Circle of life [geboortetopic]

From the day we arrive on the planet, and blinking, step into the sun.

Sinds ze in de Nursery was ingetrokken, voelde Dewflower zich vaker alleen. Ze mocht tot de kittens - als ze niet dood geboren waren tenminste - 6 moons zouden zijn niet haar warrior taken doen. Dat vond ze aan de ene kant vervelend, maar aan de andere kant ook weer fijn. Zo kon ze de kittens zo veel mogelijke aandacht geven, en dat wou ze ook. Zo lag ze dus, met haar hoofd leunend op haar voorpoten. Ze had beweging nodig, ook al was haar buik al redelijk opgezwollen. Haar spieren voelden stijf aan, en dat deed bij elke beweging aan. Wist zij veel wanneer de kittens kwamen. Ze stond vermoeiend op, en rekte haar spieren even uit. Na ze dit gedaan had stapte de jonge Queen de Nursery uit, om vervolgens zich te bewegen naar de uitgang van het kamp. De woorden van Honeyscent echoden nog na in haar hoofd, maar hier besteedde Dewflower weinig aan. Eén uitstapje kon toch geen kwaad?

There's more to see, then can ever be seen, more to do, than can ever be done.

Het was koud. Erg koud. Logisch, want Leafbare was vroeg dit jaar. Enkele bladeren waren bevroren door de vorst, en een ijzige wind woei door haar korte vacht. Even stond Dewflower stil, en rilde. Haar korte vacht was niet bestend voor deze kou; misschien had ze maar beter kunnen luisteren naar Honeyscent. Echter was er toch een stuk van haar het daar niet mee eens, en dus bewoog Dewflower zich verder het territorium in, richting Small Forest. Daar had ze haar eerste muis gevangen, samen met Bunnypaw, haar vriendin van vroeger. Nu bemoeide ze zich niet zo veel meer met haar. Hun vriendschap was zo goed als weg, en dat vond de grijze warrior prima, want ze vond Bunnypaw veel te hyperactief. Zij was immers de rust zelve, en hield absoluut niet van drukte. Ze werd langzamerhand toch wat vermoeid, en weer echode de woorden van Honeyscent in haar hoofd. Misschien had ze toch wat minder eigenwijs moeten zijn, want ze was nu zo vermoeid, dat ze haast geen stap vooruit kon doen. Maar stil staan was ook geen optie. Dan zou ze doodvriezen, en het leven in haar buik zou geen leven meer zijn. Alleen maar dood. Met deze gedachtes in haar hoofd zette Dewflower vermoeid een stap verder, en keek naar de bomen, twee vossenlengtes van haar vandaan. Daar kon ze een warm plekje opzoeken, waar ze even kon uitrusten. Dan zou ze weer terug gaan naar het kamp. De laatste meters kroop ze haast. Zo vermoeid was ze. Eenmaal aangekomen zakte ze neer, en met tranende ogen keek ze naar een struik. Als ze daar nou in kroop, was ze vast veel veiliger. Met veel moeite trok ze zichzelf vooruit, om vervolgens de struik in te gaan, en uitgeput neer te ploffen.

There's far too much to take in here, more to find than can ever be found.

Nog na hijgend van de inspanning keek Dewflower om zich heen. Het was hier best comfortabel. Het was warm, en ze lag goed. Een steek ontwaakte haar uit de dromen. Het kwam uit haar buik vandaan, alsof iemand in haar buik tegen de wand aan het schoppen was. Blijkbaar waren de kittens zich aan het bewegen, en iet wat gepijnigd keek de jonge poes naar haar buik."Rustig, kleintjes." fluisterde ze. Op dit moment was ze nog te vermoeid om harder te praten, maar dat was ook weer handig. Stel je voor dat een vos of een das haar rook? Zo eenzaam, zwak en kwetsbaar? Dan zat ze écht in de problemen. Het kwam nog niet bij haar op dat de kittens nu zouden komen. Ze dacht meer dat het gewoon een energieke kitten was die beweging nodig had, net zoals zij. Stil zitten was ook niet het beste om te doen. Af en toe beweging doet je goed, en dat wist Dewflower wel. De onrust kwam om een hoekje kijken toen er nog een steek door haar lichaam ging. Weer beefde ze van top tot teen, van vermoeidheid. Als de kittens nu zouden komen, hadden ze echt een slecht moment uit gekozen. Nu was Dewflower nog moe, en als ze misschien morgen of overmorgen kwamen zouden ze allemaal vast en zeker gezond zijn, inclusief de moeder. Maar een derde steek maakte haar helemaal ongerust. De kittens hadden écht dit moment uit gekozen.

But the sun rolling high, through the sapphire sky, keeps great and small on the endless round.

Bij de vierde steek begon ook het persen. Er zat iets wat er uit moest, en dat was natuurlijk een kitten. Met veel moeite kwam de kitten eruit, en meteen trok ze de kitten bij haar buik, om het meteen een paar felle likken te geven, zodat het begon te ademen. Het was een sterk poesje, wat de vacht had van Skyfeather. Afwezig keek ze naar de kitten. Ze waren allemaal door Skyfeather verwekt. Waar hing hij uit? Maar nu was het te laat voor om nu nog de kater te roepen. "Mistykit." pufte Dewflower. De kracht stroomde uit haar lijf, te vermoeid om nog iets te zeggen. Het persen begon weer, en dit keer kwam er een zwart-wit katertje eruit. Een raaf kraaide boven haar, en ze keek even naar boven, voordat ze de kitten een paar likken gaaf voordat ze hem naast zijn zus zou leggen. Deze was ook sterk, en de zwarte plukjes vacht deed haar denken aan veren. "Raven..kit." fluisterde ze, vermoeid, maar toch liefkozend. Wat een prachtkittens waren het. Toen er geen persen meer kwamen, krulde ze zich om de kittens heen, om ze warm te houden. Ja, wat een schatjes waren het. Haar kittens, waar zij vroeger van droomde, waren nu werkelijkheid geworden.

It's the Circle of Life, and it moves us all, through despair and hope, through faith and love

Dewflower dacht dat dit de twee kittens waren, en dat het ook zo bleef. Maar ze had het volkomen mis. Net nadat ze een beetje aan het bij komen was van de moeite, kwam er nog een steek. Iet wat gefrustreerd begon ze weer te persen, en daar kwam een geheel witte kitten uit. Ze deed haar denken aan zichzelf. Kwetsbaar, maar toch ook weer niet. Ze snuffelde aan het kleintje. Ze rook zoetig. Fel likte ze het kleine diertje, en schoof het naar haar zus en broer. Die twee zagen er veel sterker uit dan de nieuwgeboren kitten. "Honey." sprak ze teder, en likte haar drie kittens nogmaals. Het waren zulke mooie kittens. Maar er kwam nog een vierde. Dit keer kwam er wel een kreet uit haar bek. Blijkbaar deed deze moeilijk. Toen deze ook eruit kwam, trok ze haar snel bij haar buik, en gaf het een lik. Ze was moe, en ze had écht geen zin meer in nog een. "Aurora." Het kwam gewoon bij haar op. Maar ze had het gezegd, en zo zou het kittentje heten. Vermoeid legde ze haar kop op haar poten. Mocht er een vijfde komen, zou zij het niet meer redden. Zo vermoeid voelde ze zich. Dewflower keek nog één keer naar haar vier kittens, en deed toen haar ogen dicht. Deze dame had wel een dutje verdiend, vond ze.

In the Circle, the Circle of Life

TAG: Skyfeather, Mistykit, Ravenkit, Honeykit en Aurorakit
WORDS: 1232
Post volgorde:
Skyfeather
Mistykit
Dewflower
Ravenkit
Skyfeather
Honeykit
Dewflower
Aurorakit
Skyfeather
Dewflower

Een beetje afwijking mag natuurlijk! C:

De kittens kunnen op twee weken!
Note: Ravenkit is inderdaad blind geboren, maar omdat kittens in de eerste twee weken hun oogjes nog niet openen, weet Dew dat natuurlijk nog niet! c;

_{Trots met zijn kop en staart fier omhoog trippelde de kater naar de Nursery. Hij had zich voorgenomen Dewflower niet te verwaarlozen aangezien zij alles deed en nogsteeds zou blijven doen. Het had hem wel ergens zorgen gebaard toen hij haar dikke buik voor het laatst zag. Zijn kop stak de nursery in met een vis tussen zijn kaken. Die had hij zonet gevangen voor Dew. Een golf van warmte en de geur van melk overspoelde hem. Maar zijn luchtblauwe ogen konden geen grijze vacht vinden dus besloot Sky maar dieper de Nursery in te gaan. Er waren niet zoveel Queens in de Nursery. De gedachtes dwaalden af naar vroeger. Toen hij nog een kitten was tegen de buik van zijn moeder aan. En zijn vader, die een oog gemist had. Zijn wraak was nog niet kwijt. Die BloodClanners zouden boeten.

Hoe dan ook. Zijn ogen schoten wagenwijd open van schrik toen hij ontdekte dat Dewflower dus niet in de Nursery zat. Paniekerig stormde hij het centrum van het kamp in. Misschien bij de Medicine Cat? Hij spurtte richting de Den van Honeyscent en Whisperwind. "Dewflower?!" Mauwde hij. Zijn stem echode door de Den maar geen antwoord de horen. Zonder te aarzelen drafde hij de Den in. Ook geen Dewflower. Ze zou toch niet naar buiten zijn gegaan? Het sneeuwde! Bij die gedachte sprintte hij weer de Den uit en ging richting de ingang van het kamp. Zijn luchtblauwe ogen keken bezorgd om zich heen. "Dewflower?" siste hij luid. "Dewflower!" Zijn stem klonk nogmaals paniekerig dan voorheen.
Gelukkig leek StarClan aan zijn zijde te zijn. Want uiteindelijk pikte de kater haar geur op. Meteen stormde hij die richting op. De sneeuw onder zijn poten stoof omhoog tegen de tijd dat zijn zware poten tegen de grond aankwamen. Hijgend kwam hij aan bij een vlakte met her en der wat struiken. Vage pootstappen op de dunne laag sneeuw lieten hem afleiden. Vage piepjes deed hem zachtjes worden. Hij duwde een tak van de struik weg en zag voor zich een grijze vacht met vier, kleine kittens op de sneeuw. "Dewflower." murmelde hij opgelucht nadat hij de vis voor haar neerlegde. Licht hijgend. Hij gaf de poes een kopje. "Maak me niet meer zo ongerust." mauwde hij zachtjes. Voordat hij haar een likje over haar wang gaf. Zijn blik gleed naar de kittens. Vier kittens. Tegen de buik van hun moeder aan. "Wat zijn ze prachtig." Fluisterde hij voordat hij ze ieder een likje gaf. "Hebben ze al namen gekregen?"}

Het had tijden geduurd. Eerst moest er een kop groeien gevolgd door haar pootjes en staart. Daarna pas kwamen haar oren en bekje. Waarna dan een snuitje en oogjes aangroeide. Als volgt kwamen de teentjes en vingertjes aan haar poten en haar hartje begon te kloppen. Ze had geen enkel vermoeden hoe haar siblings zich hadden ontwikkelt. Maar ze was zeker klaar voor de buitenwereld. Vandaar dat ze de eerste was met de trapjes.
Tot slot kwamen haar klauwtjes, tandjes en, natuurlijk, de vacht. Ze was al zo gewend aan de binnenkant en de warmte. Dat ze had verwacht dat de buitenwereld veel beter zou zijn. Dat wond haar meer op. Het poesje begon weer hevig te schoppen en rondjes te draaien dat ze zelfs misschien een littermate had geraakt. Uiteindelijk ging haar moeder liggen. Dat kon je wel voelen. De kitten zag haar kans en begon weer te trappen. Maar dit keer hard genoeg dat haar mama de boodschap begreep. Zonder veel te merken werd het rond haar smaller en benauwder. Was dit wel de bedoeling? Vast wel want voor ze het wist voelde ze een enorme ruimte om zich heen. Het vroor en het poesje liet een protesterend piepje haar bekje verlaten. Haar oortjes lagen nog op haar kopje geplakt, net zoals haar doorweekte vacht. Haar oogjes waren gesloten en nog een piepje ontsnapte nadat ze een likje voelde. "Mistykit." hoorde ze de zachte stem van haar moeder. Uiteindelijk kwamen haar siblings erbij. Misty trilde onder de dikke vacht van haar moeder. Ze had de korte vacht van haar vader te pakken en dat vond ze echter niet leuk. Het poesje kroop richting de sterke geur van melk en begon gulzig te drinken. De warme melk liet haar slaperig achter en het poesje begon in een diepe slaap te zakken. De stem van een kater was het laatste wat ze hoorde voordat ze zich opkrulde en in een droomloze slaap zakte.

Het was donker, dat was een ding dat de kitten zeker wist. Maar veel last had het katertje er niet van, hij had geen licht nodig om te weten dat hij groot en sterk genoeg was. Zijn zwart witte vacht was hem gegund om de koude nachten te overleven die op een dag voor de deur stonden, ook al wist het kitten dat nog niet. Hoe moest hij dat dan ook weten? Het enige wat de kitten wist dat hij hier veilig en warm zat, samen met zijn siblings aan zijn zijde. Maar hij was nu sterk, sterk genoeg om de harde wereld aan te kunnen gaan, alleen wanner wist hij niet. Hoelang zou hier nog zitten? Zou hij deze plek ooit verlaten? De rust werd echter ruw verstoord door bewegingen en rare krachten om zich heen, maar het stopte en dus probeerde de zwart witte katertje weer naar zijn oude plek te schuiven, alleen kwam het rare kracht terug, en trok hem mee. Hij wou dit niet! Hij zat daar prima! Maar het had totaal geen nut om tegenstribbelen. En al snel viel hij in een koude wereld, de kou omringde zijn lijf, en een harde windvlaag liet hem rare geluidjes maken. 'Raven..kit' Was de gene wat de kater als eerste hoorde, de klank in de stemmen die via zijn oortjes zijn kop in stroomde, was rustig en lief en de stem gaf hem warmte met veel liefde.

Dew was bijna ingedommeld toen het geritsel van struiken haar deed opkijken. Ongerust volgde ze de pootstappen, en toen de struik waar zij in lag ook begon te ritselen maakte de jonge queen zich helemaal op tot een bolletje die haar pasgeboren kittens beschermde. Nu ze ook de moederlijke hormonen had gekregen zou ze haar leven afstaan voor Misty, Raven, Honey en Aurora. Echter was het geen vijandig wezen wat uit de struiken kwam. Integendeel zelfs. Het was de vader van de vier piepende kittens die nog steeds bij haar buik lagen. Meteen ontspande Dewflower en liet de kittens wat meer ruimte toe. "Dewflower." sprak Skyfeather, licht nahijgend. Dewflower knipperde langzaam met haar ogen als antwoord. "Maak me niet weer zo ongerust." Wat zenuwachtig keek ze de kater aan. Had ze het hele kamp op z'n kop gezet? Wat was ze weer eens egocentrisch. Alleen maar denken aan haarzelf die een beetje beweging nodig had. "Het spijt me, Sky. Ik moest m'n spieren strekken.." fluisterde ze met teneergeslagen ogen. Ze keek op toen ze een kopje voelde, en een klein glimlachje kwam op haar snoet. "En ik wist niet dat ze al zouden komen." Teder keek ze naar de vier kittens. Dit zouden sterke Warriors worden, die loyaal zouden zijn voor de Riverclan. Een likje op haar wang deed haar weer opkijken naar Sky. En hij zou de trotse vader zijn, en samen zouden ze de vier kittens zien opgroeien. Dewflower word hard wakkergemaakt door Skyfeather toen hij vroeg hoe ze heetten. "Oh, dit is Mistykit, dit Ravenkit, en deze Honeykit en de jongste is Aurorakit." Terwijl ze dit zei wees ze om de beurt de kittens aan met haar staart. Dit zouden de mooiste katten worden van de hele wereld.

@Mick, ze mogen op 2 weken, niet op 2 moons c;

Honeykit en Aurorakit mogen posten!

Honeykit lag opgerold in een bolletje waardoor ze nog kleiner leek, maar desondanks dat was de ongeboren kitten volgroeid. In het begin was er plek genoeg geweest tot zij en haar siblings allemaal groter werden en steeds meer ruimte nodig hadden en het binnenin krapper werd. Zo had de kleine kitten, des protesr veel gestampt omdat ze amper plek had. Toch werd ze wel bang toen de kleine ruimte langzaam wat meer ruimte bood. Al snel was zij aan de beurt en wat ze ook probeerde, ze kon niet in de buik blijven. Ze plofte neer op de harde grond en een geschokte piep kwam uit haar keeltje, gevolgd door bange piepjes zodra koude licht haar longetjes vulde. Ze werd al snel gekalmeerd toen eern warme ruwe tong over haar kleine lijfje ging. Ze piepte zachtjes en zodra ze tegen de buik werd geduwd verwelkomde ze de warme melk in haar keeltje en kneede me haar kleine pootjes haar moeders buik. "Honey." Hoorde ze, een zachte en liefdevolle stem zeggen. Ze piepte kort om dan weer verder te drinken.

OOC: Ik ben niet er goed in geboortepostjes :3

Manen had het gekost om te ontwikkelen van een klompje cellen tot een volwaardige kitten. Een kitten met oortjes, ogen een neus, een staart, en met pootjes. Natuurlijk was er eerst geen besef in de groei en ontwikkeling van het kleine klompje cellen. Het hart klopte al snel en de bloedbaan was in orde waardoor ze zuurstof in haar onderontwikkelde longen kreeg. Ze ademde en bewoog, dat deed ze al dagen voordat alles zou veranderen. Haar hersenen en longen ontwikkelden zich goed en snel zodat ze levensvatbaar was eens ze buiten de baarmoeder van haar moeder zou leven. Ook haar andere organen waren genoeg gegroeid en ontwikkeld om het harde leven naar de geboorte aan te kunnen. Dit alles had de kitten zelf nog niet beseft. Ze wist alleen dat de bewegingen de afgelopen dagen waren veranderd. Haar moeder leek rustiger, minder activiteiten aan te gaan en haar siblings namen vreselijk veel ruimte in. Ondanks dat de baarmoeder een warme en veilige ruimte was, begon ze het tamelijk zat te worden. Met elke beweging die ze maakte had ze de kans een van de anderen te raken. Zo nu en dan trapte ze met een pootje waardoor er een beweging door de buik waarneembaar was. Ondanks haar irritatie hield ze toch van de rust in de baarmoeder, de warmte, sereniteit en veiligheid die ze elke dag ervoer. Dat dit zou veranderen was iets waar ze niet naar uit zou kijken als ze het al beseft zou hebben.

Dus toen haar eerste zus door een onbekende zuigende, duwende en trekkende kracht ineens verdween trapte ze verward en slaperig met haar pootjes in de buik van haar moeder. Ondanks dat dit voor meer ruimte zorgde wou ze niet dat haar zus verdween. Ze moest hier blijven, het was druk maar gezellig. Waarom bleef ze dan niet hier. Als ze kon had ze flink haar bekje open getrokken en geklaagd. Alleen kon ze dat niet, ze had immers nooit hoeven piepen. Daarbij was het niet waarschijnlijk dat iemand haar ontevredenheid zou horen of op zou merken.

Niet lang nadat de eerste van hen deze warme veilige plek had verlaten, verliet de volgende hem al. Dit keer was het haar broer. Ze had heel even rust gekend toen de ruimte wat rustiger leek. Een stilte voor de storm. Even was er nauwelijks beweging geweest in de vertrouwde ruimte voordat die versterkte. Zelf werd ze ook iets verplaatst al was het zo'n klein beetje dat ze het nauwelijks op merkte. Laat staan dat het tot haar doordrong. In plaats van te trappen bleef ze nu stil liggen en probeerde ze te slapen. Ze lag behoorlijk comfortabel.

Ze waren nu nog maar met twee van de vier kittens. Het was misschien niet hoe ze het had gewenst want ergens miste ze de volle gezellige ruimte van daarnet wel. Maar het was ook niet vreselijk. Ze had alle ruimte om te bewegen en ontspannen in deze vredige staat te blijven. Te genieten van de warmte en de voeding en zuurstof die ze via haar navelstreng nog binnen kreeg. De andere kitten verschoof steeds verder terwijl die trekkende, duwende kracht weer eens duidelijk aanwezig was. Dit keer raakte de kitten in paniek. Waar gingen ze heen en ze zou toch niet ook verdwijnen. Vertrekken naar het onbekende.

Nu was ze alleen. Ze trapte even wat als blijk van haar irritatie. Kon ze dan niet gewoon verder slapen! Haar lichaampje werd tegen haar zin in meegetrokken. Door die onbekende kracht die ook haar siblings had meegenomen en van haar had gescheiden. Met grof geweld probeerde de kitten het te voorkomen. Trappend en tegenstribbelend, zeker toen de ruimte ineens kleiner werd. Ze voelde geen van haar siblings in de buurt en sloeg daardoor nog eens geërgerd met haar pootjes. Ze kon niet weg. Ze was niet sterk genoeg. Toch gaf ze nog niet op. Met een plofje viel ze uiteindelijk naast haar moeder op de grond. De kou streek meteen over haar vachtje en haar longen sloegen open. Ze haalde meteen adem, de gure koude lucht deed zeer maar liet haar niet piepen. Ze bewoog niet, uitgeput en chagrijnig als ze was. Ze wou even helemaal niets meer. Haar oren zaten nog tegen haar kopje gedrukt waardoor ze nauwelijks de geluiden op kon vangen. Ze nam dan ook niet haar naam op en volgde het gesprek tussen haar ouders al helemaal niet. Later zou ze haar naam wel leren. Ook al lag het bolletje vacht nu tegen haar moeder aan, bewegen deed ze niet. Ze reageerde niet eens op het likje van haar moeder die ergens best prettig had gevoeld. Ruw en liefdevol.

"Het spijt me, Sky. Ik moest m'n spieren strekken. En ik wist niet dat ze al zouden komen." Miauwde de kattin. Hij glimlachte zacht. "Het is al goed, maar de volgende keer ga je mee met een Warrior of waarschuw je mij." Hij meende het niet echt, hij zou haar nooit commanderen. Maar het was gewoon... Dat hij ongerust was. Ze was de moeder van zijn kittens, meer zelfs, hij gaf om haar. "Oh, dit is Mistykit, dit Ravenkit, en deze Honeykit en de jongste is Aurorakit." De grijze tabby ging ook liggen en kroop bij haar aan. "Denk je nog dat je genoeg energie over hebt om terug het kamp in te gaan? Je kan niet onder een struik in de sneeuw overnachten." Nee, totaal niet, laat staan met pasgeboren kittens. "Als je wilt draag ik ze wel." Sky wist zelf niet of hij wel in staat was om vier, tengere kittens tegelijk op te pakken. Maar daar had hij wel voor over. Het waren tenslotte ook zijn kittens. Hun kittens. En daar was hij blij mee. Zijn blauwe ogen keken neer op de vier kleine, wolletjes vacht voordat hij zijn staart voorzichtig over hun heen sloeg om hun warm te houden. Het sneeuwde nogsteeds.

-Sorry voor late rea ^^"

Onderwerp: Re: Circle of life [geboortetopic]