Resting peace! (Innerpaw/Innersoul)

Een paar blauwe ogen glinsterden in het waterige bladkaalzonnetje. Het was mooi weer ondanks de lage temperatuur. Het regende niet en de sneeuw glinsterde in de zon en stak af tegen haar bruin-witte tabby vacht. Haar poten zakten weg in de diepe sneeuw en hierdoor raakte ze sneller vermoeid. Het jagen was lastiger op deze relatief onbekende ondergrond waardoor ze voorzichtiger op haar prooi afging. Hierdoor was ze soms niet snel genoeg. Haar broer, Whitelion was nu al een paar zonsopgangen geleden naar Starclan gegaan. Ze miste hem vreselijk maar wist ook dat haar leven nog voor haar lag. Er zouden vast andere katten zijn die hun plek in haar hart veroverden. Die haar leven mooier zouden kunnen maken. Alleen nu, nu was ze vooral verdrietig en teleurgesteld. Echt duidelijk kon ze haar gevoelens niet benoemen. Langzaam ging ze bij de vertrouwde grens zitten terwijl ze over het terrein uitkeek. De vertrouwde wind liet haar ontspannen.

Ergens wilde hij best graag gewoon een middagje rust. Maar hij wist dat dat gewoon niet ging. Greencough, sneeuw, weinig prooi en een dode leidster zorgde ervoor dat de katten die nog sterk op hun poten stonden, nou ja soort van sterk, moesten alles doen wat ze konden om voor de clan te zorgen. Soort van sterk? Ja, tuurlijk waren de gezonde warriors ook uitgehongerd en vermoeid dat had niets te maken met de ziekte. Maar ze waren nog altijd sterk genoeg om te jagen en buitenstaanders van hun territorium af te jagen. Sommige daarin tegen deden helemaal niet voor hun clan. En dat irriteerde hem zwaar, hij was uitgejoeld omdat hij Windclan bloed had en luie warriors kregen niets te horen. Die dingen waren sneaky genoeg om net te gaan jagen ofzo waarneer er iemand kwam die ze echt kon vertellen wat ze moesten doen. Hij rolde zijn ogen en hield zijn ogen voor zich gericht. Tot hij een windclan geur rook. Logisch ook sinds hij langs de grenzen liep en hij net windclan langs liep. Maar deze was sterker en ergens had het een geur die hij niet goed kon plaatsen. Rustig stapte de kater uit de shaduwen en bekeek de poes voor hem.

Schaduwen, dat betekende Shadowclan. Haar blauwe ogen gleden langs de beschaduwde grens. Ze had het geluk dat ze nog nooit een Shadowclanner had ontmoet waarmee ze in een gevecht was geraakt. Vaak maakte ze enkel de regels aan elkaar duidelijk, zoals ieder blijft op zijn kant. Ze had zelfs een redelijk goed gesprek met Tallshadow kunnen voeren. Een grote, stevige kater die een vrolijk indruk had gemaakt. Ergens bleef ze toch altijd op haar hoede. Ze betwijfelde soms zelfs haar keuzes. Het was goed niet al te vijandelijk om te gaan met elke kat die ze tegen kwam. Toch moesten er geen vriendschappen gesloten worden zoals het tussen clangenoten gebeurde. Dat wist de jonge kattin ook wel. Ze kon veel beter haar energie richten op de taken die gedaan moesten worden. Ondanks dat ze nog niets van Greencough had gehoord in het kamp, wist ze wel bijna zeker dat het eraan zat te komen. Haar broer en deputy Whitelion was overleden. Volgens sommige misschien zelfs vermoord. Hij kon het in ieder geval niet vertellen, hij was er niet meer. Tenminste niet meer in het lichaam dat zo vertrouwd was geworden. Een versterkte geur liet haar opkijken. Waarschijnlijk een Shadowclanner die net zoals haar een wandelingetje langs de grenzen maakte. Het kon geen kwaad om alles een keer na te kijken als de grenzen toch in de buurt waren. Haar blauwe ogen, die normaal gesproken helder stonden hadden nu een soort leegte in zich. De jonge kattin wierp een blik op de zwarte, langharige kater voor haar waarna ze haar kop vragend schuin hield. Afwachtend op zijn reactie jegens haar aanwezigheid.

Onderwerp: Re: Resting peace! (Innerpaw/Innersoul)