Will break my bones

Deze plek kon prachtig zijn tijdens greenleaf - en dat gold alleen maar als je van natuur hield, iets wat bij Panthergrowl niet het geval was -, maar tijdens leafbare was het verschrikkelijk. Het was er modderig, kaal en glad. De warrior's grijze poten zaten onder de modder en de enige prooi die hij gevonden had, was een kikker waar hij per ongeluk op gestaan had doordat zijn poot zo ver de blubber in zakte nadat hij uitgegleden was. De kikker was verpletterd, waardoor hij hier nog niks aan had. Met een chagrijnige kop liep de kater verder. Hij zou in het kamp moeten zijn, bij Silvercloud en de kittens. Maar opnieuw was hij weggestuurd en mocht hij niet terugkomen in het kamp voordat hij iets gevangen was. Helaas was deze opdracht wat ingewikkelder dan verwacht.

- 1st post Hawkscream

Hij had de donkergrijze kater al een tijdje op het oog gehad en had hem wat nors door het woud zien stappen. Tegelijkertijd met Panthergrowl was hij op jagen gestuurd, maar omdat hij hem liever niet wilde aanspreken met zo'n humeur was hij wat achter gebleven. De modder had er helaas wel voor gezorgd dat zijn sprongen anders liepen dan hij bedoelde, dus had hij enkel een spitsmuisje gevangen dat een dode weg in was gelopen door een omgevallen boomstronk. De muis had hij onder een sterk geurende struik gelegd, aangezien een prooi besmeurd met modder niet erg aantrekkelijk was.
"Hé Panthergrowl," begroette hij de grijze kater toen deze toch zijn pad kruiste. Zijn amberen ogen stonden zoals altijd vriendelijk en rustig en zijn stem klonk zacht maar sterk. "Ik zie dat jij ook last hebt van de modder?" zei hij, duidende op de besmeurde poten en vertrapte kikker in zijn mond. "We kunnen kijken of we samen er wat meer uitkrijgen?"

De vertrapte kikker in zijn bek proefde verschrikkelijk. Nee, die zou hij maar beter achter kunnen laten: niemand zou hier blij van worden en het kon alleen maar andere prooien verpesten als deze prooi op de prooistapel belandde. De kater wilde de kikker dan ook neerleggen, maar werd toen begroet door Hawkscream, een wat oudere warrior. Hij knikte de ander toe, en trok zijn mondhoek lichtjes op. Toch kon hij de chagrijnige blik in zijn ogen niet weg laten gaan. Toen de ander opmerkte dat ze beiden last hadden van de modder, knikte hij. "Ja, het weer is niet ideaal," bromde hij geïrriteerd nadat hij de kikker had laten vallen. "We kunnen kijken of we samen er wat meer uitkrijgen?" vroeg Hawkscream en Panthergrowl knikte. "Een goed idee," merkte hij op en groef toen voorzichtig een kuiltje proberen zo min mogelijk modder op zich te krijgen. Hier liet hij de kikker in vallen en gooide het kuiltje weer dicht. "Daar hadden we niks meer aan. Ik denk dat de smaak van modder en slijm nog de hele dag in mijn bek gaat blijven van dat ding," merkte hij op en trok zijn neus op. Nou ja, het zij zo. "Waar wil je heen?"

De gestreepte warrior trok wat met zijn oren toen de blik in de ander zijn ogen er niet veel vrolijker op werd. Met de verkeerde poot uit zijn nest gestapt of had hij echt geen behoefte aan gezelschap? De kater liet zijn gevangen prooi vallen, al was er bijna niet meer van te zien dat het ooit een kikker was geweest, en ging geïrriteerd mee in zijn woorden. Gelukkig leek het Panthergrowl wel een goed idee om samen dan op pad te gaan. Hawkscream's staart ging wat vrolijk omhoog en hij grinnikte zachtjes. "Daar hadden we niks meer aan. Ik denk dat de smaak van modder en slijm nog de hele dag in mijn bek gaat blijven van dat ding," Met spijt voor het arme dier keek hij naar het dichtgegooide kuiltje. Die kikker had nog een heel leven kunnen leiden, helaas. "Het is beter dan de smaak van honger, zeg ik maar." merkte Hawkscream luchtig op.
"Waar wil je heen?" Aangezien de lucht hier vol hing met de geur van katten leek het hem sowieso verstandig om naar een ander deel van het kleine bos te gaan. "Naar de andere kant van het bos lijkt me het verstandigst en als we daar niets vinden moeten we misschien naar de warmere plekken gaan zoeken, daar houden de wakker gebleven prooidieren zich denk ik wel schuil." Hij begon alvast een paar passen richting die kant te lopen, maar draaide zijn kop nog even om over zijn schouder naar de andere warrior te kijken. "Hoe gaat het verder met je?" Wat small talk leek hem niet zo erg, er was hier toch geen prooi om weg te schrikken.

Toen de andere kater opmerkte dat de smaak van modder en slijm beter was dan die van honger, schudde Panther zijn kop. Zijn clangenoot moest het laatste woord hebben, hm? Ietwat geïrriteerd tikte hij met zijn staart, waarna hij de voorpoot optilde waarmee hij het gat gegraven had en de modder eraf probeerde te schudden. Het effect was niet groot en toen hij zijn poot terug zette kwam er weer nieuwe blubber op. Toen vroeg Panthergrowl aan zijn medewarrior waar hij naartoe wilde. Hawkscream beantwoordde dat ze het beste naar de andere kant van het bos konden gaan. De grijze kater knikte en liep achter de ander aan. Toen hij vroeg hoe het met hem ging, grijnsde hij lichtjes. "Afgezien van deze modder, heel goed," miauwde hij en fronste toen. Waarschijnlijk zag het er niet echt uit alsof het goed met hem ging; hij had al de hele tijd met een chagrijnig hoofd rondgelopen. "Silvercloud heeft kittens gekregen." legde hij verder uit en een glimlach kwam op zijn gezicht. Wat hield hij toch van haar...

Eigenlijk had hij de opmerking niet bedoeld zodat Panthergrowl de kikker weer zou opgraven. Een vertrapte prooi zou een elder onwaardig zijn en het ding zou nu wel vol zitten met modder. Het was gewoon dat katten zich prima tot het eten van kikkers konden verlagen, als Shadowclan dit deed, dan konden zij er niet dood aan gaan. Dus de irritatie die opbloemde in de ander zijn blik werd door Hawkscream wat verrast ontvangen.
De sfeer werd wat beter toen er wat beweging in kwam en dat luchtte erg veel op. "Afgezien van deze modder, heel goed," Hawkscream verminderde zijn vaart zodat hij naast de andere warrior liep en niet steeds over zijn schouder hoefde te kijken. Dat klonk wel beter,ja. "Silvercloud heeft kittens gekregen." Een glimlach verscheen op het gelaat van de tabby kater en zijn amberen ogen straalden met plezier. "Gefeliciteerd!" glimlachte hij breed. De kater kon zich nog al te goed herinneren hoe blij hij was geweest toen Petalcloud hem had verteld dat hij vader werd. "Hoeveel zijn het er?" vroeg hij vervolgens. Leafbare was immers wel een vervelende tijd om een nest te krijgen, maar met twee sterke ouders zouden de kittens het hopelijk wel redden.