Warmth

Een ondeugende glimlach stond op het gezicht van Severlight toen ze richting de grens liep tussen RiverClan en ShadowClan. Ze keek goed om zich heen of ze niemand zag. Ze liep namelijk niet zomaar langs de grens, om deze bijvoorbeeld te controleren. Nee, ze was op zoek naar iemand, Hazelpaw, al wist ze niet zeker of hij nog zo had. Zij had immers haar warriornaam en rank al mogen ontvangen, en hij had verteld dat hij die ook zou krijgen bij de eerstvolgende ceremonie. Misschien was deze nog niet geweest en misschien ook wel. "Hazelpaw?" Riep ze, maar wel op een soort fluistertoon. Als hij in de buurt was zou hij haar wel gehoord hebben. Nu hoopte Sever wel dat er niet één of andere ShadowClanner op haar afkwam.

- &Hazelpaw

De kater was weeral eens aan Windpaw kunnen ontsnappen. Hij voelde haar ogen in zijn rug branden als hij haar passeerde en dat deed hem niet goed. Hij voelde zich wat in de steek gelaten. Tegen zijn moeder kon hij zijn hart niet luchten, zij zat namelijk in de eeuwige jachtvelden van Starclan en hij wist niet hoe hij haar zou moeten bereiken. Daarom dat hij uiteindelijk maar had besloten om weer in z'n eentje het territorium in te trekken, zonder een echt doel. Eigenlijk zou hij zich nu moeten gaan bewijzen om binnenkort toch zijn warrior naam te verdienen, maar daar had hij niet echt de fut voor. Hazelpaw's oortjes schoten direct naar voren toen hij zijn naam hoorde. Het was een, voor hem, bekende stem en hij trippelde dan ook zonder te twijfelen naar de grens toe waar hij al snel Severpaw zag staan. "Severpaw," mauwde hij met een glimlachje. Misschien had hij toch nog iemand om tegen te kunnen praten.

Een glimlach kwam op het gezicht van de maine coon toen ze hem aan zag lopen. Há, was hij toch maar mooi in de buurt geweest. Ze glimlachte naar hem en stapte dichter naar de grens toe zonder deze over te steken. "Severpaw," begroette Hazelpaw haar en haar glimlach veranderde in een grijns. "Severlight voor jou, meneer." Miauwde ze met een knipoog. "Hoe gaat het?" Miauwde ze toen in een ietwat meer sexy stem.

"Severlight voor jou, meneer." Zijn mondhoeken schoten de lucht in bij haar opmerking en zelf zette stapte hij ook wat naar haar toe, zodat enkel de grens hen scheidde. Hij grinnikte even toen ze het volgende zei. "Ik voelde me wat slecht, maar nu is dat gevoel wel over," mompelde hij, maar al snel volgde dit door een grijns. "En jij?" voegde hij er nog snel aan toe om toch een beetje beleefd te zijn.

Ze glimlachte naar Hazel toen hij ook dichterbij stapte. Sever vroeg hoe het met hem ging, en hij beantwoordde ietwat mysterieus. "Ik voelde me wat slecht, maar nu is dat gevoel wel over," Miauwde hij en vragen trok Severlight een wenkbrauw op. Haar ogen stonden bezorgd. "En jij?" Praatte Hazelpaw erover heen en de warrior bedacht zich dat hij er dan vast niet over wilde praten en ze er dus ook niet over door ging vragen. "Goed hoor," glimlachte ze, waarna ze echter met een donkere blik naar de grens onder heen keek. "Verdomde grens, vind je niet?" Vroeg ze. Sever wilde maar wat graag naar Hazelpaw toe. Wat stopte haar eigenlijk? Haar nieuwe verantwoording als warrior?

"Goed hoor," Hij knikte kort bij wat ze zei en volgde vervolgens haar blik naar de grens tussen hen in. Hazel had geen problemen met grenzen, al zou hij wel iets meer voorzichtiger zijn nadat Thrushdive hem en Windpaw betrapt hadden op vijandelijk gebied. Niet dat hij daarmee uitsloot dat hij nooit meer een ander territorium zou betreden. Nee, dat lag niet in zijn aard, noch in dat van andere Shadowclan katten. "Verdomde grens, vind je niet?" Hij haalde even zijn schouders op bij wat ze zei. Het was en bleef gewoon een geurlijn. "Zulke grenzen zijn makkelijker over te steken dan de grenzen die kittypets rond hun woningen hebben," mauwde hij luchtig en zette een enkele poot over de grens. "Zie je," Hij richtte zijn blik weer kort op haar.

Het was al snel duidelijk dat de grens helemaal niks uitmaakte voor Hazelpaw. "Zulke grenzen zijn makkelijker over te steken dan de grenzen die kittypets rond hun woningen hebben," miauwde hij dus ook eigenwijs en een grijnsje verscheen op het gezicht van Severlight toen hij een poot over de lijn zette. "Zie je," zei hij vervolgens en de RiverClanner kon niet anders dan dom knikken. "Ja, ja, dat snap ik wel," begon ze vlug, en keek achter zich. "Maar je zit als warrior wel wat meer in de problemen als je gesnapt wordt," bekende ze met een schaapachtige grijns.

Zijn mondhoek schoot omhoog bij wat ze zei en hij haalde vervolgens weer z'n schouders op waarna hij kort met z'n kopje schudde. "Ze kunnen je tenminste niet de kans ontnemen om warrior te worden," grijnsde hij, verwijzend naar een voorval dat hij eerder wél had meegemaakt. Ze had natuurlijk wel gelijk om zich toch zorgen te maken, iets wat Hazelpaw niet had. Ondanks dat hij een keer betrapt was door een warrior van Shadowclan op vijandelijk gebied, weigerde hij om zijn eerdere fout niet nog eens te maken. Wat maakte het ook uit. Hij was al een Moon langer apprentice. "Als jij de grens niet over wilt steken, doe ik dat toch gewoon?" stelde hij luchtig voor. "Ik ben namelijk toch nog apprentice." voegde hij er met een onschuldige grijns aan toe en zette vervolgens zijn tweede voorpoot over de grens.

"Ze kunnen je tenminste niet de kans ontnemen om warrior te worden," en gelijk had hij. Sever werd ietwat geïrriteerd met zichzelf; waarom stapte ze die domme lijn niet gewoon over? Maar toen ze haar poot wilde optillen, bleef deze gewoon staan waar hij stond. Ze leek toch de wilskracht niet te hebben. Ze keek omhoog, recht in de blauwe ogen van Hazelpaw, en deze had een voorstel. "Als jij de grens niet over wilt steken, doe ik dat toch gewoon?" Miauwde hij. "Ik ben namelijk toch nog apprentice." Nu trok Severlight met haar oor. "Nee, ik kom gewoon zelf naar jou toe." Zei ze koppig en stapte toen met ingehouden adem de grens over. Er ging geen alarm af, er kwam niet opeens een patrouille aan en eigenlijk was het enige wat ze voelde trots en de warmte van Hazel. Ze glimlachte naar hem. "Dat was niet heel moeilijk," grinnikte ze en drukte haar vacht tegen de zijne aan.

"Nee, ik kom gewoon zelf naar jou toe." Even haalde de kater geamuseerd zijn wenkbrau op toen de poes wat koppig werd en uiteindelijk toch besloot om zelf de grens over te steken. Zijn oortjes schoten verrast naar voren toen ze zei dat dat niet zo moeilijk was en ze haar vacht tegen die van hem aan voelde. Waarom deed ze dat toch steeds. Dankzij haar kreeg hij het nog warmer dan dat hij het al had. Zijn mondhoek schoot toch omhoog toen ze dat deed. "Dat was helemaal niet moeilijk," snorde hij nu instemmend. Het was fijn om eens wat positieve afwisseling te hebben en niet altijd een donderwolk van een Windpaw tegen je te hebben.

"Dat was helemaal niet moeilijk," stemde Hazelpaw met haar in en Sever glimlachte. Er gebeurde eigenlijk bar weinig, ze had verwacht dat ze meteen in de problemen zou komen. Gelukkig maar, want anders zou ze het natuurlijk nooit meer durven. "Dus. Hoe gaat het ermee?" Vroeg ze, waarna ze plagend haar tong uitstak en tegelijkertijd glimlachte.

"Dus. Hoe gaat het ermee?" Een grijns verscheen nu op zijn snoetje toen ze haar tong plagerig naar hem uitstak. Hij richtte zijn kopje even op en porde haar uitdagend terug terwijl hij antwoordde op haar vragen. "Je weet toch dat het altijd goed gaat als ik hier ben," merkte hij met een grijns op en zwiepte even geamuseerd met zijn staart, ongeveer wetend hoe ze zou reageren. Positieve aandacht was nooit slecht, zeker nu niet. Hij had geen verplichtingen op dit moment te vervullen, voor niemand niet.

Ze kreeg een por terug en ze grinnikte, al weer helemaal vergeten dat ze aan de verkeerde kant van de grens stond. "Je weet toch dat het altijd goed gaat als ik hier ben," miauwde Hazelpaw en Severlight voelde haar wangen opwarmen. Ze grinnikte zachtjes, waarna ze zijn zwiepende staart met die van haar vastpakte zodat ze om elkaar gewikkeld zaten. "Got ya," miauwde ze hem plagerig toe en lachtte nu zachtjes.

Een grijns sierde zijn snoetje bij wat ze vervolgens deed. "Got ya," Wel, flirten kon altijd. Right. Hij trok kort met zijn staart in een poging haar wat dichter te trekken en duwde zachtjes zijn vacht tegen die van haar aan. "Wie heeft wie nu in zij greep hé?" grijnsde hij plagerig en trok even geamuseerd met zijn oortjes. Ze had het zelf gezocht. Als zij begon te flirten, wat hij helemaal niet mis vond, begon hij automatisch haar spelletje mee te doen.

Hazelpaw trok haar wat dichter naar hem toe en ze giechelde zachtjes toen ze tegen hem aan kwam. "Wie heeft wie nu in zij greep hé?" miauwde hij uitdagend en ze glimlachte. "Hmm.." miauwde ze, alsof ze heel diep nadacht. Vervolgens draaide ze zich snel uit zijn greep en duwde hem om, waarbij ze haar voorpootjes op zijn borst neerzette zodat hij tegen de grond aan lag met zijn rug. "Ik heb jou te pakken, denk ik toch echt hoor." grinnikte ze toen geamuseerd. Tja, ze gaf niet zo snel op.

- Als je wilt, kunnen we verdergaan xd. hoeft niet natuurlijk!

Hazelpaw richtte zijn oortjes verrast naar voren toen hij plots in een flits op de grond lag. Wel, dit had hij helemaal niet zien aankomen. "Ik heb jou te pakken, denk ik toch echt hoor." Een onschuldige grijns stond op zijn snoetje. "Daar kan ik niets op in brengen." mauwde hij dramatisch. "Maar wat wil je hier nu mee bereiken ea?" Even haalde de kater zijn wenkbrauw op. Toch kon je aan hem zien dat hij nog steeds graag het spelletje mee speelde.

Een grijns kwam op de kater zijn kop en ze grinnikte automatisch mee. "Daar kan ik niets op in brengen." mauwde hij op een nogal dramatische toon en Severlight knikte instemmend daarop. "Klopt hm?" grapte ze speels. "Maar wat wil je hier nu mee bereiken ea?" Even keek ze bedenkelijk haar wenkbrauw op. "Zo kunnen we zien dat de RiverClan veel sterker is dan de ShadowClan," miauwde ze op een uiterst serieuze toon, al was het aan de grijns op haar gezicht duidelijk te zien dat ze maar wat dolde. Ze boog zich voorover en beet zachtjes in zijn oor. "Gotcha," fluisterde ze vervolgens hierin waarna dit vervolgd werd door een zacht gegiechel.

"Pffffh," mompelde de kater en legde zijn kopje op de grond in plaats van deze steeds op te tillen om haar aan te kijken. "Dat is onmogelijk." mauwde hij luchtig. Een kort moment tilde hij zijn kop weer op en grijnsde even. "Jullie kunnen dan wel zwemmen, maar wij kunnen ons beter voortbewegen in het donker." pochte hij en liet zijn kop weer zakken, waarna hij kort zijn ogen naar de rivier liet gaan die iets verder lag. "Misschien moet je me leren zwemmen?" zei hij er nog met een grijns achter. Hij had eerder al eens geprobeerd om te zwemmen, maar dat was toen niet echt een geslaagde poging.