Story of my Life

Het maakte niet uit waar ze verder nog naartoe gingen. Oké dan. De kater snoof een keertje kort en liep verder, redelijk grote pootafdrukken achterlatend in de sneeuw. Misschien moesten ze eens een kijkje nemen bij hun grenzen vlak bij de twolegs, want daar waren een aantal weilanden waar soms aparte wezens, koeien en schapen, in rondliepen.

Plotseling zette ze een grote keel op. Zijn naam galmde over de velden en hij stopte met lopen, bleef voor een moment zo staan en keek recht voor zich uit. Ze vroeg waarom hij nou opeens zo boos deed, dat hij ermee moest stoppen. De kater klemde zijn kaken op elkaar om een bijdehand antwoord binnen te houden, want in de heilige naam van StarClan die had hij wel klaarliggen ja. In een razendsnelle beweging draaide hij zich om en draaide zijn oren licht naar achter. "Don't tell me what to do. Jij bent hier degene die niet eens een muis kan doden. Denk na. Als je ooit in een gevecht met ShadowClan komt dan zullen ze zelfs geen poesje sparen die geen muis kan doden." Daarna draaide hij zich weer om en liep verder de heuvel af.

Tigerpaw keek toe hoe de oortjes van Mousepaw naar achter gingen, hoe ze traantjes in haar ogen kreeg en zich vervolgens omdraaide. Een bittere 'doei Tigerpaw' klonk nog en toen liep ze weer terug naar het kamp. Zijn mond was gesloten en vormde nu een strakke streep. Voor een kort moment leek het erop dat hij een stap naar voren wilde zetten, maar alsof hij zich op het laatste moment bedacht draaide hij zich met een ruk om en vervolgde zijn weg de heuvel af. Niet meer achterom kijkend naar de rood-witte poes.

Tigerpaw voelde hoe zijn oren naar achter draaide. Ferm bleef hij doorlopen, hij mocht niet laten zien wat het hem deed. Hij mocht nooit toegeven aan zijn.. emoties. Al kon hij dit niet bepaald emoties noemen als hij er eerlijk over moest zijn. De gestreepte kater stopte met lopen en fronste een keertje, waar was hij mee bezig geweest? Vrienden maken? Pft. Onzin allemaal. De kater voelde een plotselinge woedde in zich opborrelen en sloeg met zijn poot in de sneeuw, zodat er een hoopje uit elkaar spatte en er een klein kuiltje in de sneeuw kwam te zitten. Als hij nu die muis van eerder had gehad, had hij het ding in miljoenen stukjes gesnipperd. Een grote hap adem verliet zijn mond terwijl hij zijn spieren woest aanspande, nog een keer met zijn poot in de sneeuw sloeg en zijn tanden pijnlijk op elkaar klemde. Hij was zo dom, zo stom geweest. Zich inlaten met het feit dat hij misschien wel vrienden kon hebben. Want nu wist hij, dat was niet voor hem bestemd. Hij kon geen vrienden hebben. Hij was een pestkop, weet je nog? Geen zoetsappige appel. Met zijn kaken op elkaar geklemd keek hij over zijn schouder heen, nog net ziend hoe het puntje van een rood-witte staart achter één van de heuvels verdween. Opnieuw kwam die woedde in hem opborrelen, en sloeg hij nog een keer met zijn poot in de sneeuw.

- topic uit.