∆{Clanevent BC & TC x SC}∆ Hear the sound of pirates[territory claim]

$∆{Clanevent BC & TC x SC}∆ Hear the sound of pirates[territory claim] BloodClan_icon_by_starsightsw2007$ & $∆{Clanevent BC & TC x SC}∆ Hear the sound of pirates[territory claim] ThunderClan_icon_by_starsightsw2007$ x $∆{Clanevent BC & TC x SC}∆ Hear the sound of pirates[territory claim] ShadowClan_icon_by_starsightsw2007$
Clanevent BloodClan & ThunderClan x ShadowClan

Cats die every day. Same with fighters: some die, some get hurt, some go on. You just don't let yourself believe it will happen to you

De wind leek te fluisteren, maar het was niet de wind maar een groepje katten in de hoek van het ThunderClan kamp. Plots hielden de fluisteringen op en was het doodstil. Enkel een uil op jacht verbrak de doodse stilte van de nacht. Er stond iets te gebeuren, dat was te voelen in de vibraties van de lucht. De grote gitzwarte kater met groengele ogen draaide zich om, zijn koude ogen fonkelde. Het groepje katten verdween en werd opgeslokt in het duister, waardoor alleen Claw overbleef. De leidster van de ShadowClan was dood, de nieuwe was weg. Het was tijd om zijn slag te slaan. Wanneer hij dit zou doen zal het bekend worden dat de Elite zich in de ThunderClan bevond, maar ze hadden simpelweg dat territorium nodig. Ze waren met veel en elk jachtgebied was welkom. Heel erg was het ook niet wanneer het bekend werd, ze werden sterker. Uiteindelijk zou het toch wel uitkomen en dan was het beter als zij hun slag al hadden geslagen.

Met grote passen sjouwde hij het territorium van de ThunderClan in, eerst naar het Elite kamp. De avond had pas net zijn intrede gedaan dus hij had nog even de tijd. Toch wilde hij snel zijn, want de adrenaline gierde door zijn aderen. De grijns om zijn lippen gaf aan dat hij er zin in had. Hij kon zich echt verheugen op zulke uitjes, vechtpartijtjes om iets wat hij graag wilde hebben. Voor hem waren het gewoon vechtpartijtjes niet meer en niet minder. Zo snel hij in het Elite kamp aankwam liep hij meteen naar de muur om de Elite te wekken. “Members en Young ones!” Bulderde hij over het kamp. Hij liet even een stilte vallen totdat de katten uit de schuren kwamen. “Ik wil dat jullie mij allemaal volgen naar het ThunderClan kamp. Een paar members blijven hier om de kittens te beschermen, maar de rest gaat mee. Het wordt tijd nog wat meer territorium in te nemen.” Hij liet zijn blik over de groep katten gaan en zwiepte toen met zijn staart als teken dat het tijd was om te gaan. Zijn ogen fonkelden geamuseerd, dit ging leuk worden. Hij sprong van de muur en liep in de richting van het ThunderClan kamp.

Net als bij de Elite liep hij regelrecht naar de plek waar hij altijd de clan toesprak. “Warriors en Apprentices!” Het was vreemd om de andere namen uit te spreken, het was nog steeds wennen voor hem. Al vond hij dat hij het er best aardig vanaf bracht. “De leidster van de ShadowClan is dood en de nieuwe is weg naar die gekke steen van jullie. Dit is het moment om toe te slaan.” De blik in zijn ogen werd hard en kil. Tergend langzaam hield hij elke blik van elke kat vast. “Iedereen gaat mee. Katten die denken achter te kunnen blijven worden vermoord begrepen?” Toen ontstond het sarcastische grijnsje weer om zijn lippen. “Mooi dat is dan geregeld. We gaan!” En met die woorden sjouwde hij het kamp weer uit. Recht naar het thunderpath om die over te steken en zijn poten op ShadowClan territorium te zetten.

We are all simply reacting, played by events that occurred centuries before

[BloodClan & Thunderclan versus ShadowClan]
Regels:
(houdt je hier aan zodat we het voor iedereen leuk kunnen houden!)
- Dit topic speelt zich af terwijl Acefray en Innerghost naar de moonstone zijn.
- Blijf ten alle tijden realistisch en niemand bepaald de wonden van de ander.
- Young ones/apprentices vallen apprentices aan en members/warriors warriors. Let op de leeftijden, mocht je een oudere kat aanvallen heb je een grote kans dit te verliezen.
- De leiding bepaald wanneer het gevecht afgelopen is.
- Helaas voor BloodClan en ThunderClan zal greencough meegenomen worden naar het kamp.

Snowdrop had haar werk goed gedaan. De patrouilles waarmee ze in de ShadowClan was wezen kijken waren teruggekomen met goed bericht; Shrewstar, de voormalige ShadowClan leidster, was overleden en Innerghost was aan haar tocht begonnen naar de highstones. Het kamp was zo heel kwetsbaar achtergelaten. Warriors waren niet op hun best zonder leiding en al helemaal niet als hun geliefde leidster net overleden was. Een glimlachje kwam op haar gezicht toen ze eraan dacht en zachtjes hummend begon ze haar vacht klaar te maken voor het gevecht. Ze moest er natuurlijk wel goed uitzien wilde ze zichzelf zichtbaar tonen voor de ShadowClan, hm? De tabby zag Claw het ThunderClan kamp verlaten. Waarschijnlijk op weg naar het Elite kamp, members verzamelen. Rustig kwam ze overeind en ging ze alvast wat katten verzamelen in het ThunderClan kamp zodat Claw zijn melding straks rustig kon maken.
Ah, daar was hij alweer. Dat had hij snel gedaan. Een glimlach kwam op haar gezicht bij het zien van alle Elitemembers. Het waren er zo ontzettend veel, het was een geweldig gezicht. Ze waren zo krachtig op het moment, het gaf haar af en toe de rillingen. Heerlijk. Niemand kon hen verslaan. Ze keek naar Claw toen deze een melding deed voor alle ThunderClanners. Iedereen kreeg de opdracht mee te gaan. Dit werd een makkie. Opgetogen en met haar staart trots omhoog trippelde ze naar Claw toe en liep de hele weg naast hem. "Het plan gaat verder," grijnsde ze en keek toen achterom naar de gigantische groep katten. "Onthoudt;" schreeuwde ze toen met een grijns naar iedereen. "We doen dit als een EENHEID!" vervolgde ze schreeuwend en knikte. Want dat was wat ze nu waren. Een eenheid.

'Members en Young ones!' Bulderde de zwarte leider over het bloodclan kamp. 'Ik wil dat jullie mij allemaal volgen naar het ThunderClan kamp. Een paar members blijven hier om de kittens te beschermen, maar de rest gaat mee. Het wordt tijd nog wat meer territorium in te nemen.' Eindelijk ging er iets gebeuren, iets echts! Bat was nu een oudere young one en kon al redelijk vechten en jagen. Hij volgde Claw naar het Thunderclan camp. De leider hield nog een korte toespraak en ze gingen opweg. Bij het Thunderpath wachtte Bat tot het rustig was en sprintte toen naar de overkant. Een sterke geur kwam aandrijven, nog sterker dan die van de andere clans. De grote groep katten stapte door het moerassige bos. Dat ze niet al zwemvliezen aan hun poten hebben gekregen hier. Die gedachte ging door de young one zijn hoofd. Hoe dieper ze in het bos kwamen, hoe sterker de geur. Ook werd het steeds donkerder. Toen het Shadowclan kamp in zicht kwam wachtte Bat op het teken van Claw. The fun can begin!

“Members en Young ones!” bulderde Claw over het kamp. “Ik wil dat jullie mij allemaal volgen naar het ThunderClan kamp. Een paar members blijven hier om de kittens te beschermen, maar de rest gaat mee. Het wordt tijd nog wat meer territorium in te nemen.” vervolgde de zwarte kater. Een beetje verbaast keek Stormshadow naar Claw, welke clan gingen ze nu weer lastig vallen? Ach ja, wat maakte het uit welke clan het was? Stormshadow stond op en volgde Claw naar het Thunderclan kamp. “De leidster van de ShadowClan is dood en de nieuwe is weg naar die gekke steen van jullie. Dit is het moment om toe te slaan.” vertelde Claw. Stormshadow's mond viel bijna open van verbazing. Shrewstar was dood?! En gingen ze Shadowclan aanvallen?! Meteen kwam er een geamuseerde grijns op Stormshadow's gezicht. Hij ging zijn "geliefde" broertje weer eens zien. En nu kon hij zijn broertje ook nog zijn verdiende loon geven, deze dag kon niet beter worden. Toen Claw klaar was met zijn toespraak gingen ze op weg naar het Shadowclan territorium. Zonder enige moeite stak Stormshadow het Thunderpath over en wachtte hij op de rest van de groep.

Tallpaw vernauwde zijn ogen toen Claw de clan plots aansprak en zei dat ze Shadowclan zouden gaan aanvallen. Zijn oren gingen automatisch plat in zijn nek liggen. Shadowclan aanvallen? De macht die Bloodclan had, of dacht dat ze hadden, was hen echt naar het hoofd gestegen. De apprentice liet zijn blik even bedenkelijk over het kamp gaan en liet deze even hangen op de plek waar ze die Shadowclan kater gevangen hielden, de kater die de geur van zijn moeder droeg. Misschien was dit wel hét moment om haar op de hoogte te brengen van de dingen die er gebeurt waren de afgelopen dagen. Hij zette zijn poten in beweging en liep achter de andere katten aan. Hij deed dit niet voor Bloodclan, hij deed dit voor zichzelf, voor Sinclaw.

“Warriors en Apprentices!” Hij keek de zwarte kater hatelijk aan. "De leidster van de ShadowClan is dood en de nieuwe is weg naar die gekke steen van jullie. Dit is het moment om toe te slaan.” Hij spitste zijn oren geschrokken op. Shrewstar was dood? Hoe kwam hij er zo snel achter? “Iedereen gaat mee. Katten die denken achter te kunnen blijven worden vermoord begrepen?” De grijze tabby boorde zijn klauwen diep in en uit de aarde. Zijn spieren begonnen te spannen. “Mooi dat is dan geregeld. We gaan!” Hij haalde diep adem. Zijn pels tintelde van de spanning. Gingen ze nu óók ShadowClan aanvallen? Waren ze wel helemaal goed in hun lege kittypetkop? Zelfs Lightning zelf wist dat dit teveel was. Hij zal toch moeten gaan vechten. Hij had daar een speciale bondgenoten ofzo. Dus een reden om het gevechth af te wijzen was er niet. Zijn blauwe ogen gleden naar de rest van de Warriors voordat hij meeging. Hij draafde verder met hoge passen totdat de kater voorin zat. Hij vermeed contact met de andere BloodClanners en keek achter zich of niemand van zijn Clan achterbleef. Hij mocht misschien geen Clanleader of Deputy zijn, maar hij gaf veel om zijn Clan en hij wou geen Clangenoot weer verliezen aan kittypets.

_{Swallowpaw lag voor de Medicine cat den, voor zich uit te staren. Sinds haar wonde was ze vooral bezig katten te observeren en dan de vergelijkingen van de warriors en de members te zien. Members zagen er woester uit, warriors waren gemiddeld verzorgder. Echter was het nu wel zo dat de Bloodclanners er beter gevoed eruit zagen. Allemaal de schuld van Claw, die zich leider durfde te noemen. Net nadat ze daar aan gedacht had, kwam de zwarte kater net het kamp binnen, en riep iedereen bij een. Nieuwsgierig geworden kwam Swallowpaw bij de menigte. De wond prikte, maar daar reageerde ze nu niet op. Aandachtig luisterde de jonge Apprentice naar de Bloodclanner, en fronste toen ze hoorde wat hij van plan was. No way, dit zou zij nooit doen. Maar als ze achter bleef zou ze vermoord worden en daar had ze ook geen zin in. Ze zag dat Tallpaw ook Claw volgde, en hinkte naar hem toe. Ze trok haar bek open om iets te zeggen, maar klapte hem ook direct weer dicht. Misschien was het nu beter om geen woord te spreken.

tag: Tallpaw}

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

Zijn helderblauwe ogen waren wagenwijd open. Hij had de spanning in het kamp opgemerkt en wist daardoor zelf ook geen slaap te kunnen vatten. Het zwarte gestalte van Claw was amper herkenbaar in de donkerte van de nacht maar alsnog slaagde Zealspark erin diens felgroene ogen te ontmoeten. Automatisch verscheen een vijandelijke glans in zijn ogen. Nooit zou hij de kater als een leider bezien. Een tiran, dat was hij. Alhoewel de Bloodclan leider er enorm goed in was om macht met geweld te pakken te krijgen, nooit zou hij in de buurt komen van het leidersfiguur dat Silverstar uitbeeldde. Daarom dat hij ook slechts snoof toen de oudere kater voorbij liep. Echter was zijn aandacht alsnog aangestoken toen hij de stem van de zwarte kat over het kamp hoorde galmen. Zijn blik verwijdde nog wat. Shadowclan aanvallen? Waren die Claw en Zira nu volledig gek geworden? Maar misschien was het ook een kans, een kans om midden in het gevecht Claw aan te vallen. Om de macht met geweld terug te pakken, aangezien het hem al duidelijk was gemaakt dat er geen andere uitweg meer was. De woorden die Zira nadien uitschreeuwde zorgde ervoor dat een honende blik haar kant opgeworpen werd. Een eenheid? Nooit in haar wildste dromen. Als Bloodclan dacht dat ze nu een eenheid waren met Thunderclan dan hadden ze het goed mis. Zealspark schudde zijn kop en voegde zich bij het groepje Thunderclan krijgers dat meeging.

Algauw had hij zich net zoals Lightningvoice vooraan het groepje Thunderclan katten gevoegd. Hij had eens een keer met de zoon van Bluestar gesproken en wist dat ook zijn hart op de juiste plek zat. Ironisch, kon je het wel noemen. De twee zonen van de twee overleden Thunderclan leiders. Hij als de zoon van Firestar en Lightningvoice als die van Bluestar. Opnieuw ontsnapte er een zucht uit zijn bekje en wierp hij nog voor een laatste keer zijn blik over zijn schouder. De Thunderclan zag er vermoeid uit. Hij hoopte maar dat er niet nog meer doden zouden vallen. Wat Bloodclan betrof, maakte hem volledig niks uit. Maar als er nog een slachtoffer viel binnenin Thunderclan dan.. dan wist hij niet wat er van hen moest worden.

zealspark || warrior || male || single

made by chi!

ironsoul

ShadowClan assemble

Die ochtend was Innerghost vertrokken, samen met Acefray, richting de Highstones. Ze zou haar 9 levens ontvangen en terugkeren als Innerstar. Het was een groot keerpunt in haar leven, maar ook in het leven van iedereen uit de Clan. Hij wist dat niet iedereen even goed kon samenwerken met Innerghost, dat niet iedereen meteen haar leiderschap zou accepteren. Niet zoals hij dat deed. Bij hem kwam de Clan op de eerste plaats, persoonlijke meningsverschillen stonden wat verder naar onder. Sinds hij nooit echt close was geweest met zijn moeder, was hij die familiebanden in de Clan gaan zoeken. De Clan was zijn familie, en daar ging hij voor door het vuur. Ook als dat betekende dat hij Innerghost als leider moest accepteren.

Voor nu was hij bezig met de gewone taken die elke warrior had. Jagen, patrouilleren, een apprentice trainen.. Eender wat om zijn dag te vullen. Verder had hij toch niks te doen. Soepel bewoog hij zich voort door de Marshlands. Stil en verborgen in de schaduwen, op een stuk territorium waar indringers sowieso al moeite zouden hebben om er weer levend uit te raken. Indringers.. Met zijn oren strak naar voren en zijn blik gefocust op de horizon, bleef hij als bevroren stil staan. Uit alle macht probeerde hij te zien wat er aan de hand was. De geluiden, de geuren.. Er waren indringers op hun territorium.

Meteen maakte hij rechtsomkeer, stormde zo snel als hij kon terug naar het kamp. Het kostte hem tien minuten. Geheel buiten adem kwam hij slippend tot stilstand. "Er zijn...", Bracht hij zo luid als hij kon uit, al moest hij naar adem happen. "Indringers op ons territorium", Gooide hij er met een luide, gesmoorde stem uit. Hij was woedend, razend, buiten zinnen. De geuren waren door elkaar gelopen, BloodClan en ThunderClan, maar het maakte niet uit. Alles wat niet ShadowClan was, had het recht niet om op hun territorium te komen.

De zwarte warrior stoof het kamp weer uit. Hij wist dat de anderen hem zouden volgen, of ja, dat hoopte hij. Hij zou ook maar een mal figuur slaan als hij alleen in de aanval zou gaan. ShadowClan had geen leiding momenteel, maar dat maakte niks uit. Ze zouden de tegenstanders verpletteren, daar was hij rotsvast van overtuigd. Ironsoul rende niet te snel, het was nutteloos om uitgeput aan te komen op de plek waar de indringers zaten. Zijn blauwe ogen vonden uiteindelijk de verdoemde katten die hun territorium binnen waren gekomen.

ThunderClan, en BloodClan. Werkten die nu samen? Wat? Wat had dit te betekenen? Ironsoul stapte uit de schaduwen tevoorschijn, voelde de ogen van zijn Clan hem volgen. "Jullie krijgen één kans om van ons territorium te verdwijnen", Zei hij luid, zijn oren plat in zijn nek en de vacht op zijn nek en rug dik opgezet. Hij richtte zich vooral tot Claw en Zira, de leader en deputy van BloodClan. Merendeels ook omdat hij geen Silverstar tussen de aanwezige katten zag staan..

Een luid gekraak alsof er meerdere katten door hun bos liepen te stampen liet haar snorharen lichtjes trillen. Wat was dit nou weer? Ivywing deed een klein stapje naar voren en wiebelde nog wat met haar rozige neusje, niet goed wetend wat ze moest doen. Maar toen ze stemmen hoorde die haar niet bekend voorkwamen moest ze wel gaan kijken wat er aan de hand was. De stem van een warrior van ShadowClan klonk, en ook de prachtige maar kleine kattin kwam uit de struiken en zwaaide een keer met haar lange, pluizige staart. BloodClan en ThunderClan. Ivywing fronste en liet haar blik langs de katten gaan. "Zealspark..?" fluisterde ze bijna onhoorbaar en liet haar oren onzeker naar achter gaan.

Het was lastig om een clan te organiseren zonder een deputy, dat bleek wel weer nu de kater zijn best deed orde te scheppen in de chaos. Niet dat het in zijn ogen echt leek te helpen, maar hij deed zijn best. Waar was Ace als je hem nodig had? Well, niet hier. Innerghost en Ace beiden weg, de clan achterlatende zonder enige hoge rangen. Een binnengestormde kater deed echter iedereen opschrikken uit de chaos waar hij of zij zich in bevond, en riep iets over indringers, waarna hij weer wegvloog. Tall's vacht schoot omhoog, en meteen keek hij rond. De moed zonk de kater in de schoenen, de clan was zwak. Hoezeer ze het ook probeerden, de greencough bleef aanhouden en het aantal katten wat eraan onderdoor ging steeg met de dag. De warriors die niet ziek waren waren zwak door een tekort aan eten. De kansen voor Shadowclan waren niet goed.
De kater knikte echter eens ferm. In zijn hoofd snel bij langs gaande wat er nodig was, en hoe dat geregeld werd. Die vuile vlooienpelzen hadden dit zo gepland, net nu hun Medicine Cat én de Leidster slash Deputy weg waren. Er was orde nodig, en aangezien niemand het initiatief leek te nemen, nam Tall het. "Warriors! We hebben Ironsoul gehoord! Indringers in ons territorium, en dat laat Shadowclan niet zomaar gebeuren! Zij die zich sterk genoeg achten voor een gevecht, ga met mij mee." Hij keek om zich heen, "Een paar moeten hier blijven om ons kamp te beschermen, het kan een afleiding zijn, dat de echte aanval hier komt," Dat moesten ze niet hebben. Liever een stuk land kwijt dan het kamp, wat erg strategisch lag en lastig terug te veroveren zou zijn.
Na deze woorden wenkte hij met zijn staart en rende het kamp uit. Als het goed was waren dat de belangrijkste dingen geweest om te melden, en nu was het tijd om die indringers eens een lesje te leren.

Er verscheen een zwarte shadowclan warrior. 'Jullie krijgen één kans om van ons territorium te verdwijnen.' Zei hij met een boze stem en platliggende oren. Bat grinnikte. 'Kans afgewezen.' Miauwde hij spottend. Hij had hier echt zin in. Een witte poes kwam erbij staan.
Als dat is waar we tegen moeten vechten zijn we snel klaar. De jonge zwarte kater gromde uitdagend met zijn oren naar achter. This is gonna be fun.

Het moment was aangebroken, het grootste deel van de Elite en Thunderclan waren bij elkaar geroepen en de mars richting het Shadowclan gebied was begonnen. Het samen werken met de Thunderclan zou misschien nog wel het moeilijkste worden aan het hele gebeuren. De Shadowclan had zo goed als verloren nu er zowel de Elite als de Thunderclan aan kwam. Als een van de Elite katten die vroeger in de Shadowclan had gezeten kende hij de weg door het territorium en waar je vooral niet moest gaan staan. Dat was dan ook de reden dat de rosse kater als een van de voorste liep. Natuurlijk liepen de andere belangrijke katten ook vooraan en had hij zich iets meer naar de zijkant van de groep bewogen. De katten waren al een redelijk eind gevorderd in het Shadowclan territorium voor de eerste Shadowclanners verschenen. Een zwarte kater en een witte kattin waren in beeld gekomen. De kater zei dat ze weg moesten terwijl de katten eerder een geschokte indruk achter liet. Logisch ook. Niemand had verwacht dat de Elite en Thunderclan ooit zouden samenwerken. Vanuit de verte kwam inmiddels een grotere groep katten aan, dit zou dus waarschijnlijk de plaats zijn waar het gevecht plaats zou vinden.

Alles leek rustig in Shadowclan territory. Afgezien van de constant hoestende katten in de medicine den, die het even zonder zorg moesten doen omdat de medicine cat weg was, de verzwakte katten overal omdat er een voedseltekort was en de rouw overal om verschillende katten die gestorven waren leek alles hetzelfde. Maar schijn bedriegt, dat bleek maar weer. Forest staarde naar zijn zwarte voorpoten terwijl hij zijn klauwen in de grond duwde en er weer uit viste. Zijn zoon. Dood, weg. Zoals Shrewstar. Opeens. Hij beet zijn kiezen hard op elkaar. Klaar was het nu. Hij moest door. Om Lightning blijven treuren zou hem niet terugbrengen.

Op het moment dat de kater zijn groene blik van zijn voorpoten af liet gaan merkte hij op hoe een Shadowclanwarrior binnen het kamp was gestormd. Hij was buiten adem van het rennen, en kondigde hijgend aan dat er indringers waren. Direct kwam de zwartharige warrior overeind. Ironsoul — zo heette de warrior volgens hem — was alweer weg; Tallshadow was de eerste die sprak. Dat lieten ze inderdaad niet gebeuren. Forestrain twijfelde even over gaan. Hij was niet de allerbeste vechter, maar hij voelde zich sterk genoeg daarvoor. Tijd om die smerige indringers van kant te maken. Of, nu ja, weg te jagen. Misschien verwonden. Al de woede en pijn om de dood van zijn zoon kon hij eindelijk kwijt, het zou hem sterker maken. Met dat in zijn kop volgde hij Tallshadow.

"Warriors! We hebben Ironsoul gehoord! Indringers in ons territorium, en dat laat Shadowclan niet zomaar gebeuren! Zij die zich sterk genoeg achten voor een gevecht, ga met mij mee." riep Tallshadow opeens. Indringers?! Snake stond snel op en zag Tallshadow het kamp uitrennen. Hij rende achter hem aan. Snakeeyes was wel eens benieuwd wie die indringers waren. Toen hij het kamp uit was, zag hij al snel wie het waren. De bloodclan. Snel zag hij ook zijn broer staan. Geweldig, een familie reünie. Het verbaasde hem niks dat hij meedeed aan dit gevecht. Maar hij zou zijn broer echt niet laten winnen. Kill keek hij Stormshadow aan. Hij was benieuwd of zijn broer hem had gezien.

De woorden raasde door haar hoofd opstarend naar Tallshadow. Meteen kwam ze op haar poten. Innerghost mocht haar dan wellicht totaal niet vertrouwen, maar ze zou laten zien dat ze te vertrouwen was. Haarr vader was spoorloos verdwenen en voor even voelde ze zich echt vrij en stond klaar om Shadowclan te dienen. Dus zodra ze in beweging kwamen schoot Sinclaw ook naar voren, wat ze echter niet verwacht had was dat haar gele ogen als eerste op de vacht zouden vallen die ze zo had geprobeerd te beschermen. Tallpaw stond samen met de indringens die gemixt waren tussen Thunderclan en Bloodclan. Trillend leek het even alsof ze aan de grond genageld stond. Was dit wat haar zoon haar nooit had durven te vertellen? "Tallpaw!" Siste ze ijskoud richting haar zoon voor ze haar kop recht zette en naar Tallshadow staarde.

Zijn ademhaling leek sneller te gaan toen hun territorium plaats maakte voor het Shadowclan territorium. Tall liet vluchtig zijn blik naar Swallowpaw gaan, die zich in het begin bij hem gevoegd had. Ze liep mank en was niet bepaald een aanwinst voor deze aanval. De Elite was niet bepaald slim geweest. Toch zei hij maar niets en liep hij in stilte verder totdat ze het kamp van Shadowclan bereikte. De laatste keer dat hij hier geweest was, was ondertussen al 5moons geleden. Tall richtte zich iets meer op om zelfverzekerder over te komen en richtte zijn oren naar voren. Waar was zijn moeder? Zijn aandacht ging al snel naar de zwart-witte poes, die iets verder stond, toen hij zijn naam hoorde. Even slikte hij bij de toon die ze aansloeg. Tall's blik ging vluchtig naar de Bloodclanners die zowat rond hem stonden. Hij moest haar vertellen dat die Shadowclanner in hun kamp was. Hij zocht naar de naam van de kater. Hij had deze een keer tegen Bright gezegd, Darkfire. Dat was zijn naam. Toch kon hij dat niet zomaar door het kamp hier roepen, wetend dat hij anders nog zou worden aangevallen door één of andere Bloodclanner. Hij keek terug naar Sinclaw en trok Kort met zijn oortjes als teken dat hij haar moest spreken, niet dat dacht deftig zou lukken nu er een gevecht voor de deur stond.

De kater richtte zijn oren op terwijl hij door de sneeuw was gaan lopen om toch prooi te vinden voor de clan. Er waren meer katten uit het kamp. En ze liepen dicht bij elkaar. Grommend draaide hij zich om. Als dat gebeurde was het alles behalve een goed teken. Zeker nu zijn tante en Acefray beide weg waren kon het niets goeds betekenen. Snel zette hij zihjn poten in de richting van de groep tot hij hun bestemming rook. Een vieze gemengde geur van Thunderclan en Bloodclan. Wat deden die samen. Hij keek op naar de clangenoten die net aankwamen toen hij erbij stapte. Tot hij Tallshadow vond met zijn ogen. Hij schudde kort zijn vacht uit en stapte naar zijn oude vriend om vervolgens naar hem te knikken voor hij naar de groep katten keek. 'Zoals jullie al hoorde van Ironsoul, wij zijn gul genoeg om jullie een kans te geven om weg te komen' sprak hij krachtig. Hij leek op zijn tante en dat gaf hem zowel kracht als moed op het moment. Niemand zou spelen met de clan waar hij in was geboren en opgevoed.
De zwarte kater hield zijn kop hoog en zijn borst veruit waarna zijn ijsblauwe ogen een voor een de katten bekeek. Maar bleven hangen bij de andere zwarte kater, Claw. Wat hem opviel was dat Silverstar er niet bij was. Wat was en gebeurd met de leider van Thunderclan. Zijn oren draaide in zijn nek terwijl hij de kater aanstaarde. 'Mochten jullie deze kans niet nemen, zullen wij jullie met alle liefde eruit smijten' Hoewel hij pislink was dat de kater precies nu moest opduiken, nu de clan zwak was door honger en ziekte, hield hij zijn toon kalm. Hij voelde de clan achter hem terwijl hij bij Tall stond en de indringers recht aanstaarde.

Tag || Claw, Tallshadow & de clans

Tall concentreerde zich voornamelijk op het volgen van Ironsoul's spoor om de indringers te vinden, maar naarmate ze dichterbij kwamen werd hem al duidelijk dat het niet meer nodig was dat te doen. De geur van Thunderclan bereikte zijn neus, en een grom verliet zijn keel. Het maakte echter plaats voor verbazing zodra ook de geur van Bloodclan hem bereikte. Die twee hoorden niet bij elkaar, en ze hoorden al helemaal niet hier. Wat die dan ook in combinatie op het gebied van Shadowclan deden was hem een raadsel. Indringers waren echter indringers, en dus stopte de kater een klein eindje voor het slagveld en keek de groep rond. "Een paar warriors moeten om de Burnt Sycamore heen, om in het gevecht de tegenstanders van achteren aan te vallen. We zijn met minder, maar op die manier hebben we misschien een kans," Ze zouden in ieder geval een flinke slag kunnen leveren dan. "Forestrain, leidt deze patrouille, en val aan wanneer jij denkt dat het het hardste nodig is," Hij knikte naar de warrior, Tall had er het volste vertrouwen in dat de ander dat kon, veel keus had hij ook niet.
Hierna draaide hij zich weer om, en liep verder met de katten die in zijn deel van de patrouille zaten. Met hen bereikte hij de open plek, en stelde zich daar op. Trots. De kater had het voordeel dat zijn vacht het gebrek aan prooi maskeerde, maar zelfs dan moesten ze in de ogen van de Thunderclanners, en ook Bloodclanners zo te zien, eruit zien als een mager hoopje. "Mag ik vragen wat deze interessante ontmoeting hier op ons territorium doet?" Vroeg hij scherp, zonder ruimte voor mededogen. Dit hoorde niet, en dat liet hij merken ook.

Samenvatting: De patrouille splitst zich, een onder leiding van Forestrain, die om de groep indringers heen gaan en wanneer Forestrain het zegt aanvallen. De anderen staan nu tegenover de groep indringers
Tag: Patrouille 2

De pijnlijk kleine groep katten volgden een spoor van Ironsoul, achter Tallshadow aan. Er waren er zeker niet veel die hun territorium konden verdedigen. Niet zoveel als Forest wilde. Misschien kwamen er nog meer die zich pas later bij hen zouden voegen om bepaalde redenen. Toen de geuren van zowel Bloodclan als een hint van Thunderclan hem tegemoet kwamen waaien hield de pluizige gestreepte kater halt. Forest werd een taak opgelegd door de ietwat jongere maar zeker sterkere warrior. Een patrouille had hij te leiden; één die achter de Burnt Sycamore zou verdwijnen en daar de indringers in de rug zou steken. De zwarte kater knikte. Hij keek vooruit, zoekend naar een route en daarbij ook de windrichting, om vervolgens in sluippositie te zakken. "Blijf onder de wind," Dit konden de meeste warriors en apprentices zelf ook wel bedenken, maar hij leidde de patrouille nu eenmaal. Mochten ze het vergeten zijn, dan wisten ze het nu weer.

Tag;; Patrouille 1