Story of my Life

Tiger was het niet met haar eens en ze keek schuldbewust vanonder haar wimpers naar hem, toen hij haar vertelde dat het ook zielig was als er iemand in de WindClan zou overlijden doordat zij haar prooi niet had kunnen doden. Het was waar, maar.. Een hoge piep van het muisje bereikte haar oortjes en deze drukte ze in haar nek, om zo hopelijk minder te horen. Waarom kon hij er niet gewoon een eind aan maken? "Doe het," klonk het toen en gespannen zoog ze een hap lucht binnen. Wat hij haar vroeg was haast onmogelijk... "Maak je jacht af." klonk het toen wat opdringerig en Mouse schudde haar kop. "Tiger...!" murmelde ze een beetje ontzet. Haar blik gleed naar het muisje. Dit keer keek ze niet in één keer weg. Het was zielig, ze durfde het niet. "Doe jij het nou maar," drong ze aan en keek hem een beetje wanhopig aan. Ze durfde het niet zelf, echt niet! En al helemaal niet als het zo opgejaagd moest. Ze voelde zich er veel te gespannen voor. En zelfs al was ze gerustgesteld, dan wist ze nog niet zeker of ze het wel kon.

Mouse hield vol en liet het hem doen. Tiger zette zijn nagels erin en dat was het dan. Ze was teleurgesteld in zichzelf, dat ze dit gewoon niet kon. Het was stom en ze wist 't zelf en dat maakte het alleen nog maar erger. Tigerpaw leek ook nog is boos te zijn op haar en dat verergerde de situatie nog meer. Snel trippelde ze achter hem aan, proberend niet op het bloed te letten dat aan hem zat. Ze haalde hem in en drukte haar vacht tegen hem aan. "Sorry Tiger," murmelde ze zachtjes waarna ze kort haar neusje tegen zijn schouder drukte. "Misschien kan ik het de volgende keer wel.." heel zeker klonk het niet, want ze geloofde zelf niet echt dat het een andere keer wel zou lukken. Maar wie weet kwam 't ooit.

Tigerpaw mompelde simpeltjes dat hij dat hoopte en Mouse voelde zich nogal op haar plek gezet. Ze keek naar beneden en nam een beetje afstand van hem. Waarom had ze het muisje niet gewoon kunnen doden? Ze kon 'm toch ook opeten? Ze was raar aan het doen en 't zorgde ervoor dat ze verdrietig werd. "Wil je nog ergens heen?" vroeg Tiger haar en ze haalde haar schouders op. "Maakt niet uit.." mompelde ze zachtjes. Heel de sfeer was nu verpest doordat zij die domme muis niet durfde te doden. En ze had hem nog wel zo goed kunnen vangen!

Hij negeerde haar zo ongeveer en de verdrietigheid sloeg om in irritatie. Als hij haar mentor geweest was, dan snapte ze het nog wel dat hij boos op haar was. Maar dat was hij niet, hij was haar vriend en hij kreeg de rol om haar te ondersteunen niet op haar plaats te zetten. Ze fronste dus ook de hele tijd toen ze achter hem aan trippelde. Ze gingen niet naar het kamp, maar ze had ook geen idee waarheen dan wel. Het leek op de richting naar het tweebenen gebied. "TIGER!" miauwde ze toen plots, ze had genoeg van zijn stilte. "Waarom doe je nou zo boos? Stop ermee." commandeerde ze haast.

Het ene moment zat ze hem achterna te jagen en het andere moment stond hij abrupt stil om zich supersnel om te draaien. Verrast remde Mouse af en keek hem met grote ogen aan. "Don't tell me what to do. Jij bent hier degene die niet eens een muis kan doden. Denk na. Als je ooit in een gevecht met ShadowClan komt dan zullen ze zelfs geen poesje sparen die geen muis kan doden." de oortjes van Mouse draaiden naar achteren. Ze had gedacht dat ze voorbij de kleineren-fase waren maar blijkbaar niet. Ze had nog wel gedacht dat ze vrienden waren geworden. Misschien dacht ze dit te snel. Haar blauwe ogen vulden zich met tranen, en ze draaide zich om. Ze had geen zin in hem als hij zo deed. "Doei Tigerpaw," miauwde ze een beetje bitter en liep terug naar het kamp. Ze hoopte heel erg dat hij haar nu achterna zou komen, maar ze verwachtte er niet veel van.

Hij kwam haar niet meer achterna. Fine, dan niet. Tigerpaw had het nu ontzettend voor zichzelf verpest. Mouse stapte driftig, op zoek naar de terugweg naar het kamp. Ze had werkelijk geen idee welke richting op te lopen, maar ze weigerde terug te gaan naar de andere kat om hem de weg te vragen. Koppig stapte ze door, geen idee of ze nu de goeie kant op ging maar het was prima voor haar als ze de andere kant op ging dan Tigerpaw. Tranen van boosheid en verdriet prikten in haar ogen. Ze zou het hem nooit meer vergeven, dacht ze in zichzelf. Misschien was dit niet helemaal waar; vast zou ze 't hem ooit wel vergeven. Maar het kon nog heel erg lang duren. Misschien wel manen lang. En dat allemaal terwijl ze hem alleen maar opvrolijken wilde. Het raakte Mouse hard in haar gezicht dat katten niet altijd waren zoals je dacht dat ze waren. Het vertrouwen in andere katten daalde opeens verschrikkelijk.
- mouse topic uit x3