadden ze de Thunderclanner ingesloten. Al leek deze Thunderclanner al aardig ervaren en een stuk beter voor zijn leeftijd dan dat Roughpaw had durven wensen. Maar de Thunderclanner moest niet te hoog worden van zichzelf en denken dat hij alles beter wist. Twee katten met harde trainingen achter de rug, bijna warrior, waren ook niet zwak en vielen ook niet te onderschatten. Als je namelijk niet kon vechten, werd je geen warrior uiteindelijk.
De Thunderclanner wierp zich op de gestreepte cyperse poes. Dit had ze niet zien aankomen en ze zonk door haar vier poten heen met het gewicht van de grotere kater op zich. Ze hield zich stil, gaf zich over, maar voelde de pijn van de tanden die zich in haar huid boorden en de nagels die haar fel open scheurde. De wonden waren niet ernstig of diep, het bloedde enkel wat en het deed pijn. Roughpaw hield zich zwak en wachtte op het moment dat ze los kon komen. Toen dat moment er was zette ze zich abrupt omhoog met haar poten en wist zichzelf uit de greep van de Thunderclanner te bevrijden. Dit met dank aan haar soepele, lenige, maar toch sterke lichaam. "Gestoorde billenlikker van Bloodclan," siste ze, ze was boos nu. Haar nek haren stonden overeind terwijl haar schouders lichtjes bloedde en haar nekvel ook. Zonder verder te aarzelen, wat onverwachts kon overkomen, schoot ze op de Thunderclanner af, hopend dat Hazelpaw dit precies op dat zelfde moment ook zou doen. Ze sloeg met haar klauw naar de neus van de kater in de hoop deze te verwonden en hem zo af te leiden zodat Hazelpaw hem kon verassen.

OOC: Wat hier stond doet er niet meer toe, haha.
Tag: Zealspark & Hazelpaw

Ravenheart was druk in gevecht met de Bloodclan poes. Maar hij voelde dat hij niet sterk was. Hij wou het niet toegeven, maar hij wist bijna zeker dat hij Greencough had opgelopen de laatste paar dagen. Hij voelde zich zwakker dan hij normaal deed, maar hij had geen kruiden willen halen bij Acefray omdat die beter in een apprentice konden gaan. Hij had het niet nodig. Nog steeds hield hij het oor van de Bloodclanner tussen zijn tanden. Hij zou het er af schuren als het moest. Nagels van zijn tegenstander kraste over zijn schouder, gelukkig kon ze er niet helemaal bij. Bloed drupte nu uit zijn neus en schouder. De pijn stak en trok door zijn lichaam heen, maar hij negeerde het. Net als het hoesten. Ravenheart klemde zijn tanden nog wat harder op elkaar, hij wou zijn poot optillen om haar te raken - maakte niet uit waar. Maar het was te laat. Hij voelde nagels langs zijn keel gaan. Te diep. Zijn ogen vergrootte zich geschokt en hij liet los. Snijdende pijn in zijn nek lieten hem een krijs van afschuw uitschreeuwen voordat hij stil werd en voor zich uit staarde, het oor had hij los gelaten. Bloed poelde met elke pomp van zijn hart sneller uit de diepe wond in zijn nek. De pijn maakte al gauw plaats voor een doof gevoel in zijn lichaam en zijn lichaam kon zichzelf niet langer ondersteunen. De zwarte kater stortte op de grond, levenloos. Zijn laatste gedachtes lachen bij de belangrijkste katten uit zijn leven. Innerghost - die binnenkort Innerstar zou zijn -, Dauntrose, zijn kittens, zijn familie. Ravenheart sloot zijn blauwe ogen en voelde het dove gevoel wegtrekken uit zijn lichaam. Langzaam en rustig net als de laatste adem die hij uitblies voordat hij zich bij de rangen van Starclan voegde.
Tag: Zira // Ravenheart is dood!

Haar klauw haalde ze, nadat het gekras op zijn schouder niet goed werkte, met een ruk naar achteren en sloeg deze vervolgens met een enorme kracht weer naar voren. Ze mikte haar klauw op zijn nek, waar ze hem ook netjes raakte. Ze voelde hoe haar nagels in zijn vlees boorden en een grijns kwam op haar gezicht. De kater liet haar los en Zira keek met een minachtende blik naar hem. Hij was eerst een tijdje stil, waarbij hij haar geschokt aanstaarde. Toen schreeuwde hij het uit en de commander trok haar klauw terug. Haar oor deed pijn, maar ze lette meer op het bloed dat uit de kater zijn wonde liep. Steeds meer liep er uit zijn lichaam en steeds groter werd haar grijns. Dit was zijn laatste moment in het leven, je kon het zien. Het licht begon al uit zijn ogen te trekken. Haar oor begon te bonzen, en geïrriteerd bewoog ze hem. Enkele bloedspetters vielen op de grond, gevolgd door een stuk oor. Zira's rode ogen vestigden zich op het stuk vlees en vergrootten zich iets in de realisatie dat hij zojuist een stuk oor van haar afgescheurd had. Een woedende grauw verliet haar bek en ze haalde nog één laatste keer - volledig onnodig, maar om haar frustratie uit te leven - haar klauw over zijn nek heen die zorgde voor een nieuwe wond. Maar de ShadowClanner was al dood, hij had niet lang genoeg geleefd om het nog te voelen. Gemixte gevoelens gingen door haar heen: ze was boos, geïrriteerd, maar voornamelijk triomfantelijk. Vervolgens keek de poes om zich heen, waarbij ze op zoek ging naar een nieuwe tegenstander. Ze was nog niet klaar hier.

Tag: Ravenheart // Open

_{"Hoe durf je?" Weerklonk er van achter Zira vandaan. De grote gevlekte kater had zich zo snel mogelijk richting het gevecht verplaatst toen hij erover gehoord had in het kamp. Hij had daar niet kunnen blijven zitten, hij moest en zou zijn clan verdedigen ten alle tijden. Zijn ijsblauwe ogen spuwden woede, niet alleen omdat die vuile bloodclanner net een van zijn clangenoten had vermoord, maar ook nog eens een van de kinderen van Innerghost. De kattin waarvoor zijn hart zo op hol sloeg, en daar.. daar zou ze voor boeten. De kater maakte zich groot, niet dat dat echt nodig was, omdat hij al vrij groot was, en sloeg zijn klauwen uit. "Goed dan, mislukte kittypet, kom maar op." Grauwde hij. Ja, hij zou haar wel wegjagen hier. Richting Dark Forest. De kater sprong op haar af en haalde uit waar hij kon, in de hoop iets te raken wat genoeg schade aan zou kunnen brengen.}

Leopardpaw was eigenlijk bezig geweest met zijn eigen ding te doen, wat trainen op jagen en sluipen ergens in een rustig hoekje van het Territory. Zijn moeder was weg om Leader te worden, maar dat deerde hem eerlijk gezegd weinig. Het was voor hem altijd al een feit geweest dat dat zou gebeuren. Natuurlijk vond hij het leuk en was hij er trots op, maar het trainen ging momenteel voor het wachten tot haar terugkomst. Pas toen hij alle prooi uit het hele gebied had verjaagd met zijn gefaal liep hij verder. Echt een speciale richting nam hij niet aan, gewoon de kant op waar zijn laatste prooi heen was gerent. Zodra het wezen uit zijn zicht verdwenen was hief hij zijn kop weer om een geur te vinden. Hij had zich gericht op zachte geuren en sporen, waardoor hij overwelmt werd door de geur van bloed. Geschrokken draaide hij zijn kop naar de bron van de geur. Even schudde hij zijn pels uit en zette een sprint op door de struiken heen. Hij kwam pas tot stilstand toen hij geluiden hoorde van vechtende katten. In het open gebied zag hij een flink stel clankatten vechten over het stuk grond. Shadowclan, Thunderclan en.. Dat laatste, hij herkende het. Niet zoals de andere geur, een die hij enkel kende van prooi en omschrijving. Die laatste geur kende hij persoonlijk, Bloodclan. Meteen stond hij aan de grond genageld en keek met grote blauwe ogen naar de katten die vochten. Hij was nog jong geweest toen hij aangevallen was door een Bloodclanner. Nog zo jong dat zijn kop die clan vol verraders omgebouwd had naar een groot monster. Hij wou het niet, hij wou meevechten en helpen. Maar hij was bang. Het trauma van zijn 3 moons was nu ineens voor zijn snuit gekomen. Dit kón hij gewoon niet. Zijn blik viel op zijn broer die met een van die monsters vocht. Hij zette een stap naar voren, helemaal gericht op de bekende kat tot het te laat was. Zijn broer ging neer en werd vermoord. Het was een goed gevecht geweest, maar de afloop was vreemd. Leopardgaze, zijn vader, viel nu de moordenaar aan. Nu pas kwam de jonge kater zonder enige vechtervaring in beweging en sprintte vooruit door de menigte heen. Hij was soepel gebouwd en kreeg het voor elkaar het zwarte lichaam van zijn broer te bereiken. Eenmaal bij Ravenheart drukte hij zijn snuit tegen diens kop aan, maar kreeg geen reactie. "Nee, Raven, Raven word wakker" Natuurlijk werd de kater niet wakker, dat begreep hij ook nog net. Terwijl hij daar stond, doodsbang voor de indringers maar ook boos om de dood van zijn familie had hij de omgeving niet door. Hij stond daar gewoon, in ongeloof en angst die hem bevroor.

{ Leo heeft Post traumatische stres richting Bloodclan en geen vechtervaring, dus ga los :'D Hij staat nu bij dooie Ravenheart <'3

Tall was druk met het ontwijken van de aanvallen van de ander. Het koste hem meer moeite dan hij zou willen, en hoezeer hij ook de woorden probeerde te negeren, een kern van waarheid zat erin. De kater was normaal niet een die überhaupt zou nadenken over terugtrekken, maar hij moest eerlijk zijn, en terwijl hij bezig was met de sprong achterwaarts om de tanden van de grote kater te ontwijken bekeek hij de taferelen om zich heen. Een daarvan trok zijn aandacht het meest, en maakte dat Tall de manoeuvre om de aanval te ontwijken niet helemaal afmaakte. De pijn in zijn schouder bracht hem naar het heden, en voor het eerst sinds tijden had de kater geen idee wat hij moest doen. Zijn moeder was hier niet, zijn vader kon hem niet helpen, en zelfs Innerghost en Acefray waren weg. Het liefst zou de kater in elkaar zakken en blijven liggen tot alles voorbij gegaan was, alles over. Maar hij was niet dom. De leiding was aan hem gegeven, en de leiding zou hij dan ook nemen. Verbeten sprong hij weer in de tegenaanval, doelende op de ogen van de kater voor hem, terwijl zijn brein de rationele keuzes afwoog. Hoe stom het ook was, terugtrekken leek hun enige kans.

Tag: Claw