Hush, make no sound (Swanpaw)

Tijdens de eerste training met Brindleleaf en Swanpaw had ze al ontdekt, dat haar mede-apprentice geen vervelende pestkop was. Toch had ze hem beter willem leren kennen, en hem met zonhoog gevraagt of hij mee wou gaan naar de mooie vlaktes van de Windclan. Met grote blauwe ogen hield de jonge kattin haar blik op de winderige groene gebieden gericht. Hier en daar was in de verte een heuvel te zien, met nog wat laatbloeiende planten. De koude wind sneed door haar vacht heen, toch had ze het nauwelijks door. De geuren waren soms verwarrend, als ze ver met de wind werden meegedragen. Abrupt kwam de kattin, die zonet nog flink had doorgestapt, tot een stilstand. Daar in de verte kon ze een spitsmuisje zien. Misschien zou hun mentor wel harstikke trots zijn als ze samen wat prooi naar de clan konden brengen. Voorzichtig seinde ze de andere kat met haar staart. Hopende dat hij al ooit wat jachtervaring had opgedaan. Sinds zij nog nooit had gejaagt. Ooit moest de eerste keer zijn, dus waarom niet nu?!

Hij volgde Ocean naar de moorland, daar gingen ze naartoe. Ze wenkte hem met zijn staart en algauw zag Swanpaw een kleine spitsmuis zitten. Als hij nu maar niet moest jagen! Dat was waarschijnlijk wel de bedoeling geweest, maar toch, hij hoopte dat zij de muis ging vangen. Hij zou immers weer struikelen over zijn eigen onhandige poten of zijn poot verstuiken in een kleine put. "Ga jij maar," fluisterde hij zo stil als maar kon. Zij had nog nooit gejaagd, dus weinig kans dat het ging lukken, maar hij had al meerdere keren gejaagd, en nog steeds had hij evenveel kans op vangst als zij. Het was gewoon beschamend. Vechten was zijn ding, jagen, jagen vond hij vre-se-lijk. Hij was onhandig, klunzig, en geen sprinter. Al zou hij wel trots zijn als hij eens écht iets kon vagen terwijl iemand anders het zag. "Je kan het beste snel lopen en goed opletten," gaf hij wat tips, en ook de enige die hij kon bedenken. Wouw, wat een mentor zou hij zijn zeg. Hij had alvast medelijden met zijn toekomstige apprentice, als hij er al dan één zou krijgen.

De witte kater was haar helemaal gevolgd naar de Moorlands. Het grote uiteengestrekte gebied was prettig om de poten in te strekken. Niet veel begroeing dus ook geen opgesloten gevoel. Iets wat de zes manen oude kattin vaak had. Het kamp rn haar dennen waren soms te klein, deden haar denken aan haar tijd bij de Rogues. Jeff en Cyber, twee katers die een zieke geest hadden. Die haar al vroeg een aantal littekens hadden bezorgd. Heel even schudde ze haar kop dan ook, om de herinneringen weg te dringen. 'Ga jij maar,' klonk de gedempte stem van Swanpaw vaag in haar oren. Voorzichtig sloop ze nader, ervoor uitkijkende dat ze niet te veel lawaai veroorzaakte. Ook zette ze haar poten zo zacht mogelijk op de grond, zodat de muis de trillingen lastiger kon voelen. Het enige dat ze had opgepikt was van het luisteren naar de ervaringen van andere oudere Apprentices, daardoor had ze misschien net genoeg basiskennis, alleen het uitvoeren kon nog wel eens een ander verhaal zijn. 'Je kan het beste snel lopen en goed opletten,' zei de kater, in een poging haar te helpen. Voorzichtig versnelde de kattin haar pas. Haar blauwe ogen op een specifiek doel gericht. De muis. Met nog maar een paar passen te gaan, lette ze al minder goed op, waardoor ze bijna de muis miste, die gealarmeerd probeerde weg te komen. Alleen haar voorpoot drukte het muisje tegen de grond. Ze had geen idee hoe ze het dood moest bijten. Onhandig keek ze even op naar Swanpaw, met een vragende blik in haar ogen. 'En nu?' Vroeg ze zachtjes.

Voor een eerste keer te jagen deed Ocean het heel goed, beter dan hij zelfs ooit had gedaan. Voor zover hij het zich kon herinneren. Hij liep met fragiele passen naar haar toe en zag het muisje nog spartelen onder haar klauwen. Het arme beest! "En nu?" vroeg de onwetende kattin. "Moet je het doodbijten!" miauwde hij en doodde het beest met een snelle beet in de nek. Plots knorde zijn maag vreselijk luid. "Oeps..." mauwde hij beschaamd. Hij had absoluut geen honger, waarom zou zijn buik dan knorren?
Met een korte blik erop werd het hem vrij duidelijk; zijn ribben staken fel af tegen zijn dunne huid en hier en daar, aan de onderkant van zijn buik, moeilijk te zien dus, zat een minuscule kale plek. Zou dat kunnen komen doordat hij de laatste tijd weinig tot bijna niets at? Nee, dacht hij, je haar valt niet uit door verhongering. En daarbij, hij verhongerde zichzelf niet eens, het leek daar gewoon op! Dat hoopte hij dan toch, zelfs de jongste kitten kon zien dat er iets flink mis was met hem. Van de sterke jonge kater die hij ooit geweest was was niets meer over.

Het muisje spartelde tussen haar klauwen terwijl haar medeleerling dichterbij kwam. Ze merkte de fragiliteit van zijn stappen niet op. Ze was namelijk te druk met het kleine diertje. Ergens was ze ook in exstase ze had namelijk eindelijk zelf prooi gevangen. Ze vroeg zich hardop af wat ze verder moest. 'Moet je het doodbijten!' Miauwde de kater waarna hij de muos voor haar doodbeet. Het rommelen van een maag weerklonk in haar oren waardoor ze vragend naar Swanpaw keek. 'Oeps...' Mauwde de kater beschaamd waardoor Oceanpaw vrolijk grinnikte. Zijzelf was ook wel eens hongerig geweest. Dat was niks om voor te schamen. Natuurlijk wierp de kattin een blik op Swanpaw. Zodra ze zijn uitstekende ribben opmerkte keek ze hem verward aan. Ze zei niets. Ze schoof enkel het muisje naar hem toe. Ze hoopte maar dat er geen haan zou kraaien naar het feit dat ze nu de code overtraden. Of beter gezegd dat ze hem wou overtreden omdat ze Swanpaw zo niet aan kon zien. Waarneer had hij voor het laatst gegeten? Misschien moest ze het er eens met Brindleleaf over hebben, die zou vast wel weten wat er moest gebeuren.

Glimlachend schudde hij het hoofd toen Oceanpaw hem met een verwachtingsvolle blik de muis toeschoof. "Ik heb geen honger," mauwde hij vriendelijk. "Echt niet." Zonder op Oceans reactie te wachten begroef hij de prooi. Hij snapte niet waarom iedereen de laatste tijd zo bezorgd over hem was. Tegenwoordig werd hem constant prooi aangereikt die hij niet nodig had. Oke, zijn ribben staken een béétje uit zijn vel en hij was een béétje afgezwakt, maar er was niets ernstigs met hem aan de hand. Hij was volledig gezond. Swan werd er langzamerhand gek van. Hij werd gek van al die bezorgde blikken en al die bemoedigende glimlachen, waarin telkens weer een medelijdende blik in verschool. Met een voorzichtige en zo onopvallend mogelijke haal streek hij over zijn kale plekken, in de hoop dat zijn dikke vacht er een beetje over zou liggen zodat het wat minder op zou vallen. Hij hoopte dat Ocean het niet gezien had en draaide zich weg van de poes. Terwijl hij deed alsof hij bewonderend het gebied rondkeek vroeg hij, op een norsere toon dan hij bedoelde: "Waar zullen we nu heen gaan?" De laatste tijd sprak hij dikwijls zo. Hij wist niet hoe het kwam, maar lachen was hem te veel geworden. En hij wist niet of hij ooit nog wel zou kunnen lachen.

De witte kater glimlachte naar haar en schudde zijn kop. 'Ik heb geen honger,' mauwde hij vriendelijk. Waardoor de kattin fronste en hem verward aan keek. Iedereen was hongerig in bladkaal. 'Echt niet.' Ging hij verder waarna hij zonder op haar te letten de prooi begroef. Haar blauwe ogen keken naar de vermagerde kater, met zijn kalende plekken in de vacht. Hij zag er niet meer gezond en vrolijk uit. Integendeel zelfs, hij zag er zwak en uitgeput uit. Was te dun, en kon de prooi goed gebruiken. Straks kreeg hij nog Greencough doordat hij te eigenwijs was om te blijven eteen. Hij draaide zich weg van haar en deed alsof hij bewonderend het gebied rondkeek. De kattin trapte er niet in, maar zei er nog niets over. Als het moest zou ze eerst met hun mentor spreken, zodat alles goed kwam. Zodat Swanpaw niet eerst ziek hoefde te worden. 'Waar zullen we nu heen gaan?' Vroeg hij op een redelijk norse toon. De kattin kromp lichtjes in elkaar, ze hield niet van die toon. Haar blauwe ogen keken scherp in zijn groene ogen voordat ze zuchtte. 'Sparrowfeather,' murmelde ze. 'Ik heb hem al te lang niet meer bezocht, misschien heb je zin om mee te gaan. Lizardpaw heb ik ook al lang niet meer gesproken, ze is mijn nichtje.' Verklaarde de jonge kattin met een kleine glimlach op haar snoet.

Haar norse toon deed hem schrikken, maar hij herstelde zich zo snel mogelijk. Wat had hij verkeerd gezegd? Waarom deed ze opeens zo? Swan wist niet waarom hij altijd zo onzeker en verlegen was. En ook al kon hij er niets aan doen, hij haatte het en wilde zijn gedrag veranderen. Maar hij wist al van tevoren dat dat nooit zou lukken, dus probeerde hij het niet eens. "Sparrowfeather," mauwde de poes plots. "Huh? Wat? Is hij hier?" Hij keek rond zich heen maar zag niemand. "Ik heb hem al te lang niet meer bezocht, misschien heb je zin om mee te gaan. Lizardpaw heb ik ook al lang niet meer gesproken, ze is mijn nichtje." Aah, dacht hij. Ze wilde naar hen toe, ze had helemaal niemand gezien. Hij kon zich er wel voor op het hoofd slaan. "Natuurlijk," glimlachte hij ietwat verlegen terug. "Als jij dat graag zou willen." Swan knikte vriendelijk en begon te wandelen. Hij wist vermoedde dat Ocean misschien wel een plan had om hem na te laten kijken. Dat kwam voornamelijk omdat hij daar zelf zo min mogelijk aan probeerde te denken.

'Huh? Wat? Is hij hier?' Vroeg de witte kater nadat ze de naam van de Medicine Cat had gepreveld. De kattin schoot zachtjes in de lach. Waarschijnlijk had Swanpaw niet echt opgelet toen hij bezig was het verse prooi te begraven. De geur van Sparrowfeather hing hier niet, dus dat betekende automatisch dat hij hier niet was. Als kitten was ze bevriend met hem geraakt, en had ze bezoekjes aan hem gebracht. Een paar toen ze gewond was, maar ook voldoende in goede gezondheid. Ze hield ervan de gestreepte kater eens te zien, nu ze Apprentice was. Ze was hem nog niet vergeten en betwijfelde het of ze dat ooit zal doen. Haar nichtje, Lizardpaw was een minder goede vriend van haar. Ze leken over vele dingen anders te denken en hadden beide een aparte jeugd gehad. Whitelion had als een soort vader voor haar opgetreden omdat die van haar in een van de gevechten met een andere clan was overleden. Veel wist de jonge Oceanpaw er niet van, maar voldoende om te weten dat hij als een waardig krijger was gestorven. 'Natuurlijk,' glimlachte de kater ietwat verlegen terug toen ze haar voorstel duidelijk had gemaakt. Ze knikte tevreden voordat ze haar oortjes wiebelde. 'Als jij dat graag zou willen.' Klonk er nog waarna ze vooruit sprong. Natuurlijk wou ze naar hen toe, was het niet alleen om het feit dat ze hen al te lang niet meer had gezien en gesproken, er was nog een reden dat ze hen wou zien. Swanpaw, zijn gezondheid zou te snel achteruit gaan als niemand op hem lette. Nu deed zij dat dus, ze wou niet dat hij te ver achteruit ging om nog geholpen te worden. Het was van naturen een aardige kater geweest, dat had ze wel gemerkt tijdens de eerste training. 'Kom, ze zullen vast in hun den zijn!' Riep de kattin opgewekt uit waarna ze richting het kamp liep. Ze wou het liefst rennen maar was bang dat Swanpaw heet niet bij zou houden. Daarbij lag het prooi goed genoeg verstopt om later op te halen nadat ze langs de Medicine Cat en zijn Apprentice waren geweest.

OOC: Wanneer mogen Sparrowfeather en Lizardpaw invallen, zullen we alvast het topic doorsturen naar hen? Als wij beiden nog een keer reageren zijn we wel ongeveer bij hen aangekomen denk ik..

Oceans enthousiasme sloeg op hem aan en Swan glimlachte, waarna hij ook opsprong. Hij volgde haar naar het kamp. "Gaan we er gewoon hallo zeggen?" vroeg hij. "Of wil je ook nog even blijven?" Het maakte hem allemaal niet uit, als Ocean lang wou blijven plakken, dan deden ze dat maar. Zolang er maar iets te doen was was het goed.

heel erg kort en flut sorry sorry
ja, laat ze maar komen na jouw post nu :3

Het leek alsof de witte kater naast haar nu ook iets opvrolijkte. Haar blauwe ogen glinsterden tevreden waarna ze door de kampingang naar binnen liep. Haar oortjes bewoog ze richting de kater terwijl ze naar zijn vraag luisterde. 'Gaan we er gewoon hallo zeggen?' Vroeg hij, de kattin knikte. 'Ik wil weten of alles goed gaat. Gewoon een leuk gesprek. Misschien een goed idee dat we wat eten voor ze meenemen?' Vroeg ze met een kleine glimlach. De katten hadden het vaak allemaal druk in deze periode. Soms was het goed nog even aandacht te geven aan elkaar, en dat was nu exact wat ze van plan was. 'Of wil je ook nog even blijven?' Vroeg hij verder. 'We zullen zien hoe druk ze het hebben.' Zei de kattin met een vrolijke glimlach. Misschien kon ze Lizardpaw heel even alleen spreken en ervoor zorgen dat Swanpaw goed werd aangesproken. Als Sparrowfeather en Lizardpaw al niet doorhadden dat Swanpaw niet in de beste gezondheid verkeerde. Met een paar laatste passen kwam ze aan bij de desbetreffende den. 'Sparrowfeather! Lizardpaw!' Ze liet haar stem bewust kalm klinken, al maakte ze zich zorgen om haar metgezel.

OOC: Sparrowfeather en Lizardpaw mogen binnenvallen in dit topic!!

Onderwerp: Re: Hush, make no sound (Swanpaw)